nee/ja/ja!

In Nederland ben ik enorm tevreden met onze nee-nee sticker op elke brievenbus. Ook heb ik me zodra dat kon, aangemeld bij alle rot-op-bel-mij-niet registers en zo word ik nog maar heel zelden ongewenst gestoord door commerciële aanbiedingen van welke aard dan ook.

Hier in de UK werkt dat totaal anders. Zodra onze nieuwe telefoonlijn was aangesloten, rinkelde het ding. Dezelfde dag nog. Dat bleken geautomatiseerde verkoopcomputers te zijn. Net als in Canada bellen hier geen laagopgeleide callcenter-m/v's maar voice computers. VRS is niet eens het goede woord, want van antwoorden is geen sprake. Ze bellen jou gewoon op, of je dat nou wilt of niet. En het is nog op je woorden letten ook, want een yes zou zomaar opgenomen kunnen worden en beschouwd als een bevestiging van aankoop van een uitvaartverzekering of een verzoek om hypotheekadvies. Aangezien we de lijn nét hebben, weet nog niemand anders het nummer (zelfs ikzelf weet het nog niet), dus elke beller is gegarandeerd ongewenst.

Wat ik wél zou willen ontvangen, is lokale reclamemeuk. Ik vind het prima om de eerste weken in een nieuwe woonplaats op de hoogte te raken van de lokale middenstand. Maar floddertjes-en-aanbiedingboekjes, die heb ik nog niet gezien. Ofwel ze worden niet huis-aan-huis verspreid (wat een verlicht idee!) en men plukt ze alleen uit een bakje bij de betreffende winkel, of de bezorgers hebben ons minuscule brievenbusje nog niet gevonden, of ze vinden dit achterafstraatje niet de moeite.

Lokale sufferdjes bestaan eigenlijk niet, er is 1 betaalde, vrij serieuze, lokale weekkrant, die elke donderdag voor 70p in alle winkels ligt. De Bath Chronicle is een belangrijke bron van informatie, met uitgebreide discussies over het al dan niet volledig bus-en-taxivrij maken van Pulteney Bridge, de killer gulls die de hele stad om 4 uur 's ochtends wakker krijsen en de schrik van elke vuilniszak zijn en natuurlijk alle lokale weetjes en praatjes over scholen, charities en sportclubs. Nodeloos te zeggen dat we die elke week uitspellen.

En dan is er natuurlijk nog een heel belangrijke manier om je in te bedden in het lokale commerciële leven, één die je in Nederland het liefst vermijdt of, indien dat niet mogelijk is, tenminste saboteert. Dat zijn de customer loyalty cards, de bonussystemen, de klantbinders, de kaarten die ALLES van je willen weten om je vervolgens te bespringen met 'geselecteerde aanbiedingen' op basis van je koopgedrag. Natúúrlijk neem ik ze allemaal. Natuurlijk heb ik inmiddels een nectar card (Sainsbury's en Homebase), een Costa Coffee card, een Boots klantenpasje en de Waterstones card moet er maar zo snel mogelijk bij komen. Mijn adres hier mogen ze gerust hebben, over een paar maanden merk ik niks meer van die spam en intussen geniet ik van eindeloze stromen speciaal geselecteerd voordeel. Laten liggen is duurder.