dinsdag 13 januari 2009

triumphans

Gijs is uit tractie. De tractietaxi bracht ons naar het ziekenhuis, de foto's werden gemaakt en de arts kwam, zag en bevestigde wat de gipsverbandmeesters al voorspelden: hij mocht eruit. Ramvast, aldus gipsverbandmeester P. Mooi! aldus arts.

Gijs werd uitgepeld, kreeg een gewone broek aan, werd gewoon uit bed getild en kon gewoon in zijn autostoeltje, waar hij prinsheerlijk naar buiten zat te koekeloeren. Zijn gezonde been is een luciferhoutje, zijn gebroken been is iets dikker door de botdelen die iets naast elkaar groeien. Beide knietjes staan nog in de tractie-stand, en hij durft ze nog niet goed te strekken.

In het ziekenhuis deed hij, nog in zijn bed, een heldhaftige Bambi-achtige poging om zich op te hijsen aan de tractie. Daarna wilde hij vooral zitten en gedragen worden door ons. Allemaal goed, hij hoeft nog even niets, hij mag zelf bepalen hoe hij de komende dagen beweegt. Fysiotherapie is niet nodig in dit stadium, hij kan zelf aanvoelen hoeveel zijn been aankan. Op dit moment is dat nog niet zoveel: iets te enthousiast op de bank schuiven, leidde ertoe dat hij ervanaf kletterde, op zijn knietjes. Gelukkig zit zijn bot dus... ramvast.

Tijdens het eten stond hij een paar keer wankelend op van zijn stoel, voeten op het tripptrapp plankje, handen vastgeklemd aan de tafelrand. Na een paar seconden zakte hij weer terug op zijn plaats, maar toch, tijdens die paar seconden hoorde ik, heel zacht maar zeker, Armageddon-achtige triomfantelijke Hollywoodmuziek met veel koperblazers ergens uit onzichtbare speakers stromen.

de-mama-van

In Gijs' klas zit nog een Gijs, en nog wel een waarvan de achternaam óók met een P begint. Daarom heten beide Gijzen in de klas hun volle naam. Alle kinderen uit groep 1/2b kennen Gijs dus als Gijs Peletier. En als moeder ben je natuurlijk direct 'de-mama-van', op die leeftijd. Dus zo kwam het dat ik vandaag op het schoolplein op Elise stond te wachten, en er een kleuter in een geel jasje langsstoof, die in het voorbijgaan riep:
"Hoooohoiijjj, de-mama-van-Gijs-Peletier"

Ook al had hij Gijs Peletier himself al weken niet mogen aanschouwen.

weer

Zo ken ik het weer. Het weer, dus.
Na weken van dikke lagen sneeuw, een dichtgevroren Karpendonkse Plas, een half uur krabben op de autoruit waarbij alles meteen weer vastvroor en temperaturen tot wel 15 graden onder nul, is het vandaag weer gewoon: weer. 5,4 graden en toen ik de school uitliep, miezerde het ouderwets. Regen. Dát was even geleden. Nu de vele centimeters sneeuw weggesmolten zijn binnen 24 uur, zie je wat daaronder lag. Het is bijna een archeologische ontdekking, want zó lang lag die sneeuwdeken er dus al: tientallen stukjes vuurwerkrestant, hier en daar dennenaalden, en heel erg fraai geconserveerde hondendrollen.
De vorige keer dat Gijs op en neer ging naar het ziekenhuis in de tractietaxi was nog voor de jaarwisseling, en hij lag met zijn rode vikingmuts op in bed onder álle fleecedekens die we konden vinden. Vandaag gaan we weer op en neer, en het is zeker 10 graden warmer dan de vorige keer. Nog steeds gaat er een stapel fleecedekens mee, en natuurlijk de andere noodzakelijkheden, zoals Aap. Maar ook een normale broek en een normale onderbroek, want de kans is er dat Gijs uit de tractie mag. In dat geval gaat hier vanavond de champagne open. Wat voor weer het ook mag worden, dan is het feest.