geschiedenis herhaalt zichzelf

Ik zal vijf geweest zijn toen ik na een verjaarspartijtje of een balletles of iets anders belangrijks dat vijfjarige meisjes bezighoudt, aan het begin van de avond klaagde over oorpijn. Het werd zo erg, dat we voor mijn gevoel midden in de nacht (maar waarschijnlijk gewoon in het donker) naar het ziekenhuis gingen, waar mijn oor werd doorgeprikt. Oorontsteking. 't Was geen succes, dat blijkt wel uit dat ik het nog weet én dat de enige herinnering die ik zélf nog heb eraan (en dus niet uit de overlevering meegekregen) is dat het prikken vreselijk pijn deed. En dat ik achteraf vroeg of dit nu nooit meer kon gebeuren en wat ik daarvoor moest doen. Emotioneel intelligente arts die dan aan een kleuter vertelt dat het zéker nog wel eens kan gebeuren...

Vandaag haalde ik Elise van de dansles en zag haar tot het einde toe vrolijk springen en huppelen. In de auto klaagde ze ineens over haar oor, maar dat was ook zo weer voorbij. Naarmate bedtijd naderde, werd het meer en meer, tot ze alleen nog maar hard kon huilen. Nu werkt de paracetamol en de warme kruik die ik haar heb gegeven om ertegen te houden, en slaapt ze. Ik hoop voor haar dat we geen letterlijke herhaling krijgen.

in mijn hoofd

In het hoofd van een kleuter krijgt de wereld steeds meer vorm. Kaarten worden ingekleurd en voorzien van details. Er worden verklarende aanduidingen geschreven bij de gebieden. Dingen worden in vakjes opgeborgen.

Elise zei afgelopen week dat 'soms de aarde kapot scheurt, en dan komt er verbrande steen uit, en dan worden mensen bedekt en die zijn dan ook steen.' Ik vroeg of ze lava bedoelde. Dat was inderdaad het geval. Ze wist het geheel behoorlijk accuraat na te vertellen, alleen het woord lava en het woord vulkaan was ze kwijt.

Nog concreter kwam 'de werking van het gehoor' eruit. 'In je oor zijn haartjes,' zei Elise, 'en als er dan geluid in je oor komt, dan gaan die haartjes bewegen en dan hoor je geluid.' Dat had ze 'gezien op een film.' Nou weet ik precies wélke film dat was: een omnimax documentaire over het menselijk lichaam. Die zagen we máánden geleden: in Canada. Is goed blijven hangen in dat koppie. Of, zoals Elise altijd zegt, wanneer we vragen hoe ze zoiets weet: 'Gewoon, dat wist ik in mijn hoofd.'

daar is-ie dan

Zaterdag komt Sint pas echt aan, maar de tekenen waren natuurlijk al even aanwezig. De afgelopen dagen doken er ineens kruidnootjes op in dit huis. En vandaag lag er zomaar spontaan een dvd met een Sinterklaas-concert van VOF de Kunst. Nu schalt er 'O kom er eens kijken...' door de kamer en Elise en Gijs kijken geboeid mee. Jetzt geht's los...