vrijdag 29 februari 2008

zo heel erg

'Mama...' zegt Gijs bij het naar beneden gaan. 'Ik wil zo graag naast jou zitten. Want ik ben zo heel erg verliefd op jou.'

stink alike

We aten linzensoep en er waren ook kleine broodjes. Gijs beperkt zich doorgaans tot zijn kleine broodje, maar wil daar wel erg graag boter op. Dat kan natuurlijk. Nu had ik ook een heerlijke rauwmelkse boerencamembert, zo'n stinkerd. Zoeen waarbij de rest van het gezin de koelkast niet vlug genoeg dicht kan meppen. Altijd te laat, de explosieve walm heeft zich al verspreid door de (bij)keuken. Muwhahaha, de wraak van de kaas.

Gijs wees op het doosje. 'Wat is dat?'
'Dat is stinkkaas Gijs.'
Ik verwachtte dat het daar wel bij zou blijven, maar Gijs zei: 'Mag ik ook stinkkaas op mij' broodje?'
'Natuurlijk mag jij dat. Ik zal het je eerst even laten ruiken.'
Gijs snuffelde behoedzaam aan het in cellofaan gewikkelde schijfje.
'Lekkere stinkkaas, mama.'
Hij schrok niet, integendeel. Dat wilde hij ook wel.
Hij kauwde tevreden een half plakje camembert weg.
Toen vond hij het genoeg.
Da's al heel wat, voor een eerste medestander op het gebied van stinkkaas.

provinciaals

Wat is dat toch, die behoefte om vanalles als provinciaals aan te duiden? Volgens mij wordt in 85% van de gevallen (of meer) eigenlijk Provençaals bedoeld. Als in 'naar een recept zoals het in de Provence had kunnen voorkomen', of 'met provençaalse kruiden'. En zeker niet 'uit de provincie'. Welke provincie? Bij de broodjescorner van het bedrijfsrestaurant is, zag ik vandaag, de Provinciaalse pistolet in de aanbieding. Albert Heijn maakt het helemaal bont, die weten echt niet wat ze willen en beweren op hun website 'Provenciaalse braadkip' in het assortiment te hebben. Dat is dan zeker een plat pratende gekruide kip uit Frankrijk die voor het eerst met de trein mag?

held belt boer

Gijs is vooral into superhelden omdat Elise into superhelden is. Elise heeft liefst dagelijks een dosis MegaMindy nodig, en als dat onverhoopt niet mocht lukken, dan bezweert ze het onheil door de tune ten beste te geven. Op haar onnavolgbare wijze natuurlijk.

'... 'k ben een echte superheld,
die elke boer op aarde belt...'

Tja. Ik moest meteen denken aan dat ene karakter uit Douglas Adams' Hitchhikers-trilogie-in-vijf-delen. De man die onsterfelijk was en als remedie tegen de daarmee onvermijdelijk gepaard gaande verveling zichzelf had voorgenomen om ieder wezen in het universum te beledigen. Op alfabetische volgorde. Dat ging dan ongeveer als volgt:

[ruimteschip landt, man stapt uit en wendt zich tot 3 mm groot slakje]
'Llandwynnghtst Krept'niugyonn?'
'Ja?'
'Je bent een ongelofelijke oetlul.'
[man stapt weer in ruimteschip, vertrekt en laat verbouwereerd slakje achter.]

Zonder ruimteschip kun je beter bellen, om al die boeren aan te spreken. Zelfs als superheld (die elke boef op aarde velt.)

écht nieuws

Radio 1 besteedde vanochtend op prime-nieuws-time, ergens tussen 7 en 8, zeker tien minuten aan een item over schrikkelbabies. Helaas voor ze waren de exemplaren die afgelopen nacht werden geboren in het ziekenhuis waar hun reporter stond, zo poliklinisch dat ze allang weer thuis waren met hun schrikkelpapa's en -mama's. Daarom deden ze maar een vraaggesprekje met een trotse moeder van een niet-schrikkelbaby, met vragen van het type 'vindt u het nou jammer of juist níet dat uw baby op de 28e is geboren?' Daarna volgde nog een oproep om toch vooral te mailen of SMSsen naar het Radio1-Journaal als je vandaag jarig bent om over je ervaringen te vertellen.
Tjee. Wordt de enige publieke zender met serieuze berichtgeving nu óók al de babbelbox die hij op zondagochtend al is? (Aanrader voor iedereen die op zondag te vroeg wakker is: luister zo tussen 6 en 7 eens naar de rubriek waarin bellers mogen vertellen waar zij zich aan ergeren. Inzendingen variëren van klachten over GTST tot hondepoep, je lacht je rot. Maar dat terzijde.)

donderdag 28 februari 2008

nifjes

Als je zo een paar weken met een andere auto hebt geleefd, ontdek je langzaamaan de kleinigheden en de eigenaardige trekjes van je nieuwe voertuig. Dat-ie, ondanks meer dan 200 kilo extra, toch een stuk lichter rijdt, zal wel komen doordat het geen zware dieseltank is maar een vederlicht benzine-danseresje. Na die maand ben ik helemaal ingesteld op de nifjes: de automatische parkeerrem, waar je gewoon even flink doorheen moet gassen, of het feit dat-ie je bij -4 graden pas na een paar straten rijden door middel van een naargeestig piepje vertelt dat het glad zou kunnen zijn. Alsof je niet al minutenlang had staan krabben op die immense voorruit. Kekke features heeft-ie ook. Wanneer je 'm in zijn achteruit zet, draait de rechterbuitenspiegel automatisch in de laagste stand, zodat je ziet hoe je rechterachterwiel nét niet de stoeprand raakt. Het nut van een automatische stand op koplampen of een regensensor is me inmiddels ook duidelijk. Wat ik nu nog moet vinden is de sneltoets om die automatische stand voor de ruitenwissers ('ruimtewissers' zegt Gijs) voor de komende paar minuten uit te schakelen. Want in de wasstraat leidde dat tot een interessante verrassing.

woensdag 27 februari 2008

een-acht-whatever

Er komen opvallend veel meer reclames voor nummeropzoekdiensten langs tegenwoordig. Ik werd er vanochtend door gewekt met een opgewekte quasi-sketch op de radio (doe dan maar liever piepjes), ze staan in de kranten, komen op tv en daarnet zag ik in een ritje van 3 minuten door Eindhoven zeker 4 billboards en mupi's die gevarieerde redenen aanvoerden waarom ik hun nummerdienst moet bellen. Maar... niemand belt toch meer een nummerdienst? Iedereen hééft toch al die nummers al - voorgeprogrammeerd, op internet of desnoods, desnóóds als allerlaatste redmiddel op die kringlooppapieren pagina's die bij ons ieder jaar weer ongebruikt op de oudpapierstapel vallen? En dan nog. Als je niet direct de beschikking hebt over zo'n nummer, wat kan er dan zó belangrijk zijn dat je EEN EURO DERTIG, ik herhaal EEN EURO DERTIG!! gaat betalen voor een opzoek-m/v? Dan bel je toch je vrienden, je moeder, je secretaresse, de kat van de buren desnoods? Ik stel me bij deze beschikbaar als open source nummerzoeker voor alle bloglezers die inthefield om een nummer verlegen zitten. Laten we een guerillanetwerk van nummeropzoekers beginnen. Gratis. Als wederdienst. Weg met een-acht-dingesdiensten, en vooral: wég met hun stomme reclames.

dinsdag 26 februari 2008

nu! nieuw!

De AH-XL waar ik nogal eens kom, experimenteert met nieuwe producten. Vorige keer hadden ze netten met een kilo rode paprika's voor maar 1,50 ofzo. Uitstekende knapperig-fris-zoete paprika's die het nog lang volhielden ook. Vandaag hadden ze netjes met een kilo kleine avocadootjes. Cocktail-avocado's, volgens het etiket. Of nee: avocado aperitivo. Nog beter. Market-your-food. Zeven zaten er in het net, en ze zijn voortreffelijk met een scheutje truffelolie en wat zout. Net een uitgelepeld bij de lunch. Ik heb me voorgenomen om nóg minder vlees te kopen en nóg meer te investeren in alle heerlijke groenten en fruit. Vandaar dat ook de eerste doos aardbeien van dit jaar alweer in de koelkast gesignaleerd is. Geen Hollandse natuurlijk, maar wel héérlijk.

singing horseman

Eindelijk, na heel veel jaren, bezit ik weer een exemplaar van de CD "The song of the singing horseman" van Jimmy McCarthy. Jarenlang had ik een cassettebandje, maar dat verwerd net als andere bandjes tot een mistig blokje ruisdrager en inmiddels misschien wel tot poeder of een plakkerige magnetische spaghetti. De CD is al jaren niet meer te krijgen, downloaden op een of andere eMule of KaZaa was niet mogelijk. Amazon kende 'm wel, maar leverde niet. Gelukkig hebben ze een tracking service. Die zoekt tegen een vooraf bepaalde prijs en houdt dat desnoods maandenlang vol. Ik vond 15 pond een aardig maximum bedrag, dat ene exemplaar dat er bleek te zijn voor 82 pond (!) heb ik laten liggen. Dat ging nou ook weer wat ver.

Tot drie keer toe vroeg Amazon me of ik mijn zoekopdracht echt wel wilde verlengen, en tot drie keer deed ik dat. En eindelijk, na 10 maanden zoeken, was het zover. Ergens in Engeland was een internethandelaar in tweedehands muziekdragers die hem wel aan me wilde opsturen voor 15 pond. En nu ligt-ie hier, het is 'm echt. Erg goed om weer te horen na zoveel jaren. Het zure van Jimmy M. is dat veel van zijn muziek veel beter is uitgevoerd door anderen dan door hemzelf. Hij heeft bij mijn weten dan ook maar 1 cd gemaakt. De meeste nummers hebben we al lang op cd's van Mary Black, Christy Moore of Maura O'Connell. Toch zijn deze ook erg de moeite waard. De muziek is opvallend zachtmoedig en kalm. Soms houdt de orchestratie het midden tussen Keltisch en Oriëntaals. Ik heb het ding onmiddellijk geript voor mijn iPod. Die raak ik alvast niet meer kwijt.

negen snurkjes en een stinger

Gijs mag dan inmiddels in staat zijn om het hele alfabet technish correct uit te spreken, gelukkig zijn er nog altijd woorden die hij niet precies treft, bijvoorbeeld omdat hij ze voor het eerst tegen komt. Vandaag zat hij tevreden in het kinderklappertje van de AH-winkelwagen, in plaats van zelf alle lokale oudenvandagen van hun steunsokken te karren met een mini-uitvoering. In zijn hand een stinger, aldus Gijs. Waarmee hij van mij alle streepjescodes mocht stingen. Eenmaal uitgestingd stonden we bij de zelfdoekassa en kregen we negen snurken. Gijs had al de hele route door de winkel de snurkjes becommentarieerd die hij overal om zich heen zag. De stinger moest in de winkel achterblijven, maar de snurkjes mochten gelukkig mee naar huis.

zondag 24 februari 2008

genetisch

Elise mag met de oude compact-digi foto's maken. Ze scharrelt door de tuin en knipt hier en daar: een struik, de kauwen op de schuur, de lucht, haar voeten. Dan opeens zie ik haar iets doen wat ik zelf had kunnen fotograferen. De groenbak staat open en ze maakt een foto van de inhoud. Net als ik twee jaar geleden mijn camera in een glasbak in Reims hield. Zal wel iets genetisch zijn dus.

gevoelstemperatuur

Alweer een dag om in de tuin te zitten. Ik lees uitgebreid de krant en drink thee en krijg het geen moment koud. Zonder jas voelt het gewoon als een aangename kamertemperatuur. Heel hoog boven ons cirkelt een jachtschotel zijn rondjes, hier beneden kwetteren de mezen en mussen in de struik waar alweer witte bloesems in zitten.

zaterdag 23 februari 2008

Koefnoen van Klasse

Het blijft een fraai stukje Koefnoen:

geen bob

Hoogst uitzonderlijk: vandaag echt teveel gedronken. Dat is echt al heel lang geleden, maanden - zo niet jaren. De grens is ergens tussen een halve en een hele fles wijn, maar vandaag ben ik echt de grens over. Ineens voel ik hem zitten, en dan maakt het eigenlijk ook niet meer uit. Op de wijnproeverij donderdag heb ik het bewust volledig alcoholvrij gehouden. Mijn gespreksgenoot vond dat heel normaal: hijzelf had de volgende dag om 9.00 een afspraak met Koos Spee en wilde dus ook liever met een 0-promillage de weg op. Maar vandaag waren de Viognier en de Cabernet samen nèt iets te ruim. Gelukkig is het weekend.

lang geleden

Ooit.
We waren een paar dagen op reis: eerst naar Oxford, toen naar Cambridge. Dat moet lang geleden zijn, het was toen we nog in Bath woonden. We waren in de middag weg gegaan en omdat je in Engeland al-tijd via Londen moet reizen, waar je ook heen wilt, kwamen we pas aan in Oxford toen het al lang donker was. Na een wandeling door de stad vonden we het college waar we die nacht zouden verblijven. Zoals alle colleges had het een grote poort. We belden aan. Er ging een klein luikje open in die immense poort, waar een oog naar buiten tuurde. 'Hello. I am Mark Peletier.' zei Mark.

'Ah! YOU must be the SON of PROFESSOR Peletier!!' zei de eigenaar van het oog. 'Please! DO come IN!'

En vervolgens kregen we de mooiste en grootste kamer die we ooit hebben gehad als reisverblijf.

te smerig

Arme Elise. Het middeltje tegen handeninjemondsteken is zó goor dat ze al twee keer van schrik op de grond spuugde om de vieze smaak kwijt te raken. Het werkt, dus.

Gijs' Howto's, deel 1

Ik spoor de kinderen aan om spinazie, krieltjes en biefstuk vooral wél op te eten. Onder het motto: daar groei je van.

Gijs geeft zijn weloverdachte antwoord:
'Maar mama... ik wil alleen groeien van boterhammen, pizza en pannenkoeken!'

vrijdag 22 februari 2008

petsi

Gijs is idolaat van de technisch lego.

Nu Mark heeft aangekondigd dat hij na het eten én opruimen samen met hem gaat bouwen, heeft Gijs haast. Zo snel heeft hij nog nooit alles naar de keuken gebracht. Tijd om barista te zijn heeft hij niet: koffie kan mama ook best maken. Hij rent opgewonden rondjes om de tafel: petsi-lego! petsi-lego! petsi-lego! En daar zit hij gelukzalig te lego-en.

verkeer(d)

Elke dag dat ik niet in de file sta, is al een mooie dag.
Maar als je dan ziet dat er 24 kilometer staat op je dagelijkse traject, ben je extra blij dat je thuis werkt.

modern

Ik leg aan Elise uit dat we dit weekend speciale nagellak zullen kopen met een vieze smaak. Ze duimt niet, maar ze stopt nogal eens vingers in haar mond en heeft daardoor veel last van kapotte nagelriemen.

'Maar waarom dan?' vraagt Elise.
'Dat helpt jou om eraan te denken om je vingers niet in je mond te doen.'

'Maar mama,' zegt Elise, '...waarom kunnen er dan niet gewoon piepjes gaan als mijn vinger bij mijn mond komt? Zo steeds sneller, weet je wel, piep - - piep - - piep piep piep...'

Ja, dat weet ik wel. Ik heb namelijk sinds 3 weken parkeersensoren in de auto. Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb. Piepjes. Gat in de markt.

Echt een kind van deze tijd.

ouderwets

Vanochtend wist ik het weer.
Ik was gisteren op een gelegenheid waar gerookt werd.
Gétver.
Roken.
Zo 2007.

zondag 17 februari 2008

speeltuin (2)

Gijs vond vooral de wipkipauto erg aantrekkelijk. Hij was wel moe, waarschijnlijk van het 'bankrovertje' spelen, en viel dus zowat in slaap achter het stuur.

speeltuin (1)

Het was warm in de speeltuin. Na een half uurtje springen, rennen en klimmen wilde Elise haar jas uit. Drie graden in de zon maakt toch nog heel wat.


zeven sloten

Als we weer willen vertrekken van het geitenweitje (tevens rijkelijk voorzien van ander volk: alle kleuren schapen, een compleet couvert herten, een ronkend hangbuikzwijn en een lama met een typisch lamaïstische kakkineuze uitdrukking op zijn lamasnuit) zitten Hugo en Elise bij de rand van de weg en kijken beteuterd naar beneden.

'Val je niet in de sloot?' roep ik nog van een afstandje.
'Mijn schóen ligt in de sloot!' roept Elise beledigd.

De mensen die even verderop op het bankje zitten, moeten hartelijk lachen. En wij ook. Ze wilde alleen maar 'even het zand eruit schudden.' De 'sloot' is maar een greppel met een héél klein laagje water, maar wel een heel erg steile kant. Met wat coaching, een lange stok en een hand van papa lukt het haar zelf om de schoen zonder verdere schade weer op te hengelen.

zaterdag 16 februari 2008

tulp

Elise is into bloemen.
Bij de winkel vraagt ze of er ook tulpen zijn. Die zijn er, in overvloed. Ik wijs op de gele, paarse en rode.
'Neehee!' claimt Elise. 'Dat zíjn geen tulpen!'
Tssss?

Leer mij (opgegroeid aan de rand van de bollenstreek, bollen gekopt vanaf 6 jaar, bollen gepeld vanaf 12 jaar) tulpen kennen!

'Tulpen hebben een andere vorm!' zegt Elise.
En ze tekent in de lucht een fictieve tulp. Het is de perfecte icoon van de tulp: rond vanonder en met drie punten aan de bovenkant.

Tja. Ga daar maar eens tegenin. Het Stereotype.

superheld

'Mijn lijf is kapot!'
Elise komt naar binnen door de achterdeur en kijkt moeilijk.
Op haar hand zit een minuscuul schrammetje.
'Hoe kwam dat?' vraag ik.
'Gijs wou mij redden en toen trok hij mij met de schep in het huisje van de glijbaan.'
'Ja,' bevestigt Gijs, 'ik was een superheld.'

De samenwerking is groot, en dat is maar goed ook, want ik had ze allebei verplicht naar buiten geknikkerd wegens het herhaaldelijk-elkaar-de-hersens inslaan. Nu zijn de gemoederen weer gereset. En Elise gerepareerd. Met een Winx-pleister.

foxgloves

In de drie-en-een-half jaar dat wij een eigen tuin hebben, kreeg ik langzaam maar zeker een hekel aan vingerhoedskruid. Zeker, op het moment dat ze bloeien zijn ze onweerstaanbaar, zo roze en lila, die lange reeksen klokjes waar dikke hommels bijna helemaal in verdwijnen zodat je alleen nog hun harige bruine konten eruit ziet steken terwijl er in het klokje luidop gezoemd wordt. Maar op alle andere momenten van het jaar bedekken ze je hele tuin in rattentempo met hun dikke groene bladeren. Oók je kruidenbed. Oók je kwetsbare aardbeitjes. Dwars door de struiken heen steken de opzichtige kronen naar boven. Vandaag heb ik de eerste lading weggehaald. Achterin mogen ze blijven, maar mijn salie en oregano hebben weer even de ruimte. Ineens blijkt er ook bieslook te staan. En de rozemarijn haalde opgelucht adem.

vrijdag 15 februari 2008

effing

Het is serieus winter, vannacht wordt het letterlijk effing freezing. Min 4 als gemiddelde voorspelling, min 7 in het binnenland (ja, da's dus hier) en wie weet wat dat aandegrond betekent. Lekker. Ik vind het wel wat, vooral nu ik niks hoef.

RT*M

Elise is boos.
Mark claimt dat je voor technisch Lego éérst moet kijken hóe je het moet bouwen en dan pas bouwen.
Dat vindt Elise be-la-che-lijk.
'Ik wil éérst bouwen en dán kijken.' zegt ze.
'Dat doe je dan lekker met je eigen lego,' zegt Mark.
Daar is Elise helemaal NIET blij mee.

Viognier

Potdorie. Ontdekte ik een jaar geleden het verschijnsel Viognier, en heb sindsdien zorgvuldig winkels in de buurt afgespeurd naar betaalbare Viognier-wijnen (met als voorlopige winnaar de Wild Pig van AH), staat er verdikkie vandaag een artikel in een van de gratiskrantjes-waarjenietdoodmeegevondenwildeworden over de geneugten van Viognier. Ja zeg! Straks gaat heel Nederland Viogniers drinken! Maar natuurlijk heb ik hun gouden tip, de Casillero del Diablo Viognier, meteen gekocht. Monsieur Albert heeft die, itt de overige Casillero's, niet op voorraad, dus ik moest naar een echte winkel. It'd better be good.

lego

Mark, Gijs en Elise pakken samen een enórm pak uit. Er zit een grote doos in: detechnischlegohijskraan. Er stijgt gejuich op van de keukentafel. 'Een HOOGwerker!' kraait Gijs. Nu worden alle interne zakjes opengemaakt en zorgvuldig geleegd in de kleine vakken van de sorteerdozen die ze gisteren hebben gekocht. 'Nog meer tandwielen!' hoor ik, en 'Wat is dít papa? Een motor, Gijs.'

Dat wordt, kortom, weer uren geelgrijszwarte lol voor het hele gezin. Zelfs voor mij, want ik kan op zo'n moment zomaar een half uur aaneengesloten de krant lezen. Elise is zelfs al vergeten dat ik haar zou voorlezen.

Fieche

Het überschattige 'Fieche' waarmee Gijs zijn groepsgenootje Fieke aanduidde, is verdwenen. Gisteren verklaarde hij luid en duidelijk dat 'FieKe jarig was'. En helaas, Fieke zelf is ook verdwenen. Naar de basisschool. 'Nee mama... naar schóól!' zegt Gijs dan.

Voskuil

Eindelijk, na jaren van voornemen en niet uitvoeren, ben ik dan toch begonnen aan Het Bureau. Maar dan digitaal. Ik heb de eerste 300 afleveringen van het VPRO hoorspel op mijn iPod staan en ben vanochtend onderweg naar Mijn Eigen Bureau maar eens gestart. Zo'n vijf afleveringen per enkele reis is haalbaar, dus met onafgebroken doorluisteren tijdens werkdagen zou ik daar in anderhalve maand doorheen zijn. Zolang ze onderhoudend blijven, kom ik vast een eind. Daarna resten er nog een kleine 200. En wie weet, begin ik dáárna alsnog aan de boeken.

donderdag 14 februari 2008

scoren

Opeens hoorde ik de jongen die in de sneltram naar CS aan de andere kant van het gangpad zat zeggen 'Fuck.' Hij stond op en liep naar de deur, maar die werd al versperd door twee brede donkerblauwe uniformen. Op de vraag naar zijn plaatsbewijs mompelde hij iets over vergeten. Hij was niet de enige. Dit was een gevalletje snel-scoren. Vlak voor de halte Kanaleneiland-Zuid werden zeker 20 zwartrijders in alle soorten en maten uit de tram geplukt. Even verderop stond een GVU bus ingericht als proces-verbaal-bureau. Het was druk. Sommige mensen gaven gedwee hun gegevens op. Andere zag je wild gebaren bij wijze van protest. De inhoud van de tram was met minstens veertig procent verminderd. Het was stil binnen, en langzaam gleed het voertuig verder richting het centrum.

brrr... f'isjes

't Is koud. Zeker vergeleken met de luscious vijftien graden van afgelopen zondag. Daar steken die twee graden op de Rabotoren schril bij af. Maar 2 graden in hartje winter stelt natuurlijk eigenlijk niets voor. Wel jammer dat de trein altijd op zich laat wachten in deze slot. De .47 staat er meestal al tien minuten - voor de .02 staat het perron vol blauwbekkende passagiers die reikhalzend uitzien naar drie aankomende lichtjes. Weer mis. De drie lichtjes zijn van een slakkentraag binnenkruipende goederentrein die lawaaierig gaat staan wasemen. Zijn warmte waait de andere kant op, richting het spoorwegpolitiebureau. Daar heb je dus ook al niets aan.

dinsdag 12 februari 2008

knuffel

Nog halverwege de gekkebekkentrekken-modus...

voorlezen

Niets zo leuk als bezoek van opa en oma die dan lekker véél willen voorlezen!

zon

minneola

Ik ben helemaal enthousiast over de heerlijke minneola's die nu overal in de winkels liggen. Waarom heeft niemand dat eerder uitgevonden? Deze kruising tussen een mandarijn en een grapefruit is een geslaagde, zure, sappige combinatie met een klein kroontje op de bol. Ze smaken verrassend volwassen, de tonic onder de fruitsoorten. En nu de satsuma's en clementines allang hun zure aantrekkingskracht beginnen te verliezen en helaas al de droogzoete smaak van het voorjaar krijgen, zijn de minneola's nog steeds heerlijk, met dikke sappige schillen vol aromatische olie.

Gijs leest poes voor

poppenzandbak

Opeens valt me op dat Gijs wel érg vaak naar binnen schuifelt van achter uit de tuin. Als ik informeer waarom, blijkt hij handjes zand naar binnen te dragen. Geen goed idee, leg ik uit. Gijs vindt het wél een goed idee. 'Anders heeft het poppenhuis geen zandbak!' is zijn verontwaardigde commentaar.

vies liedje

Gijs heeft goed geluisterd naar Elise die het hele lied uit haar hoofd kent van:

Zes heksjes bijelkaar
Maken een heel vreemd soepje klaar
Ze dansen om de ketel
Maar wat een pech
Eén neemt een slok
En dan is ze weg!

Hij neuriet duidelijk herkenbaar de melodie, maar hij weet nog maar 1 regel tekst:

'...één vieze snottebel...'

...en barst dan in luid gegiechel uit.

zondag 10 februari 2008

panne aan de wipkip

nee... geen bandenpech. Gijs controleert of zijn 'paard' wel een staart heeft. Die zou je toch verwachten vlak boven de uitlater.

turn of the season

In het park stuiterden de krokusjes alweer de grond uit, en veel bomen hadden dikke knoppen.

























Toch lag er overal nog oud blad. De breekbare restanten van de herfst die allang voorbij is.

speurders

Vandaag deden we een geocache in het stadspark. Het was vooral een middag heerlijk buiten zijn, waar het 15 graden was.

De speurders op hun fietsen:










Onderonsje:

tafel

Elise fietst rondjes om de tuintafel. Ze zegt onafgebroken 'lekkerrijden-lekkerrijden-lekkerrijden'. Niet helemaal onafgebroken, na elke drie keer noemt ze een bijbehorend getal. 'Lekkerrijden-lekkerrijden-lekkerrijden-negen! Lekkerrijden-lekkerrijden-lekkerrijden-twaalf! Lekkerrijden-lekkerrijden-lekkerrijden-vijftien!' Tafel om tafel.

primeur

10 februari en ik zit in de tuin. Korte mouwen, kop thee. Het is heerlijk zonnig en lentefris. De fruitbomen bij de buren gaan binnenkort al hun bloesems openen, dat is te zien. Er komt wat verkeer langs, maar het meeste geluid komt van de rugby- en voetbalvelden aan de overkant. Buiten dat is het weldadig stil. Vogeltjes kwetteren wat, de kinderen kwetteren wat en dat is het wel.

vrijdag 8 februari 2008

ieder doet zijn eigen ding

Het gezamenlijk eten is klaar en dan komen we in dat kleine luchtledige totdat het tijd is voor bad&bed. Ieder doet zijn eigen ding. Elise scharrelt wat met de playmobil. Gijs bewondert zichzelf in de spiegel met BdB-helm en plastic gereedschap en verklaart luidop dat hij nu met de lego gaat spelen. Mark stuurt een email, ik lees wat nieuwsberichten. En poes coiffeert zijn staart op de stoel naast me. Dat is na tien minuten steevast weer voorbij. En nu is het voorbij doordat Elise cum panico naar me toe komt. 'Mama! Ik vrees dat jij die andere drie onder de kast uit moet halen!'

Maar mijn klein luchtledige is nog niet over. Dat doen we morgen wel. Al het tastbare kan best wachten tot na bad, bed en a longggggg sleep.

zwaaien

Op een van de tweehonderd paaltjes die de reling van de brug bij de Kamer van Koophandel vormen, staat een zwartleren handschoen. Vier vingers steken omhoog, de vijfde hangt. Gevonden voorwerp staat midden op de brug en zwaait: 'hallo, voorbijganger!'
Tweehonderd meter verder staat tot mijn stomme verbazing nóg een zwarte handschoen, dit maal op een houten paaltje bij de Zwarte Doos. Ze horen niet bij elkaar. Deze handschoen zwaait niet. Hij hangt treurig naar beneden. Die wordt niet meer opgehaald door het baasje, dat zie je aan alles.

weekend

Het is weekend. En de zon schijnt. De stemming op het perron wordt een klein beetje ingehouden-uitgelaten. Mensen mogen naar huis en ze zijn blij. Een man met een tasje van Jan de Groot: daar zitten Bossche bollen in, kan niet anders. Een kleuter huppelt achter zijn vader aan, een militair hangt zijn baret aan de jashaak in de intercity. Grote tevredenheid alom.

een koor van duizend voetstappen

Als je 's ochtends vanaf het perron de trap afgaat en de reizigerstunnel onder de sporen in stapt, gebeurt er altijd iets. Ongeveer halverwege valt het geruis en gedreun van het perron weg. Dan hoor je niet meer ál die pratende reizigers, ál die omroepberichten, de piepende wielen op het spoor, het gesuis van remmen. Dan hoor je enkel nog maar de duizenden voetstappen die door die gang gaan. Mensen die naar een ander spoor of naar de bus gaan, praten niet. De stationsgeluiden komen maar heel gedempt door. Alleen dat koor van duizend voetstappen.

dinsdag 5 februari 2008

de wauw

De wauw begint te komen.
De wauw die zegt: wauw.... we gaan naar Bath.
Wauw.... England.
Wauw.... vier weken terug in Somerset.
Wauw... een huis met meer verdiepingen dan ons eigen.
Wauw... weer even alles oppakken en 600 kilometer verplaatsen.

Golf en curries en the Gap en the Boater en Orange Grove en All Bar One en Milsom Street en Waterstone's en Sydney Gardens en the Balti House en the Paragon en Waitrose en Green Park Station en the Raincheck Bar en Sainsbury's en Homebase en SouthWest Railways en de Avon en en en....

dus dit is míjn stad?

Gisteren kwam ik na een werkdag terug naar huis. Ik stapte uit de trein in Eindhoven.

Ik zag een man in een dalmatiërpak.
Ik zag twee mensen op hoge leeftijd in boerenkielen die een frietje aten bij de barsnack.
Ik zag een jongen van een jaar of twaalf die een thuistapvaatje droeg.
Ik zag een baby met een bijenpakje aan.
Ik zag een man met haar in alle fluorkleuren gespoten.
Ik zag een paar studenten met Elvis-outfits.
Ik zag twee mannen die stonken naar bier en pis.
Ik zag een vrouw op middelbare leeftijd met een cheerleaderoutfit.
Ik zag drie koperblazers die te zat waren om te toeteren.

En ik dacht:
'...dus dít is mijn stad.'

aswoensdag

Morgen aswoensdag en daarom vandaag vastenavond. Pannenkoekenavond. Nou zijn wij hartstikke nepkatho's en bovendien hadden we drie buitenlandse gasten (2x Spanje 1x UK) , dus aten we vanavond Indonesisch en mórgen pas pannenkoeken. Mag natuurlijk niet. Afvalligen. Heidenen. Heerlijk leven zo.

zondag 3 februari 2008

mediageschiedenis

Hm, tja. Je kunt vinden van Peter 'Repelsteeltje' Beterweter wat je wilt, maar de man maakt wél mediageschienis. Hij is door heel Amerika plátgebeld afgelopen dagen. Wat een cliffhanger. En terwijl hij onthult hoe slinks hij en zijn team wel waren en hoe ze op onnavolgbare wijze Joran van der S. in een val lokten, pikt de rest van SBS een graantje mee. Hart van Nederland doet een extra uitzending. Wegmisbruikers gaat met het laatste kwartier door alle kijkcijferrecords. Impressive.

lente

Wat een beetje paracetamol al niet kan doen. Met een slok sinaspril op banjert Gijs alweer vrolijk door de kamer. Als wij een klein stukje van een bekend lied zingen, komt hij met zijn geheel eigen versie aanzetten, en omdat we allebei erg moeten lachen, doet hij er nog een schepje bovenop. Met de slappe lach om zichzelf stapt hij rond:

Als de lente komt/
dan stuur ik/
poes naar Amsterdam!

rastantje

Als Gijs zijn rastantje laat staan, is er echt iets niet in de haak.
En inderdaad, Gijs ligt sinds een uurtje ziek op de bank. Wil niet lezen, niet drinken, en zelfs geen abrikoos eten. Hij zucht, voelt warm en ruikt naar verkouden slijmvliezen. Dat wordt een dagje rustig aan doen.

*rastantje = Elisewoord voor croissantje

feestelijk

Het is extreem rustig hier op carnavalsgebied. Als je niet beter wist, zou je niet denken dat er wat gevierd werd dit weekend. Zo nu en dan zie je ze voorbij komen: een man op de fiets, met een malle gestreepte broek die op een normale dag direct een nominatie voor broekvandeweek zou opleveren en een kratje bier achterop. Gisterenochtend vroeg hoorde ik zachte hoempa uit een voertuig dat op bescheiden snelheid door de straat reed. Ik kreeg direct een visioen van een topzware praalwagen die slipte in de sneeuw en in slow motion omkantelde, aan alle kanten stuiterden en rolden gekleurde dingen weg en de carnavalsprinsessen in de top van het ding konden zichzelf ternauwernood in veiligheid brengen. Gebeurde natuurlijk niet. Het ding reed op een slakkengang verder. Dat is alles wat we hier merken van carnaval.

F&F

Het werd tijd voor wat groene blaadjes in huis. Buiten is het nog erg kaal, ondanks de kamperfoelies en de vijf meter brede passiebloem aan de schutting. Gisteren reed ik de mobilo dus naar het tuincentrum. De afgelopen jaren hadden we nauwelijks kamerplanten omdat de potaarde steevast verdween in duplo-kiepauto's en peutermondjes, maar tegenwoordig moet het wel weer kunnen. Eenmaal in het tuincentrum was de keuze nog niet triviaal. Alles lijkend op sprieten wordt door Toby aangevroten, dus dracena's en palmachtigen, hoe fraai ook, zijn een no-go. Smalle hoge dingen, erg leuk voor de wat legere gebieden in de ruimte, vallen onherroepelijk om bij een aanvaring met een loopfiets of een stokpaard. Kleurige bloemen zijn leuk maar ook onderhoudswensend, de medinilla die we in Amsterdam wat jaren hebben gehad, liet ik dus maar staan. Het werden twee robuuste én brede types, een ficus en een fatsia.
Extra zware potten eromheen. En daar staan ze dan, elk aan één kant van de kamer, in unisono de lucht te zuiveren. F&F.

vragen

Het ontbijt is een goed moment om met je vragen voor die dag te beginnen. Elise steekt direct van wal.
'Mama? In mijn klas zijn kinderen die Allah kennen. Ken jij Allah?'
Net als ik uitleg wie Allah is, komt de volgende vraag eroverheen.
'Als je dood bent, ga je naar de hemel, hè?
Ik zeg dat ik het niet weet, en dat niemand dat kan weten, en dat verschillende mensen verschillende dingen denken.
Elise heeft haar volgende vraag al klaar.
'Mama? Waarom mag ik niet elke dág een koek mee naar school in plaats van fruit?'
Als je vijf bent, zijn haast alle vragen van gelijk gewicht.

zaterdag 2 februari 2008

sneeuw

Op de schutting zitten drie merels, met steeds twee meter tussenruimte. Alledrie hebben ze hun veren opgezet, alledrie kijken ze onmiskenbaar chagrijnig en alledrie staan ze tot hun knieën in de sneeuw. SNEEUW! Er lag vanochtend een serieuze witte laag over alles. Zelfs over mijn hagelnieuwe al-tijd binnen gestaan mevrouwtje auto. Zoals dat hoort met sneeuw in de stad was het binnen no time een gore grauwe smurrie waar iedereen over uitgleed. Jammer.