Gelukkig 2011

Hermans Kerstfeest

Herman wil Kerstmis vieren, gezellig warm en met lekker eten. Maar hij is door Gertrude uit huis gezet. Wat nu?

Het Kerstverhaal, volgens Gijs

Gisteren en eergisteren wilden onze kinderen naar school hier in NL. Hun NL juffen vonden het prima en gaven ze de kerstwerkboekjes die hun klasgenoten ook hadden gedaan. Gijs had er een met kleurplaten van het kerstverhaal. En daar schreef hij zelf het volgende commentaar onder:


Mari Joseph t?naBol (onduidelijk wat hij bedoelt) aa Beflim hom.

Mari end Joseph they endei aat 1 steebl

The shepherd folo an star

ent they find bebi Jsus

3 Kinigi foloo 1 star

They gev prezens to BeBi Jsus!

Theye ent


Het spreekt vanzelf dat we deze voor altijd gaan bewaren!

Twelve Days of Christmas

kerstkaart voor school

Een van de kaartjes van Gijs en Elise voor hun klasgenoten.

Schools

De kinderen op de school van Gijs en Elise hebben gedurende het afgelopen term allemaal gewerkt rond het thema 'school'. Hoe zag een school er vroeger uit? Wat zou een ideale school allemaal moeten bieden? Hoe zien scholen in andere landen eruit? En waarom gaan kinderen eigenlijk naar school?

Afgelopen vrijdag was er een exhibition van al hun werk, waar de ouders naar mochten komen kijken.

Gijs bouwt een brush-bot

christmas fair

truste

Duizenden websites vragen je om registratie alvorens je van hun faciliteiten gebruik mag maken. Meestal staat er een legal blurpje bij over hoe ze jouw gegevens echtechtécht niet gaan verkopen aan third parties en geen onaardige dingen gaan doen met je emailadres. Soms gaat dat blurpje ook nog vergezeld van een of ander zegel of keurmerk dat je vertrouwen in de aanbieder moet vergroten.

De site waar ik me daarnet ging registreren, had, geheel in de stijl van overal 'i' of 'e' voor en achter plakken zodra het met web of kekke apparaatjes te maken heeft, een zegel van een vertrouwenscompany TRUSTe, heette het ding. Dat wekte toch wat bezorgde gevoelens. De campagne van een paar decennia terug is diepgeworteld. "Wij gaan echt niet met uw emailadres aan de haal." Welterusten, lieve klant.

beeldenbotox

Dagelijks blader ik even door de webpagina's van nu.nl. Nu is een nuttige bron van Nederlands nieuws, en het is ook wel helend om te zien in welke files je niet staat. Verder staat het vol met hard blatende meningzeggers en roddel over de internationale showbizscene met allemaal namen waar ik nog nooit van gehoord heb, kortom: altijd goed voor vermaak.

De nieuwsfoto's zijn een verhaal apart. Soms schokkend, soms ronduit schitterend. Deze vond ik in het bijzonder erg prachtig: een restaurateur legt de laatste hand aan een sculptuur aan de toren van Pisa. Een beeld dat een shotje BeeldenBotox ingespoten krijgt, om de tand des tijds onzichtbaar te maken, om te verhullen dat time can be so unkind.


Dat juist deze foto mij aanspreekt, is ook het als-als verhaal erachter. Wat als ik niet ergens in mijn tweede jaar Kunstgeschiedenis op het vakgebied Informatiekunde was gestuit? Wat als ik niet was afgestudeerd op elektronische onderwijsvormen? Ik weet vrij nauwkeurig wat mijn oorspronkelijke plan was. Architectuurrestauratie, en in het bijzonder architectuursculptuur, en nog meer in het bijzonder vroeg-Middeleeuwse architectuursculptuur, dat is wat mijn aandacht had voor die tijd van WWW aanbrak.

Het had wel een heel ander soort carrière opgeleverd, met een lange kopstudie in Bologna en een werksituatie die aan elkaar zou hangen van kortdurende Europese projecten. Want in Nederland is er nou eenmaal niet zoveel interessants aan vroeg-Middeleeuws te vinden. Of ik ooit met mijn vingers aan de toren van Pisa had mogen zitten, is ook nog maar de vraag.

PIS OF

Gijs kreeg van de Sint onder andere het briljante letterspel Bananagrams. De lekker voelende letterblokjes, net iets robuuster dan scrabble, geven allerlei mogelijkheden om te spelen.

Hij begon meteen enthousiast te leggen. Eerst al onze namen, inclusief die van de pakjesavondgasten. Toen, met enige hulp, het woord P-A-D-D-I-N-G-T-O-N. En toen ging hij zelfstandig aan de slag.

Even later spelde hij

P-I-S O-F

Wij moesten heimelijk en heel onpedagogisch lachen, maar Gijs was zich van geen kwaad bewust. "Wie zegt dat wel eens?" vroegen we hem. We kunnen namelijk allebei best wat klasgenootjes opnoemen die hier kandidaat zouden zijn.

Maar Gijs antwoordde: "Die prullenbak!" En zong er direct achteraan, met kant en klare melodie en ritme: "Piece-offff paperrrrr-pleaseeeee!"

Huh? Een prullenbak die "Papier hier!" zegt in het Engels? Gijs is nog nooit in de Efteling geweest, en bovendien zijn die prulli's zo Hollands als het maar kan. Die heb ik nog nooit betrapt op een greintje internationalisering.

Laten we het er maar op houden dat er ook voor ons nog veel onontdekte plaatsen zijn in de UK.

muffins

gebaren

Iedere Assembly begint met de woorden 'Good afternoon everybody, good afternoon, friends.' Die woorden worden niet alleen gesproken, maar ook door de hele school in gebarentaal gedaan. Gijs wilde graag weten of die gebaren in alle talen hetzelfde zijn. Gelukkig kennen wij een echte gebarentolk. Daarom maakten we voor haar dit filmpje:



En natuurlijk was Gijs heel blij toen meteen de volgende dag al antwoord op zijn vraag kwam.



Dat onthield hij heel goed. En bij de eerstvolgende Assembly gebaarde de hele school weer "Good afternoon everybody. Good afternoon, friends.'. En Gijs? Gijs gebaarde: "Goedemiddag allemaal, goedemiddag, vrienden!".

Bericht uit Bath

Elise kreeg een dag of 10 geleden een hele stapel brieven van haar klasgenoten uit haar NL groep 5/6. Vol met leuke vragen, dus we hebben een antwoord voor ze gemaakt. Uiteraard in videovorm.

paint it black

Vanochtend kwam ik de straat in lopen toen er een bestellertje van een schildersbedrijf voor de deur stopte. Vaak moeten die weten waar de ingang van de parkeerplaats van Fitzroy House is, dus ik wees al bijna naar de poort twee huizen verder. Maar nee, de heren vroegen "Do you live here?"

"Ehm, ja." IEKS! Ze kwamen voor dit hoogst hulpbehoevende pandje!

Dat er dringend eea moest gebeuren aan Serieus Onderhoud was al duidelijk zelfs voordat we kwamen. In de inventory lists stond al genoteerd dat het buitenschilderwerk in Hoogst Deplorabele Staat verkeerde. Dus de mannen togen aan de slag, na een white coffee genuttigd te hebben. De ene nam de voordeur onder handen, de ander de French windows.

Waar -oeps- het houtwerk wel zo dramatisch verrot was dat het zich bij aanraking fluks op het balkonnetje stortte Nu hebben wij dus een halve deur. Die wordt overmorgen gerepareerd door Kevin de timmerman. Hoewel ik liever Bob de Vouwer over de vloer heb (die kan dan nog iets leuks origamiejen voor in je kerstboom en maakt minder zooi), is het wel prettig dat het deze week gebeurt, voordat de sneeuwpleuris ook hier uitbreekt.

Mr. and Mrs. P

Het huwelijk van Ben en Caroline.

wetenschap

Gijs doet een experiment en legt uit wat er allemaal gebeurt.

zware lunch

Onderweg naar huis vroeg ik aan Elise wat ze voor school meal kreeg vandaag.

"Iets dat ik heel lekker vind!" zei Elise enthousiast. "Gravity!"

Ik moest even diep denken. Cottage pie with gravy, verklaarde het menu op het prikbord.

Strijken

Behalve gewone muziekles - met zingen enzo - heeft Elises klas ook viool-en-celloles. Zo gaat dat, met een hele klas:

Lezen

We vonden dat het tijd werd om vast te leggen hoe er momenteel wordt gelezen. Als document voor later. Hoe we gaan vastleggen hoe spontaan gesproken Engels klinkt, weet ik nog niet, maar dit is alvast het voorgelezen Engels (en, in het geval van Gijs, die beide tegelijk leert, ook Nederlands). Geen mooi afgewerkte video overigens, gewoon wat ruw materiaal.

Sheep, sheep ...is there anything more to life than sheep?

Onder de douche wordt HARD gezongen:

"...King David wa-hassss a shepherd boy
at night he used to keep
a watchful eye over all his sheep..."

Gijs had vanmorgen vriendschappelijke wedstrijden van rugby, en kwam modderig, doorweekt en koud thuis. Hoewel hij claimde dat dat Best Gewoon Over Zou Gaan als hij eenmaal binnen was, wilde hij toch best onder de douche uiteindelijk.

Wegens pleut-weer kon ik de camera meteen weer mee naar huis nemen, daarvoor regende het echt te hard. De iPhone kan gelukkig goed tegen prutsweer. En Gijs-de-rugbyer ook.

Holburne Challenge

Het museum aan het einde van de straat hierachter heet het Holburne. Ik was er nog nooit geweest, 12 jaar geleden niet just because, twee jaar geleden niet omdat het toen al dicht was voor renovatie en sinds we hier wonen niet omdat het nog steeds dicht is voor renovatie. Maar: het einde is in zicht. De builders schijnen vandaag hun biezen gepakt te hebben. Dat leerde ik uit de lokale media, ongeveer op het moment dat mijn telefoon ging. Het was de school, dus ik verwachtte (met nog 2,5 uur schooldag te gaan) dat of Elise of Gijs misschien ziek zou zijn. Maar de andere kant vroeg of het misschien mogelijk zou zijn dat ik ze wat eerder zou ophalen en dan met wat andere leerlingen deel zou nemen aan een fotoshoot, in het museum.

Eenmaal daar gekomen bleek het vol te lopen met bobo's en bobo-ettes. Inclusief de Chairman of the Council (in het geval van Bath is dat een Chairwoman en nog wel een LibDem ook), minstens 4 stoere Bath Rugby teamleden van twee-bij-twee meter, een hele reeks patrons en andere museumbelangrijkheden, museumdirecteur Xa Sturgis, bij ons niet onbekend omdat hij op dezelfde pagina als Elise in de krant verscheen, en Sir Peter Blake. Die laatste is ondermeer beroemd omdat hij het ontwerp maakte voor de hoes van het Beatles album "Sgt Pepper's". Die opstelling werd vandaag ge-re-enact, met toepasselijke kleding en maskers om figuren van de schilderijen uit de collectie van het museum uit te beelden.

Guy Fawkes 2010

kijk in de klas

chocolate orange

Toen ik zelf een jaar of 12 was, sloeg Adrian Mole in als een bom. Vooral van de eerste twee boeken leerde ik heel veel Britse cultuurverschijnselen kennen, al was ik zelf op dat moment nog nooit in de UK geweest. Mijn Eerste UK Ervaring was pas een paar jaar later en bestond uit een bliksembezoek aan het van elke charme verstoken haventerrein van Harwich, samen met wat vrienden van de middelbare school op een 'cruise' die bestond uit twee dagen op een ferry met disco, casino en bar en anderhalf uur op Engelse bodem. Net genoeg tijd om fish&chips te eten.

Adrian Mole kocht in de kersttijd steevast chocolate oranges voor de vrouwelijke leden van zijn familie- en vriendenkring. Diezelfde chocolate oranges staan nu in immense stapels in iedere winkel - vooral in winkels die voor het overige weinig met voedingswaren van doen hebben. Vandaag stond ik in de W.H. Smith voor de kersteditie van Olive en een verse Bath Chronicle. Normaalgesproken loop je in een rechte lijn naar de kassa, dit keer werd de nietsvermoedende bezoeker tussen twee muren van opgestapelde doosjes chocolate oranges door gesandwiched.

Ze zien er niet aantrekkelijk uit, dat wil zeggen, ze zien eruit alsof er betere chocolade verkrijgbaar is. Een goeie reep Black&Decker mint, gember of sour cherry bijvoorbeeld. Wel zijn ze in steeds spannender varianten verkrijgbaar. De gewone blauw-met-oranje melkvariant is er maar 1, er is tegenwoordig ook puur, mint, coloured, wit en popping candy - vooral die laatste klinkt afschrikwekkend. Beetje Monty-Python-crunchy-frog-achtig. En toch, in het kader van Britse cultuuruitingen, zou ik er eens een moeten kopen. Net als een pickled egg. Moet ik ook nog steeds eens proberen, ongeveer 20 jaar nadat ik voor het eerst in Engeland belandde.

het spannendste wintereten

De supermarkt ligt vol met wintereten. In Nederland is de Goedheiligman nog niet gepasseerd, dus daar zag ik vooral pepernoten en kleutertaai, maar hier staat, sinds we weer verlost zijn van alle Halloweenschedelkoekjes en pompoenchocolaatjes, alleen Guy Fawkes nog in de weg van een lange en huiselijke decembermaand. Daarom zijn de inkopers vast los gegaan op het betere Kerstwerk. Trommels vol koekjes, dozen vol kerstpuddingen, chocolaatjes, wijnen en kaas, vanalles is nú al klaar voor... over meer dan 7 weken.

Ik heb me nog niet tot mince pies of cranberry sauce laten verleiden. Wel was ik bijna gevallen voor de 'kool van de maand'. Jawel dames en heren, Waitrose heeft namelijk een kool van de maand. En de maandkool was 'purple head cabbage', een spannend uitziende, beetje puntige, gesloten kool waarvan het gladde blad onderaan groen was en bovenaan donkerpaars. Verleidelijk. Maar dan. Dan Sainsbury's. Die hebben geen kool van de maand. Die hebben een Geheim wapen.

Spruitjes.

En niet gewoon in een zakkie gesealed, nee, spruitjes AAN DE STRONK. Gewoon een stronk met Brusselse minikooltjes, keurig gerangschikt in hun natuurlijke habitat! Plukhetzelf-spruitjes! Ik val nog steeds van de ene verbazing in de andere hier in dit land.

helaas, HEMA

HEMA maakte een prachtige serie meisjesmaillots. Streepjes, stippen en een echte Argyle ruit, in zwart, grijs en wit. Precies de toegestane kleuren voor de onderste helft van het schooluniform, dacht ik zo. Elise had gisteren de Argyle maillot aan onder haar grijze rokje. Maar helaas, HEMA. Schooluniformkleding biedt dan weliswaar enige vrijheid (legging, panty, maillot, rok, broek of overgooier), het moet wel plain zijn, zo vertelde juf B. Jammer dus.

in de herhaling

De omroepen doen het elk jaar weer, voor tenminste eenderde van hun zendtijd: herhalingen uitzenden. We zijn al twee jaar kabelloos, maar dat zal vast niet veranderd zijn. Zomers worden gevuld met ouwe koek en ingekochte massaproducties. De reden daarachter is vast dat er toch niemand kijkt of dat de programmeerders zélf drie weken op een Franse camping op een wiebelig canvas stoeltje willen zitten en sudoku's oplossen met een Mepal bekertje Dubbelfris onder handbereik.
Hier is het meer het omgekeerde. 't Is tamelijk druk, genoeg te doen voor zowel werk als thuisfront. Ik zou dus wat herhalingen kunnen uitzenden, maar mijn volledige uitzendinggemist archief staat hieronder. Zelfs I am Sulis herhaal ik niet, dat wordt vanzelf al gedaan door de organisatie van de wedstrijd waarvoor ik de film maakte. Met een nog onbekend aantal anderen is de video geshortlist voor vertoning in de bioscoop over twee weken. Wie weet wat daar nog van komt.

Harvest Celebration Assembly

Waterstoned

Ik kom altijd in een soort wazige staat uit de Waterstones. Het is een van de weinige winkels die om 9 uur, als ik terug loop van school, al open zijn, maar wel een erg verleidelijke. Eerst moet je langs al die tafels met 3-for-2 aanbiedingen, en alle nieuwe boeken van de maand, of het seizoen, of de favorieten van de lokale medewerkers of van een landelijke krant. Daarna komt eerst het immense "Fiction" en dan ook nog eens, helemaal achteraan, de zo mogelijk nog grotere kinderafdeling.

Halverwege Fiction moet ik altijd al diep zuchten. Van de ene kant van al die rijkdom, al die boeken die nog te lezen zijn, al die mogelijkheden. En van de andere kant ook wel van een soort weemoedigheid, want hoe gaat het ooit mogelijk zijn om dit allemáál te kunnen lezen, of op zijn minst alles dat ik zou wíllen lezen? De lees-queue op het nachtkastje is nog veel te goed gevuld, ik moet mezelf niet toestaan om weer nieuwe boeken toe te voegen voordat ik minstens een stuk verder ben, voordat The Year of The Flood uit is (bijna), en Shantaram (nog niet aan begonnen) en de nieuwe Scarlett Thomas (ook nog helemaal vers). Gelukkig was de laatst toegevoegde Alain de Botton (A Week at the Airport) een bescheiden snackje voor tussendoor. Maar nu komt de kersttijd eraan, en zijn er nog meer heerlijke aanbiedingen. Het valt niet mee, zo'n overweldigende boekwinkel halvewege je dagelijkse wandeling.

Celebration Assembly

De school heeft bijna iedere dag een korte Assembly aan het einde van de schooldag. Op donderdag is de uitgebreide Celebration Assembly, waar ouders ook welkom zijn. Een soort weeksluiting vlak voor het einde van de week. Gisteren was het Harvest Assembly, een uur langer dan normaal, waarbij alle klassen iets deden, en uitgebreid verteld werd over oogstfeesten. Gijs en Elise begrijpen dan misschien niet alle teksten, maar ze kunnen al heel aardig mee in het uitgebreide repertoire van Church of England hymns. En of het nu "Beauty for Brokenness" is of "Praise him in the morning", onderweg naar school wordt het hele repertoire nog eens gladjes geoefend. Elises klas liet ook nog horen wat ze hadden geleerd tijdens de viool- en cellolessen.

I am Sulis

Inzending voor de LoveBath film competition, uitgeschreven door de Bath Chronicle. Opdracht: maak een film met als thema "Bath", van maximaal twee minuten en 50 seconden.

Walk the walk

Loop met ons mee naar school dwars door Bath!

Lions Roar Goodbye

jarig

Werelderfgoed

Een van de geweldige voordelen van de Church of England school hier is dat de kinderen elke dag assembly hebben. Daar leren ze naast basis-katechese allerhande al dan niet religieuze liedjes, die gezamenlijk een fraai stukje muziekbasis vormen. Een greep uit een willekeurige week.

Maandag kwamen ze thuis met "He's got the whole world in His hands."
Dinsdag kwamen ze thuis met "Shalom my friend, shalom my friend." waar we direct de Hebreeuwse versie overheen hebben opgenomen in hun geheugens.
Woensdag kwamen ze thuis met "Puff, the Magic Dragon, lived by the sea"

...en zo gaat het voort, nieuwe verhalen, rijmpjes en liedjes worden in een indrukwekkend tempo opgeslagen in de hoofden. Werelderfgoed-stad laat zijn sporen na in het mentaal-culturele erfgoed van onze kinderen.

opstel

Op deze school komen de ouders iets minder vaak binnen ín de school dan op de Wethouder van Eupenschool. Zo kwam het, dat ik pas deze week opmerkte dat er een muur behangen was met verfwerk en bijbehorende opstellen van Elises klas. Opeens zag ik een bekend handschrift - dat is niet zo moeilijk, want de meeste kinderen in Engeland schrijven op groep-5-leeftijd losse letters, aanelkaarschrijven komt pas later in het curriculum aan de orde. Ik was overigens behoorlijk onder de indruk van wat Elise na precies twee weken op een UK school wist te produceren:

sleep a little longer

Het was een prachtige herfstdag gisteren. Vroeg in de ochtend werd de stad wakker.

walk me through the lion's den

Nobody expects...

...the Spanish Inquisition. En ik had ook niet verwacht om Michael Palin tegen te komen, toen ik vanmiddag even de stad in liep.

een klein zakje met een warme drol

Dit is een propere stad. Zo proper, dat hondeneigenaren zich als vanzelf genoodzaakt voelen om elke drol die hun viervoeter pleegt, direct te verwijderen van het trottoir. Heerlijk. Ik denk dat ik in al die weken dat we hier nu zijn, misschien éénmaal de restanten van een wildpoeper heb aangetroffen. Voor het overige zijn de baasjes zo keurig om hier steeds op te ruimen achter de kont-van-hun-hond, daartoe aangespoord door algehele welopgevoedheid of riante boetes. Zelfs door het grasveldje vlakbij de school kun je zorgeloos met je kinderen rondstappen zonder enige kans op een riekend ongemak aan je zolen. Er staat dan ook een keurig poepzakjebakje op een paaltje naast het veld. Af en toe zie je er hondeneigenaren naartoe wandelen met een zakje in de hand, waarin een nog warme drol van hun harige huisdier zit. Hoe aangenaam. Doe mij ook zo'n regelgeving in Nederland?

ongekende criminaliteit

Afgelopen week werden we vlak na middernacht ineens wakker van een bulderende bariton onder ons raam. Het betrof hier bepaald geen nachtelijke serenade. Toen ik uit het raam leunde, zag ik het witte dak van een auto met een groot zwart nummer erop: politie. Kennelijk vond er een aanhouding plaats.

Zoiets hadden we jaren geleden ook al eens meegemaakt: we woonden koud twee weken in Amsterdam toen er op de dijk aan de overkant van de ringvaart midden in de nacht een hoop lawaai te horen was. Wij tuurden samen voorzichtig boven het randje van het Veluxraam uit. Er schenen grote witte lichten, er reden politieauto's over het fietspad, de agenten spraken met elkaar door walkie-talkies. "Ja, er bevindt er zich nog één in de bossages." Sindsdien heten bosjes bij ons bossages, dat spreekt. Door de bossages holden politiehonden met kogelvrije vestjes aan en voorover op het fietspad lagen al twee arrestanten met handboeien op het asfalt. Wij keken elkaar aan en zakten geruisloos weer terug in bed. Waren we nu -na Rotterdam- dan echt In De Grote Stad beland?

De enige andere nachtelijke aanhouding die ik ooit had gezien was onderaan een flinke wolkenkrabber in Chicago, waar ik vanaf de 16e verdieping naar beneden tuurde tijdens mijn allereerste nacht in de USA, slapeloos door de jet lag en sprakeloos doordat ik me nu ineens in een politieserie waande. De lokale cops namen dan ook geen halve maatregelen, met stevige bewapening werd een zwerver van zijn kartonnen doos gelicht.

Wat er hier in het Brave Bath aan de hand was, weten we niet precies, maar aan de arm der wet heeft het niet gelegen in elk geval. Hij bulderde luid door de stille straat, omdat de arrestant kennelijk wat clueless was of op zijn minst onder invloed van een riante scheut alcohol. Blijkbaar was de man op Great Pulteney gesignaleerd terwijl hij geparkeerde voertuigen onheus bejegende, en daarop werd hij aangehouden. "What is your n-a-m-e?" hoorden we, en daarna mompelmompel en dáárna weer "ANTHONY, is that spelled A-N-T-H-O-N-Y..." etc. Als we het letterlijk hadden opgeschreven, hadden we nu 3 scenes Cops in Practice kunnen vullen. En Anthony uit Yeovil werd weggereden in de politieauto.

Humongosaur

Het is Bath Children's Literature Festival en door de hele stad zijn tien dagen lag voorleesactiviteiten, signerende auteurs en workshops. Waar maak je onze 6-jarige echt blij mee? Met een bezoekje aan de Ben-10 happening in de Guildhall. Daar ontmoette hij een Humongosaur. Hoogstaande literatuur is het niet, maar Gijs was in de gloria.

elke dag rijexamen

Na twee maanden zit het links-rijden stevig verankerd in elke rit die je maakt. Links rijden op zich is niet moeilijk. Als er andere weggebruikers zijn, is er weinig keuze en anders zijn er altijd nog de vele pijlen en aanwijzingen op de weg. Nergens staat zoveel op het asfalt geschreven en getekend als hier. De weglayout is echter toch (uiteraard) gericht op auto's met de bestuurder aan de rechterkant. Dat betekent dat je op sommige plaatsen wel heel demonstratief naar de shotgun moet leunen om nog wat te kunnen zien. De Pines Way Roundabout kom je anders domweg niet op. Dat went snel. Volgende week kan ik even testen of het omschakelen naar rechts net zo vlot gaat. Daar loert het gevaar van het bekende. In de UK heb ik daar geen last van: de wetenschap dat je links moet rijden, ook op rotondes, en dat de bebording aan de andere zijde van de weg staat dan je misschien zou verwachten, maakt dat je rondrijdt in een voortdurende staat van paraatheid. De continue alertheid die je anders alleen hebt tijdens een rijexamen. Kersje op deze taart is natuurlijk dat je elke rit minimaal 6 keer een hellingproef doet hier in de stad.

geland

Elise is veilig geland in het systeem. Geen twijfel mogelijk. Ze kwam thuis met de mededeling 'Ik ben school councillor geworden voor mijn klas samen met Charlie.' Op onze vraag wat een school councillor (klassenvertegenwoordiger) allemaal doet, had ze niet direct een antwoord paraat, dat zou ze wel zien. Maar ze wist wel waarom zij klassenvertegenwoordiger kon worden: 'I think Maylin and I could be school councillor because when the teacher is talking, we are always listening and paying attention and not fiddling around with other children.'

Zo dan. Als deze überbravigheid thuis ook nog toegepast kon worden, hadden we vanaf nu een makkie...

gevonden internetvoorwerp: een zondags muziekje

kit

Het was niet te vermijden: Gijs heeft zijn nieuwe 'kit': trainingsoutfit 2010-2011.

gevonden internetvoorwerp

slimme combinatiemarketing

Er valt een foldertje op de mat. Een boekje van het lokale zwembad annex de sportschool. MOTIVATION staat er met grote witte letters boven een foto van een blije twintiger in een zwembad die de hipste badmuts draagt die ik ooit heb gezien. En daaronder: 'Gym & Swim no excuse special'.

Zo. Dat klinkt goed.

Ik ga er eens even rustig voor zitten op de bank. Als ik het boekje open, rolt er een inlegvelletje uit. 8 kortingsbonnen met on-waar-schijijijnlijke aanbiedingen. Van de lokale McDonalds.

da'fife is in da'house

Elise heeft gisteren op school een eerste dwarsfluitles gehad. Omdat ze nog wat klein is om meteen met kleppen en fullsize te spelen, begint ze zoals veel jonge dwarsfluitstarters op een fife. Gelukkig voor onze perfectionist kwam er meteen een redelijk geluid uit, en kan ze al een liedje spelen. De fluitjuf had gezegd dat ze voor kerstmis maar een echte dwarsfluit in haar stocking moest vragen.

how very unpleasant

Twee weken geleden stond er een foto van Elise in de krant. Uiteraard was ze geweldig trots en hangt het betreffende krantenartikel nog steeds aan alle prikborden in huis.
Gisteren stond er in diezelfde Bath Chronicle een nogal zuur ingezonden episteltje van iemand die een hekel lijkt te hebben aan kinderen in het algemeen, en geschminkte kinderen in het bijzonder. Nou klonk dit als een overgekookte bejaarde zeikaardappel type 'vooral geen aandacht aan schenken', maar de briefschrijver meende in zijn (haar?) betoog te moeten refereren aan de foto van MIJN DOCHTER. Op dat moment wordt het roofdier in elke ouder natuurlijk wakker geschud, want Van Je Kind Dienen Ze Af Te Blijven. Ook met respectloos gemekker in de krant.

Ik kon dus niet anders dan een snedige reactie terug te sturen naar de Bath Chronicle, waarvan ik natuurlijk hoop dat-ie ook in de gedrukte versie geplaatst mag worden. De bijval vanuit allerlei richtingen is trouwens ook geweldig. Vooral van locals die vinden dat ik me nog hoogst beschaafd uitdruk. Eenieder die deze verbale oorlogvoering op de voet wil volgen, of eraan wil bijdragen, kan terecht op http://tiny.cc/zrdsw

heroic smell

Het parkeerterrein van de Sainsbury's heeft meerdere kwaliteiten. Niet alleen is er vrijwel altijd plek en kun je er redelijk veilig met je kinderen lopen, ook staan er car wash heroes. Dat zijn meneren (ik heb nog geen car wash heroines kunnen ontdekken) in gele hesjes die over het algemeen brokkelig Engels spreken en een spif karretje bij zich hebben dat tot de rand toe volgeladen is met schoonmaakspulletjes. Als je bij aankomst een hero aan zijn hesje trekt en een tientje betaalt, is na terugkomst van je boodschappen je auto met de hand gewassen, in de wax gezet en aan alle kanten opgewreven. Ik bedacht me maar eens out te splashen en nam dus de full monty, met interieurverzorging en al. Waarbij je dashboard ook opgewreven wordt en de miljoen koekkruimeltjes die je kinderen op de achterbank lieten vallen, nu eens Niet door jezelf weggestofzuigd hoeven worden.

En ik moet zeggen, het was elke penny waard. De auto glimt, de banden zijn schoon, de vloer is weer zichtbaar. Alleen had ik me natuurlijk niet gerealiseerd dat bij een full interior cleaning ook een paar poefjes luchtverfrisser uit een naar perzik geurende spuitbus horen...

Nou is synthetische perzik altijd nog iets beter dan de vage natte-geiten-lucht die er nog in dit voertuig hing wegens het vervoeren van een mud was-debacle, dus al met al kunnen we constateren dat experiment car wash hero geslaagd is.

trommel met wit, trommel met bont

Sinds zaterdag wilde de behoorlijk oude wasmachien (van een C-merk) niet meer. Hij liet zelfs de laatste was niet los. Wassen deed-ie wel, maar leegpompen, ho maar.
Toen we na lang proberen de oester openwrikten, plensde er een liter of wat aan water naar buiten. Gauw weer dichtgeklapt en opgedweild. Het vergde wat gepruts, maar uiteindelijk hadden we dan toch het ding uit en open en de was, die kletsnat was en inmiddels behoorlijk muf rook, eruit.

Gisterenmiddag stond ik voor een gesloten deur bij de Lovely Laundry in Daniel Street. Dicht, twee dagen maar liefst, vanwege de installatie van nieuwe waterleidingen. Moet ook gebeuren natuurlijk, maar helaas net nu. Tijd voor een andere wasserette had ik niet, en de Spruce Goose, om de hoek van ons oude huis, is weliswaar onderweg naar school, maar véél te ver om die vele kilo's wegende natte was naartoe mee te slepen.

Vandaag ben ik dus alsnog op pad gegaan, met een krat behoorlijk naar natte herdershonden meurende kletsnatte was en en passant dan ook maar een grote blauwe IKEA tas vol nog droge was. Het werd de Widcombe Launderette, een toonbeeld van ongezelligheid en TL-buizen, zonder bankje en met uitsluitend onuitnodigende mededelingen aan de muur, verpakt in plastic mapjes met omgekrulde randjes. Toen ik met hulp van de lokale news agent en Lenny's Coffee voldoende munten van £1 en 20p bijelkaar had geschraapt, mocht mijn was verdeeld over twee industrial-size machines een paar pretpark-rondes draaien. Helaas waren de machines van het merk IPSO-wash allemaal bezet, dus ik moest het doen met de SpeedQueen en de coinamatic.

Naast 7 industriële wasmachines stonden er ook 4 reusachtige gasdrogers, waardoor het aangenaam warm was, maar er hing een licht gasluchtje. Van dat typische Engelse aardgas, dat krijgt een net iets andere geurstof dan het Nederlandse gas mee. Naast mij stond een meneer met drie drogers tegelijk in gebruik - duidelijk een frequent bezoeker. Toen zijn eerste machine piepte, opende hij de deur en begon 40 paar donkerrode rugbysokken maat 43-47 te sorteren.
Ik zag Gijs' bottenshirt, Elises lievelings-roze-jurkje en minstens 20 onderbroeken tevreden tumblen. Na een dik uur kon ik met een gigantische berg droge was weer naar huis.

jarig

jarig

ze komen niet veel jariger dan deze:

RE

Ondanks dat wij zelf niet religieus zijn en in sommige gevallen zo atheistisch als een bloemkool, zitten onze kinderen wel op confessionele scholen. In Nederland een RK school omdat dat dé buurtschool is en bovendien een uitstekende keuze qua sfeer en onderwijskwaliteit, in de UK een CofE school omdat er nou eenmaal geen keuze wás. Bovendien zijn er hier bijna geen openbare scholen.

Dat deert beide kinderen niet. Integendeel, ze vinden het allemaal wel interessant, religie. Gijs wist me vanmorgen haarfijn uit te leggen hoe dat zat met die haan op de kerktoren, inclusief het driemaal verraden. En dat terwijl wijzelf hier en daar nog wel eens een kansje laten liggen. Bij het uitpakken van de boekendozen keek hij geringschattend naar de drie plankjes boeken die mee zijn naar Engeland en informeerde droog: "Zit daar eigenlijk wel een bijbel bij?"

Elise maakte vandaag een heel andere, minstens zo interessante mix van nature en nurture. Op mijn vraag 'had je nog maths vandaag?' kwam het antwoord 'ja, we moesten een tekening maken van hoe wij denken dat God eruit ziet.' Ik was even perplex. 'Maar dat is toch geen maths? Had je soms RE?'

'Ooooooh ja, dat kwam daarna!'
'En hoe wist jij nou dat je RE-teacher jullie die opdracht gaf?'
'Gewoon, dat kon ik verstaan natuurlijk. Want God is in het Engels ook gewoon God hoor.'

geruststellende gedachten

Geruststellende gedachte hoor - the right side of the road wordt hier ook gebruikt. Als de nood aan de man is, en de sirenes moeten aan, neemt een Engelse brandweerauto de rotonde óók gewoon rechtsom, zag ik net op Laura Place.

Laura Place, waar sinds we hier wonen al minstens 6 keer een flesje zeep in de fontein in het midden werd leeggekieperd, zodat elke keer weer een poollandschap van schuim en bubbels over het plein waait, tot de parkeermeters en de bomen vol zitten met zeepbellen. Zou iemand soms vinden dat de fontein niet schoon genoeg is? Als ze de alomtegenwoordige beestjesdoderzeep nemen, is het ook nog eens ontsmettelijk. Kennelijk lukt het minstens eens per week weer ongezien. It makes Laura Place smell funny, but keeps it nice and clean.

lokale beroemdheid

Typisch Elise: ze woont hier net een maand en ze heeft de krant al gehaald.

knip van de dag

In Duitsland verbaas ik me altijd over de manier waarop vlees wordt aangeprezen in de lokale reclameblaadjes. Waar de supert om de hoek zijn druifjes knapperig en fris fotografeert, en zijn bronwater haast van de pagina af laat spetteren, ziet het vlees er steevast onappetijtelijk uit. Grote hompen dood beest, oneindig opgestapelde grauwe karbonaadjes, kiloknallers met vetranden waar geen sportschool meer aan helpt. Een onsmakelijke parade uit een derderangs porno-horror.

Hier in de UK gaat dat stukken subtieler. Het vleesschap is wel vol, dat wel. Vol met British en Irish en heel af en toe Argentinian. Ook vol met organic en free-range: blije koeien en vrije kippen die er hoe dan ook minder vrij en blij uit zien nu ze in een plastic bakje onder een cellofaantje met een prijssticker resideren. In de reclamefolders staat geen hornoparade, maar wel onbegrijpelijke lichaamsdelen van willekeurige dieren waarbij dan vermeld staat 'knip van de dag' of 'slagers' beste!'

Vlees - en dan vooral de roasts en stews - zijn wel een ding in dit land. Het koelvak is groot, in de categorie meat and poultry. Het diepvrieseiland ook. Ook het kantenklaarschap wekt verwondering. Blikjes ham: snap ik. Blikjes gehaktballetjes: op het randje. Maar blikjes pie-vulling of blikjes stoofschotel, daar heb ik nog geen relatie mee kunnen en willen opbouwen. Britten wel, kennelijk. Zelfs fliffende Bekende UK koks laten zich met naam en toenaam fotograferen op pouches met inhoud die voor de toevallige voorbijganger nog het meest wegheeft van hondenvoer-met-hier-en-daar-een-worteltje.

De cuts of the day heb ik nog niet geprobeerd, we hebben het gehouden bij wat organic beef mince en een scharrelkipfiletje. Die woonden naast het schap met lamb, en dát snappen Gijs en Elise. Waarom eten mensen dan lam? Da's zielig! Ik draaide het standaardverhaal af: is dat zieliger dan koe? Of vark?

Ja. Dat Vonden Zij Zieliger Dan Koe. Of Vark.

Strategie-vegetarisme lag voor de hand. "Okee, ik vind het uitstekend om voortaan vegetarisch te eten. Geen enkel punt. Maarre, dan leggen we de worstjes (scharrelworstjes!) en bacon (blije bacon!) voor het ontbijt ook even terug, okee?"

Dat viel niet in hele goede aarde. Vooral Gijs is namelijk de vleesgeworden flexitariër (pardon our French in dit verband): tijdens het ontbijt lust hij álles, tijdens het diner niets dan brood. "Maar mama, kun je dan niet alleen vlees van blije dieren kopen?"

En dat doen we dan maar. Geen cut-of-the-day, geen kiloknaller en geen pouch met Jamie-O-gecertificeerd hondenvoer. Een organic chipolata. En ze zijn nog lekker ook.

ready steady school

opruimen

- Elise, is je kamer nu opgeruimd?
- Ehh, nou, een kwart is heel erg opgeruimd.
- ?
- Ja, dat is het plafond. Daar hangen alleen nog wat lampen rond.

Weston-super-Mare

spelletje

Vandaag spelen we... verkeersbordje.

Engels Eten

Erg Engels eten, daar slagen we vrij aardig in. Dat is bepaald niet moeilijk. Allereerst is er natuurlijk de Indiase afhaal. Curry take-aways zijn hier waarschijnlijk (naast fish&chips) de meest gegeten niet-zelfmaker, en het India-schap in de supermarktkoeling is uitgestrekt, vol met lekkere hapjes en vrijwel allemaal heel goed te hachelen. Alleen voor de echt lekkere naan wil Mark wel graag af en toe een Echte Afhaler, en, toegegeven, die zijn ook wel erg fijn.

Bovendien heeft The Curry House op Argyle Street (wel 2,7 minuten lopen) een onmetelijke charme van het type 'niet te koop met Mastercard'. De twee altijd glimlachende Bengaalse meneren aan de balie (het is dus strikt genomen helemaal geen Indiase maar een Bangladeshi afhaler) doen er altijd wat complimentary pappadums bij en stoppen terloops je kinderen vol met kleine chocolaatjes, reden dat de kinderen altijd allebei mee willen om af te halen. Niet verwonderlijk, ik weet nu ook nog precies dat de Chinees op het Stadhoudersplein je altijd een lolly gaf tijdens het wachten, zodat je sabbelend aan je salmiakknots naar het aquarium met exotische Nemo's kon staren.

Geen schijn van kans dat we naar The Rajpoot gaan, dat zijn de benedenburen. Even dichtbij, met elke dag een nors kijkende Indiase meneer met een enorme tulband voor de deur. The Rajpoot is een stuk prijziger en vindt zichzelf een stuk authentieker. Hun eten is onberispelijk, net als de gesteven witte tafelkleden en de metalen rechaudjes, maar voor een dagelijkse afhaal volstaat de bovenbuur uitstekend.

In de supermarkt koop ik de Engelste dingen. Af en toe doen we, tot vreugde van de kinderen, een full British breakfast. Zonder de volgens hun volstrekt overbodige reuzechampignonnen of gegrillde tomaten, maar met roereieren, worstjes en bacon. Daarnaast eten ze zich dagelijks klem aan cereals in variabele smaken en houdt vooral Gijs wel van een lekkere crumpet op zijn tijd. Ik ook trouwens. De meeste dagen beperken we ons tot een fully uncooked continental trouwens. Twee kleine gratenpakhuisjes groeien niet zo snel dicht, maar twee ouders hebben na 1 maal FBB wel weer de vettax bereikt voor een dag of tien. Dan maar een toastje met Marmite - ook lekker.

Inmiddels heb ik ook al een shepherds pie gebouwd die de toets der zelfkritiek kon doorstaan en hadden we vanavond al voor de tweede keer fish cakes. Ook Elise houdt van fish cakes, dus die doen we vaker. De perfect baked potato hebben we eerder al bereikt en morgen gaan we om het geheel te completeren, een 'picnic in the park' beleven. Sydney Gardens, precies aan de andere zijde van Great Pulteney Street dan The Curry House, heeft een 'tuinfeest' met springkussens, kraampjes en een BYO-picnic. Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Maar ik heb de Scottish eggs, Mowbray Pork Pies en Coronation Chicken Sandwich filler in de super gelaten.

Er zijn namelijk van die dingen waar ik níet zo nodig aan mee hoef te doen. Een daarvan gaat onze kinderen wel teleurstellen, vrees ik. Ik ga ze geen zakjes chips meegeven als onderdeel van hun lunch. Dat weiger ik gewoon. Integratie is leuk, maar het moet niet te gek worden. Gelukkig ben ik als niet-tv-kijker ook totaal ignorant voor wat betreft eventuele Britse equivalenten van Blonde Geert. Heerlijk. Geen TV, geen last van.

traceertrucs

Track & Trace van TNT werkt vrijwel nooit, dat weet iedereen. Zo. Dat is eruit. Helaas heb ik het afgelopen week voor een keer wél in werking gezien, en daar werd ik niet vrolijk van. Even leek het erop dat ik donderdag halsoverkop naar Nederland had moeten reizen. Gelukkig liep het allemaal met een sisser af.

De dag dat we naar de UK vertrokken, stuurde ik, zoals ieder jaar, mijn bedrijfsadministratie van het jaar ervoor aangetekend naar G. Daarna verkeerde ik 3 weken in de zorgeloze veronderstelling dat mijn zending zou behoren tot die 99,8%-ofzo van alle foutloos bezorgde zendingen. Lang verhaal kort: dat was niet het geval. Om onduidelijke redenen had TNT het ding wel aangeboden aan de geadresseerde, maar vervolgens per omgaande weer retour naar EHV gestuurd. Waar ik het natuurlijk met geen mogelijkheid kon ophalen, omdat dit totaal onverwacht was en omdat je alleen zelf een aangetekende zending mag terugnemen. Op dat moment bekroop mij toch wel matige zorg. Waar was mijn administratie van 2009?

Aangezien het al drie weken geleden was, zou de zending in kwestie misschien ook niet meer op de afhaallocatie zijn. Voor de jaarafronding zijn originelen nodig, dus de rekening (lees: garantie) van mijn camera of de bewijzen van het netjes afdragen van mijn BTW dwarrelden mogelijk ergens in een sorteercentrum in Veldhoven. Of Den Helder - of Assen. Wie zou het zeggen?

Die avond bekeken we de opties. Als ik het met alle geweld zelf móest ophalen - dan moest dat maar. We bladerden door de vliegticketwebsites. "Even op en neer" bleek toch wel significante bedragen te kosten, een goedkoop ticketje is alleen verkrijgbaar met voorkennis en wat langer verblijf. Met auto en boot dan maar? De ene dag heen, de andere terug? Ik lig zelden ergens van wakker maar die nacht sliep ik niet al te best. Rationeel weet je wel beter, maar ik droomde toch van hoe TNT al die niet-afgehaalde postwezen wekelijks in een enorme incinerator zou pletteren, waar mijn ordnertje een onopgemerkt poefje rook zou zijn temidden van duizenden bruine enveloppen vol A4-tjes met ongewenste gerechterlijke dwangbevelen en loze pakketjes overlevingsmateriaal verstuurd naar spoorloos verdwenen geliefden.

De volgende ochtend belde ik TNT. Op de Track&Trace website kon je gek genoeg van dit pakje wél informatie vinden. De TNT meneer had óók geen idee hoe het kon dat mijn zending meteen was geretourneerd. Dat had niet moeten gebeuren. Gelukkig kon hij wel mijn nachtelijke zorgen over postvergruizers uit de wereld helpen. Een onbestelbaar stuk gaat Naar Den Haag. Dat klonk zelfs in tijden van formatie, nog wel opbeurend. Dan zou ik, over enige dagen, kunnen bellen om verdere instructies te geven. In elk geval hoefde ik niet op stel en sprong naar NL af te reizen. Maar waar mijn pakket zich nú bevond, dat kon hij dan weer niet zien. Het systeem verstrekte niet meer informatie dan dat het 'ergens in Eindhoven' was. Aha. Zelfs voor TNTers zelf is Track&Trace dus niet het antwoord op alles.

Daarna belde ik het afleverpunt 'om de hoek'. Daar werd ik direct een stuk wijzer. Niet alleen lag mijn pakje daar, ook bood de eigenaar van het postagentschap aan om per telefoon een nieuwe opdracht voor aangetekend versturen aan te nemen. Dat mocht ik dan wel komen betalen als ik weer in de buurt was, of gireren. Ik kon de man telefonisch wel zoenen. Gosh, I love de kleine middenstander! De zending ging weer op pad en heeft inmiddels wél de bestemming bereikt en ik verkeerde gisteren de ganse dag in een extra-opgewekte stemming. Daarom: koopt allen uw tijdschriften en kantoorbenodigdheden bij Read Shop Cassandraplein, want Zij Zijn Geweldig!

De volgende keer breng ik mijn ordnertje wel weer persoonlijk langs.

in het wild

Ooit, lang geleden, zei ik tegen Mark dat je echt ergens 'geland' bent op een nieuwe woonplek als je zomaar in het wild iemand tegenkomt die je kent. In Eindhoven duurde dat een paar maanden, toen zaten we in het theater ineens achter kennissen. Hier in Bath was het na een week al raak. Daar liep ik in de stad zomaar tegen een bekende aan.

Vandaag was echter de topper. In de IKEA van Bristol, minstens 25 miles van huis, zag ik twee bays naast waar ik net mijn winkelkarretje met planken had leeggekiept in de achterbak, een bekende zijn auto inparkeren. Niet alleen een bekende, maar notabene een gewaardeerde klant van Ipso. Het moet niet gekker worden.

aardappelkarate

Aardappels blijken een onuitputtelijke bron van verbazing en inspiratie te zijn. Afgelopen week kocht ik een zakje 'Perfect for baking': reusachtige, zeer gelijkvormige knoeperds. Om niet teveel aan het toeval over te laten, googelde ik wat rond op 'perfect baked potato'. Daar was natuurlijk wel voor een week of drie leesvoer over te vinden. Ik beperkte me maar tot de allereerste google-hit. Het was een lang artikel van tv-chef Nigel Slater. Het advies van zo'n stoere rough-edged kok leek me een nuttige aardappel-approach.

Slater beschrijft in een langdurig relaas het hoe en waarom van de Perfecte Baked Potato. En hoe die van buiten licht knapperig maar vooral niet dik-van-schil is, en vanbinnen een zachte kruimeltjesmassa, 'als vers gevallen sneeuw'. En hoe zorgen wij dat onze aardappel zo wordt? Met een karateklap. Niet inkerven, geen folie, geen prikken met een vork, geen kruiden, geen voorkoken, geen magische microgolven. Gewoon de piepers op een bakblik kiepen en ongezien een uur in de oven mieteren. Dan zijn ze van binnen gaar en van buiten niet te hard. En dan, dan mep je met de blote hand in een reuze karateklap elke aardappel afzonderlijk open. Of in elk geval, van binnen tot de gewenste vers gevallen sneeuw-consistentie.

Aardappelkarate. What's next, komkommeryoga? Power Pilates voor de gehaktbal? Tomatenaerobics?

Maakt niet uit. Het werkt.

klantenbinding

Schoolschoenen zijn een fenomeen apart hier in de UK. Vrijwel alle scholen verplichten kinderen zwarte schoenen te dragen als onderdeel van hun uniform. Kinderschoenen zijn toch al tamelijk betaalbaar in vergelijking met Nederland, maar schoolschoenen zijn dat zeker. Ik nam Elise mee naar de ietsje-beter-dan-normale schoenwinkel, omdat haar lange, smalle voeten in Nederland in geen enkel Mary-Jane-modelletje passen, en dat wíl ze nou net zo graag.

Nou, voor de iets-beter-dan-normale schoenwinkel hier was dat geen enkel probleem. Bij binnenkomst realiseerde ik me dat waarschijnlijk half Bath en omstreken dit weekend had uitverkoren om schoolschoenen te gaan kopen voor het héle gezin - of dat dit een immens populaire schoenzaak moest zijn. Of allebei. Op alle bankjes en krukjes zaten kinderen. Om alle bankjes en krukjes zaten ouders, en -handig- in het zwart geklede winkelmedewerkers.

Bij binnenkomst overhandigde een van hen mij een nummertje ("71, we're at 67 already so you won't have to wait too long!") en Elise een setje kaarten met spelletjes en raadsels 'for the wait'. Toen we aan de beurt waren, hielp 'Matt' ons door vlot haar voeten te meten, te constateren dat ze een 13 1/2 was (halve maten! in kinderschoenen! geweldig!) en toen ook nog bleek dat het allereerste paar dat Elise uit het rek plukte, in haar maat bestond, was haar geluk al compleet.

Dat Clarks zo geniaal is geweest om in de hiel van de schoenen geheimzinnige optilbare klepjes te maken waardoor kleine speelgoedpoppetjes in de hak verborgen kunnen worden, die dan door een raampje naar de straat kunnen staren (we horen de straatmuzikant buiten 'diamonds on the soles of her shoes' zingen) is dan hoogstens nog een extra kersje op deze toch al prachtige taart.

Dat de schoenen als gegoten zitten, van echt leer zijn en de helft kosten van een paar behoorlijke kinderschoenen in Nederland is voor Elise van generlei belang, en voor mij de beste klantenbinding ooit.

Markblog - Logicomix

Robbert Dijkgraaf schreef dat zijn elfjarige zoon opging in een stripboek over wiskunde - Logicomix. Ik zag het bij Johannes staan en was zeer geintrigeerd. Johannes heeft nog veel in zijn leesqueue en ik mocht het lenen.


Logicomix is een bijzonder boek. Het heeft de uiterlijke verschijningsvorm van een stripboek, al is het een kleiner formaat, vier centimeter dik (350 pagina's) en wat serieuzer dan het gemiddelde stripboek (hoewel, sinds mijn eigen elfde jaar heb ik nauwelijks nog stripboeken gelezen - misschien zijn alle stripboeken nu zo?). Het is dik papier, erg zwaar, houdt heerlijk vast, en leest als een trein.

De centrale lijn is de zoektocht van Bertrand Russell en consorten naar de fundering van de wiskunde. Zo gesteld lijkt dat een onderwerp voor een rustig collegetje op maandagmiddag, maar het schijnt destijds als een serieus probleem te zijn gezien, waar de groten rond 1900 allen aan gewerkt hebben. In het boek wordt Russell zelfs geheel door deze kweeste obsedeerd, en zijn houding heeft iets panisch - alsof de wereld in elkaar ging storten als het niet lukte. Misschien was dat ook wel zo.

In de uitwerking van de auteurs Doxiadis, Papadimitriou, Papadatos, en Donna - het ontbreekt ook niet aan Griekse elementen - is het een prachtverhaal, dat je meeneemt en doorsleurt tot het einde van het boek.

Ik ben vooral benieuwd hoe niet-wiskundige lezers het ervaren. Misschien kan ik Irene overtuigen om het te lezen?

Oirschot

Ik was nog maar net van de warme verrassing van alle herkomstvermeldingen op mijn verswaren bekomen, toen de volgende zich aandiende. Vandaag was ik eerst langs het vlees-schap gelopen. Die keer dát we vlees eten, wil ik graag een soort-van-beestvriendelijk geproduceerd lapje. Dat lukt best in de UK, er is freerange en organic te over, en ook MSC vis is alomtegenwoordig. Het is een veel groter raadsel welk vlees je nou moet kiezen als je iets wilt dat vergelijkbaar is met een biefstukje. De instructies op de achterzijde van alle fillet steaks, rump steaks, sirloin steaks, beef steaks en frying steaks verraden weinig over met wie je van doen hebt. Aan de prijsstelling zou je nog kunnen afleiden of je een biefstuk, een bieflapje of een entrecote in de hand hebt. Inmiddels geloof ik dat ik er redelijk uit ben.

Herkomst is bij dat vlees eenvoudig. Je hebt Brits en Iers. That's it. Soms staat er een streek bij vermeld, maar net als op allerlei groenten en zuivelproducten vind je vaak een trots Union Jackje ergens op de verpakking. Alsof er nooit een British Steak Emergency crisis heeft bestaan. Eat local produce.

Daarna liep ik terug naar de groenten om een geschikte aardappel te selecteren voor bij dit stukje dooie koe. Overal weer die vlaggetjes: "British Pots" op bijna alle zakken. Anya hadden we vorige week al ontmoet, en dus waagde ik me aan een ander model. Hoe ze heette, ben ik vergeten, maar haar herkomstlabeltje verraste me. "OIRSCHOT, HOLLAND", stond erop. Fietsafstand van de Orpheuslaan. So far voor local produce, maar we leren ons kroost graag waar hun eten vandaan komt, nietwaar?

Dus, kindertjes, wat komt er uit Oirschot? Juist ja. Piepers.

Mr & Miss Cool

Mr Cool is vooral erg cool in zijn kledingkeuze. Hij is nou eenmaal erg gesteld op nette overhemden en stropdassen, en kan niet wachten tot hij zijn eerste pak krijgt, voor het naderende huwelijk van oom B.
Miss Cool besteedt het liefst haar zakgeld aan thrills zonder weerga, zoals bungee trampolines. Waarschijnlijk zou ze, als ze dat zou mogen, ook wel echte bungee jumps willen maken.

Bristol

Gisteren waren we in het nog tamelijk nieuwe Blue Reef Aquarium in Bristol. Helaas voor onze haaien-en-roggen-fans was het bijna onmogelijk om de gemiddelde haai goed in beeld te krijgen met een iPhone. Wel kwamen deze twee zeewezens in beeld tussen de zeepaardjes.

Anya

In de UK is de gemiddelde consument een stuk bewuster met voedsel bezig dan in Nederland. Natuurlijk, ze hebben van oorsprong een vette, zware arbeiderskeuken, maar dat is aan onze kant van de Noordzee niet anders. Toch ligt de gemiddelde super vol met voortreffelijk eten, mooie groenten in grote variëteit, echt lekkere kant-en-klaar producten en vooral heel veel organic, toevoegingsvrij of lokaal gesourced. Nergens zijn zoveel beroemde media-koks, zoveel leuke kookbladen en nergens wordt zoveel prime-tv-time aan eten en koken besteed.

Erg charmant is de herkomstvermelding op allerlei verse producten. Niet alleen wordt beschreven of je worteltje afkomstig is uit Hartford, Hereford of Hampshire, ook staat er vaak bij hoe de landbouwer heet die je groente heeft gezaaid, besproeid en geoogst. Dat was wel verdacht extreem-leuk toen bleek dat de producent van onze zak aardappeltjes van de afgelopen week, 'Cropper' heette. De aardappeltjes, kleine charmante truffeltjes, heetten Anya. Allemaal.

Gijsblog - wandeltocht naar de Bathampton pub

We moesten heel lang lopen. We hebben heel veel boten gezien, en we hebben nog wel eens vaker boten gezien. Deze doodskop is omdat diegene heel veel modelletjes maakt, net zoals ikzelf.

We hebben heel erg genoten en we zijn heel moe geworden. We hebben heel lekker gespeeld, er waren heel veel speeltjes, dat was in het restaurant.

het systeem en ik

Hoewel ik tamelijk tevreden ben met de mogelijkheid om de komende dagen op zijn minst een vorm van internet te hebben door middel van de USB stick met mobiel internet van t-Mobile, zitten er toch ook wel weer wat bloeddrukverhogende aspecten aan. Hoe kan het ook anders, zou je zeggen, tenslotte moeten mobiele operators er wel wat voor doen om op de eerste plaats te blijven van 'meest klantonvriendelijke bedrijfstak met de meest ondoorzichtinge aanbiedingen en prijsstelsels', anders worden ze ingehaald door de energiebedrijven en de luchtvaartmaatschappijen.

Enfin, t-Mobile dus. 'Mijn' operator in NL en, hier in de UK met naar ik moet toegeven, tamelijk deskundig personeel. In de winkel in Stall Street althans. Ze verkochten ons tijdelijk en inplugbaar internet. Dat werkt redelijk goed. Daarstraks wilde ik eens rondkijken bij de webslijter Oddbins. Dat mag niet van t-Mobile. Want misschien heb ik nog niet de Legal Drinking Age voor dit land bereikt. Dat ik die al ruim 15 jaar voorbij ben, kan t-Mobile natuurlijk best weten, aangezien ik voor de stick heb betaald met een credit card, maar voor alle zekerheid doen ze even of ze dat niet hebben gemerkt. Als een ware beschermengel werpt zich een t-Mobile pagina tussen mij en de slijterij. Ik mag er pas in als ik door een hoepeltje naar keuze ben gesprongen.

De hoepeltjes zijn als volgt gedefinieerd:

• To access interactive websites such as Youtube and social networking sites such as Twitter, text MODERATE to 879. To prevent children from accessing these sites text STRICT to 879.
• Call 1818 and provide your credit card details.
• Visit My T-Mobile (click here to login) and Remove Content Lock under the 'My Phone' menu.
• Bring in your proof of age at any T-Mobile store.)

Aan het eerste statement heb je niks: MODERATE is wat we al hebben, nog strikter hoeft natuurlijk niet en de code voor "geef alles vrij, kom maar door met die sex, drugs, rock & roll" staat er niet tussen. Het tweede statement biedt ook geen hulp. Ik heb namelijk geen UK telefoon, al helemaal geen t-Mobile telefoon dus hoe zou ik 1818 kunnen bellen, om een nummer door te geven dat ook gewoon bij mijn betalingsinformatie staat? De laatste optie is knap stom, als je bedenkt dat je juist NIET de stad in wilde maar online iets kopen.

Dus, bleef over: registreren op de t-Mobile site. Hoewel dat nou niet echt mijn voorkeur had, heb ik dat toch maar geprobeerd. Dat viel nog niet mee. Het begon al met zo'n interface die pas als je ALLE velden hebt ingevuld, vertelt dat je veld 1 of 2 fout had en je vervolgens opnieuw laat beginnen. Na-nana-naaaa-naaa (hoor je zachtjes uit de USB poort schallen). Oneindig gebruikersonvriendelijke dingen zoals: wel eisen stellen aan de passwordlengte, maar alleen cijfers en letters toestaan. Of: pas helemaal aan het einde vertellen dat de username already taken is. Echt stompzinnig vond ik deze: security question, please enter your mother's maiden name. Niet vanwege de vraag, maar omdat er in het antwoord geen spatie voor mag komen. Duhuh. Natuurlijk, zal je altijd zien, heeft mijn mother's maiden name wél een spatie. Dat zal dan wel de t-Mobile-Murphy-factor zijn ofzo.

Nadat ik mij met nogal wat moeite door het registratieformulier had geworsteld, kwam ik dan eindelijk bij het 'MyPhone' menu-item. Nu zou ik dan toch op zijn minst kunnen kijken of Oddbins misschien een smakelijke Viognier in het assortiment heeft. Not.

Het is natuurlijk voorspelbaar, maar MyPhone heeft alleen Content Unlock instructies voor... telefoons. Niet voor stickies.

Toen ik zonder resultaat de FAQs en andere helppagina's had doorgeakkerd, viel mijn oog op een popup-windowtje. "Chat with a real person!" riep het windowtje. Dat sprak me wel aan. Ik kon kiezen: 'buy new t-Mobile product' of 'existing product'. Dat laatste natuurlijk, kopen hoefde niet meer. Mooi niet dat ik een echt mens kreeg, het bleef bij een rijtje mogelijke vragen waar de mijne niet tussen stond. Maar omdat ik niet voor een gat te vangen ben, koos ik de andere optie. Dat leidde tot dit interessante gesprek:

Thank you for choosing T-Mobile. A T-Mobile Sales Adviser will be with you shortly.
You are now connected with Agnes.

irene: hi Agnes, why can I only chat to a real person if I want a new account? I have a question about a
product I already purchased
irene: but that was not an option
Agnes: Hi there, my name is Agnes. I am part of the dedicated T-Mobile Online Sales Team. How can I
help you with your new order?
Agnes: Hi Irene
irene: I purchased a Mobile stick and am trying to remove the content lock
irene: but this seems quite hard :)
Agnes: For the this query you will have to call customer care for the same as I do not have access from
my system.
irene: too bad. Thanks anyway

En dat was dan dat. Zonde van de tijd - er liggen drie nieuwe boeken te wachten. Ik ga gauw Alain de Botton aanbreken.

nee/ja/ja!

In Nederland ben ik enorm tevreden met onze nee-nee sticker op elke brievenbus. Ook heb ik me zodra dat kon, aangemeld bij alle rot-op-bel-mij-niet registers en zo word ik nog maar heel zelden ongewenst gestoord door commerciële aanbiedingen van welke aard dan ook.

Hier in de UK werkt dat totaal anders. Zodra onze nieuwe telefoonlijn was aangesloten, rinkelde het ding. Dezelfde dag nog. Dat bleken geautomatiseerde verkoopcomputers te zijn. Net als in Canada bellen hier geen laagopgeleide callcenter-m/v's maar voice computers. VRS is niet eens het goede woord, want van antwoorden is geen sprake. Ze bellen jou gewoon op, of je dat nou wilt of niet. En het is nog op je woorden letten ook, want een yes zou zomaar opgenomen kunnen worden en beschouwd als een bevestiging van aankoop van een uitvaartverzekering of een verzoek om hypotheekadvies. Aangezien we de lijn nét hebben, weet nog niemand anders het nummer (zelfs ikzelf weet het nog niet), dus elke beller is gegarandeerd ongewenst.

Wat ik wél zou willen ontvangen, is lokale reclamemeuk. Ik vind het prima om de eerste weken in een nieuwe woonplaats op de hoogte te raken van de lokale middenstand. Maar floddertjes-en-aanbiedingboekjes, die heb ik nog niet gezien. Ofwel ze worden niet huis-aan-huis verspreid (wat een verlicht idee!) en men plukt ze alleen uit een bakje bij de betreffende winkel, of de bezorgers hebben ons minuscule brievenbusje nog niet gevonden, of ze vinden dit achterafstraatje niet de moeite.

Lokale sufferdjes bestaan eigenlijk niet, er is 1 betaalde, vrij serieuze, lokale weekkrant, die elke donderdag voor 70p in alle winkels ligt. De Bath Chronicle is een belangrijke bron van informatie, met uitgebreide discussies over het al dan niet volledig bus-en-taxivrij maken van Pulteney Bridge, de killer gulls die de hele stad om 4 uur 's ochtends wakker krijsen en de schrik van elke vuilniszak zijn en natuurlijk alle lokale weetjes en praatjes over scholen, charities en sportclubs. Nodeloos te zeggen dat we die elke week uitspellen.

En dan is er natuurlijk nog een heel belangrijke manier om je in te bedden in het lokale commerciële leven, één die je in Nederland het liefst vermijdt of, indien dat niet mogelijk is, tenminste saboteert. Dat zijn de customer loyalty cards, de bonussystemen, de klantbinders, de kaarten die ALLES van je willen weten om je vervolgens te bespringen met 'geselecteerde aanbiedingen' op basis van je koopgedrag. Natúúrlijk neem ik ze allemaal. Natuurlijk heb ik inmiddels een nectar card (Sainsbury's en Homebase), een Costa Coffee card, een Boots klantenpasje en de Waterstones card moet er maar zo snel mogelijk bij komen. Mijn adres hier mogen ze gerust hebben, over een paar maanden merk ik niks meer van die spam en intussen geniet ik van eindeloze stromen speciaal geselecteerd voordeel. Laten liggen is duurder.

blieb

We zijn direct, maar dan ook direct, na anderhalve dag hier, lid geworden van de bieb. De bibliotheek is onwaarschijnlijk modern qua uitleensysteem, heerlijk oubollig en tegelijk goed voorzien qua collectie, heeft bijna alle soorten media tot en met mp3-spelers met voorgeladen audioboek toe, is gratis en ook nog op loopafstand. Bovendien mag je per kaart - en we hebben er drie - 20 items lenen. We kunnen ons dus met een gerust hart te buiten gaan.

Aan Fairies-boekjes voor Elise, die ze verbazend goed kan lezen, aan bladmuziek voor onze meegebrachte instrumenten, aan boeken over planeten, orkanen en luchtvaart, voor onze kleine ingenieur, aan een heel assortiment Delia-boeken zodat ik die tenminste niet allemaal hoef te kopen - iedereen is tevreden en het maakt het gemis van onze 14 boekenkasten waar we maar weinig van konden meenemen, weer een beetje goed.

King of the City Jungle

Twee jaar geleden stonden er varkentjes door de hele stad. Nu staan er leeuwen.

Somerset

Er is hier in de omgeving van Bath een onmetelijke voorraad leuke dorpen en stadjes waar we in het verleden nooit geweest zijn, omdat we geen auto bezaten en we dus vooral functioneel de stad uit reisden. De rest van ons leven speelde zich af in Bath.

Tegenwoordig kan ik op een doorsnee ochtend de auto nemen naar Bradford-on-Avon. Voor de bescheiden 10-mijls-afstand nog best een flinke rit, omdat het dwars door de heuvels gaat, op een weg die aangeduid is als een serieuze doorgaande route maar in Nederland niet zou misstaan op de Groene Toeristische Karrepad Routes Kaart van de ANWB.

Bradford is een lief en beetje tuttig taart-en-thee-dorp met een centrum dat volledig overhoop ligt door opgebroken straten en Essential Gas Works zoals ze hier langs de kant van de weg staan op grote gele borden. Ik vraag me dan altijd af of ze het er ook bij zouden vertellen als ze de weg zouden opbreken voor Non-Essential Gas Works, maar dat terzijde.

In de zoepah, die verder net zo was als alle andere supermarkten hier in Bath (groot, vol heerlijke hapjes en een ruime keuze in scharrelgroente, springvlees en blije eieren) liep het vol Joyce Barnabys. Ik schafte me kwijlend allerlei heerlijkheden aan, zoals pink-blush-pears, Lancashire cheese en lokale biertjes.

Op de terugweg viel ik middenin een echt stuk sentiment van 1997. De radio tunede in op BBC Somerset. Waw! BBC Somerset! Ineens zat ik weer in de auto bij Mike en Andrew, met wie ik altijd carpoolde naar Shepton Mallet, lang, lang geleden. BBC Somerset, net als alle andere regionale BBC zenders een onweerstaanbare blalala zender met geinige plaatjes uit je eigen jeugd, ingezonden reacties van luisteraars en eindeloos gebabbel van de presentatoren. Precies dat waar ik me groen aan erger bij Radio 1, maar de regionale Beebs claimen tenminste geen nieuwszenders te zijn. Als hoogtepunt hoor ik dan altijd weer graag de fileberichten, die op deze specifieke zender werden uitgesproken door twee hyperactieve travestieten met de namen Major Holdups en General Problems. Ah! Daarvoor sta je graag in de rij bij de Inessential Road Works.

afval

Ik bestudeer nauwgezet de instructies van de gemeente voor de afvalinzameling. Alles mag op dezelfde dag naar buiten, Niet in een Kliko maar wel in een conventionele bin, of gewoon in een meeuwvriendelijke zwarte of witte zak (geen wonder dat er hier bendes meeuwen zo groot als vette huiskatten rondzwerven). Aparte ophaal voor glas, papier, karton, plastic etc. Maar wat niet aan huis wordt opgehaald, kun je naar een Recycling Centre brengen. Het eerste item op het lijstje dat niet aan de straat gezet mag worden, is asbest. Maximaal drie platen asbest mag je hier gewoon op eigen houtje naar de lokale miljeustraat vervoeren. Gezellig.

lowtech

Dit lieve kabouterhuis is verrassend goed 'voorzien van alle voorzieningen', zoals een verkoopcatalogus van een gemiddeld huis nogal eens roept. Vaatwasser, wasmachien en maar liefst twee badkamers, daarmee overleven we het best. Maar in de keuken mist de ware hobbykok nog wat kleiningheden. Zo is er wel een klein lullig gardetje in het laatje naast het gasfornuis, maar erg veel meer dan een ei kluts je daar niet mee. Dus ik heb me een ware Donald Duck handmixer aangeschaft. Zoeen met twee gardes en een enorm tandwiel met een handvat. Naast de handmixers lag iets waar ik geen weerstand aan kon bieden. Helaas ligt de Kitchens vol met allerlei zaken waar ik maar moeilijk weerstand aan kan bieden. Dit keer betrof het een klein perspex koepeltje met een deurtje, en twee grijs-en-lime kleurige wieletjes eronder. In het koepeltje steken 4 vlijmscherpe mesjes naar buiten. Als je door het deurtje een teen knoflook duwt en met de wieletjes over het aanrecht racet, heb je in een paar tellen perfect gehakte knoflook. Gaat ook prima en even lowtech met een mes, maar dit is wel leuker.

Gijsblog - Rugby

Ik heb rugby gezien in Engeland. Er was 'We will we will rock you!' bij en rugby is dat je de bal boven palen of in de lijnen moet schieten. Het is geen normale, ronde bal, het is een ovaal. We hebben heel lang gekeken. Yentl en Levia zijn bij ons en het is heel, heel laat, en ze gaan logeren. Het was heel fijn. We hebben heel hard gejuicht en genoten van het rugby.

Edith en Merijn en Levia en Yentl blijven nog een tijdje bij ons.


Op het bovenste randje staat een klein beetje rugbyveld. Kijk, er staat een streep, en als je goed kijkt staat er een heel klein oranje dingetje. Dat oranje dingetje is de doelpaal.



Vind je dit leuk? Gijs krijgt graag email op gijspeletier@gmail.com!

ein-de-lijk

Een definitieve oplossing is er nog niet, maar we hebben in elk geval weer Een Vorm van Internet. Alles gaat nog steeds prima met iedereen, we hebben een dag of 6 logees uit Nederland gehad, wat voor iedereen heel gezellig was. Gijs heeft zichzelf een prachtige bult gevallen op het fonteinplein van @Bristol, wat hem (en ons) gratis medisch advies opleverde van een Britse arts die er toevallig naast stond toen hij crashte. Elise is besprongen door een bacterie en heeft daarvan impetigo opgelopen dus kreeg van weer een andere arts een mooie kuur met beestjesdoders voorgeschreven. En verder leven we allemaal nog, los van de ontwenningsverschijnselen van 10 dagen geen internet. Inmiddels leven we met een prepaid dongel, eigenlijk al een heel aardige oplossing voorlopig. 't Is alleen meer smalband. Foto's en video's volgen.

op de radar / van de radar

We zijn gearriveerd, alles ok met iedereen, maar we verdwijnen even een weekje van de radar. Noodgedwongen gaan we over op een andere telecomaanbieder, want BT is ZO klantonvriendelijk, ZO belabberd van kwaliteit en ZO bureaucratisch, dat we dan ook maar direct Een Ander Nemen.

Als we weer web hebben, komen de foto's, video's en overige media.

flashmob

Een van mijn favoriete opera's - bij deze flashmob had ik best willen zijn.

ambitie

Na het eten legde ik de kinderen uit dat we een van de eerste dagen in Engeland een bezoek zouden brengen aan Ikea Bristol. En dat ze daar allebei een nieuw dekbedovertrek mochten uitkiezen, en iets leuks voor hun kamers. Een lamp, of een kussen, of... Elise bedacht direct wat zij voor dekbedovertrek wil.

Gijs wist precies wat hij voor zijn kamer wil. Een vlaggenmast. Een echte, natuurlijk. We kregen er een uitleg bij over waar welk touwtje moest en dat er haakjes en ogen aan moesten om de vlag te kunnen hijsen.

playbackshow 2010

It's not over till the fat lady sings. Of liever gezegd, het schooljaar is pas echt voorbij na de traditionele playbackshow.

luchtje

De allereerste doos is ingepakt. Doosje boeken, natuurlijk. Ik schat dat we maar 5% van de boeken meenemen. De rest blijft lekker thuis, boeken doe je helemaal geen plezier met verhuizen. Bovendien ontbreekt het ons Mews-huisje aan boekenkasten. Het is ingericht op kort-verblijf, met hang-leg-en-ladekasten maar plankruimte voor de Lezer is er niet. Dat gaan wij tijdelijk veranderen door er een paar verse Ivars in neer te poten. En de meest effectieve manier om die daar te krijgen, is niet te wachten tot we bij IKEA Bristol langs kunnen, maar ze gewoon mee te geven met de verhuizer. Er staat dus tegen de voorraad verhuisdozen en de rol bubblewrap een klein stapeltje planken een heerlijk houtluchtje uit te wasemen in de woonkamer.

dull

'Never a dull moment' beschrijft de status van de afgelopen maand vrij aardig, en het blijft nog zeker een dag of 10 zo. Eerst een acuut opkomende niersteen bij Mark waarvoor de verwijderoperatie al gepland was, maar die plotseling van de radar verdween, en nu door middel van een contrast-CT hopelijk echt kwijt blijkt te zijn. Daarbij een toch wat verdachte moedervlek bij Elise die even door een dermatoloog gezien moet worden. Een paar van die laatste-schoolweken met oververhitte kinderen die natuurlijk hoofdzakelijk ontploffen in het bijzijn van een oververhitte moeder, die nog even een van de grootste projecten van dit voorjaar afrondt. Een bejaarde huiskat die mocht oefenen op zijn reismedicatie en daarvan terstond uit zijn poezenbol ging, maar ook weer heelhuids op aarde terugkeerde. Een handvol feestjes, etentjes, borrels en barbecues, een auto die ineens niet meer wil schakelen en dan toch weer wel, een dak dat lekt na al drie reparaties, een verhuizing die bijna gaat plaatsvinden, een langdurige dialoog eerst met de scholen en aanverwante instanties in het buitenland en vervolgens met de leerplichtambtenaar in Nederland, kortom: het is hier één groot pretpark en we vermaken ons best.

Mijn mentale agenda houdt op na volgende week maandag. Of het werkelijk dull wordt, durf ik niet te zeggen. Ik vermoed van niet. En da's ook wel best. Maar een maand waarin de enige twee vaststaande taken zijn 'verhuizer ontvangen' en 'schooluniformen kopen' is eigenlijk ook best welkom.

Buitendag 2010

doorgemeten

Vanmiddag plingplongde er een authentiek uitziende KPN meneer aan de deur, met een knappe gereedschapskist aan zijn zijde. Hij had een nette ID en een groen-blauw belogo'd busje dus Het Was Een Echte. "Mag ik uw telefoonlijn even doormeten?" vroeg hij beleefd. De buurman had onlangs wat telefonische bereikbaarheidsissues gemeld en vanuit de centrale had men geconstateerd dat er ergens in de staat van onze lijnen iets rot was. Die KPN touwtjes houden het tenslotte ook niet tot in de eeuwigheid vol.

Het was nog een hele kluif om het aansluitpunt te vinden, wij zijn zelf hoofdzakelijk geïnteresseerd in onze glasvezel en dat telefooncontact hebben we bij overname van het pand gewoon voor lief genomen. Het ding bleek, na verwijdering van de vloerplaat van de meterkast en het opwaaien van een paar dozijn spinnenlijken met aanhangend rag, gewoon net onder vloerniveau te zitten. "Ingekort." constateerde de KPN meneer droog. Ingekort betekende in dit geval: met groene koperroest op de draadjes, vanwege het vocht. Kennelijk is het niet de bedoeling om op eigen houtje draadjes in te korten, maar dat kan zomaar drie bewoners geleden gebeurd zijn. De apparatuur mat door, de monteur sleutelde en knutselde, zijn collega mepte er nog handig een net nieuw contactdoosje overheen en klaar was het.

"Had u eigenlijk wel eens last van gekraak of slechte ontvangst?" vroeg hij.
Ja, dat hadden we zeker wel, maar wij weten dat altijd aan de ouderdom van onze DECT toestellen, waarvan de meest authentieke lange tijd met tie-wraps aan elkaar werd gehouden na een bijna dodelijke stuiter op de 020-tegelvloer.
"Komt door de lijn. Ik heb nu de reservelijn aangezet."
Aha. Dus het lag niet aan Siemens EN kennelijk liggen er reservelijnen in elk huis voor het aansluiten?

Het was weer een leerzame middag.

roosjesmiddag

De rest van de beschaafde wereld heeft al weken vakantie, en komt uitgerust en gebruind terug van drie weken Frankrijk, terwijl ons kroost dapper doorbikkelt in 33 graden. Gisteren was de traditionele roosjesmiddag, waar de school de ouders die dit jaar weer meehielpen, bedankt.