stilte

Na een lange drukke dag met veel geouwehoer was ik wel toe aan vijftig minuten stiltecoupé. Ik had net m'n Murakami opengeslagen toen een electronisch stuk nep-klassiek door de trein blèrde. 'JAAAAA? NEEEEE, ik zit NET in de TREIN...' kwaakte de eigenaresse van het lulijzer opgewekt in haar mobiel.

'In-de-stil-te-cou-pé' gromde ik bijna onhoorbaar.
Niet helemaal onhoorbaar, want de man naast me dook met moeite zijn lach inhoudend in zijn NRC.

Ik denk dat ik langzamerhand een ouwe zeurmuts word. Lekker.

kus

Gijs is al lang kieskeurig over door wie hij wel of niet gekust wil worden. Als Elise hem bij de Stampers eens hartelijk gedag zegt, veegt hij steevast met zijn mouw over zijn gezicht. IEKS! Een kus van je zus!

Hoe diep dat zit, merk je als je 's avonds het licht uit gaat doen op zijn kamertje. Als ik hem nog een heel zacht, haast onmerkbaar kusje geef, gaat toch -al slapend- zijn handje naar zijn wang. Wég met die kussen!