vrijdag 25 april 2008

simultaanvoorlezen

Gijs kent 'Are you my mother?' al sinds Canada uit zijn hoofd. Mark leest het altijd gewoon voor in het Engels, ik laat hem kiezen, en hij koos tot vandaag altijd Nederlands. Na drie keer simultaanvertalen heb je die tekst wel zo'n beetje in je hoofd zitten, en zo komt het dat er een redelijk consistente maar volledig ongeautoriseerde Nederlandse versie de ronde doet in dit huishouden.
Vandaag wilde hij, na dagenlang Kat met de Hoed, Meneer Big en Bob de Bouwer, toch weer eens van 'waarismijnmoeder' horen. Ik begon gewoon in het Nederlands, maar na drie bladzijden verzocht Gijs of het ook Engels mocht zijn. Dat mocht. Gijs bedacht zich dat dit een leuke grap kon opleveren, en vroeg bij de volgende bladzijde op suikerzoete toon 'nu Nederlands?' Toen dat bleek te werken, volgden de verzoeken om van taal te wisselen elkaar in steeds hoger tempo op: om de alinea, om de zin, om de regel. Gijs had de grootste lol met roepen 'Engels... Nederlands! Engels! Nederlands!...Engels!' en schaterde tegen het eind zo hard, dat hij de laatste woorden onmogelijk gehoord kan hebben. Maar dat geeft niet, want die kennen we allebei toch uit ons hoofd. 'You are a bird. And you are MY MOTHER!'

rood monster

Elke keer als ik van Amsterdam naar Utrecht rijd, schrik ik me een ongeluk van het knalrode gevaarte dat ineens in je perifere zicht opdoemt. Een monsterlijk grote kubus van felgekleurd ribbeltjesplaat. Het nieuwe Vredenburg. Geen gezicht, maar 't valt wel op.

stralend

Maandagmiddag zat Elise op de BSO op de bank met een zak ijs op haar hand. Ze had handstand geoefend naar eigen zeggen, en was daarbij met haar knie op haar linkerhand gevallen. Op zich al knap. De hand leek echter weinig problemen te geven, afgezien van momenten dat er iets moest (eten, jas aan, doorlopen, opruimen). Vanochtend klaagde ze echter toch weer over pijn, en haar hand zag er ineens nogal opgezwollen uit. Toch maar even naar de huisarts dus. Na een bloemrijke uitleg van Elise ('...en toen was ik op de BSO en toen... etc') en een uitgebreid onderzoek, kregen we een doorverwijzing voor de radioloog. De huisarts wist het ook niet zeker. Met de huisarts 10 huizen verder en een ziekenhuis om de hoek ben je gelukkig zo klaar. Twee foto's gemaakt en een uur nadat we bij de huisarts naar binnen liepen, reed ik het parkeerterrein weer af en kon Elise weer naar school brengen. Niks gebroken - gewoon rustig laten genezen. Een stralende Elise (groen in het donker) liep de school binnen en riep casually tegen de los op de gang lopende klasgenootjes '...níet gebroken!'