zaterdag 27 maart 2010

opvoeden: zó 2009

Ik denk dat ik een ouwe zeikerd word. Dat lijkt me wel wat. Het zal me in elk geval goed af gaan, zorgvuldig op elke jeugdige slak wat zout strooien.

We waren vanavond bij de MacDonalds. Dat hadden we al eeuwen geleden beloofd aan Elise: bij het halen van het A-diploma zouden we naar de MD gaan. Kinderen helemaal in de gloria. Als totale MD-nitwits hadden wij ons natuurlijk niet gerealiseerd dat zaterdagavond rond zessen het ultieme MD spitsuur is. Wat een HEKSENKETEL van gillende kleuters en krijsende peuters en rennende babies en vinex-pubers... nahja. Yougetthepicture. Het is MD dus je wordt toch nog verbijsterend snel geholpen en we gingen wegens weinig plek lekker even buiten zitten. Het was qua weer best te doen.

Er waren veel kinderen aan het spelen, en een van de geliefde spelletjes was blijkbaar over de tafels lopen en van tafel naar tafel springen. Elise wilde ook zoiets maar dat heb ik haar verboden, uitgelegd dat je thuis ook niet op de eettafel loopt en dat andere mensen ook niet graag hun hamburger neerleggen waar zij zojuist met haar mogelijk-hondenpoep-schoenen stond. Dat snapte ze eigenlijk ook wel. Maar het viel me wel tegen hoe weinig ouders iets zeiden van hun kroost dat over de tafels holde. Wél het personeel van de MD, dat bij toerbeurt naar buiten werd geschopt door de lokale manager om de kinderen beleefd maar dringend te vragen van de tafels af te gaan. Er zaten namelijk aan diverse tafels ook gewoon mensen te eten.

Na een tijdje kwam er wel een moeder, die naar haar kind riep. Aha, dacht ik, ik ben dus niet de enige. Maar wat zegt die moeder: "Bootje schat, niet op de tafels staan hoor, want dadelijk val je..." DUHUH. Nee joh, dadelijk springt jouw dochter in mijn milkshake!

Ach ja.
Gelukkig heeft Gijs nog even, in zijn beste hooligan-modus, een demo gegeven van hoe-aanslag-bestendig zo'n gekleurd plastic speelpaleis dat naast elke MD staat, wel is.
Op de terugweg heb ik stiekem aan Elise gesuggereerd dat ze bij haar B-diploma misschien wel pizza wil eten ergens.

Splash

maandag 22 maart 2010

grapjas en lolbroek

Elise en Gijs doen om het hardst hun best om moppen en raadsels te onthouden. Ik weet niet welke het leukst zijn, die nog helemaal nieuw en vers zijn omdat Elise ze zojuist in de Donald Duck heeft gelezen, of die mopjes met een meterslange baard die door Gijs worden opgediept. Hij moet dan zelf zo hard lachen dat hij al halverwege gierend van zijn stoel rolt en zelden het eind van het grapje bereikt.

Met deze kwam Elise vandaag aan: het is geel en zwart en het niest. Na mijn mislukte pogingen (een hommel met een hoestbui? een verkouden banaan met een zwarte bermuda?) kwam het antwoord: "...een ha-cheetah!" En toen hadden we dus allebéi de slappe lach.

zondag 21 maart 2010

kostuum

"Ik heb vandaag een pinguin gepast," meldt Elise vanaf de achterbank, "en bij de voorstelling moet je rechtsonder kijken. Nee, links, of nee, wacht, tóch rechtsonder."
Ik zeg dat ik haar zeker wel zal herkennen.
Elise wil natuurlijk weten hóe dan.
"Nou, omdat mama's hun kind altíjd herkennen - zelfs toen je pas een dag oud was, hoorde ik al aan het gehuil welke van de 4 babietjes op de ziekenhuiskamer de mijne was." zeg ik.
"Zélfs als ik een pinguin-kostuum aanheb dat mij helemaal bedekt?" vraagt Elise verbaasd?
"Zelfs dan. Ik zoek gewoon naar een pinguin met één of twee voortanden eruit, OK?"

alles voor de wetenschap

Gijs wil graag weten hoe een boterham precies beschimmelt.
Ehh, tja, waar kennen we dat van?
Om te voorkomen dat hij het in het geheim onder zijn bed gaat uitvinden, ligt er nu een flink behijgde boterham in een zakje op de kast. Wij zijn benieuwd.

culinair talent

"Wat wil je op je boterham, Gijs?"
"Pindakaas... met...ehhh.... salami."
"... eh, weet je 't zeker?"
"Ja. Ik probeer af en toe nieuwe combinaties hoor!"

luisteren

"It's good to talk!", kopten de reclameposters van BT jaren achtereen. Het geeft vrij helder de strategie van de telecomoperator weer: veel praten en vooral níet luisteren.

Ik belde een paar dagen geleden naar KPN met het verzoek om per 1 augustus ons huidige abonnement om te zetten in een goedkoper abonnement met hogere gesprekskosten. Dat kon niet. Dat kon alleen als ik eind juli nog eens terug zou bellen. Hoewel dat natuurlijk raar is, een beetje computersysteem kan dat natuurlijk wél, een ingangsdatum in de toekomst hanteren, was het in ieder geval duidelijk.

Maar je kon erop wachten.
Gisteren op de deurmat een brief: Geachte, over drie werkdagen wordt uw lijn omgezet naar een dure-gesprekken lijn.

NEEHEE!
Dat was nou juist NIET wat ik vroeg!
Kunnen ze nou werkelijk niet EEN keer correct uitvoeren wat je afspreekt?

irri-tandje

Elise liep al een dag of wat te iepen over een van haar tweede snijtandjes boven, die zat los, kon een vervaarlijke, exorcist-achtige draai om zijn as maken, maar wilde er niet uit. Wel werd elk eten bemoeilijkt door dit irri-tandje. Zijn counterpart, aan de andere kant van de twee volwassen snijtanden die ze al heeft, zit ook los, dus ik had haar al aangespoord om korte metten met het tweetal te maken, zodat ze over twee weken als echte paashaas het ijs op kan.

Vanochtend stormde ze de slaapkamer binnen: hij is eruit! Het eerste hapje kokosbrood had de klus geklaard. Nog slechts 13 gebitselementen to go.

zaterdag 20 maart 2010

cupboard-wall-cupboard-wall

Het zoeken naar scholen begint potsierlijke vormen aan te nemen. Ik weet natuurlijk niet precies hoe dat gaat in Nederland, de enige keer dat wij dat 'moesten' was toen we net naar Eindhoven verhuisd waren. En dat was eenvoudig: we bedachten wat wij belangrijk vonden, maakten een lijstje van geschikte scholen en waren geheel overtuigd van onze eigen keuze. Daar hoorden we dat we ook daadwerkelijk geplaatst zouden worden, dus een jaar voordat Elise 4 werd, wisten we al dat ze terecht kon op de huidige school.

In Bath gaat het volkomen anders. Om te beginnen is er een centrale plaatsingscommissie. Je kunt dus best langsgaan bij de scholen van je voorkeur, er is geen enkele mogelijkheid dat je rechtstreeks met de school afspraken maakt. Dat kan natuurlijk goed werken, in elk geval zal het de eerlijkheid wel bevorderen. Het betekent wel dat, alle bureaucratie in aanmerking genomen, er veel meer schijven worden doorlopen. En dat kost tijd, en energie. Ouders leveren een formulier in waarop ze een top-drie van scholen mogen noemen. In de meeste gevallen wordt de eerste keuze gehonoreerd, lezen we in de uitgebreide brochure van de B&NES (but we pronounce 'Baynez') plaatsingsinstantie. En: 'why it is so important to choose the right school for your children.'

Dat laatste, beste B&NES, is natuurlijk een beetje zuur als blijkt dat op de eerste ZES scholen van voorkeur alvast geen plaats is. De 4 scholen op loopafstand lijken al uitgesloten, de meest aantrekkelijke scholen die net iets verder op autoafstand zijn, zitten kennelijk ook vol. Het echte probleem is dat ze pas aan het einde van juni op zijn vroegst harde uitspraken kunnen doen over hoe vol de klassen volgend jaar zitten en wat we kunnen verwachten. We kunnen dus precies... nul plannen. We weten niks, want zij weten niks. Ze wachten nog af tot 28 schooldagen voor de start van het nieuwe jaar zodat huidige ouders en wachtlijstouders hun kansen krijgen, verhuizingen duidelijk worden en vooral de overgangen naar privéscholen bekend zijn.

Op die laatste mikken we maar helemaal niet.
Nog afgezien van of zij plek hebben, zou ik niet weten waar we zo even 20.000 euro vandaan halen voor een jaartje school voor twee kinderen...

slurp

Elises juf heeft het wel eens over dat Elise zo'n sponsje is, als je het juiste onderwerp weet te vinden. Bij het Engels leren is dat duidelijk te merken. Niet alleen slurpt ze de woorden en oefeningen uit het boek op, ook al mijn uitleg eromheen, zoals het verschil tussen een dove en een pigeon of het verschil tussen een blokfluit en een dwarsfluit of het feit dat het woord mac in de betekenis regenjas ook voorkomt in Penny Lane van de Beatles of alle meervoudswoorden die nooit in het enkelvoud bestaan zoals glasses en scissors en trousers... ze slurpt het op en onthoudt het vrijwel allemaal.

Nu leegt ze in bizar tempo haar stapel bieb-boeken. Om kwart voor 4 kwamen we de voordeur binnen, de eerste is uit, de tweede hard op weg. Ze moet maar gauw Engels leren lezen, anders hebben we straks een leesprobleem.

vrijdag 19 maart 2010

bekkies worden ook steeds jonger

"L. heeft een beugel, zo'n buitenboordbeugel." meldde Elise terloops aan het avondeten. Nou is L. een klasgenootje en kan hij dus nauwelijks ouder dan 8 zijn. Ik meen me toch te herinneren dat beugels bij ons in fashion waren vanaf de leeftijd van elf, twaalf op zijn vroegst. Maar blijkbaar kan het ook eerder.

Yentl en Elise

knabbel en babbel

geografie

Onze badmat vermeldt de woorden 'bad en douche' in diverse talen - maar niet in het Nederlands. Wel in het Engels, natuurlijk. Waarop Elise maar eens informeerde waar de stad 'Shower' dan wel lag.

woensdag 17 maart 2010

advertisement failure

In een van de vijf kookbladen die ik meenam uit Bath staat een recept met een hele brie in bladerdeeg.
Ernaast, in een heel subtiel kadertje, met netjes erboven geschreven 'advertisement feature', staat:

Coeur de Lion brie adds credibility to any cheeseboard blah-di-blah-wah.

Ja hoor.
Tuurlijk.
De geloofwaardigheid van je kaasplankje staat op het spel als je geen CdL neemt.

kip

Gijs en Elise hebben woorden in het bad.
Er komen zinsneden uit de badkamer gerold als:
"Je bent een sexy kip met een kale kop en een piemel van drop en géén poten!"

Eh, ja.

scholen

We tekenden een cirkel rond ons toekomstige huis en prikten een vlaggetje in de kaart bij iedere school op loopafstand. Het waren er 3, althans: de gewone staatsscholen waar zowel Elise als Gijs terecht zouden kunnen. Daarnaast was er nog 1 waar alleen Elise in de juiste leeftijdscategorie viel, maar die hadden de infants op een dependance, dus voor de volledigheid zijn we daar ook maar even langsgegaan.

De score:

St. Johns Roman Catholic: geen plaats.
St. Mary's of Bathwick CofE: geen plaats.
Widcombe Junior CofE: geen plaats.
Widcombe Infant had zelfs zo weinig plaats dat we niet langs hoefden te komen.
Alleen St. Andrews CofE had wellicht plek voor beide.

We zullen dus nog even verder moeten zoeken. Eventueel zelfs een school op auto-afstand, wat om velerlei redenen minder fijn is, maar dat zij dan maar zo.

ingewikkeld

Sommige dingen in de UK zijn verrassend ingewikkeld. Onder het motto 'maar dat doen we al 400/500/1200 jaar zo' en met de wetenschap dat er bijvoorbeeld geen gemeentelijke basisadministratie bestaat en dus niemand zeker kan weten wie waar woont en met wie getrouwd is. We hebben er in het verleden al wat fraaie staaltjes van voorbij zien komen, zoals die keer dat Mark voorafgaand aan ons huwelijk ten overstaan van de ambassadeur met zijn hand op de bijbel moest zweren nooit eerder getrouwd te zijn geweest.

Vorige week waren we bij de estate lawyer van het kantoor waar we ons huis van zullen huren. Als je een vakantiehuis huurt, of dat nou voor een week is of voor een maand of voor een half jaar, stort je een zak geld en dat is dat. Wil je hetzelfde pand huren als bewoner, ook al is het voor nog geen jaar, dan word je -zoals iedere Brit die iets wil in het leven- veelvuldig gescreend. Om een huurcontract te tekenen, word je geacht een aantal referenties te overleggen. Te beginnen met een toelichting van je werkgever. Gelukkig heeft Mark nog een werkgever, ik zou hoogstens over mezelf een verklaring kunnen afleggen die aantoont wat een uitstekende, punctuele en kundige persoonlijkheid ik ben. Dan moesten er algemene referenties komen: één van een direct familielid en twee van personen die noch collega's, noch familie waren. Daarnaast was er een lange vragenlijst waar de groene kaarten van de Amerikaanse Immigration Services bij verbleken. Tenslotte moesten we een credit check overleggen.

Tja.

Een credit check. Loop voor de aardigheid eens een willekeurige Nederlandse bank binnen en vraag om een credit check. Dat bestáát gewoon helemaal niet in Nederland! Maar leg dat maar weer uit aan de Britse lawyer. Waarschijnlijk vinden zij het evenzeer van achterlijkheid getuigen dat wij geen algemene credit check hebben als dat wij hun gebrek aan GBA nogal onhandig vinden. Of, om het waardenvrij te houden, on-Napoleontisch. Wat voor Britten waarschijnlijk een geuzenterm zal zijn. Waardenvrijheid het raam uit. Enfin.

Er bestaat natuurlijk iets als het BKR, en na aanvraag en het betalen van een paar euro valt er enkele werkdagen later een keurig envelopje op de mat waarin een paar A4tjes zitten waar niet eens de hypotheek op vermeld staat, maar uitsluitend twee mobiele telefoonaansluitingen. Niet erg interessant voor lawyer Andrew. Gelukkig was Mark óók nog in het bezit van een ingedommelde Britse bankrekening waar al 10 jaar vredig 200 pond op stond te slapen. En dát was nou vermoedelijk wel weer voldoende om de credit-check-behoefte te stillen met een dosis schijnzekerheid. Want: 'niks gebeurd' is ook: 'niks raars gebeurd'. Inmiddels lijkt het erop dat we daadwerkelijk door alle hoepeltjes van het systeem gesprongen zijn, om een huis te mogen huren. We bergen de dogs and ponies dus weer op, tot we ze nodig hebben voor de volgende horde: scholen.

vrijdag 12 maart 2010

hardcover

Ik had een wensenlijstje mee naar de UK, om in de Waterstones aan te schaffen. Maar 'Seven Ages of Britain' bleek er alleen nog in een loeizware hardcover te liggen, en dat gold eveneens voor de veel te dure en veel te oversizede versie van de nieuwe Niffenegger, Her Fearful Symmetry. De paperback, die vast wel minder dan 19 pond gaat kosten, komt pas in juli. Het is me een raadsel waarom dat zo gaat, die hardbacks vindt toch niemand écht handig? Buiten dat ligt de NL vertaling er al wel in paperback, het kan dus best.

Enfin, ik heb me beperkt tot Mr. Toppit, die ik nog steeds niet had gekocht, en de nieuwe A.S. Byatt (The Children’s Book) dus ik heb weer wat te kluiven komende week. En dan nog is de lees-queue niet leeg.

The streets of the city

Zee

In afwachting van mijn eigen video die staat te renderen dan maar even een Werkje van een Ander. De geweldige, briljante Zee Avi:

zaterdag 6 maart 2010

stuivertje wisselen

Bij de Albert Heijn staat een meneer die probeert zijn kunststof karretje in een rij metalen winkelwagens te parkeren. Dat past niet, maar de andere rijen hebben aan het einde van het kettinkje geen geld-terug-sleutel hangen. Ik vraag of ik zijn kar mag overnemen, want de kunststof karren zijn weliswaar net zo ellendig-statisch als de metalen, maar ze hebben wel een houdertje voor de zelfscanner. Als het er tenminste niet afgebroken is.

De meneer aarzelt. "Er zit een muntje in."
Komt dat even goed uit, ik heb twee ruilmuntjes in de aanbieding.
Dát wil hij wel.
En zo zag ik pas een uur later, na het boodschappen-in-een-zaterdagse-AHXL, dat ik een Gall&Gall muntje heb geruild voor een muntje van de mij tot nog toe volledig onbekende brandstoffenboer 'AUTOFOOD'.

vrijdag 5 maart 2010

pling

Toby heeft een nieuwe plek bedacht voor zichzelf. De piano.
Eerst was dat omdat de strijkplank ernaast stond, en die isoleert zo fijn.
Maar nu ik de strijkplank heb weggehaald, hoor ik toch steeds weer plinggg en ploing geluiden. Misschien heeft hij toch meer ambitie dan we hem toedichten.

#01225

oh-one-two-two-five. Elises huiswerk voor Engels dit weekend houdt ondermeer in: het noemen van telefoonnummers. Ik zal haar het netnummer van Bath vast inprenten. Altijd handig. Zij gaat komende week haar netnummer noemen aan juf K. Wij gaan intussen een paar dagen poolshoogte nemen in Bath.

Bath, waar The Hole in The Wall niet een dompzinnig SBS6 spelletje is, maar een naar-men-zegt uitstekend restaurant waar ik nog niet eerder het genoegen mee had.
Bath, waar de omtrek van The Circus Restaurant precies de omtrek is van ons voormalige appartement, omdat dat nou eenmaal op de eerste verdieping van The Circus Restaurant lag.
Bath, waar sinds wij er vandaan gingen het Cafe Rouge verhuisde en een All Bar One gevestigd werd.

Ah.
Oh, one two two five.
Trouwens ook het jaar dat Thomas van Aquino werd geboren. Dat belooft wat.

donderdag 4 maart 2010

hij is normaal

Tjonge, wat een opluchting. Er valt een 'gepersonaliseerde' brief op de mat waarin Gijs' naam een paar maal vetgedrukt opvalt. Alsdat Gijs is gewogen en Gijs is gemeten en Gijs is gecontroleerd op spraak en geen van allen gaven aanleiding tot verder onderzoek bij Gijs.

Ik ben niet verbaasd. Maar toch, fijn dat Gijs nu ook formeel als normaal te boek staat bij de Bevoegde Instanties. Dat kan Gijs alleen maar van pas komen in de toekomst.

woensdag 3 maart 2010

dinsdag 2 maart 2010

loosing my religion

ik: De jaartelling begint bij nul omdat toen Jezus werd geboren. Dus toen begonnen de mensen te tellen.
Elise: Ja, dahaag! Vóór Jezus waren er toch óók jaren?

---

Gijs: ...maar mama, waarom denken mensen dan dat God die dinobotten in de grond heeft gedaan?
ik: ...?

---

En ik? Ik overweeg me alsnog actief uit te schrijven als het bisdom DB aanhoudt dergelijk achterlijk jaren-50 beleid als van de parochie Reusel actief te steunen.

democracy-aware kleuter

"Morgen moeten we extra vroeg opstaan." verklaart Gijs.
"O ja?"
"Ja, want morgen gaan we eerst stemmen. Toch?"

Ik was het zelf alweer bijna vergeten.

studio

Het wagenpark is weer uitgebreid vandaag. De DHL meneer schoof twee grote dozen de gang binnen en liet mij een elektronische krabbel zetten voor ontvangst. Nadat ik een dozijn tapejes en bubbelplastics en hoesjes en packing peanuts had verwijderd, bleven er twee redheads en een kolossale standaard met drie 3x6meter doeken over. Voorzien van hun eigen transporttasjes. Het is een chromakeyset, met voor de volledigheid behalve een groen ook nog een zwart en een wit doek. Onderstaande uitleg over wat een chromakey eigenlijk doet, is even compact als nuttig:

primeur

Gisteren zat ik voor het eerst in 2010 weer in de trein. Het voelde vooraf nog een beetje als de eerste asperges of een fles Beaujolais, temeer daar ik voor het eerst vanaf station Best reisde. Die treintunnel is zonder moeite het minst aantrekkelijke OV-object van deze regio. De charme van een tuinhark. Maar er ligt een fors P+R terrein naast, dat bovendien gratis is.
Eenmaal in de windtunnel afgedaald hoorde ik nog net dat door de intercom iets gemompeld werd over een vertraagde intercity richting Schiphol. Knap hoor, heb ik weer. Gelukkig geen haast, dus een kalme rit later wel in Utrecht, waar een soort herhalingsprimeur volgde: voor het eerst sinds ... veel jaren (hoeveel? minstens 7) in bus 11. "De" Uithofbus, hoewel het niet meer de Japanse toestanden waren van enkele jaren geleden. Dat met dank aan de snelbus, lijn 12, die nog niet reed toen Capgemini nog uitsluitend gevestigd was op Rijnsweerd. Op de terugreis zowaar ook nog met een stoptrein gereisd, dat is al helemaal zeldzaam. Het was, kortom, een eventful day vanuit het oogpunt van het OV.