vrijdag 30 november 2007

pachtjes

Ik heb het nooit zo gehad op pakjes. Kookpakjes, that is.
Waar ik echt niets van snap, zijn pakjes van het type 'Hollands stoofpotje met sperziebonen en kip.' Daar staat dan op... 'zelf toevoegen: ui, sperziebonen, kip, aardappels'.

Maar...

wat zit er dan IN dat pakje?

(ik weet stiekem het antwoord wel hoor: zout, gemodificeerd zetmeel, smaakstoffen, geur en kleur... en vooral veel zout)

Brucie

Bruce maakt wel indruk op dit land.
Hij verplaatst zijn concert - en óveral is het te zien. Op ALLE stations staat het op de mededelingenborden - het werd zelfs omgeroepen. Dan heb je 't ver geschopt.

kouwe drukte

In de trein en op de stations is het ongewoon druk. Vooral met jonge reizigers. Natuurlijk - de scholierenstaking. Die hebben lekker gereld vandaag. Ze zijn er nog hyper van - praten hard en vullen de coupé in woord en beeld.

bomen

Op school gaat het duidelijk over rijmen.
Onderweg vanaf de BSO naar huis verklaart Elise:
'Wij gaan naar huis en dat is thuis.'
Waarop ik zeg:
'En een boom... is sloom.'
'Ja,' zegt Elise, 'want een boom loopt héél langzaam.'
'Kan een boom dan lopen?' vraag ik.
'Ja hoor, alleen heel erg l-a-n-g-z-a-a-m.' zegt Elise (op extra trage toon).
'Aha - en kunnen bomen ook dromen?' vraag ik.
Dat weet Elise zeker. Bomen kunnen dromen. Dat lijdt geen twijfel.

lieve zus

Elise kreeg weer zo'n af-grij-se-lijke berg snoep mee. Niks tegen een snoepje op zijn tijd, ik ben niet tegen suiker, mag allemaal, maar waarom moeten die kinderen bij verjaardagen een traktatiezakje mee met TWEE lollies, kauwgom, spekkies, drop, winegums én (voor de vorm) een mandarijn?
Enfin, de deal hier is dat je wel of niet eet, dat besluit je lekker zelf, maar vandaag was er uitsluitend snoep voor die kinderen die hun bord leeg hadden. En dat was dus Elise. En niet Gijs (die zoals gewoonlijk geen hap at).

Of het erg leerzaam was voor Gijs weet ik niet, want uit mijn ooghoek zag ik Elise zorgvuldig een centimetertje spekkie afscheuren voor Gijs en het hem onderhands overhandigen....

donderdag 29 november 2007

montagnes russes

De trein gaat in vliegende vaart over een aantal wissels, schudt vervaarlijk en remt dan uit alle macht. Rood sein? Het is onduidelijk wat er gaande is, maar we staan stil. En direct daarop gaat het weer verder als een dolgedraaide achtbaan waarvan de karretjes ratelen over de rails. Vreemde rit.

onbegrip

Waar ik echt niets van begrijp is die mensen die ergens bij het einde van het perron plaatsnemen in afwachting van de trein, en dan als de trein het station binnenrijdt, meters langs diezelfde trein meelopen. Waarom blijven ze niet gewoon staan? Als je niet op een idioot ver uiteinde van zo'n perron staat, is er altijd wel een stukje trein voor je snufferd, zelfs als je niet vaak met de trein in kwestie rijdt, kun je dat zien aan de regulars die gewoon blijven staan. En als je erg graag middenin de trein wil zitten, dan ga je toch niet aan het eind staan? Elke dag zijn ze er weer en ik snap ze ECHT niet.

donker

Bij vertrek uit Eindhoven gingen de lichten uit in de Intercity. Besparing? Defect? Wie zal het zeggen.

Het was kalm en rustig en vooral erg donker. Hier en daar de schijnsels van laptopschermen of mobieltjes. Spookachtig verlichte gezichten. Veel mensen deden niets, misschien wel voor het eerst en voor het laatst deze week. Hun Metro's en Spitsen bleven ongelezen en ongebladerd. Vlak voor Den Bosch floepte alles weer aan en zaten de reizigers elkaar verdwaasd knipperend aan te kijken. De magie was voorbij.

woensdag 28 november 2007

aromatherapie

Er is een type wasverkrachter van het merk Silan, dat mij bijzonder kan bekoren. 't Is donkerroze en het heet ietsonduidelijkhips. Vandaag zag ik tweëeneenhalveliterflessen. Meteen gekocht natuurlijk. In de winkel stond een bordje met het verzoek om de flessen wel rechtop te houden. Dat had me natuurlijk moeten waarschuwen. Maar in de auto kun je zo'n ding zo slecht vasthouden, en bovendien is 2,5l GROOT. Het ding stond dus achterin. Was daar uiteraard omgevallen.

De hele achterbak meurt dus aromatherapeuties niet naar diesel (zoals gewoonlijk) maar naar ylang-ylang en sandelhout. Ach. 't Is weer eens wat anders.

glim

Al sinds we weer in Nederland wonen - bijna 10 jaar dus - zoeken we tevergeefs naar verkooppunten van het geweldige, onovertroffen, onvoorstelbaar goede Parade Gloss. De ouderwetse schoenmaker in Leiden had het, maar die bestaat al jaren niet meer. Vandaag zag ik ineens, in de allervaagste keten van Nederland, een blikje dat wel érg verdacht veel leek op... verrék: dat WAS dus Parade Gloss. Alleen in ...dark tan. Maar goed, de blikjes ernaast heetten weliswaar anders (Prestige), maar volgens mij zit er hetzelfde in. De test gaat het uitwijzen. Prestige bestond wel in zwart.

Overigens betreft het hier schoensmeer.

daar is-ie dan

...mijn paspoort is terug. Met allerlei stickers en plakkers en binnenin een prachtig, indrukwekkend visum met veel vreemde tekens en multiple entry in India for business purposes tot 21 mei. Dus dat moet lukken.

dinsdag 27 november 2007

geheugen

Tijdens het 10-minutengesprek zei meester Ad onder andere dat Elise zo'n onvoorstelbaar goed geheugen had en van wie ze dat zou kunnen hebben? Ach, dat is ons wel duidelijk. Hoe goed bleek net weer eens, toen ze spontaan een liedje begon te zingen dat afkomstig was uit een theatervoorstelling van school van minstens een maand geleden.

ijzeren pijp

Vandaag eens de verschillende stuks hardware die in míjn bagage mee moeten, gepast in de koffers. Onder andere drie enorme industriële zuignappen voor de car mount. Bij de car mount kwamen een stuk of 6 metalen staven in verschillende maten om het bijbehorende autostatief op te bouwen. De grootste past niet in mijn koffers. Ik denk dat ik die in mijn handbagage stop. En dan met een uitgestreken smoel langs de security loop. Hoezo, ijzeren pijp in mijn tas?

zondag 25 november 2007

zomp

Op de terugweg -die net zo twee-en-een-half uur lang was als de heenweg- zette ik radio 1 aan en hoorde tussen vier voetbalwedstrijden door het volgende commentaar: 'ja, we staan hier bij de zandafgraving in Gieten voor de laatste van de wedstrijden die hier verreden worden vandaag bij de 32e cyclocross, en dat is de Prestige, nou, de regen komt hier echt met bákken uit de lucht, t is één grote bak modder...' Etc.

Modder, dat was wel zo'n beetje Het Thema van vandaag. Ik had nog nooit veldrijden van dichtbij gezien, maar wat is dat een zompige bedoening zeg. Fietsen die zo smerig worden, dat ze bij elke ronde moeten worden omgeruild zodat het vuile exemplaar met een reuze-Kärcher kan worden schoongespoten. Renners die 20% hellingen meer afglijden dan -rijden omdat ze tot 30 centimeter met hun wielen wegzakken in de sporen van hun voorgangers. Kortom: zomp.

Apart om in beeld te brengen, dat wel. Maar zelfs op de fieldmixer zaten modderspatten.

zaterdag 24 november 2007

plasma

Het waren ook állemaal mannen. En het was in de Airport Zaal.
En daarmee hield elke vergelijking met the King's Singers van vorige maand op.

Orchestre Baobab is genuine. Dat ze al een tijdje bestaan, weet je als je de CD 'The Legendary Session' hebt. Die is uit 1982. Toen waren ze óók al legendary. Ze zullen die zaal vol Hollanders wel een beetje frisjes hebben gevonden in het begin. Pas na het derde nummer staan er wat mensen op beneden om aarzelend te gaan dansen vooraan. De orkestbak is dicht, maar er staan geen stoelen. Expres. Langzamerhand staan er meer en meer mensen op. De Afrikaanse salsa-jazz lokt ze. Sommigen worden 'helemaal plasma', zoals collega M. het uitdrukte, van deze Senegalese 10-mans formatie. Anderen gaan uit hun Hollandse dak en trekken hun schoenen uit.

De mannen vooraan dragen ongestreken hemdjes met korte mouwen die over hun broeken hangen. De tenorsaxofonist zou je als hij op straat stond te toeteren, nog geen euroduppie geven, hoogstens voor de Broek van de Week. Een van de gitaristen hangt de hele avond op een barkruk te pielen op zijn instrument en staart naar de vloer. De oude basgitarist tuurt af en toe op het blaadje met titels dat een Franse dame op veel te hoge hakken voor de voorstelling met een GAF-tapeje aan zijn microfoonstandaard geplakt heeft. Sommigen hebben glimmende kale hoofden en een dictatorbril. Eén lijkt op Ibrahim Ferrer.

De muzikanten staan lekker te spelen en te geinen. Utru m'Horas en Boulmamine. Frans, Portugees, Wolof. Ze doen hier en daar een minimalistisch choreografietje. Wat salsapasjes. Een nerden-shuffletje. Beneden aan het podium gaan meer en meer mensen uit hun dak. Er wordt geklapt en gefloten en gejuicht bij alle solo's. Opvallend is de eighties-aankleding. De discobal, de gekleurde lampen die over de zaal bewegen. Twintig jaar terug in de tijd. En de muziek... de muziek is nog altijd goed voor ...plasma.

schoenen

Het schoen-zetten hier blijft interessante taferelen opleveren.
Vorige week hoorden we tevreden gescheur en gekeuvel uit de kamer naast ons zo rond half zeven 's ochtends. Vlak daarna hoorden we Elise zeggen: 'Ja Gijs, want jij had drie snoepjes omdat jij drie bent, en ik vijf omdat ík vijf ben.'

Wááát!?

Natuurlijk wist ik zéker dat deze Sint in elk schoentje vier schuimpjes had gestopt, maar ga dat maar eens uitleggen. Hevig protest van Gijs hielp wel bij mijn case.

Het kwam weer goed, net als die van vanochtend. Toen kwam Elise verontwaardigd naar boven gestormd. Ze was beneden het ontbijt aan het klaarzetten. Daar trof ze de winterpenen die Mark gisteren gemakshalve gewoon even in de groentela had gemikt in plaats van terug in het zakje in de andere koelkast. 'Mám! Gijs heeft deze gewoon teruggelegd!' En ik maar zeggen dat dat vast andere wortels waren - néé, ze wist ZEKER dat het déze wortel was. Oeps. We moeten echt beter op gaan letten als we het geloof nog even in stand willen houden.

vrijdag 23 november 2007

prestatiemaatschappij

maandag: Elises rapportgesprek.
dinsdag: Gijs' jaargesprek op het kinderdagverblijf.
woensdag: mijn eigen jaarbeoordeling.

...wat zal ik donderdag eens doen? Toby's evaluatie over zijn verrichtingen in 2007 (nul muizen)?

warm

Vandaag keek ik, zoals elke dag, op mijn Yahoo pagina. Er staat ook een blokje met weersverwachtingen, waar ik af en toe wat steden aan toevoeg als ik daar in de buurt kom. Oslo, zag ik vanochtend, kwam voor het eerst deze week al helemaal niet meer boven het vriespunt. Maximum temperatuur. Toen viel het kwartje. Misschien moest ik eens wat warme gear gaan regelen. Nou - t is gelukt. Een drielagenjas, speciale handschoenen die vingerloos zijn maar mét een want-klep over de vingers die je kunt terugklappen met een klittenbandje (anders kun je geen apparatuur bedienen), en onderhandschoenen van zulke dunne stof dat je elk knopje op camera of geluidsapparatuur nog kunt indrukken. Morgen nog even wat extra ski-sokken voor in mijn trouwe Lowa's, die het al zeker 10 jaar volhouden. Lowa's nog even inspuiten met extra waterdicht-spray. Misschien waag ik me nog aan een thermisch ondergoedje.

De jas gaat zondag getest worden. Veldrit filmen in Drenthe, en naar verluidt: pokkeweer.

Harry

'Doe maar bij Harry op de kamer.' had de huisarts tegen zijn assistente gezegd, toen ik een paar maanden terug een wat langere bloeddrukmeting moest laten verrichten.

Het pand waar de huisartspraktijk in zit, is identiek aan ons huis, de bovenverdieping wordt gebruikt door de arts in opleiding. Waar in ons huis onze eigen slaapkamer is, is daar nog een extra spreekkamer. Harry, vertelde de huisarts, is de enorme kamerplant die er staat. Aha. Dus díe doet daar 's avonds het licht aan. Het ziet er gezellig uit bij Harry, als je nu vroeg in de avond langskomt.

donderdag 22 november 2007

1234567

Om half tien ging de telefoon. Nummerherkenning is er niet voor niets, dus ik keek in het kleine schermpje. Een lang, dus internationaal, nummer. 0031... Nederland?...20...Amsterdam... 1234567?

Nah.
Wie heeft er nou 020-1234567?

Het bleek een Canadese vriend te zijn. Hoe hij aan dat nummer komt, is nog steeds een compleet raadsel. Maar gelukkig was het geen vaag call center.

eerste horde

De eerste horde is genomen. In het track and trace system van de Indian Visa Services staat dat ze mijn paspoort hebben ontvangen. Morgen gaat het naar de ambassade en komt het - naar verwachting - ook weer retour, en dan sturen ze het weer naar mij. Dus waarschijnlijk heb ik 'm spoedig weer in handen. Fijne gedachte.

IDFA

Een prachtig stukje NOS journaal over de IDFA en de film die over Amerikaanse soldaten gaat. 'Dear mum, we are going to die. Not in the philosophical sense, this is different.'
Daaroverheen gesneden tientallen gezichten van omgekomen militairen. Wat een waanzinnige wereld is dit.

kruidvat

Gijs zit achterin de auto en bestudeert nauwkeurig het Kruidvat blaadje dat daar toevallig lag vanochtend. 'Tijch, mama, allemaal sintertlaas!' constateert hij tevreden. Ik kijk in de achteruitkijkspiegel. Hij zit compleet weggedoken in het boekje te lezen over K'nex en Barbies. Zo kweek je consumptielust.

lekker shredden met de hakjapanner

Vandaag aten we paksoi (Gijs: 'pachsoi?'). Da's altijd lekker reepies-shredden met de hakjapanner. Heerlijk even twee minuten in de pan met wat olie. Stevig gepeperd tartaartje (Gijs: 'taartje') erbij en frietjes.

Nog lekkerder met een gegrillde tonijnsteak met sesamolie, sojasaus, gember, paksoi afblussen met sherry en rijst of noodles erbij.

woensdag 21 november 2007

back

Beacon is back.

Het Rabobank baken dóet het weer.
Hè, toch een stuk beter om die geelwitte lettertjes te zien die 's ochtends voor 7en ook al aan het werk zijn.

opgestuurd

Ik ben paspoortloos. Voor het eerst sinds mijn eerste eigen paspoort - 23 jaar geleden - is mijn paspoort niet in mijn bezit. Vanmiddag aangetekend opgestuurd om er een visum in te laten zetten. Helemaal geen lekker gevoel eigenlijk, maar er is geen andere manier om dat visum te krijgen. Dus is-ie nu in een bubbeltjesenvelop met een indrukwekkende stapel paperassen en pasfoto's ergens onderweg naar Den Haag. Met een brief erbij van mijn baas dat híj garant staat dat ik me goed ga gedragen in India. Volgens mij heeft baas die brief niet eens gelezen, gewoon ongezien ondertekenen is namelijk het beste bij dat soort dingen.

miep-plus

Na wéken reparatie omdat het scherm ging 'flipperen' bleek routemiep 1 niet te reanimeren. En nu hebben we dus routemiep 2 gekregen. Routemiep 2 is een verluukste editie van routemiep 1. Zij kan... Praten over de Radio. Zij kan... UITZENDEN. Het zal mij benieuwen: straks kan de halve wereld intunen op mijn richtingaanwijzingen.

(Maar straks kan ik ook mijn hele mp3 verzameling in de auto beluisteren. Da's wel weer grappig.)

mp3

Waarom houden veel mp3-luisteraars tegenwoordig eigenlijk gewoon die doppies in hun oren als ze in gezelschap zijn? Ik zie om me heen op het station jongens en meiden, elk hun eigen muziek luisterend en tegelijkertijd met elkaar pratend. Dat ze elkaar nog verstaan is al opmerkelijk (de noise reduction van het gemiddelde dopje wordt steeds beter) maar dat ze elk hun eigen muzikale beleving hebben onderwijl - dat is echt een brug te ver voor mijn stoffige verstand.

Sacha de Boej

Een 'Sacha de Boej'-jasje noemen wij het: velours blazer gesloten met een gestrikt lint vóór en liefst in een lekker brute kleur. Dit fuchsiakleurige exemplaar dat ik vandaag aantrok, heeft al genoeg aandacht getrokken. Niets ten nadele van Sacha hoor - maar ik kan zo het nieuws gaan lezen.

dinsdag 20 november 2007

model

Ook Gijs is tegenwoordig camera-alert en schiet onmiddellijk in de grijns-stand wanneer ik de Nikon op hem richt. Toch levert het niet altijd flauwe prodentplaatjes op. Sommige worden best aardig.

excuus

Elise kan zonder zijwielen. En dat wil ze graag - het liefst meteen en wel: naar school. Maar Mark had afgesproken dat ze eerst een 'examen' moest afleggen om te laten zien dat ze dat kón: goed luisteren... langzaam fietsen... remmen... wegrijden...

Afgelopen zondag was het zover. En na afloop kwam er een trotse verkleumde Elise binnenrennen:
'Mam! Mam - ik heb mijn excusamen gehaald!!'

Een prima excuus voor een Echt Certificaat, nietwaar? (Let op de fraaie handtekening)

stoomboot

Verreweg het meest gezongen lied in dit huis momenteel is 'zie ginds komt de stoomboot'. Zelfs voor jarige oma werd daarstraks ná een telefonisch 'Lang zal ze leven' ook het stoombootlied ten gehore gebracht.

Helaas horen we nooit meer het bloedserieuze 'hij brengt ons Sint Pindakaas' - maar Gijs doet het in zijn onvervalste spraachgebrech: Sint Nicholaas' paardje huppelt het dech op en neer.

Voor Elise is het simpel:

'zijn k'nex staat te lachen
en roept ons links toe'

woon-werk

Het lijkt wel of woon-werkverkeer persé een drama moet zijn de laatste dagen. Gisteren een top-10 filedag (allá, het was nr. 11 in de top-10 volgens het nieuws...), vandaag nog ergere files. Ik was lekker thuis vandaag maar stond gisterenochtend ruim drie kwartier vergeefs op Eindhoven Centraal. In al die tijd vertrok er niet één trein in de richting Utrecht. Uiteindelijk reed ik rond kwart voor acht het station uit, terwijl dat 7 uur had moeten zijn. In de trein zat de volledige inhoud van drie intercity's. Wonder boven wonder vond ik een zitplaats, al die forenzen uit Den Bosch moesten staan. Tja, draadbreuk.

zondag 18 november 2007

harken

Mark kondigt aan dat hij blaadjes van het gras gaat halen.
'Gijs, kom je helpen harken?'
'Nee papa, ich bent nu even beezug.'
Elise had al te kennen gegeven dat ze wilde gaan tekenen, dus Mark verzuchtte luidop en extra zielig:
'Nou, ...dan ga ik maar ALLEEN harken.'
Plotseling kwamen ze van twee kanten aangestormd, alsof het kwartje was geland.
'Ik ook! ik ook!' En Gijs: 'Ich gaat jou OOCH helpen met harchen papa!!'

Het volgende gevecht is alweer uitgebroken, want we hebben maar 1 kleine hark. Omdebeurt is nog geen natuurlijke modus voor deze kinderen. Dat moet je elke keer weer opnieuw voorstellen.

zaterdag 17 november 2007

overdosis

Hoe snel zouden kinderen een overdosis Sinterklaas hebben? Na een paar dagen milde voorpret keken Gijs en Elise vandaag naar de intocht op tv. Daarbij natuurlijk een paar taaipopjes wegkauwend. Even later gingen we met de fiets de stad in. In de bakfiets twee witte pietjes met rode pietenpetten die we voor de gelegenheid onder uit de verkleedmand hadden opgediept. In de stad zagen we warempel wéér Sinterklaas, in een koets op de Markt! Overal liepen zwarte pieten te dansen, voetballen of hoelahoepen. Overal sinterklaasmuziek. De kinderen hebben zich kostelijk vermaakt en de hele middag gegeten van pepernootjes en schuim die ze van de pieten kregen. Nu is Elise een tekening aan het maken voor in haar schoen. Gijs verkondigt intussen datgene wat hij al dagen roept, namelijk dat 'Sintertlaas mij een blauwe stoomtrein gaat brengen.'

Da's al met al een aardige dosis Sinterklaas voor één dag.

uitgespat

We zijn even naar Van Piere gereden. De internetwinkels zouden er naar mijn zin veel te lang over doen om mij een paar Murakami's te bezorgen, en al helemaal in de uitgaven van Vintage die ik wilde. Van Piere stelde niet teleur, die had vanalles. Het werden A Wild Sheep Chase en Hard-Boiled Wonderland and the End of the World. Daarnaast rende ik spontaan langs een heel recente Paul Theroux, uit 2007. En die bleek notabene over Mumbai te gaan! The Elephanta Suite. Uitstekend voor de 9 uur in het vliegtuig.

ontbijt (the sequel)

Ook vanochtend was het weer zelfontbijttijd. Dit keer hadden ze keurig geluisterd naar de instructie om houten borden te gebruiken. Ook had tenminste 50% van het gezelschap na afloop weer opgeruimd. Wel had men van de gelegenheid gebruik gemaakt om de voorraadkast te plunderen en het in hun ogen te karige aanbod van zoet beleg aan te vullen met stroop en hageltjes.













En dan resteert na zo'n ontbijt ongeveer dit, op Gijs' plekje.

met oma op de bank

moment

Voor alles is een goed moment. Een uitstekend moment om taaitaai, pepernoten, schuimpjes, marsepein en chocolade pieten in te slaan, is tijdens de intocht van de Goedheiligman op tv. Dan staat er tenminste niet allerlei volk op je vingers te kijken wat je in je winkelwagen laadt, hoeveel je afrekent en waar je het opbergt. Dus we zijn bijtijds voorzien.

pleemol


Bij de schattige kleine Playmobil doosjes die oma meebracht, zaten ook twee schattige kleine boekjes. Met Het Verdere Aanbod van Playmobil. Gijs en Elise hebben ze uitgespeld. 'Pleemol' oefent al generaties lang een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Gijs heeft besloten dat hij 'dees, deese én deese pleemol aan Sinterklaas gaat vragen'- het vliegtuig, de dierentuin en iets met veel hijskranengeweld. Elise is vooral gecharmeerd van het rozemeisjeskasteel met plastic prinsessen met véél bijlagendoosjes. Ook hier heb ik de verwachtingen wat teruggemanaged, ik weet niet of Sinterklaas dat soort dozen wel door de schoorsteen gepropt krijgt...

zo heerlijk Frank

De Volkskrant is mijn Vriend. Althans, in elk geval tot vanochtend toen mijn oog viel op een venijnig introotje in het Magazine over werkende ouders, inmiddels heroverweeg ik mijn vriendenkeuze. Maar goed, tot vanochtend in elk geval was de Volkskrant mijn Vriend. De Volkskrant heeft namelijk een 7-CD box in de aanbieding. De opera's van Frank Groothof. Van de selectie hadden we er maar één, namelijk Idomeneo. Alle andere zoek ik al lange tijd in de bakken van de beter gesorteerde CD-zaken, maar tevergeefs, ze zijn meestal niet meer leverbaar. Nu hebben we ze, en ze zijn allemaal even heerlijk Frank.

vrijdag 16 november 2007

maan

Elise wilde wel eens weten hoe dat kón, dat de maan soms een rondje was en soms maar een dun vormpje dat eerst zó naar beneden ging en dan weer zó naar boven. Dat dat een sikkel heet, is ze waarschijnlijk weer vergeten, maar mijn uitleg met een zaklampje op de muur waar ik dan een balletje voor hield - dát zal ze zich misschien nog wel een tijdje herinneren.

Murakami

Ik geniet van Kafka on the shore. Ik verheug me telkens weer op het lezen, het is een verhaal dat zich totaal om je heenvouwt - en het overstijgt culturen en generaties. En tegelijk is het zo... Aziatisch. Ik heb volgens mij nooit eerder iets Japans gelezen, maar als dit exemplarisch is, ben ik om. Dan bestel ik nu de complete verzamelde werken voor de lange uren in vliegtuigen en hotels volgende maand.

De Murakami die ik lees, is haast magisch-realistisch. 'A metaphysical mindbender' staat op de omslag, en dat beschrijft het goed. Soms weet je langzaamaan wat er zal gaan gebeuren. Soms komen de gebeurtenissen totaal onverwacht, schokkend en van achteren. Een groot deel van de pagina's ademt veel rust uit. Kalmte. En soms is het hevig en gewelddadig, maar nooit zo dat je niet verder wilt lezen. Vreemd. En bijzonder.

tom er eens tijchen

Elise weet exact hoe het zit. Morgen om 12 uur is-ie er, de Sint. Op teevee, met zijn Pieten, de stoomboot en zijn paard. Zakelijk ingesteld als ze soms is, informeerde ze direct of ze dan ook hun schoen mochten zetten morgen? Gijs dobbert lekker mee op het hele verhaal: hij weet maar half hoe het allemaal zit, maar dat mag de pret niet drukken. Sint veroorzaakt duidelijk excitement bij grote zus en dat wil wat zeggen.

boeking

In mijn mailbox zit ineens een boeking. Voor een ticket naar India.
Ieks. En ook: wauw.
Het gaat dus door. Nu nog even in rattentempo vanalles regelen. Visum. Oppas. Verzekeringen voor de apparatuur. Contacten ter plaatse. Garantiebrieven. Antimalariamuggensmeersels. Krijg het er warm van.

tars broech

Gijs is fier als een kanon.

Ik heb zijn broek 'gerapeerd', met de door oma meegebachte Cars applicaties. Hij wilde hem direct de volgende ochtend aan, en was vanmorgen hoogst verontwaardigd dat de broek alweer in de was verdween wegens écht te vies geworden. Zijn mooie Tars broech... nét gerapeerd en dan alweer in de was!?

wazig

De accu was toch echt leeg gisteren. Eigenlijk woensdagavond al. Na een ...intensieve middag kreeg ik het nog wel voor elkaar om de kinderen op een behoorlijke manier in bed te leggen, en ben toen zelf ook maar gaan slapen. Twee uur later werd Elise weer huilend wakker: paracetamol uitgewerkt. Ik stond zelf al behoorlijk te trillen op mijn benen, maar gelukkig was Mark inmiddels thuis om het over te nemen. De volgende ochtend voelde ze zich weer kiplekker en is gewoon naar school vertrokken. Ikzelf was juist nog brakker dan tevoren dus thuis gebleven en de dag in een soort van comateuze toestand doorgebracht. Het spreekwoord zegt echter dat moeders eigenlijk niet ziek kunnen zijn, en dat werd onderstreept door een telefoontje halverwege de middag: de BSO. Elise was ziek, of we haar konden halen. Toch weer oorpijn. Opnieuw neusdruppels en paracetamol gegeven en twee uur later zat ze alweer te stuiteren en had praatjes voor tien. Vroeg in bed en vanochtend weer zo fit als een hoentje. In tegenstelling tot mama, maar die krabbelt ook weer op en zit nu wazig te wezen met een kop koffie op de bank. Da's al meer dan gisteren.

woensdag 14 november 2007

geschiedenis herhaalt zichzelf

Ik zal vijf geweest zijn toen ik na een verjaarspartijtje of een balletles of iets anders belangrijks dat vijfjarige meisjes bezighoudt, aan het begin van de avond klaagde over oorpijn. Het werd zo erg, dat we voor mijn gevoel midden in de nacht (maar waarschijnlijk gewoon in het donker) naar het ziekenhuis gingen, waar mijn oor werd doorgeprikt. Oorontsteking. 't Was geen succes, dat blijkt wel uit dat ik het nog weet én dat de enige herinnering die ik zélf nog heb eraan (en dus niet uit de overlevering meegekregen) is dat het prikken vreselijk pijn deed. En dat ik achteraf vroeg of dit nu nooit meer kon gebeuren en wat ik daarvoor moest doen. Emotioneel intelligente arts die dan aan een kleuter vertelt dat het zéker nog wel eens kan gebeuren...

Vandaag haalde ik Elise van de dansles en zag haar tot het einde toe vrolijk springen en huppelen. In de auto klaagde ze ineens over haar oor, maar dat was ook zo weer voorbij. Naarmate bedtijd naderde, werd het meer en meer, tot ze alleen nog maar hard kon huilen. Nu werkt de paracetamol en de warme kruik die ik haar heb gegeven om ertegen te houden, en slaapt ze. Ik hoop voor haar dat we geen letterlijke herhaling krijgen.

in mijn hoofd

In het hoofd van een kleuter krijgt de wereld steeds meer vorm. Kaarten worden ingekleurd en voorzien van details. Er worden verklarende aanduidingen geschreven bij de gebieden. Dingen worden in vakjes opgeborgen.

Elise zei afgelopen week dat 'soms de aarde kapot scheurt, en dan komt er verbrande steen uit, en dan worden mensen bedekt en die zijn dan ook steen.' Ik vroeg of ze lava bedoelde. Dat was inderdaad het geval. Ze wist het geheel behoorlijk accuraat na te vertellen, alleen het woord lava en het woord vulkaan was ze kwijt.

Nog concreter kwam 'de werking van het gehoor' eruit. 'In je oor zijn haartjes,' zei Elise, 'en als er dan geluid in je oor komt, dan gaan die haartjes bewegen en dan hoor je geluid.' Dat had ze 'gezien op een film.' Nou weet ik precies wélke film dat was: een omnimax documentaire over het menselijk lichaam. Die zagen we máánden geleden: in Canada. Is goed blijven hangen in dat koppie. Of, zoals Elise altijd zegt, wanneer we vragen hoe ze zoiets weet: 'Gewoon, dat wist ik in mijn hoofd.'

daar is-ie dan

Zaterdag komt Sint pas echt aan, maar de tekenen waren natuurlijk al even aanwezig. De afgelopen dagen doken er ineens kruidnootjes op in dit huis. En vandaag lag er zomaar spontaan een dvd met een Sinterklaas-concert van VOF de Kunst. Nu schalt er 'O kom er eens kijken...' door de kamer en Elise en Gijs kijken geboeid mee. Jetzt geht's los...

dinsdag 13 november 2007

cosí fan tutte

Gijs heeft een nieuwe autostoel. Ik betrapte mezelf er steeds vaker op dat het wel handig was om met hem alléén in de auto te gaan, omdat hij dan in de stoel van Elise kon zitten. Daar is-ie al enige tijd groot genoeg voor, en hij vindt het geweldig leuk. Formeel mag hij nog drie kilo in zijn oude fauteuil - maar een normale gordel vastmaken is toch wel érg handig.

Vandaag naar de winkel geweest, en een identieke cosi aan die van Elise uitgezocht. Nou ja... identiek... Elise heeft een donkerblauwe. Die waren er niet meer, de keuze was nu donkergrijs of racewagenrood. Het is niet moeilijk te raden welke bij Gijs het meest in de smaak viel. Het ding was echter wel héél erg rood. Té rood, naar mijn zin. En zo heb ik de onafhankelijke eigen smaak van mijn zoon gevetood en het grijze geval gekocht.

Dat weerhoudt Gijs er niet van om trots tot achter zijn oren te zijn met zijn siège. Reuze cosi, met twee van die zitijzers achterin.

absurdistan (2)

'Als ik nu mijn mes zo doe en ik snij dan is mijn pink eraf.' zegt Elise.
Ik zeg dat me dat erg onhandig lijkt, vooral met tellen.
Elise bevestigt dat en telt haar vingers: 'Eén, twee, drie, vier...'
Waarop Gijs zegt: '...donderdag...'

maandag 12 november 2007

tijd voor de Rabobank?

Mijn baken is dood.

Onderweg naar het station kijk ik altijd direct als ik over de brug van de Kamer van Koophandel ben omhoog naar het Rabobankgebouw. Daar staat in vertrouwde witgele digitale cijfers de tijd. Afgewisseld met de temperatuur. De tijd is handig: hoeveel minuten nog tot het fluitsignaal van 6:47... 7:02... 7:17? Heeft het zin om een rood stoplichtje te nemen? Moet ik in vliegende vaart langs de gratiskrantenzuiltjes? Of kan het allemaal piano-piano?

Nog veel interessanter is de temperatuur. Een mini reality check. "Dáárom heb ik het zo warm." Of: "Ah, goed dat ik mijn winterjas aan heb."

Maar nu is dit baken, dit lichtend informatiepunt, zwart. Geen letters, geen cijfers. Treurnis is mijn deel. Rabobank zinkt een stukje verder in het moeras.

dieselding

Ik sta op het perron en wacht op de 7:02 naar Alkmaar. In het donker komt een kort dik ding aangetuft. Sommige mensen gaan klaar staan, pakken hun tas of vouwen hun Spits op. Het ding tuft met een vaartje langs perron 5. Het is alleen maar een diesellocje met daarachter twee grote gele doorzonbakken. De machinist vindt het zelf ook een mooi ding, dat kun je zo zien.

zondag 11 november 2007

comfort zone

nieuwe grammatica

Meervoud volgens Gijs:

één zebra, twee zebraden.

tof

Doyenne du Comice peren zijn per definitie beter, ronder, lekkerder en sappiger dan die strakke Conferencejes die AH altijd in overvloed heeft liggen. Over de variant met stickers 'Eetrijp' erop hoef je al helemaal niet te twijfelen. Alleen zijn ze niet zo geschikt om mee te nemen. Te kwetsbaar, en eenmaal geschild in een bakje blijven ze niet zo lang lekker als je zou willen. Zo kwam het dat ik vandaag nog drie grote rijpe peren aantrof in de koelkast.

Ik wilde graag een ronde perencake met custardvulling ervan maken, maar er bleek helemaal geen boter meer te zijn. Het Ministerie van Voorraadbeheer sluit kennelijk niet altijd even naadloos aan op de veranderende behoeften van haar onderdanen. Dus werd het een perenclafoutis, met vanille, citroenrasp en amandelschaafsel op de bovenkant. Het ding rijst achter mijn rug in de oven haast zijn schaal uit. Ik ben benieuwd.

dunnetje

Onze beuk is een imposant ding.
Behalve als de eerste herfststorm geweest is.
Nu staat-ie dun en bijna kaal te wezen.
Net of-ie het koud heeft.

jawellus

Jawellus! is Gijs' recente aanwinst in zijn Woordenverzameling.
Hij antwoordt nooit bevestigend met ja of jawel, maar altijd met ...jawellus!

grote paa-haard!

Gijs wordt aangekleed in de kamer hiernaast.
Mark vraagt of hij zelf zijn sok aan kan doen, maar daar heeft Gijs geen trek in.
'Ben jij een kleine luilak?' is Marks retorische vraag.
'Neehee, een grote paard!' zegt Gijs.

vrijdag 9 november 2007

sterren

'Eigenlijk...' zegt Elise, 'zijn sterren rondjes.'

Ik vraag hoe ze dat weet, en zoals gebruikelijk is haar antwoord: 'Gewoon, in mijn hoofd.'

sticky

Mijn lieve kinderen zijn van het type 'lekker zelfstandig'. Dat ze altijd zelf naar beneden gaan als ze wakker worden, is iets waar we al lang aan gewend zijn. Dat Elise zichzelf aankleedt, en bepaald niet onverdienstelijk, is zelfs heel plezierig. Dat ze zichzelf ontbijt maken is... tja. Zo nu en dan sneuvelt er serviesgoed (zie enkele dagen geleden), zo nu en dan ... ach nee: altijd.. wordt het een puinhoop. Ook vanochtend weer kwam ik beneden en trof een onaangeklede Gijs en een aangeklede Elise. De laatste at een keurige boterham, de eerste tekende een honingballet in een honingzwembad met de schenkhoning, en zowel Gijs zelf als zijn omgeving kleefde overal door de schenkhoning.

Ik werd ...licht geïrriteerd.

Eenmaal onder de douche besloot ik dat ik misschien toch wat te hard de zelfredzaamheid de kop in had gedrukt. En toen ik beneden kwam, hadden ze vrijwel alles keurig opgeruimd. Genoeg om het smeltpunt te bereiken. Ik heb uitgelegd dat ik het uitstekend vond als ze ontbijten, zelfs geweldig dat ze zo goed opruimen... en dat we de honing dan maar even achterwege laten. Daar konden ze allebei mee leven.

kiezelpaadje (2)

Mijn kinderen knarsen 's nachts als een kiezelpaadje. En mijn echtgenoot droeg een kiezelpaadje mee, vanbinnen. Tot het gisteren verwijderd werd door een kundig artiest. Nu zit het kiezelpaadje in een potje, met een sticker erop. 6 stukjes niersteen, beter kwijt dan rijk. Gelukkig is-ie weer thuis.

oog voor auto's

Ik liep met Gijs over een parkeerterrein toen hij plotseling stilhield, een paar meter terugliep en vooroverboog naar een van de geparkeerde auto's.
'Deze auto heeft zijn deur open, mama.'
En inderdaad. De deur zat net niet dicht.

Tssss. Dat zie ik meestal niet eens bij mijn éigen auto!

donderdag 8 november 2007

sonja

Aan de andere kant van het gangpad in de trein zit een man. Hij pakt uit zijn tas een boterhamzakje met daarin een eierkoek. Telkens als ik mensen een eierkoek zie eten, denk ik aan het recente bericht dat Unilever (en andere grote concerns) goede zaken doen dankzij Sonja Bakker, die hun producten plugt alsof het om verse groenten en fruit ging. Sonja plugt ook eierkoeken, en sindsdien denk ik bij elke eierkoek 'oh... zeker Sonja.' Ik moet zelfs moeite doen om niet vertrouwelijk naar de andere kant te leunen en de beste man te vragen '...zeg... Sonja?'

vraagteken

Ik haal Elise op van de BSO.
Ze vertelt wat ze die dag zoal heeft gedaan op school: getimmerd, in de zandbak gespeeld, en... bij het vraagteken gestaan.

Bij het vraagteken sta je alleen als je even moet nadenken over wat je hebt gedaan, dus ik informeerde maar eens wat ze dan wel op haar geweten had. Welaan. Ze had ...vieze woorden gezegd. Samen met B. Tjonge, daar moest ik even van bijkomen.

Ik vroeg wat ze dan wel hadden gezegd (nooit te oud om te leren tenslotte). De oogst was helaas briljant van eenvoud: '...ehmmm "poep" ...ennn uhhhh.... "plas" en "kont"...'

Nou ja zeg. Waar moet dat héén?

woensdag 7 november 2007

Osewoudt

In de bus komt een jongen naast me zitten. Hij draagt een korte grijze jas en een studentikoze newspaperboy tas van canvas. Hij vraagt of de Metro die op de stoel ligt, van mij is - dat is niet het geval. Ik pak mijn boek uit mijn tas.

Hij pakt óók een boek. Ik kan op zo'n moment nooit de verleiding weerstaan om opzij te gluren en te kijken of ik op basis van een paar zinnen kan zien welk boek het is. Dat lukt lang niet altijd, tenzij de kop- of voetregel erg veel weggeeft. Maar dit keer zag ik bijna meteen de naam Osewoudt. Aha: W.F. Hermans dus. Hoera! Er zit een echte lezer naast me! En hij werkt nog bij hetzelfde bedrijf als ik ook!

dinsdag 6 november 2007

shaffy

Asjemenou.
Ik hoor met een half oor het NOS journaal terwijl ik iemand iets uitleg over breien.
Er is een buste van Ramses Shaffy geplaatst in de Koninklijke Schouwburg.
Gemaakt door beeldhouwer Jeroen Spijker. Ik kijk eens even goed - en ja hoor. Een studiegenoot. Zelfde jaargang. Grappig. Toen maakte hij ook al beelden.

glazen

Ik heb Elise beloofd dat ze na het eten K3 mag kijken op tv.
Halverwege het eten vraagt ze dan ook geïnteresseerd of ze de 'hele of de halve K3 mogen kijken.'


Net als ik mijn mond open wil doen om te zeggen dat ik eerst even rustig mijn eten wil opeten, roept Gijs eroverheen 'De HALVE K3!! Ich wilt de HALVE K3!'

Typisch gevalletje eigen-glazen-ingooien... :)

Ze zitten lekker te genieten.

maandag 5 november 2007

mooi

Ik houd niet zo van die programma's die meesurfen op hoe mensen lang-verloren familieleden al dan niet terugvinden. Melodramatisch geneuzel met een digibeta tape erbovenop. Maar ik kijk nu naar een stukje waar ik eigenlijk alleen maar inzapte omdat het over Noorwegen ging.

En daar is een man. Over de 80, en de langgezochte vader van iemand uit Nederland. Hij legt uit wat hij verwacht van het leven. Dat hij terugkijkt, in rust. De man straalt aan alle kanten de rust en de berusting uit. Dat hij elke dag geniet, zegt hij, en dat hij vrede heeft met dat zijn capaciteiten verminderen. Het is een prachtig stukje, waarbij je je adem inhoudt. En dan ontmoet deze man voor het eerst in zijn leven zijn zoon. Van wie hij het bestaan niet wist. Daarna is het alleen nog emotie-tv, maar tot dat moment is het even een stukje echte mensen gevangen in beeld en geluid. Zo wil ik het ook wel maken. Knap gevangen.

Noorwegen! Noorwegen! Noorwegen!

Met je fjorden! Fjorden! Fjorden!

(hoeveel mensen herkennen dit citaat nog?)

Op Nederland 1 is een item over Noorwegen. En zonder het te beseffen is het al gepasseerd: Noorwegen gaat DOOR! Noorwegen wordt geboekt - in december ga ik ... naar Noorwegen! Eerste keer Scandinavië. En direct maar in hartje winter. Geweldig.

sonisch (2)

Plaque, thou hast been zappeth.

Als Shakespeare een sonische tandenborstel had gehad, leerden we dit nu op school. My goodness: nieuwe borstels poetsen schoon, was het spreekwoord. 't Is een vreemd ding, maar het werkt. Als je er een ploepje tandpasta op doet en het ding aanzet vóórdat je het in je mond doet, wordt je plafond gratis gewit. Eenmaal binnen jeukt het ding als de ziekte tegen je tandvlees. Het heeft eigen ideëen over hoe lang je waar mag en moet poetsen ('intelligent brushing'). Het instructieboekje is even lang als dat van de DVD speler. Het ontsmet borsteltjes met UV stralen (hoe sci-fi, hoe poëtisch).

En het werkt. Het poetst afschrikwekkend schoon. Mijn gebit is bepaald niet van topkwaliteit, maar hiermee gaan de bijtijzers het nog wel een jaar of 20 volhouden.

raperen

'Jij moet mijn broech raperen' verklaart Gijs.
En inderdaad, bij inspectie blijkt dat in zijn spijkerbroekje aan beide zijden de knieën doorgesleten zijn. Tijd voor de brave allesoverwinnende... KNIESTUKKEN. Zouden ze bestaan in Bob-de-B design?

knullig

Ik heb Ergens Iets besteld - online.

De aanbieder in kwestie stuurde me een linkje waarmee ik mijn pakketje kan traceren op zijn weg naar mijn voordeur (waar het, als altijd, afgeleverd zal worden door mijn favoriete kortgetondeuste Franse koerier).

Niet dus.
Ik heb werkelijk nog Nooit - (herhaalt: NOOIT) - een pakketje kunnen traceren met de TPG track&trace service, want: die WERKT GEWOON NIET. Vul het nummer in, vul je postcode in, en je krijgt een foutmelding. Dit pakket bestaat niet. En dat pakket, jawel, wordt waarschijnlijk morgen aangeboden door die aardige Franse koerier. Dat is me nu een keer of vijf overkomen en ik zou eigenlijk beter moeten weten. De TPG Track and Trace service: compleet zinloos.

lekker destructief

Onze schilderende vrienden moesten vorige week de vlinderstruiken preventief ruimen. Anders konden ze hun ladders niet eens kwijt, om de onderzijde van ons nooitgebruikte balkonnetje te texen. Dus, met onze volledige instemming, snoeiden ze de buddleia's af tot 30 cm boven de grond. Op de oprit lag een indrukwekkende stapel struikonderdelen. Die moesten nog Weg - op een of andere manier. En pas nu waren de groenbakken weer geleegd, na een week van veel blaadjesruimen.

Dus trok ik mijn Noorse vest aan en een paar beschermende handschoenen, nam zaag en snoeischaar te hand en heb me een half uurtje uitgeleefd. Takken breken, proppen, zagen, knakken en knippen is normaalgesproken niet mijn favoriete taak, maar zo na een lange kantoordag met een paar uur lekker geestdodend werk (tja, nieuwe design release vandaag, dat brengt een hoop dom geklik met zich mee) was het wel uiterst bevredigend.

zondag 4 november 2007

neppe baby

Elise probeert haar 'baby Rorau' in een tuinbroekje te wurmen. Ze doet me een beetje denken aan een ironisch columnpje van lang geleden dat verklaarde dat mensen die een kinderwens hebben 'omdat je ze zo leuk kunt aankleden' eerst maar eens een octopus moesten aanschaffen en díe binnen 10 minuten in zo'n leuk Oilily tuinbroekje wurmen alvorens aan een echt kind te beginnen.

Haar ijverige pogingen werpen nog geen vruchten af en ik opper dat baby Rorau misschien gegroeid is. 'Neeeeeee mama, dat kan dus niet hè, want baby Rorau is een knuffel.' verklaart Elise. Is zijn broekje dan gekrompen in de was? Elise weet niet wat krimpen is, maar mijn uitleg gaat verloren in haar juichkreet: eindelijk is baby Rorau bereid om niet steeds twee benen in één broekspijpje te stoppen. Na heel heel veel gepruts heeft de pop het broekje aan.

'En nu, mama, moeten we eigenlijk naar een neppe-baby-winkel om schoentjes voor baby Rorau te kopen!'

placherig

Gijs is boos - op Mark. 'Ich vind het NIET leuch papa als jij mij in BAD doet!! Ich wilt NIET water op mij voeten!'

Mark legt nog eens rustig uit dat hij weinig keuze had, Gijs plakte namelijk van zijn dubbele kruintje tot zijn tien tenen. Van de honing. Hij en Elise waren erin geslaagd om bij het zelf-maken van ontbijt op beide bordjes een zwembad van honing te maken.

Misschien verwacht ik toch teveel van ze. Zelf naar beneden gaan en je vermaken terwijl je ouders de computer én de tv op een tijdschakelaar hebben gezet zodat je niet van zes tot acht voor een scherm hangt en dan de rest van de dag strontchagrijnig bent, is één ding. Dat op zich is al best een knappe prestatie voor twee kleuters, helemaal als je in aanmerking neemt dat het vrijwel altijd tamelijk vreedzaam verloopt.

Zelf zonder noemenswaardige schade je ontbijt maken én opruimen is een tweede. Gisteren sneuvelden er drie ontbijtborden bij dit proces. Een beteuterde Elise verklaarde dat ze 'ook voor jou en papa een bordje neer wilde zetten.' Nou laat iedereen wel eens wat vallen, er gaat in dit huishouden bijna nooit serviesgoed kapot maar ik was er toevallig de avond tevoren in geslaagd om met een zwierige trap een wijnglas tegen de grond te meppen toen ik mijn maat 38 op de tafel wilde parkeren ten tijde van het tien-uur-journaal. Glas in gruzelementen en gelukkig was de rode wijn die erin zat, vrijwel op.

Deze wetenschap stelde Elise wel enigszins gerust - aardewerk en glas mollen is dus menselijk - maar de afspraak dat ze zich voortaan zouden beperken tot houten borden voor hun zelfstandig ontbijt, was ze vanochtend weer vergeten. En het klaargelegde fruit was geen-ontbijt-genoeg, zeker niet voor Gijs, die nog altijd alle natuurlijke vitamine-C bronnen wantrouwt.

De honing is weer weggewassen, de melk van de trap gepoetst en de vleeswaren in de koelkast opgeborgen. Ik neem een kopje koffie en trek het strategie-arsenaal open. Volgende week hebben we weer een kans.

zaterdag 3 november 2007

vijf kiklo inktvip

Ik lach me rot om die nieuwe reclame van KPN. Hij wordt ook elke keer leuker. 'Vijf kliklo inktvip - goeiemoggel.' En dan op de vrachtwagen 'Willep de Vriep Transploft'. Briljant.

slacht

Ik ga een knolselder slachten. Gewoon voor in de puree. Maar net als een pompoen is een knolselder een ding dat met beleid verwerkt dient te worden. Het kost even tijd om hem netjes te verzagen tot eetbare onderdelen. Echt iets om in het weekend in te plannen dus. Deze knol gaat de gebakken panga-filets vanavond begeleiden. De teriyaki tonijn kan morgen ook nog. Het wordt een vissig weekend, ik zet maar vast een extra fles Chardonnay koud.

sonisch

Ik heb een spannend pakje gekregen (pack suspense). Er zat een tandenborstel in, of eigenlijk meer een sonische gebitsreiginigssuite. Zoiets mag haast geen tandenborstel meer heten. Bedoeld om te testen, en als-ie bevalt, te kopen. Hij ziet er niet alleen Indrukwekkend uit, met zes Indrukwekkende lampjes op het handvat en Indrukwekkende termen, maar hij kwam ook met meer accessoires dan ik me kon indenken bij een nederige tandenborstel. Er zit zelfs een kastje bij dat met behulp van UV de borstelkoppen reinigt. Eerst maar eens opladen om te zien of hij kan wat een basic tandenborstel in elk geval moet kunnen: poetsen.

pack

De nieuwe Citroën komt half februari. Zowel de leasemaatschappij als de dealer hebben het bevestigd. Mooi aan de marketing van zo'n product als een auto, is het denken in accessoirepakketten. Alles komt in een pack. Uitgesproken als ...PAK! - waarbij het uitroepteken integraal onderdeel uitmaakt van het geheel. Zo hebben wij straks een Pack Luminosité en een Pack Visibilité (ofzo, maar het kan evengoed een Pack Velocité, Pack Superiorité of een Pack Maternité geweest zijn - iets met lampen en iets met een glazen dak). Bij een Pack zit steevast iets wat je wilt, en ook altijd iets waar je helemaal niet op zit te wachten. De combinaties zijn even gedurfd als verrassend. Bij een Pack met een panoramadak krijg je ook lampjes op je buitenspiegels. Bij een Pack met een los te openen raam in de achterklep (retehandig) krijg je een hondennet (voor welke hond?).

Het concept Pack heeft voorgoed zijn intrek genomen in dit huishouden. Zo kunnen we elkaar een Pack diner (eten + afwas) aanbieden of een Pack kopjethee (thee + gezellige conversatie).

zeven handen vol

Voorop het katern van de krant staat een aankondiging voor een artikel op pagina 5. 'Daar staat een nummer van hoe oud ik ben.' zegt Elise. 'Ik ben pas één hand vol.'

'Dat je een handvol bent, wist ik al, schat...' zeg ik. Zij kent de uitdrukking niet. En ach, wat maakt het ook uit van iemand die al bijna zeven handen vol is.

eurolines

Het idee dat over niet al te lange tijd de Goedheiligman in dit land arriveert, is doorgedrongen.

Ik vraag aan Gijs en Elise of ze weten hóe Sinterklaas in Nederland komt. Met het vliegtuig? Gijs schudt van nee. Met de trein? Nee, dat ook niet. Gijs weet het wel: '... met de bus!'

Easysint, budgetwise met de eurolines naar de Lage Landen.

vrijdag 2 november 2007

zie je wel

Nét als je denkt dat ze écht niet beter kunnen, de Gijs-smoezen om uit zijn bed te komen, staat-ie een uur na inbedlegging naast je:

'Zíe je wel dattie het doet het licht van jullie kamer mama?'

kinderen

Ik zie een interview met een aantal militairen. Ze zijn gewond geraakt in Afghanistan, en een van hen is haar echtgenoot verloren door een aanslag. Een vrouw die haar been mist, zegt: 'maar ik heb die kinderen daar wél kunnen helpen.'

Ongelofelijk, want: het zijn zélf nog kinderen. Hoe oud zullen ze zijn - 22? 24?

etsen in Shanghai

Er hangen veel Rembrandts in Shanghai. Plasterk knipt een prachtig rood lint door. Chinezen op straat gokken wie dat is: Van Gogh? Picasso? Een meisje dat een boek had gekocht, weet het. Rembrandt.

En dan komen er opeens een paar etsen in beeld. In een flits ben ik weer in de kluis van het Leidse Prentenkabinet aan het Rapenburg. Waar ik dagenlang door dozen met prenten ging - letterlijk dozen vol. Prenten in passepartouts met knisperend papier ertussen. Er waren ook dozen met etsen van Rembrandt bij. Ik moest selecteren - welke series moesten worden gescand en welke niet. Dozen vol. En nu hangen er een paar in Shanghai.

donderdag 1 november 2007

senior

Toby wordt oud. Hoewel hij bij zijn laatste checkup door de dierenarts nog gecomplimenteerd werd met zijn minimaal-twaalfjarige status, zien we de laatste weken toch wel de tekenen van een senior in hem. Hij heeft kale plekjes op zijn oren (die gelukkig weer aangroeien), een lelijke plek op zijn wang (waar eerst een abces zat dat weer genas), en de laatste tijd mist hij verdacht vaak doel als hij probeert op je schoot of op een stoel te springen. Hopelijk gaat hij nog jaren mee, maar als hij morgen opeens grijs is in plaats van zwart-wit, zou het me niet eens verbazen.

strak

Het hele pand staat weer strak in de verf hier. De mannen hebben hun Pipo-kar weer van de oprit weggereden en zijn een paar werkdagen na de start vertrokken. Het ziet er prima uit. Zelfs de onderkant van het balkonnetje hebben ze getext. Mooie Sigma op het houtwerk. Keurig. We kunnen er weer een paar jaar tegen.

mt. 28

Volgens het RTL nieuws hebben veel kinderen onder de 12 nog nooit geschaatst. Dat kun je niet zeggen van Elise, die heeft vorig jaar diverse keren geschaatst met Mark en wel zo enthousiast dat we haar een eigen paar schaatsjes hebben gekocht dit keer. De sportartikelenbeurs afgelopen weekend bood leuke kleine ijshockeyschaatsjes aan. Huren was haast duurder. Dus nu staat hier een stelletje Maple Leaf Skates maat 28. 'Wel een beetje voor jongens,' aldus Elise, '...maar ook wel stoer.'

gaatjes

Vanochtend toen ik Elise naar school bracht, vertelde ik dat ik daarna even naar de dokter moest voor een paar prikken. Dat had ik beter niet kunnen doen, ze werd terstond treurig bij de gedachte alleen al. Terwijl ik juist dacht dat het wel illustratief was om te horen dat grote mensen óók gewoon prikken halen alsof het niets is.

Ze verklaarde dat toen zij een prik moest, ze daarna 'een gaatje in haar arm' had. Ik heb inmiddels twéé gaatjes. Hopen dat ik niet leegloop.