zaterdag 16 februari 2008

tulp

Elise is into bloemen.
Bij de winkel vraagt ze of er ook tulpen zijn. Die zijn er, in overvloed. Ik wijs op de gele, paarse en rode.
'Neehee!' claimt Elise. 'Dat zíjn geen tulpen!'
Tssss?

Leer mij (opgegroeid aan de rand van de bollenstreek, bollen gekopt vanaf 6 jaar, bollen gepeld vanaf 12 jaar) tulpen kennen!

'Tulpen hebben een andere vorm!' zegt Elise.
En ze tekent in de lucht een fictieve tulp. Het is de perfecte icoon van de tulp: rond vanonder en met drie punten aan de bovenkant.

Tja. Ga daar maar eens tegenin. Het Stereotype.

superheld

'Mijn lijf is kapot!'
Elise komt naar binnen door de achterdeur en kijkt moeilijk.
Op haar hand zit een minuscuul schrammetje.
'Hoe kwam dat?' vraag ik.
'Gijs wou mij redden en toen trok hij mij met de schep in het huisje van de glijbaan.'
'Ja,' bevestigt Gijs, 'ik was een superheld.'

De samenwerking is groot, en dat is maar goed ook, want ik had ze allebei verplicht naar buiten geknikkerd wegens het herhaaldelijk-elkaar-de-hersens inslaan. Nu zijn de gemoederen weer gereset. En Elise gerepareerd. Met een Winx-pleister.

foxgloves

In de drie-en-een-half jaar dat wij een eigen tuin hebben, kreeg ik langzaam maar zeker een hekel aan vingerhoedskruid. Zeker, op het moment dat ze bloeien zijn ze onweerstaanbaar, zo roze en lila, die lange reeksen klokjes waar dikke hommels bijna helemaal in verdwijnen zodat je alleen nog hun harige bruine konten eruit ziet steken terwijl er in het klokje luidop gezoemd wordt. Maar op alle andere momenten van het jaar bedekken ze je hele tuin in rattentempo met hun dikke groene bladeren. Oók je kruidenbed. Oók je kwetsbare aardbeitjes. Dwars door de struiken heen steken de opzichtige kronen naar boven. Vandaag heb ik de eerste lading weggehaald. Achterin mogen ze blijven, maar mijn salie en oregano hebben weer even de ruimte. Ineens blijkt er ook bieslook te staan. En de rozemarijn haalde opgelucht adem.