zaterdag 7 februari 2009

Alempue

Als je naar de site surft van de wijn die we vanavond openden - ene 'Alempue' uit Chili - krijg je eerst deze vraag voorgeschoteld: ¿Cumple Usted con la edad legal para beber vino en su país?

Voor de Spanalfebetes staat het er ook in het Engels naast: mag u drinken volgens de wetten in uw land? Gelukkig kan ik daar naar eer en geweten 'ja' op antwoorden en daarom word ik binnengelaten. Ik heb nog niet gekeken wat er gebeurt als je 'nee' antwoordt.

Daarna volgt een lange reeks flashpagina's met beeldende beschrijvingen van neuzen en bijpassende gerechten en familiegeschiedenissen waar Garcia Marquez nog een puntje aan kan zuigen. Wij probeerden de Chardonnay Reserva, die voor een Chard opvallend hartig was. Een beetje streng, maar wel smaakvol. Stilish. Hiervan gaat er geen hele doos komen, maar wél van de Carmenère Reserva, want die deed het nog beter dan zijn non-Reserva-broertje (die als huistuinenkeuken-rood ook nog heel wel door de beugel kon.)

geslacht van verzamelaars

Tja, dat gevoel van NEC-bijna-compleet-te-hebben.

Ik dacht echt en oprecht weer deze volgende ronde van verzamelfrutsels over te kunnen slaan. De totale verzameloorlog brak ergens bij de Flippo al uit, alhoewel andere generaties vast claimen dat Verkade er ook een rol in speelde, of een zekere F. uit T. met zijn crimineel-framboosachtig uiterlijk. Nadat we de wuppies, handpoppen en smurfen redelijk hadden doorstaan en zelfs al schadeloos door vele golven van steeds exotischer gekleurde hamsters zijn gerold, had ik weinig vrees voor de voetballers. Mijn kinderen, dacht ik, hebben niks met voetbal. Makkie dus.

Verkeerd gedacht natuurlijk, want ach ja, je wordt bij elke albert-bestelling overspoeld met veel meer pakjes plaatjes dan je rechtmatig deel, en die ene keer dat ik met een luid zingende Gijs de zelfscan-kassa passeerde, leverde dat ook direct de 12 pakjes plaatjes van de achterligger op. Even leek het erop dat het de kinderen vooral ging om het uit de folietjes bevrijden van al die mannen in korte broeken, maar toen ik de dikke stapel plaatjes op de piano in een envelop wilde duwen voor verzending aan oma, werd me door Elise verzekerd dat alléén de dubbele mochten. Enfin, het eind van het liedje is dat ik een werkelijk rustgevend moment beleef aan het inplakken van De Graafschap tijdens een kop thee. En dat Gijs nu staat te voetballen in de tuin. Helemaal geïnspireerd.

vliegend alter ego

Gijs vindt zichzelf al enkele dagen bij vlagen 'een babyvogel'. Hij claimt dat in bad zijn vleugels nat worden, en zegt voortdurend 'tsjiep'. Als beneden de ontbijttafel wordt gedekt, hoor ik Mark aan Gijs vragen of hij ook even borden neer wil zetten voor de papa- en mamavogel en de grote-zus vogel, waarop Elise verontwaardigd uitroept: "Ik bén geen vogel - ik lúst geen wormen hoor!"