placherig

Gijs is boos - op Mark. 'Ich vind het NIET leuch papa als jij mij in BAD doet!! Ich wilt NIET water op mij voeten!'

Mark legt nog eens rustig uit dat hij weinig keuze had, Gijs plakte namelijk van zijn dubbele kruintje tot zijn tien tenen. Van de honing. Hij en Elise waren erin geslaagd om bij het zelf-maken van ontbijt op beide bordjes een zwembad van honing te maken.

Misschien verwacht ik toch teveel van ze. Zelf naar beneden gaan en je vermaken terwijl je ouders de computer én de tv op een tijdschakelaar hebben gezet zodat je niet van zes tot acht voor een scherm hangt en dan de rest van de dag strontchagrijnig bent, is één ding. Dat op zich is al best een knappe prestatie voor twee kleuters, helemaal als je in aanmerking neemt dat het vrijwel altijd tamelijk vreedzaam verloopt.

Zelf zonder noemenswaardige schade je ontbijt maken én opruimen is een tweede. Gisteren sneuvelden er drie ontbijtborden bij dit proces. Een beteuterde Elise verklaarde dat ze 'ook voor jou en papa een bordje neer wilde zetten.' Nou laat iedereen wel eens wat vallen, er gaat in dit huishouden bijna nooit serviesgoed kapot maar ik was er toevallig de avond tevoren in geslaagd om met een zwierige trap een wijnglas tegen de grond te meppen toen ik mijn maat 38 op de tafel wilde parkeren ten tijde van het tien-uur-journaal. Glas in gruzelementen en gelukkig was de rode wijn die erin zat, vrijwel op.

Deze wetenschap stelde Elise wel enigszins gerust - aardewerk en glas mollen is dus menselijk - maar de afspraak dat ze zich voortaan zouden beperken tot houten borden voor hun zelfstandig ontbijt, was ze vanochtend weer vergeten. En het klaargelegde fruit was geen-ontbijt-genoeg, zeker niet voor Gijs, die nog altijd alle natuurlijke vitamine-C bronnen wantrouwt.

De honing is weer weggewassen, de melk van de trap gepoetst en de vleeswaren in de koelkast opgeborgen. Ik neem een kopje koffie en trek het strategie-arsenaal open. Volgende week hebben we weer een kans.