woensdag 5 december 2007

opsmuk

De dame aan de andere kant van het gangpad tuurt ingespannen in haar kleine spiegeltje. Bij iedere wissel ben ik bang dat ze haar mascaraborsteltje ín haar oog zal steken. Te zien aan het tasje op haar schoot heeft ze nog een indrukwekkende hoeveelheid werk, maar misschien gaat ze wel mee tot Alkmaar en in dat geval kan ze rustig verder met steeds iets nieuws uit haar voorraad zoeken en op ogen/neus/mond/elders smeren. Andere mensen scheren achter het stuur, schijnt het. In de trein hoef je tenminste niet handsfree.

bijna botsende buren

De trein in de richting Rotterdam/Den Haag vertrekt elke ochtend van het naastgelegen spoor óók om twee over zeven. Meestal is het ook een dubbeldekker-intercity. De eerste minuten zie je hem niet, want hoewel de vertrektijd volgens het boekje gelijk is, gaan ze zelden of nooit synchroon het station uit. Nooit botsen ze - natuurlijk niet. Maar dat natuurlijke zit hem alleen in de wetenschap dat het niet kan. Als je niet zou weten dat ze elk op hun eigen spoor rijden, verwachtte je elk moment het geluid van schrapend staal en gillende remmen.

Ergens vlak voor of in de spoortunnel van Best halen ze elkaar in. Rijden een tijdje naast elkaar. Zeker in die tunnel, waar het luchtdrukverschil voor mijn overgevoelige trommelvliezen al goed merkbaar is, kun je hem niet missen. Een lichtgevende rups die brullend langszij komt. Soms zie je alleen de twee rode achterlichtjes opdoemen. Soms rijdt mijn raam een tijdje naast de locomotief, en aangezien ik altijd beneden zit, zie ik dan de enorme stalen wielen gladjes over de sporen gaan. De enkele keer dat ik boven zit, kijk ik met interesse de lettertjes uit boeken en kranten die voorbijzoeven en bestudeer de kaas op de boterhammen van de vele ontbijters.

Na Best is het schouwspel over, dan gaat 'Den Haag' rechts de fly-over op en rijdt 'Alkmaar' links het viaduct onderdoor. De treinen kruisen elkaar in een gladde mini-pas-de-deux - en voorbij is het weer, tot morgenochtend.