rouw

In de gelede bussen van het GVU (en dat zijn er véél - sommige lijnen 12 zelfs dubbelgeleed!) zit boven het draaiplatform tegen het harmonicaplafond zwart doek gespannen. Met kleine plooitjes vormt het een regelmatig patroon: net de binnenkant van een doodskist. Het boeit me wel: waarom zit het daar? Waarom alleen tegen het plafond en ook nog bevestigd met van die glimmende metalen stoffeerdersspijkers? Als het bedoeld is om de harmonica af te dekken en te voorkomen dat daar reizigersvingers tussen komen - waarom zit het dan alleen op de plafonds en niet tegen de zijwanden? Ik kan verder alleen maar het doel 'decoratie' bedenken - en dan is het een vreemde decoratie. Een rouwdoek in de bus. Merkwaardig.

lampje

Gijs en Elise hebben allebei een klein zaklantaarntje dat niet op wegwerpbatterijen werkt. Het heeft een grote spoel die je goed kunt zien omdat het hele ding van transparant plastic is. Als de power van het LEDje wat vervaagt, hoef je alleen maar even hard te schudden en voilà, weer nieuw licht. Reuzehandig zo 's avonds in bed. Af en toe hoor je dan ook driftig geschud en het typische geluid van het gewichtje dat door de spoel heen en weer gaat. Vanochtend zag ik in een verder pikdonkere slaapkamer van Elise een flauw roze schijseltje. Het lampje stond nog aan, tussen de lakens, in een slapend kleuterhandje.

moeder/dochter

Elise had een middagje gespeeld bij vriendinnetje T. T heeft twee grote zussen en die hadden ook vriendinnetjes te spelen en zo was het een gezellige viltstiftkleurende fruitetende meidenbende daar aan tafel. Bij het ophalen constateerde een van T's oudere zusjes 'dat Elise héél veel op jou lijkt'. Ik legde uit dat ik zelf ook weer héél veel op mijn moeder lijk, waarop L. slim voorrekende 'dat je dus eigenlijk dríe Elises had'. 'Of drie Angela's,' zei ik daarop, '...of drie Irene's.'
'Heet jij dan Irene?' vroeg L. verbaasd. 'Zo heet onze moeder ook!' Tjee. Een kleurende meidenwereld waarin moeders Irene heten.