maandag 10 mei 2010

drinking the waters

Bath is natuurlijk al vele eeuwen beroemd vanwege de kwaliteiten van het water. Het troebele lauwe plasje dat in glazen à 50p wordt verkocht bij de uitgang van de Pump Room heeft meer weg van enkele dagen oude uilenzeik, maar het leidingwater lijkt gewoon tamelijk normaal. Toch heb ik altijd na enkele dagen hier kurkdroge huid en haren. Dat is wel op te lossen met wat smeersels en spoelinkjes, en ik was ditmaal weer voorbereid.

Maar de drogigheid strekt zich uit tot de vaat, en dat is ernstiger. Letterlijk elk stuk glas of servies dat ik uit de kast of vaatwasser pak, heeft een poederig laagje waar de rillingen van over je rug lopen. De kinderen vragen het al als ik een slok Chardonnay neem: 'Heeft je wijn óók kalk, mama?'

Waarschijnlijk ligt het antwoord ergens tussen nauwkeurig afstellen van de verhoudingen zout, glansspoelmiddel en poeder, en het afwennen van mijn overgevoeligheid voor stroefdroog aardewerk.

aan de meet

Gijs heeft een meetlint gekregen - een oprolbare, van wel drie meter, met voeten, inches en centimeters. Gisteren in de Pizza Express deed hij niets anders dan meten. De tafel, de dikte van het blad, de breedte van de stoel, de hoogte van de lambrizering, de pepermolen, de servetten, de suikerzakjes en het kleine pizzarollertje dat bij de volwassen pizza's kwam: alles werd nauwkeurig vastgesteld. Het leidde tot hilariteit en vertedering bij de tafels rondom ons.

Bovendien is het een uitstekend rekengerei. Hij kan inmiddels alles vinden onder en boven de honderd, getallenlijnen komen niet mooier dan dit knalgele oprolexemplaar. Ook maakt hij sommen van het type 42+5 en 114+3 ermee. Hij weet al dat het een tape measure heet, en tenslotte heeft het ding ook nog zowel een belt clip als een polsbandje.

En dat allemaal voor 89p. Met dank aan Homebase. Je vraagt je af waarom je eigenlijk nog normaal speelgoed voor je kinderen zou kopen.