zondag 30 september 2007

auw

Te hard gewerkt? In elk geval... gewerkt. Mooie dag, lekker gefilmd. De Posbankloop. Nog even en de volgende hardloopfilm wordt afgeleverd. En ik heb nú al spierpijn. Het was maar 500 meter tussen start en finish, maar ik heb 'm een paar keer afgelegd, met statief, camera en audio-zooi. Auw, dus.

en jij....

't Was nogal een kabaal vanochtend in de kamer naast ons. Gijs en Elise deden een wedstrijdje. Wie 't hardst kon gillen. Net toen ik de deur open deed, brulde Gijs 'NEEEEEJJJJ....!'.

Ik vroeg of het wat zachter kon misschien.

Gijs keek me aan, en zei:

'Jaha! ...en jij bent aangetleedt als een zeebra!'



Tssss. Ik had gewoon een blauw-wit gestreepte polo aan?

donderdag 27 september 2007

lekker safe

In de trein zit achter mij een man die een mobiel gesprek voert. Op volle oorlogssterkte. Het gaat ongeveer als volgt:

- Ja, met Gefingeerde Naam van de Regiopolitie Hoepelenstein Zuid. Ik bel even over morgen, er zou een monteur van jullie langskomen voor twee motoren. Nou zijn wij met zijn allen op een bedrijfsuitje, dus hij moet zelf even de sleutel pakken. Die ligt in kast 32 linksboven, en als-ie dan bij het gebouw komt, zit er ook nog een alarm op. Nou, de code van het alarm is 1234, ...'

...en zo ging het nog even door. De hele coupé luisterde ingespannen mee.

Lekker safe.

woensdag 26 september 2007

rouw

In de gelede bussen van het GVU (en dat zijn er véél - sommige lijnen 12 zelfs dubbelgeleed!) zit boven het draaiplatform tegen het harmonicaplafond zwart doek gespannen. Met kleine plooitjes vormt het een regelmatig patroon: net de binnenkant van een doodskist. Het boeit me wel: waarom zit het daar? Waarom alleen tegen het plafond en ook nog bevestigd met van die glimmende metalen stoffeerdersspijkers? Als het bedoeld is om de harmonica af te dekken en te voorkomen dat daar reizigersvingers tussen komen - waarom zit het dan alleen op de plafonds en niet tegen de zijwanden? Ik kan verder alleen maar het doel 'decoratie' bedenken - en dan is het een vreemde decoratie. Een rouwdoek in de bus. Merkwaardig.

lampje

Gijs en Elise hebben allebei een klein zaklantaarntje dat niet op wegwerpbatterijen werkt. Het heeft een grote spoel die je goed kunt zien omdat het hele ding van transparant plastic is. Als de power van het LEDje wat vervaagt, hoef je alleen maar even hard te schudden en voilà, weer nieuw licht. Reuzehandig zo 's avonds in bed. Af en toe hoor je dan ook driftig geschud en het typische geluid van het gewichtje dat door de spoel heen en weer gaat. Vanochtend zag ik in een verder pikdonkere slaapkamer van Elise een flauw roze schijseltje. Het lampje stond nog aan, tussen de lakens, in een slapend kleuterhandje.

moeder/dochter

Elise had een middagje gespeeld bij vriendinnetje T. T heeft twee grote zussen en die hadden ook vriendinnetjes te spelen en zo was het een gezellige viltstiftkleurende fruitetende meidenbende daar aan tafel. Bij het ophalen constateerde een van T's oudere zusjes 'dat Elise héél veel op jou lijkt'. Ik legde uit dat ik zelf ook weer héél veel op mijn moeder lijk, waarop L. slim voorrekende 'dat je dus eigenlijk dríe Elises had'. 'Of drie Angela's,' zei ik daarop, '...of drie Irene's.'
'Heet jij dan Irene?' vroeg L. verbaasd. 'Zo heet onze moeder ook!' Tjee. Een kleurende meidenwereld waarin moeders Irene heten.

dinsdag 25 september 2007

samen

Gijs zit achter de piano en zingt hard 'Baby Beluga'. Hij maakt er willekeurige toetscombinaties bij en amuseert zich geweldig. Mark komt erbij en nu zitten ze samen op de pianokruk. Gijs bestudeert de techniek van Marks handen op de toetsen en de pedalen. Daarna gaat hij erbij staan en zingt uit volle borst het hele lied, compleet met een pirouetje op de laatste regel. Er is niets waar ik zo drastisch van wegsmelt als van een zingende Gijs.

begrip

Wat is het heerlijk om begrepen te worden. Ik voel me geheel begrepen door Dr. Oetl*l, de koning van het thuisbakken. Zaterdag moeten er minstens 4 taarten komen. Nou ben ik natuurlijk erg van de zelfmaak, maar sommige dingen zijn een dusdanige opportunity, die moet je niet laten schieten. En kantenklaar roze prinsessenglazuur is er daar een van. Dank u, Dr. Oetl*l.

maandag 24 september 2007

be prepared

Sommige dingen moet je goed voorbereiden. Morgen moet ik in een kwartier terug van school naar huis, mèt Gijs, poes in de poesvervoersdoos stoppen, poes naar dierenarts vervoeren voor zijn jaarlijkse update. 'Prich'- zegt Gijs. 'Soms móet je een prich, hè mama? Iedereen moet wel eens een prich.'

Dus...

...poes krijgt een héél bescheiden souper en mag morgen even wachten met ontbijten. Want anders is poes (die vaak een Voorgevoel heeft) morgenochtend fietsen als zijn poesvervoersdoos uit de schuur komt.

Helaas voor poes wint poes' Voorgevoel het niet van poes' Uitgestelde Ontbijthonger. Poes' ontbijt is dus gepland tussen 7 voor 9 en 5 voor 9...

wakker

Gelukkig belde Mark zelf aan het begin van de avond dat de operatie klaar was en hijzelf weer wakker. Het zijn toch telkens weer de mindere dagen, dat je zit te wachten op het telefoontje dat het weer gedaan is.

complete totale overimpuls

Pas nu, een dag later, nu ik nog eens door de fotoos blader, besef ik wat een complete en totale overimpuls Eurodisney was. Wat een gekkenhuis, al die geluiden, muziekjes, al die characters, kleuren, lampjes, al die mensen. Alle glitter, al het pluche, al het rijdend materieel. Alle kastelen en prinsessen, alle show en glamour, alle merchandise. Al die vruchtenhagelkleuren. Al die ronde vormen. Al die vlaggen en wimpels en ieder ieder grassprietje even kek geknipt en aangeharkt.

parade

Een van de mooiste dingen voor de kinderen was de Grand Parade. Lekker rustig kijken naar àl die wagens en figuren. Zomaar wat plaatjes:

ááááhhhhhhhhhh

...riep een hele horde Aziatische dames bij dit tafereel.

tnorrie

Gijs is al weken een self-proclaimed Knorrie. Hij roept elke dag wel een paar keer 'Ich bent TNORRIE!' en heeft dan de grootste lol om zichzelf. Toen Elise in Eurodisney de 'oortjes' ontdekte, waarmee veel mensen rondliepen, koos ze deze:













Gijs was heel zelfverzekerd. Hij wilde géén Teigetje-oren. Hij wilde géén Mickey oren - óók niet die met een tovenaarshoedje-met-lampje ertussen. Hij wilde géén Stitch, géén Winnie en géén Buzz Lightyear. Hij wilde zelfs geen Cars-cap. Nee. Gijs wilde... 'tnorrie-oren'. Dus werden het tnorrie-oren.

zondag 23 september 2007

kiezelpaadje

Elise is 's nachts net een grindpad. Ik heb nog nooit naast iemand geslapen die zó erg kan knarsen als zij. Thuis horen we haar vaak al vanaf de overkant van de overloop helemaal in ons bed knarsen. Als je in dezelfde kamer slaapt, is het helemaal niet aan te horen. Of er een horde inbrekers langs je garage probeert te sluipen.

zie je wel, ze bestaan écht!

De eerste dag in Eurodisney geen zin zo vaak gehoord als 'Mama, bestaan er in het écht....' (en dan een of ander karakter naar keuze in te vullen). Toen het eerste wandelende Disneykarakter opdoemde riep Elise: 'Zie je nou wel, ze bestaan écht!'

De rest van de tijd heeft ze me verzekerd dat het verklede mensen waren, maar tóch, net als met Sinterklaas, was het elke keer weer spannend en bijzonder.

coming of age

'Mag ich een zachdoech?' klonk het van de achterbank.
'Ich heeft een bloedneus.'

Gijs bleef er compleet stoïcijns onder. Zijn grote zus heeft tenslotte aan de lopende band bloedneuzen dus Gijs weet precies wat je dan moet doen. Ijzig kalm om een zachdoech vragen en gewoon ertegen houden. We hoefden de snelweg niet eens af. Met 130 km/u stelpte Gijs vakkundig zijn bloedneus.

donderdag 20 september 2007

schoolfoto

whoeha!

Bij toeval kwam ik vandaag langs de personal-lease-pagina. Ik dacht al die tijd dat mijn leasecontract 4 jaar na startdatum zou eindigen, maar dit bleek 46 maanden te zijn. Met andere woorden: ik 'moet' (mág?) vóór Kerstmis een andere auto! Ik kijk al de hele avond auto-sites. 't Is weer een stuk duurder en onaantrekkelijker geworden, maar toch ook wel weer een beetje leuk. Een toekomstbestendig blik uitzoeken.

Mijn shortlist:

Renault Grand Scenic (da's mn favoriet momenteel)
Renault Scenic
Peugeot 307SW (misschien even informeren wat het kost om deze gewoon van de maatschappij over te nemen)
Citroen Grand C4 Picasso (héél leuk!)
Seat Altea XL

waarbij

Restauranthouders zijn net makelaars... of wetshandhavers... of... ach, eigenlijk zijn het gewoon mensen. Zoals zoveel beroepsgroepen hebben ook de menukaartschrijvers behoefte om hun jargon op te pompen met zinloze taaltoevoegingen. De politieman spreekt van bosschages als hij een struik bedoelt en de makelaar noemt een pand 'voorzien van riante raampartijen aan de voorzijde' als hij wil zeggen dat er een groot raam aan de voorkant is. De restauranthouder die wij gisteren troffen, zegt nooit simpelweg dat het vlees geserveerd wordt met saus x en bijgerecht y, maar dat op je bord een filet-abc ligt waarbij een saus van bladiebla en een blaadje frutsel.

ster

Dineren, zou ik zeggen. 'Eten' doet de Karpendonkse hoeve geen recht. Dat deze zaak een Michelinster heeft, verbaast me niet. Het was de vierde of vijfde keer sinds we in Eindhoven wonen en het was weer een prima ervaring. Niet alleen is er zo'n 1.3 fte per tafel aanwezig, ook krijg je een hand van de eigenaresse bij binnenkomst en is geen verzoek te vreemd. Ik at tonijn op een tomatensalade met pasta, als hoofdgerecht een tompouce van gegrillde groene asperges in bladerdeeg met een dragonsaus en crème brulée van advocaat met boerenjongens. Bij voor- en hoofdgerecht een verrassende Pinot Noir uit Oostenrijk, met een naam die deed denken aan de bekende thuisbakker Dr. Oetl*l (maar het niet was), bij het nagerecht een muskaatwijn uit Californië. De aankleding met amuses en friandises was als vanouds voortreffelijk. Mankeert er eigenlijk wel iets aan de Karp? Ach, ze hadden pech met de kwaliteit van hun tomaatjes, en ze zouden er goed aan doen de voorgerechten niet te koud te serveren. En helaas ging na een avond van voortreffelijke rust om vijf voor tien de muzak ineens aan, alsof de drie overgebleven tafels wat meer haast moesten maken omdat PSV-AjaxPraag allang begonnen was. Maar buiten dat was het weer uitstekend.

woensdag 19 september 2007

krabbeltje

In de Peugeot-baliemedewerker-opleiding staat het zo in het cursusmateriaal. Paragraaf 5.7.2, Intake: klant om toestemming vragen. 'Mag ik dan hier even een krabbeltje van u?'

Ik heb geturfd vanochtend. En 6 van de 6 keer zei de medewerker niet 'Wilt u hier onderaan tekenen voor de opdrachtbevestiging' maar 'Als u dan nu even een krabbeltje zet...'

dinsdag 18 september 2007

weer-m/v's

Wat is dat toch met weermensen op televisie dat het wel mode lijkt te zijn om niet te zeggen: 'een regenbui, een onweersbui' maar 'een drup regen' of 'een klap onweer'... Toch niet om aaaaaan te horen? Wat krijgen we nu nog meer: 'een waai wind' ...'een puf warmte'.... 'een ril kou'?

uitlaters

Gijs heeft een uitlaten-obsessie. Bij iedere auto móet hij even kijken of er wel een uitlaat onder zit en er ook bij vertellen dat 'onze BLAUWE auto OOK een uitlaat heeft. Hè mama?'

Vandaag parkeerde de schilder van de buren zijn busje net op de oprit toen wij op weg naar school gingen. Gijs deed zijn uitlateninspectie met verve en de schilder wees aan dat zijn bus TWEE uitlaten had.

Toen we even later terug kwamen, en de schilder kennelijk achter het huis aan het werk was, informeerde Gijs geïnteresseerd 'waar die meneer met die twee uitlaters nu toch was'...

zegen

Een eindje verderop gaat sinds gisteren de weg dicht. Elke ochtend om half zeven tot 10 en elke middag om vier uur tot zeven uur. Allemaal om het sluipverkeer tussen Nuenen en de A2 te stoppen. En ik moet zeggen: het is een zegen. Gisteren toen ik thuiskwam uit m'n werk kon je een kanon afschieten in de straat. Er staan 's ochtends geen rijen uitlaatgasdampers meer voor het stoplicht. Je kunt de oprit af om 8.30.

Dit is maar een experiment van 2 maanden maar ik hoop van harte dat het permanent wordt ingevoerd. De leefbaarheid ter plaatse is met tientallen procenten gestegen. Prinsjesdag is er niks bij.

maandag 17 september 2007

routemiep

Elise zit in de auto. We hebben oma naar het station gebracht. Bij de uitstapplek waar ook het busstation is, staat sinds kort een electronisch reizigersinformatiebord. Het geeft op verzoek audio-informatie aan de reiziger die een buslijnnummer intoetst. De meest gehoorde zin is: 'Dit lijnnummer is onbekend.'

En Elise, die door haar geopende raampje deze electronische aanwijzingen volgt, roept tevreden: 'Mam! Ik hoor een ROUTEMIEP!' Hoe je kind gewend raakt aan je Garmin.

woekeren

Het is een vlakte van beton en metaal: de gebouwen van LogicaCMG en VGZ, een parkeergarage ertussendoor en de enorme ramps die skaters graag gebruiken als hangout. 's Ochtends voor zevenen is het er kalm. In de kantoren zijn de beveiligingsmedewerkers de enige aanwezigen, een enkele vroege vogel uitgezonderd. Op een van de pleinen wordt gewerkt: hekken, pilonnen. Hoogwerker, kraan, vrachtauto's, zwaailichten. Dit is een stadsvlakte.

En tóch, en toch groeit er zomaar een kleine eenjarige van een of andere boom vanuit de diepte van de parkeergarage naar het licht toe. Langs die gevel van glas en staal komt-ie naar boven. 't Is maar een iel sprietje, met aan elke kant een paar blaadjes, maar hij ís er. Het bewijs dat mensen, als ze niet onafgebroken en eindeloos hun best doen om de baas te blijven, in no time overwoekerd zullen worden door de natuur. Nu ik erop ga letten, zie ik nog meer bewijzen. Naast straatmeubilair en onder bankjes groeien kleine stevige graspolletjes. Onder de schaarse telefooncel (hoezo telefooncel? wie gebruikt er nog een openbare telefooncel?) staat een klavertje zijn best te doen.

Vijf jaar geen onderhoud en het station van Eindhoven bestaat niet meer. Dan ligt er een prachtig stukje jungle daar.

zaterdag 15 september 2007

spetters

Op het Renz terrein stond een gezellig zwembadje opgesteld met een klein perkje ernaast, hek eromheen, kleine kunststof woninkjes op het terrein, wat nep-bamboe en een keurig loopbruggetje naar het water. Het stonk er lekker naar vis. Hier kamperen de Renz-pinguins.

aaaaai-poesje

Man aait zijn lieve katje.

spannend

In de Karpendonk is circus Renz weer neergestreken. Vanmiddag zijn we even gaan kijken. Dit maal geen olifanten, maar wel zeehonden, pinguins, paarden, tijgers en leeuwen. Vooral de leeuwen waren spannend...

brief

Vanochtend kwam Elise met het plan om een brief aan oma te gaan schrijven. Ze bracht het meteen ten uitvoer. Het resulteerde in een klein wit memoblaadje waar in potlood op stond

OMA MAGIK
METJOU EEN
HELMKOPEN
ELISE

Het geheel werd zorgvuldig in een envelop gedaan.
En dat hebben we dus gedaan toen oma arriveerde: een fietshelm voor Elises verjaardag gekocht. Ook al zelfbedacht. Je hoeft gaandeweg eigenlijk niets meer te doen als ouder - behalve af en toe een matig idee afwenden.

highlight

't Is erg, maar als food buff is het uitkomen van het tijdschrift met de grootste oplage van Nederland elke keer weer een klein feestje. Het ding zelf is niet food buffy maar gewoon lekker alledaags leesvoer. Het bestaat al sinds mijn kindertijd. Het gaat mee met zijn tijd en nooit verloren. Ongelofelijk, wat een concept. De bedenker mag met terugwerkende kracht een prijs krijgen. Tijd voor kop koffie en... de nieuwe Allerhande.

liedje

Hoe komen ze nou toch aan dat liedje? Een van de dingen die hier in huis veel wordt gezongen is 'Ik heb een toe-toe-toeter op mijn waterscooter, daarmee toe-toe-toeter ik naar jouououou....'

Meer dan dat kennen ze niet, maar ... waar komt het vandaan?

buitenkant

Ik hoor over een kennis van me met een jong gezin die op het punt van scheiden staat. Ik schrok, maar ben tegelijk verbaasd. Ik kijk naar fotoos van een familie op vakantie, van gelukkige kindertjes, van plezier. En toch gaan ze uit elkaar. Toch gaat het daar achter de voordeur dus niet goed. En ik reken in een achtergrondproces hoe vaak dit zal voorkomen. Hoeveel van mijn collega's? Hoeveel buren? Hoeveel ouders op de school van ons kind? Hoe vaak zie je niets aan de buitenkant? Waarom zou dat zo gaan?

kinderschaar

Gijs wil graag 'tnippen'. Hij zit aan de keukentafel met de grootste schaar die we hebben e n maakt dreigende bewegingen naar de dikke zaterdagkrant die daar vers ligt te wezen. Op zoek naar de kinderschaar dus. Daar zijn er minstens twee van, maar je weet natuurlijk nooit waar. Ik hoor mezelf door het huis roepen met deze bijna bijbelse zinsnede: 'wáááárrrrr is de kinderschaaaaaarrr??'
Elise knipt inmiddels met allerlei scharen zonder dat we ons bekommeren om de lengte of de scherpte. Gijs laat ik liever starten met een beginnersschaartje. Maar goed, schaartjes gelokaliseerd, Gijs aan de groene tafel geparkeerd. Hij gaat druk aan de slag met groene en rode blaadjes. Na verloop van tijd hoor ik 'Jaaaaaaa, het lúcht, ich tan tnippen!' Even later klaagt hij dat het niet gaat. Wordt boos. Wendt zich tot het plakband. Raakt verstrikt in een lange reep sellotape. Beklaagt zich luidkeels over de onhandelbaarheid van het knutselmateriaal hier te huize.

En nu zit de hele kinderschaar (all of two) aan de keukentafel met de strijkkralen.

donderdag 13 september 2007

tus

Terwijl hij allang met papa en Elise een boekje zou gaan lezen, komt Gijs naar beneden gestiefeld, autootje in de hand.

'Gijs... moet je niet lekker naar boven?'
'Ech wilt graag nog een TUS mama.'

Natuurlijk kan Gijs elk moment een dikke 'tus' krijgen. En nu is-ie weer tevreden naar boven.

leuk plan

't Was best een leuk idee, Mark moest praten in een radioprogramma en daarna zouden we wat gaan eten in H'sum. Maar helaas, sinds onze vertrouwde oppas E. in een andere stad is gaan studeren hebben we gebrek aan iemand-die-de-kinderen-op-kan-halen op zo'n moment. Uiteindelijk was Mark behoorlijk bijtijds terug en schoven we met zijn vieren aan voor heerlijke noodles met roergebakken prei, paprika, wortel en gemarineerde biefstukreepjes. Ook bést te doen, en nu kan er nog een lekker filmpje in de thuisbios achteraan.

werk

Met alle festiviteiten van de laatste dagen zou je bijna gaan vergeten dat er ook gewone dingen gebeuren. En eigenlijk gaan de zaken wel prima de laatste tijd. Ik zou liever mijn reguliere werk met de helft terugbrengen en die helft opvullen met DenDV zaken, maar zover zijn we nog niet. DenDV bubbelt intussen lekker door, er komen als vanzelf nieuwe contacten en ideëen langs de grapevine naar beneden gegleden. De vraag is op welk moment de tijd wel rijp is om er volledig voor te gaan.

woensdag 12 september 2007

party - the sequel

Vandaag ging het feest gewoon door voor Gijs. Op de Stampers hingen de vlaggen uit, stond een prachtige brandweerfeestkroon voor hem klaar en zaten we om 10 uur aan tafel voor een Gijs-wordt-drie feestje.

















Hij deed zelf driftig mee met het muziek maken en zingen en koos al zijn favoriete liedjes ('treintje ging uit rijden', 'de wielen van de bus'). Daarna blies hij drie kaarsjes uit en kreeg een mooi kado van Zoë (mét verjaardagskussen) en Andreas.

dinsdag 11 september 2007

domestic goddess

Gijs had heel duidelijke culinaire wensen voor vandaag. Pizza moest het zijn, pizza met worst. Zelf uitgekozen dus, die salami-pizza, en ook zelf het toetje geselecteerd. Hij wees een klein bakje chocoladevla aan in het schap, maar toen ik hem aanduidde dat er ook literpakken van bestonden, begon hij helemaal te glimmen.

Chocola ('Toogola') is Het op het moment. Zal wel iets genetisch aan zitten. Toen ik vroeg wat voor taart het moest worden, aarzelde hij ook geen moment dus hebben we samen de Nigella Lawson store cupboard chocolate cake gemaakt vanmiddag. De makkelijkste cake ooit:

Half pakje boter smelten, 100 gram pure chocolade in stukken erdoor roeren en het vuur uitdoen. In een kom 2 grote eieren losroeren met een snufje zout, 150 gram witte basterd erdoor en een potje sinaasappelmarmelade. Door het chocomengsel roeren en 150 gram zelfrijzend bakmeel erdoor zeven en goed mengen. In ingevette springvorm van 22 cm, 50 minuten op 180 graden in de oven. Klaar. Eitje. Gijs heeft twee stukken op, Elise en ik elk een, en Mark zit nu volgens mij de rest op te eten beneden.

hoed

De verjaardagskroon was een hit, want door dit stukje mama-fröbel kon iedereen zien dat Gijs jarig was. Hij werd dus, tot zijn eigen tevredenheid, de hele dag gefeliciteerd en soms zelfs toegezongen. Het begon al op Elises school met de BSO leidster en Elises meester, het ging verder met de meneer bij de garage, die hem meteen koekjes aanbood en van wie hij op de werkvloer mocht gaan kijken. Daarna kreeg hij een banaan van de groentenman in de Albert Heijn en tussendoor vroeg iedereen ''zo, jij bent zeker jarig?' en 'word je al drie?!'. Kortom: Gijs was in zijn nopjes.

uitpakken

Kado's uitpakken is natuurlijk een prachtig privilege. Elise hield zich wonderwel, was niet jaloers en wel zeer geduldig. Eerst waren er kaarten, en tekeningen van de buurkinderen. Toen een pakje van Granny:














Een boek! Gijs ging onmiddellijk lezen.













Vervolgens een groot pak dat Elise zelf had uitgekozen in de speelgoedwinkel. Er zat een mooi viaduct voor Gijs' Duplotrein in, dat al uitgebreid getest is. En tenslotte het niet-ingepakte want véél te grote kado van ons: een zebra zitzak.

groot!

Drie jaar.

Gijs moest er zelf van zuchten - een hele leeftijd. Hoewel hij nietsvermoedend wakker werd (gisteren dacht hij dat het nog drie náchtjes duurde), was hem al snel duidelijk dat het echte feest vandaag was. Allereerst mochten de nieuwe, uit Canada meegenomen kleren aan en gingen we naar 'temeje' waar de slingers bewonderd konden worden. Het begin van een lange feestelijke dag, waarvan het feestvarken nu ligt uit te rusten in zijn nieuwe bed.

zondag 9 september 2007

eindquote

Beginnen is moeilijk, maar eindigen ook. Ik heb eindelijk het juiste eindclipje gevonden voor mijn huidige project. Hè. Nu kan ik even achteroverleunen. Renderen maar!

thema's

Die Andrew Lloydd Webber had het wel voor elkaar. De thema's van Cats blijven maar hangen. Ze komen meer en meer terug, worden steeds sterker.

siblings

geen bebicijn maar toffie

Mark vroeg Gijs op afstand -hij stond in de tuin met zijn fiets- om een koffie.
Gijs begreep de gebaren niet.
Hij dacht dat papa, net als vanmiddag, een beetje 'bebicijn' moest, tegen de hoofdpijn.
Toen hij eenmaal binnen was, moest hij nog even diep denken bij de gebaren, tot hij concludeerde dat het 'niet een bebicijn maar TOFFIE!' moest worden.

En nu staat hij, zingend als de Swedish Chef, koffie te zetten.
'Naaaaoh-die-daaaoh-die-daaaoh'

real stuff

Vandaag de proef op de som genomen. Albert verkoopt géén echte parmiggiano maar wel grana padano. Ik heb eerlijk gezegd altijd mijn neus opgehaald voor deze nepperd. Hoe zou een 19,70/kg variant even goed kunnen zijn als een van 67,90/kg?

Terecht, zo bleek.
De Grana is een slap aftreksel. Scherp. Redelijk geschikt voor een laagje in de oven. Maar voor het echte werk, de flakes over groene asperges of pasta, tja, daarvoor moet ik dus echt naar de winkel.

lekker

Vandaag heb ik 'm gemaakt, die rucolapesto. Het was een makkie: geroosterde pijnboompitjes, veel rucola, geraspte parmezaan, grote teen knof en een paar gedroogde tomaatjes. Even in de staafmixmaalmolen. Heerlijk. Eerst maar eens een dikke laag gesmeerd in de halve paprika's en daarna een mengsel van gebakken gehakt, kleine stukjes ncrv-tomaat en rozijnen erop. En, voor het onculinaire volk, frietjes erbij.

echte liefde

'Hou jij van bruin mama?'
Op mijn bevestigend antwoord wordt druk verder gekleurd. Dan krijg ik een klein papiertje in handen gedrukt. Er staat een hartje op, rode lijnen, bruin ingekleurd en met een keurig getekende rode highlight op de rechter bovenhelft.
'Die mag jij ophangen op jouw werk.'

zondagochtendschade

Soms ga je al na een paar dagen twijfelen aan je besluit. Sinds Gijs' bed open is, en hij er zelf uit kan (ter voorbereiding op zijn grotejongensbed dat morgen arriveert), wordt er op weekendochtenden beneden gespeeld. En dat gaat gepaard met kleine en grote hobbeltjes. Waren we gisteren allemaal om 6.30 eruit omdat Gijs een percussiedemo gaf met plastic gereedschap op het keukentje, vanochtend ging ik eens poolshoogte nemen wat het gebrul beneden betekende. Dat bleek protest van Gijs te zijn omdat Elise op zijn treinrails stond. Intussen kauwde hij op een appel waar slechts 1% vanaf gegeten was. De afgeknaagde hapjes lagen verspreid in een omtrek van anderhalve meter om hem heen. Daar zat namelijk schil aan. Terwijl ik Gijs sommeerde om de hapjes op te ruimen, kwam Elise aanzetten met een blauw ding. 'Mag je hierin knippen mama?'. Zo'n vraag waar ze zelf het antwoord al op wist eigenlijk. Het was een hard opgedroogd vaatdoekje dat ze van de stapel schone was had geplukt en dat nu voorzien was van een fraaie franje aan de onderzijde. Ik heb haar gecomplimenteerd met de versiering en op het hart gedrukt vooral niet meer in dingen te knippen zonder vragen.

...Koffie?

zaterdag 8 september 2007

beursganger

Gisteren naar de IBC geweest.
Zoals alle jaren (dit was de 5e keer dat ik er was geloof ik) was het weer een belachelijk groot feestje van de broadcastindustrie en álles wat zich daaraan verwant voelt. 12 RAI hallen. Zelfs toen E. en ik alles oversloegen wat over satellieten, decoders en glasvezel ging, bleef er nog ruim voldoende te zien. De volle openingsperiode hebben we gekeken en gevoeld en gepraat over cranes, lenzen, camera's en steadicams. En nu Weten we Het. Welke Het Moet Worden. Net als bij mijn keuze tussen Canon en Nikon voor een fotocamera werd het meteen duidelijk toen we de echte apparaten in handen kregen. Ergens in de komende maanden gaat-ie er dus komen, die Sony.

sintcatalogus

En ehm, wélke datum was het ook weer precies?

Juist ja, ergens vroeg in september.
Vandaag plofte er een joekel van een sinterklaas-speelgoed-gids op de mat.
Met graagte ontvangen door Elise natuurlijk. Ze sloeg 'm open op een van de bladzijden met rozemeidenglittermakeupmeuk. Maakte een luchtig gebaar dat 'de hele bladzij' moest aanduiden en zei casually 'Dít.... vraag ik aan Sinterklaas.'

De damage control bestond nu nog hoofdzakelijk uit uitleggen dat je alles kunt vragen wat je wil aan Sinterklaas maar dat dat GEEN garantie is dat het gevraagde ook gebracht wordt...

woensdag 5 september 2007

te weinig minuten

Ik heb hard m'n best gedaan vandaag en de hele dag zitten monteren.Zo'n dag waarop je je om half drie eens realiseert dat je eigenlijk nog niet geluncht had. Toch stond de teller aan het eind van de dag slechts op 3 minuut 15 ofzo. Het was dan ook een moeilijk deel: de finish. Hoe breng je dat nou over. Lastig; ik ben er nog niet uit. En klaar is het dus ook nog niet.

pakjesdag

't Was pakjesbezorgdag vandaag.

Eerst arriveerde er een minuscuul pakje. Een nieuw pennetje voor mijn electronische tablet voor de computer. Be-la-chelijk duur, maar gisterenmiddag besteld en nu al per UPS gearriveerd, dus dan weet je weer waar je 11 euro voor betaalt.

Toen de opticien gebeld had dat mijn bril klaar lag (nog niet opgehaald, want geen trek om door de regen op de fiets de stad in te gaan) ging wéér de bel. Dit keer was het een verschrikkelijk GROOT pakje. Een enorme zak met daarin een van Gijs' kado's voor volgende week: een zitzak in zebra design. Waar laat je zo'n ding???

dinsdag 4 september 2007

Gijs-toetsenbord

Het lijkt wel of mijn toetsenbord sympathiseert met Gijs. De K is een beetje lurp. Hij blijft geregeld hangen en soms moet ik 'm extra hard indrukken. Vooral erg onhandig aangezien er een k in mijn password zit. Zeker een maanzaadje onder geraakt ofzo.

lijstje maken

Soms moet je even een lijstje maken van dingen die je van plan was te gaan eten. Anders vergeet je de helft weer. De tonijn met sesamolie en ketjap mag eraf, die hebben we vandaag gehad. Met noodles, reepjes wortel en courgette, citroenrasp, rode puntpaprikaringetjes en heel veel heerlijke sesamzaadjes. Maar ik dacht vanmiddag ineens weer aan kaasfondue, aan rucolapesto, aan rode linzen met kip en courgette, aan stoofvlees in rode wijn met knolselderijpuree ('t wordt al bijna herfst) en aan creme brûlée...

moet niet druppels

Gijs is boos.
Hij was net zo ijverig aan het fietsen, rondje na rondje na rondje om het grasveld. En nu stortregent het. Bakkenvol uit de lucht. En Gijs roept 'Nee regen! Moet niet! Druppels MOETEN niet vallen! Nee!'

Maar het helpt niks.
Dus nu zit Gijs binnen, en eet een krentenbol.

maandag 3 september 2007

terug

Ik zag een verwijzing naar een boek dat me wel interessant leek (A Primer of Visual Literacy) en zocht het op in Amazon. Natuurlijk scroll ik altijd naar beneden want ik wil graag weten wat mensen nog meer lezen. En daar vond ik... Gombrich... Barthes... en Pevsner!? Net of je ineens weer helemaal terug in het verleden bent. Goed om te weten dat hier mijn werelden van video en kunstgeschiedenis elkaar dus gaan raken.

zondag 2 september 2007

touwtje springen

nóg een?!

Bij het zien van Elises enthousiaste pogingen om te fietsen, kreeg nog iemand de geest. Hij pakte het kleine fietsje, sommeerde mij het zadel lager te zetten... en fietste weg!?

ambitieus

Elise is helemaal druk ermee: ze is dit weekend gestart met zowel te leren fietsen zonder zijwielen als rolschaatsen. Dat is ambitieus, twee stuks tegelijk, maar volgens mij is ze van plan beide voor haar vijfde verjaardag onder de knie te hebben zodat ze direct verder kan met andere belangrijke dingen (dansen, zwemmen...)

mijn eerste Joop

Elke dag wel ergens een 'first time'. Gisteren zag ik mijn eerste grote JoopvdEnde musicalproductie. Tot nu toe zag ik wel eens musicals van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen en die zijn zonder meer ok. Maar zo'n Joop-productie, tja. Dat is toch wel een klasse apart. Je begrijpt ook als je er zit wel waarom die kaartjes zo achterlijk aan de prijs zijn.
We gingen naar Cats. En álles klopt er aan zo'n voorstelling. Decors en grime zijn prachtig. Andrew Lloyd Webber muziek was al onverwoestbaar en kan nauwelijks gekraakt worden, zelfs niet door een matige uitvoering. Maar de uitvoering was helemaal niet matig, ze deden het uitstekend. Daar staat toch wel de fine-fleur van de Nederlandse musical-scene op de planken. Die gasten kunnen écht bewegen, de choreografieën zijn allemaal even afgewerkt en ze zingen óók gewoon door als ze een driedubbele flikflak achterover doen. In de allereerste minuten had ik even het idee dat ze ruimte tekort kwamen op het toneel van het Parktheater. Iedereen moet er even in komen en met 26...? ...28? dansers is het volle bak als iedereen ook nog een staart heeft die achter hem aan zwiept.
En na een kwartier was daar dan ineens een van die karakters ...die een voorstelling kan dragen. De Rum-tum-tugger. In de wikipedia staat hij als 'often the feline equivalent of Mick Jagger' - en dat klopt heel aardig met het plaatje van gisteren. Deze Stanley Burleson zag er - zelfs volledig onzichtbaar onder kostuum en grime - superstrak uit - en ik ken weinig mannen van over de 40 die als een kat over de stoelenrijen van een schouwburg zouden kunnen springen om bovenop de vrouwelijke bezoekers plaats te nemen (zonder ze te pletten). Daarna rolt de avond voorbij in een gevarieerde show met mensen die er duidelijk zelf ook plezier in hebben.
Mankeerde er eigenlijk wel iets aan? Mwah. Er was geen live orkest - helaas. De vertaling, hoewel van Komrij, vond ik toch ...gekunsteld, niet echt overkomen. In het Engels was absoluut beter geweest. De halve wereld ademt Engels en Nederlanders zien alleen maar Engelstalige producties. In de gezongen nummers versta je, hoe duidelijk ze ook zingen (want daar mankeert het niet aan) de helft toch niet dus maakt het weinig uit. En, detail: er waren geen programma's. Vermoedelijk op ofzo, want naar verluidt waren ze er wel bij andere voorstellingen, maar mogelijk niet meer bijgedrukt. Maar ach. Dat doet niet zoveel af aan de voorstelling, die was prachtig.

zaterdag 1 september 2007

Eind goed

Gijs vindt Alladin eng. Het begin, met een grot vol vuur in de vorm van een leeuwenkop maakt hem bang. Gijs kijkt dus geen Alladin meer. Elise daarentegen kijkt héél graag Alladin, vooral omdat hij nieuw is, maar ook omdat Gijs het niet wil natuurlijk. Maar nu, aan het eind, nu Alladin en de prinses elkaar gevonden hebben, roept ze: 'Gijs! Gijs! Het is nu niet meer eng! Kom gauw kijken!' Gijs komt aanrennen. 'Isse niet meer tijgeh meer?' 'Nee!'

En heel tevreden kijken ze de laatste mierzoete Disneyminuut. All is well that ends well.

niks

Vandaag doen we lekker niks. Er zijn nog een paar honderd miniklusjes variërend van iets opzoeken tot iets opruimen. Die kunnen precies tussen de dikke vette zaterdagkranten en de koffie door. Zo worden Nespresso-apparaten ontkalkt en oude kinderkleding gesorteerd. Zo worden rekeningen opgeborgen en wintervakantiegidsen gehaald. Zo worden ideetjes voor de inrichting van de voortuin gelanceerd en de auto door de wasstraat geduwd.

Ook de kinderen genieten mee van de niksdag. Lekker scharrelen is wel aan ze besteed.

slijmjurk

Gijs krijgt het potje Playdoh niet zelf open.

'Wilt jij mij helpe mamaaaaaaa?' vraagt hij met een langgerekt vraagteken.
Ik doe het potje open.
Gijs leunt intussen tegen mij aan en verzucht met een gelukzalige blik:
'Mama is lief want mama is héééél erg sterk!'

Ja, zo krijg je je zin wel.