optisch schoon

Mijn bril is in bad geweest. Niet onbedoeld, na een aantal lieve brieven van mijn opticien bleek dat ik alweer twee jaar met het ding rondloop en heb ik op hun aandringen toch eens laten meten of ik misschien iets moet veranderen. Bleek niet zo te zijn, en mijn brillen werden geservicet, in een badje gelegd, kregen nieuwe neussteuntjes en zien er weer picobello uit. Het kijkt nét weer even lekkerder, hetzelfde effect als wanneer de glazenwasser is geweest en je dagenlang het gevoel hebt dat alles in huis 1 stopje lichter is. Verfrissend.

my first maths

Elise vertelt dat ze haar fietsslotcode nog weet.

Die bevat drie cijfers. Omdat ik twee cijfers omwissel, komt het gesprek op het aantal mogelijkheden dat je hebt om verschillende combinaties te maken met 3 getallen. Als ze het principe doorheeft, maakt ze ook alle combinaties met 3 letters, en daarna met 3 andere symbolen. De wiskunde is geïntroduceerd.

Inmiddels zijn Mark en Elise samen bezig om uit te rekenen hoeveel combinaties je met 5 verschillende items kunt maken. Het idee dat je een getal ook door een letter of een willekeurig ander symbool kunt vervangen, spreekt haar wel aan. Dat wordt nog wat.

semi red light district

Dit jaar werden kerstbomen niet meer huis-aan-huis opgehaald in Eindhoven. In plaats daarvan kon je ze op twee vastgestelde zaterdagen afleveren bij een stuk of 30 dropplaatsen, waarna ze vast collectief versnipperd zouden worden, of iets anders afgrijselijks.
Wij sleepten dus vorig weekend onze al stevig afgetuigde Nordmann richting het Cassandraplein, lieten daarbij een prachtig dik spoor van naaldjes achter en incasseerden vervolgens de beloofde gratis spaarlamp. De spaarlamp was van het eigen merk van deze stad, en gewoon normale fitting 60 Watt, dus tot zover weinig mis, maar wel in de kleur terra. Zoals we tegen elkaar zeiden: die raakten ze zeker aan de straatstenen niet kwijt. Maar enfin, gegeven (s)paar(d)(lamp) etc, dus de lamp ging in de reservelampendoos.
Prompt gaf vandaag dat ene peertje in de bijkeuken de geest, dus ik heb fluks de terra-lamp ingedraaid. Het is een genot om naar te kijken, de voorraadkast ziet eruit alsof je door een soft-focus filter kijkt, door het raam naar de tuin schijnt een soort Wallen-achtige gloed en het lijkt direct 3 graden warmer in de bijkeuken. Met dank aan de kerstbomenversnipperaar.

zingende tomaten

Als ik een stapeltje kooktijdschriften uitzoek (en er slechts 1 oud of oninteressant genoeg bevind om bij het oud papier te mogen, maar dat terzijde), rolt er een pakje folders uit de kast. Afgezien van het afhaalmenu van onze favoriete sushibar en de brag letter van een of andere wijnboer, zie ik een fascinerende full color brochure van het Conservatoire des Tomates. Dat klinkt spannend. Zingende tomaten? Vioolspelende tomaten? Of, nog beter, koperblazende tomaten?

here's one we've made earlier

Een ouwetje, in september geschoten als 'making of' tijdens een shoot op het circuit van Zandvoort. Nu de echte identiteit van The Stig bekend is, kan deze ook wel in de openbaarheid.

Mr. Ex-Tractie

Mr. Tractie carries on

Inmiddels gelukkig historisch materiaal, maar dit was slechts vorige week.

being Dutch

hint of mint

In het restaurant waar we even geleden zaten, stonden flessen van een aanbevolen rode wijn op de tafels. Ik bestudeerde het etiket en besloot onmiddellijk iets anders te bestellen. With a hint of mint kweelde het papiertje. Hoezo, hint-of-mint? In een rode wijn? Nieuwerwetsig marketinggedoe? Zovan:

'Ach, we wilden iets nieuws proberen, iets anders, iets avantgardistisch, dus we hebben een flesje Listerine leeggekiept in het vat waar ook uw fles uit getapt werd.'

Of zoiets als:

'Met al het goede van Sportlife kauwgom, nú in uw favoriete drank. Zonder die milieuonvriendelijke doordrukstrip, gewoon in gerecycled groenglas.'

De finesses van deze marketing zullen wel aan mij voorbij zijn gegaan. Alhoewel, misschien is dit soort experimenteerkul wel de reden dat de Duitsers het Rotwein gingen noemen.

visite

We hadden visite die in de bonen was. En omdat-ie de koelcel van Caïro tot aan hier toch niet overleefd had, of op zijn minst in een soort cryo-slaap verkeerde, heb ik 'm maar geen toegang verleend tot de sambal boontjes. Die bleef vegetarisch.

ambachtelijk

Om mijn albert-bestelling te completeren, wil ik een zak chips bestellen. En omdat ik de Kettle-imitatie 'ambachtelijke chips met zwarte peper' best heel okee vind, en ze bovendien aanzienlijk voordeliger zijn, typ ik 'ambachtelijk' in het vakje search. In de veronderstelling dat er een paar soorten chips uit zullen rollen, en wellicht nog een of andere rookworst.

Het resultaat is twee volledige pagina's met ambachtelijke vleeswaren, ambachtelijke worst, ambachtelijke rundvleesslaatjes, ambachtelijke eierkoeken, er zijn zelfs ambachtelijke bamiblokken...
Ergens helemaal onderaan bungelen de ambachtelijke chips.

gelegen

pliediewiediewieppp

- Met Irene?
- Ja goedenmiddag met Jamal van Oxxxxioooooo, ik bel u over besparing op uw energiekosten, komt het gelegen?
- Ehh, nou nee, het komt niet gelegen.
- Mag ik vragen waaróm het niet gelegen komt?

Pardon? Ik was even perplex: vroeg-ie dat nou écht? Ik was zelfs zo verbaasd, dat ik niet eens zei dat het hem geen ene **** aanging, maar serieus inging op de vraag en uitlegde dat ik voor 4 stuiterende kleuters drinken aan het inschenken was (strikt genomen was dat weer niet de volle waarheid, want één van de kleuters stuitert nog niet helemaal zoals we gewend zijn maar zit braaf op zijn stoeltje) en bovendien een met vet Starbucks-accent uitgesproken latte macchiato stond te bereiden.

Tien minuten later: pliediewiediewieppp

Natuurlijk: Jamal van Oxxio. Of het nu dan wél gelegen kwam. Toen pas gezegd wat ik natuurlijk meteen had moeten zeggen: Dat ik in het geheel niet geïnteresseerd was in zijn aanbod thankyouverymuch goedenmiddag.

lekker

Gijs is nog steeds blij dat hij uit de tractie is. Behalve héél lang zingend in bad zitten, heeft hij nog meer voordelen ontdekt. Bijvoorbeeld: 'dat ik niet meer de hele tijd kruimeltjes onder mijn rug heb.'

Dat zou ik óók heel fijn vinden.

spreekbeurt

Elise moet volgende week een spreekbeurt houden. Ze heeft zelf gekozen voor het onderwerp 'planten', en toen we er gisteren aan zaten te werken, heb ik uitgelegd dat je, als je iets wilt weten, ófwel zelf het antwoord kunt gaan uitzoeken ófwel het aan iemand vragen die er veel verstand van heeft. En dat iemand die veel verstand heeft van planten, een botanist heet, en dat wij toevallig een echte botanist in de familie hebben. Dus Elise heeft Granny gemaild met de vraag hoe dat nou zit, met planten die uit zaden groeien.
Granny heeft een prachtige uitleg teruggestuurd, en Elise is ermee aan het werk. Ze leest over papaverzaden, die wel 50 jaar in de grond kunnen zitten en daarna ontkiemen. Mark zegt 'als ik 50 jaar in de grond zit, dan leef ik niet meer.' Dat moeten we maar niet doen. 'Nee,' zegt Elise, 'dan moet mama weer opnieuw gaan trouwen!'

Slecht idee inderdaad.

revalidatiecentrum Orpheus

Plotseling weet je waarom vloeren in revalidatiecentra heel schoon worden gehouden. Gijs schuift op zijn buik ('kijk mama, ik ben een slang!'), daarna op handen en knieën door de kamer, en neemt in het voorbijgaan een dikke laag stof, zand van de oprit en kattenharen mee. Af en toe trekt hij zich met veel verve op aan een kruk of de bank, of hijst zich op zijn stoeltje naast de witte tafel om te knutselen. Onder luid gezucht en gehijg, want het is natuurlijk erg vermoeiend om al die spieren na 4 weken weer in beweging te krijgen. Na een uur schuiven, kruipen, hijsen en wankelen is zijn batterij leeg. 'Ik ga even op de bank hoor mama!' kondigt hij aan. En blijft een vol uur zitten.

innovatie

Elise mocht na de Kerstvakantie een vulpen mee naar school nemen. Om in het schrijfschrift te gaan schrijven. Dat wilde ze natuurlijk wel, dus ik had zaterdag de bestelling opgenomen ('een roze graag, en als die er niet is, een paarse') en kocht in de eerste de beste kantoorboekhandel een roze vulpen met bloemmotiefje. Helemaal naar Elises smaak en paste ook zo leuk bij haar roze etui en haar roze vulpotlood.
Nou blijkt de nederige vulpen ook ten prooi te zijn gevallen aan innovatiedrang. Gewoon een inktpatroon induwen of indraaien is verleden tijd. Hippe vulpennen hebben een soort onderzeëer-achtige klep die schuin opzij draait, waarna je de inktpatroon in een metalen houdertje dient te plaatsen (met de plus-pool in de aangegeven richting) en het geheel weer terug te klappen.
Afgezien van de onpraktische kanten van dit systeem (moeilijk voor 6-jarige vingers, hoe fijnmotorisch-begaafd ze ook zijn, en de klep gaat op ongewenste momenten óók open, bijvoorbeeld als je gewoon de dop eraf wilt halen) vraag ik me vooral af waarom iets heerlijk eenvoudigs als een vulpen-systeem zo nodig geïnnoveerd moet worden. Kartelvorming van de fabrikanten, misschien?

triumphans

Gijs is uit tractie. De tractietaxi bracht ons naar het ziekenhuis, de foto's werden gemaakt en de arts kwam, zag en bevestigde wat de gipsverbandmeesters al voorspelden: hij mocht eruit. Ramvast, aldus gipsverbandmeester P. Mooi! aldus arts.

Gijs werd uitgepeld, kreeg een gewone broek aan, werd gewoon uit bed getild en kon gewoon in zijn autostoeltje, waar hij prinsheerlijk naar buiten zat te koekeloeren. Zijn gezonde been is een luciferhoutje, zijn gebroken been is iets dikker door de botdelen die iets naast elkaar groeien. Beide knietjes staan nog in de tractie-stand, en hij durft ze nog niet goed te strekken.

In het ziekenhuis deed hij, nog in zijn bed, een heldhaftige Bambi-achtige poging om zich op te hijsen aan de tractie. Daarna wilde hij vooral zitten en gedragen worden door ons. Allemaal goed, hij hoeft nog even niets, hij mag zelf bepalen hoe hij de komende dagen beweegt. Fysiotherapie is niet nodig in dit stadium, hij kan zelf aanvoelen hoeveel zijn been aankan. Op dit moment is dat nog niet zoveel: iets te enthousiast op de bank schuiven, leidde ertoe dat hij ervanaf kletterde, op zijn knietjes. Gelukkig zit zijn bot dus... ramvast.

Tijdens het eten stond hij een paar keer wankelend op van zijn stoel, voeten op het tripptrapp plankje, handen vastgeklemd aan de tafelrand. Na een paar seconden zakte hij weer terug op zijn plaats, maar toch, tijdens die paar seconden hoorde ik, heel zacht maar zeker, Armageddon-achtige triomfantelijke Hollywoodmuziek met veel koperblazers ergens uit onzichtbare speakers stromen.

de-mama-van

In Gijs' klas zit nog een Gijs, en nog wel een waarvan de achternaam óók met een P begint. Daarom heten beide Gijzen in de klas hun volle naam. Alle kinderen uit groep 1/2b kennen Gijs dus als Gijs Peletier. En als moeder ben je natuurlijk direct 'de-mama-van', op die leeftijd. Dus zo kwam het dat ik vandaag op het schoolplein op Elise stond te wachten, en er een kleuter in een geel jasje langsstoof, die in het voorbijgaan riep:
"Hoooohoiijjj, de-mama-van-Gijs-Peletier"

Ook al had hij Gijs Peletier himself al weken niet mogen aanschouwen.

weer

Zo ken ik het weer. Het weer, dus.
Na weken van dikke lagen sneeuw, een dichtgevroren Karpendonkse Plas, een half uur krabben op de autoruit waarbij alles meteen weer vastvroor en temperaturen tot wel 15 graden onder nul, is het vandaag weer gewoon: weer. 5,4 graden en toen ik de school uitliep, miezerde het ouderwets. Regen. Dát was even geleden. Nu de vele centimeters sneeuw weggesmolten zijn binnen 24 uur, zie je wat daaronder lag. Het is bijna een archeologische ontdekking, want zó lang lag die sneeuwdeken er dus al: tientallen stukjes vuurwerkrestant, hier en daar dennenaalden, en heel erg fraai geconserveerde hondendrollen.
De vorige keer dat Gijs op en neer ging naar het ziekenhuis in de tractietaxi was nog voor de jaarwisseling, en hij lag met zijn rode vikingmuts op in bed onder álle fleecedekens die we konden vinden. Vandaag gaan we weer op en neer, en het is zeker 10 graden warmer dan de vorige keer. Nog steeds gaat er een stapel fleecedekens mee, en natuurlijk de andere noodzakelijkheden, zoals Aap. Maar ook een normale broek en een normale onderbroek, want de kans is er dat Gijs uit de tractie mag. In dat geval gaat hier vanavond de champagne open. Wat voor weer het ook mag worden, dan is het feest.

fun with fyn

-"Maar wat ís het?"
-"Nou gewoon, wij hebben Schiermonnikoog en Terschelling en zij hebben Fyn."
-"Oh."

sneeuwverlegen

Wij voeren natuurlijk ook onze achtertuin bij, dus ik deed de deur open om wat ontbijtrestanten vanaf de bordjes met een gespierde bovenhandse worp op het witgekleurde grasveld te mikken.
Toby kwam naast me staan en stak zijn neus de kou in.
'Wil je naar buiten, poes?'
Nee, dat wilde poes niet. Toch maar niet.
Gijs wist waarom:
'Poes is een beetje verlegen voor de sneeuw.'

ha-ha-hades

We waren al fan van Hennie en natuurlijk ook al sinds jaar en dag fan van Frank. Frank is koel, Frank schopt kont, Frank for president. De kinderopera's van Frank Groothof zijn niet te versmaden, en volgens mij had ik al 10 cd's van hem - van Idomeneo tot Carmen - maar afgelopen week drong een klein trailer-schijfje ons huishouden binnen met Nieuwe Frank-werken. Ik was meteen bij de eerste keer verslingerd aan de prachtige, grappige nummers, en vrees dat ik toch weer MEER Frank-media in huis zal moeten gaan halen. Het kan niet anders, want wie verzint het prachtige rest-van-de-dag-in-je-hoofd-klevende-salsa-nummer over de onderwereld, in het verhaal van Orpheus...

'Goeiemorgen, beste dode,
weet je dat je in de Hades bent,
Ha-ha-ha-des,
Die heerlijke Hades'

(''s zomers duik je er zo de Styx in, daar liggen dan ook veel lekkere chicks in...')

Onweerstaanbaar.

ka-potverdikke

Ik wist niet dat het kon, maar ik had het kunnen weten. De illustere sneldichtster EEdePesmee zei het al, in een pimpelpaars verleden:

'Alles kan kapot
en de wc-deur kan op slot.'

Mijn trouwe Mac heeft gisteren de geest gegeven. Na 10 maanden intensief gebruik crashten collectief alle programma's, zei hij '...tik...', en daarna niets mee. Opstarten leidde alleen tot een egaal grijs scherm en schrapende schrrrieksj geluiden uit zijn titanium binnenste. Hij is dus naar de Mac-doc and will be dearly missed. Het zal net zo zijn als de rode kater van Jan, Jans en de kinderen, die zich bezorgd afvraagt of hij misschien omgewisseld werd bij de dierenarts.

chemical waste

Eigenlijk waren de bieten bestemd voor carpaccio. Bietencarpaccio ziet er fraai uit, dus dat moest ik proberen. Maar ze bleken in voorgekookte vorm niet zo lang houdbaar als ik had gehoopt, dus besloot ik vandaag maar tot iets anders. Risotto met bietjes. Met sjalotten, goede olijfolie, citroen en zwarte peper, en wat parmezaanschaafsel natuurlijk. De interessante roze kleur maakte het echter tot een soort smurfen-op-xtc-ervaring. Het zag eruit als risotto (ok, de Disneyprinsessenvariant), het rook naar risotto, het had de textuur van risotto en het smaakte naar best-heel-lekkere risotto.

Toch konden we het niet onderdrukken, tegen de tijd dat we aan de tweede portie waren. "Jij nog een schepje chemical waste?"

wij vs. kauw

Vanochtend had Gijs zijn best gedaan op een mooie pindaketting voor de hongerige vogels. Ook had ik wat vetbollen hier en daar aan haakjes bevestigd. Tot mijn verbazing zag ik nog geen half uur later dat een van de bollen al eraf was. Op de grond zaten, tot hun vleugels in de zachte sneeuw gezakt, een paar kauwen te kauwen op het bolletje dat ze eraf hadden weten te slopen.

Maar de slopers gaan verder. Nu zit er steeds één op het takje van de catalpa waar de pindaketting aan hangt. De anderen wachten ongeduldig toekijkend af, op de schutting en het schuurdak. De kauw die aan de beurt is, hijst met snavel en één poot het touwtje op, tot hij bij een pinda aankomt. Daarna is het een kwestie van goed vastklemmen met een klauw op de tak, en hakken maar. Zo zijn we natuurlijk wel snel van het eten af.

Omdat ik eigenlijk hoopte op een leuke kluwen pimpel-en-kool die met beschaafde hapjes van ons knutseltje zouden genieten, en omdat die kauwen ook hun magen wel kunnen vullen met de restanten appel en brood op het schuurdak, heb ik nu 1 kant losgeknipt, zodat de ketting loodrecht naar beneden hangt. Benieuwd wat onze hang-vogels dáárop gaan verzinnen. Op zich verdienen prachtige ideëen uit zulke minuscule hersenpannetjes natuurlijk een soort Darwin-award, maar we hoeven het ook weer niet té makkelijk te maken.

lekker eet-jaar

Het moet in elk geval een Lekker Eet-Jaar worden.

Met veel goed eten.
Met lekker weinig vlees, en if any, op zijn minst scharrel/bio.
Met nog meer uit eigen keuken, lokaal gekweekt, zelfgemaakt en extra lekker.
Met extra veel experimenten.
Met geen slechte wijnen meer.

Dat laatste werd alvast voorafgegaan door een bezoekje aan de Hanos op Oudjaarsdag. Alvast wat wijnen ter-test gekocht. Het doosje Talus Zinfandel van de vorige keer gaat rap op, en ik zoek nog wat lekkere kandidaten in de categorie-rood. Er lag ondermeer een 'Carignan' - een druif die je weinig ziet op etiketten maar die in veel Rioja's en Cotes-du-Roussilon blijkt te zitten. Hij valt niet tegen. Dikke wijn met vanille, heel ondoorzichtig rood. Er liggen nog wat Carmenères te wachten.

De Carignan gaat vandaag een cannelloni met ricottavulling begeleiden. De meeste recepten vragen om spinazie en pijnboompitten, maar spinazie hadden we gisteren al en de pijnboompitten waren net op. Dus werd het ricotta met citroen, olijven, verse groene kruiden en knoflook. Wat gehakte ui en bleekselder voor de knapperige component erdoor, veel versgemalen peper en grove parmezaan voor het zout, en de rolletjes pasta konden gevuld worden. Domweg passato eroverheen gekieperd, en nu staan ze te bakken.

De oven rook nog wat naar de appeltaart van vanmiddag. Dat was een gesloten pie, met piebird. Korstdeeg vullen met stukjes appel, blanke en donkere rozijnen geweekt in cognac, stukjes abrikoos, citroenschil en ras el hanout. Het korstdeeg was al gesuikerd, dus de vulling niet.

Happy 2009