zondag 29 augustus 2010

spelletje

Vandaag spelen we... verkeersbordje.

zaterdag 28 augustus 2010

Engels Eten

Erg Engels eten, daar slagen we vrij aardig in. Dat is bepaald niet moeilijk. Allereerst is er natuurlijk de Indiase afhaal. Curry take-aways zijn hier waarschijnlijk (naast fish&chips) de meest gegeten niet-zelfmaker, en het India-schap in de supermarktkoeling is uitgestrekt, vol met lekkere hapjes en vrijwel allemaal heel goed te hachelen. Alleen voor de echt lekkere naan wil Mark wel graag af en toe een Echte Afhaler, en, toegegeven, die zijn ook wel erg fijn.

Bovendien heeft The Curry House op Argyle Street (wel 2,7 minuten lopen) een onmetelijke charme van het type 'niet te koop met Mastercard'. De twee altijd glimlachende Bengaalse meneren aan de balie (het is dus strikt genomen helemaal geen Indiase maar een Bangladeshi afhaler) doen er altijd wat complimentary pappadums bij en stoppen terloops je kinderen vol met kleine chocolaatjes, reden dat de kinderen altijd allebei mee willen om af te halen. Niet verwonderlijk, ik weet nu ook nog precies dat de Chinees op het Stadhoudersplein je altijd een lolly gaf tijdens het wachten, zodat je sabbelend aan je salmiakknots naar het aquarium met exotische Nemo's kon staren.

Geen schijn van kans dat we naar The Rajpoot gaan, dat zijn de benedenburen. Even dichtbij, met elke dag een nors kijkende Indiase meneer met een enorme tulband voor de deur. The Rajpoot is een stuk prijziger en vindt zichzelf een stuk authentieker. Hun eten is onberispelijk, net als de gesteven witte tafelkleden en de metalen rechaudjes, maar voor een dagelijkse afhaal volstaat de bovenbuur uitstekend.

In de supermarkt koop ik de Engelste dingen. Af en toe doen we, tot vreugde van de kinderen, een full British breakfast. Zonder de volgens hun volstrekt overbodige reuzechampignonnen of gegrillde tomaten, maar met roereieren, worstjes en bacon. Daarnaast eten ze zich dagelijks klem aan cereals in variabele smaken en houdt vooral Gijs wel van een lekkere crumpet op zijn tijd. Ik ook trouwens. De meeste dagen beperken we ons tot een fully uncooked continental trouwens. Twee kleine gratenpakhuisjes groeien niet zo snel dicht, maar twee ouders hebben na 1 maal FBB wel weer de vettax bereikt voor een dag of tien. Dan maar een toastje met Marmite - ook lekker.

Inmiddels heb ik ook al een shepherds pie gebouwd die de toets der zelfkritiek kon doorstaan en hadden we vanavond al voor de tweede keer fish cakes. Ook Elise houdt van fish cakes, dus die doen we vaker. De perfect baked potato hebben we eerder al bereikt en morgen gaan we om het geheel te completeren, een 'picnic in the park' beleven. Sydney Gardens, precies aan de andere zijde van Great Pulteney Street dan The Curry House, heeft een 'tuinfeest' met springkussens, kraampjes en een BYO-picnic. Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Maar ik heb de Scottish eggs, Mowbray Pork Pies en Coronation Chicken Sandwich filler in de super gelaten.

Er zijn namelijk van die dingen waar ik níet zo nodig aan mee hoef te doen. Een daarvan gaat onze kinderen wel teleurstellen, vrees ik. Ik ga ze geen zakjes chips meegeven als onderdeel van hun lunch. Dat weiger ik gewoon. Integratie is leuk, maar het moet niet te gek worden. Gelukkig ben ik als niet-tv-kijker ook totaal ignorant voor wat betreft eventuele Britse equivalenten van Blonde Geert. Heerlijk. Geen TV, geen last van.

vrijdag 27 augustus 2010

traceertrucs

Track & Trace van TNT werkt vrijwel nooit, dat weet iedereen. Zo. Dat is eruit. Helaas heb ik het afgelopen week voor een keer wél in werking gezien, en daar werd ik niet vrolijk van. Even leek het erop dat ik donderdag halsoverkop naar Nederland had moeten reizen. Gelukkig liep het allemaal met een sisser af.

De dag dat we naar de UK vertrokken, stuurde ik, zoals ieder jaar, mijn bedrijfsadministratie van het jaar ervoor aangetekend naar G. Daarna verkeerde ik 3 weken in de zorgeloze veronderstelling dat mijn zending zou behoren tot die 99,8%-ofzo van alle foutloos bezorgde zendingen. Lang verhaal kort: dat was niet het geval. Om onduidelijke redenen had TNT het ding wel aangeboden aan de geadresseerde, maar vervolgens per omgaande weer retour naar EHV gestuurd. Waar ik het natuurlijk met geen mogelijkheid kon ophalen, omdat dit totaal onverwacht was en omdat je alleen zelf een aangetekende zending mag terugnemen. Op dat moment bekroop mij toch wel matige zorg. Waar was mijn administratie van 2009?

Aangezien het al drie weken geleden was, zou de zending in kwestie misschien ook niet meer op de afhaallocatie zijn. Voor de jaarafronding zijn originelen nodig, dus de rekening (lees: garantie) van mijn camera of de bewijzen van het netjes afdragen van mijn BTW dwarrelden mogelijk ergens in een sorteercentrum in Veldhoven. Of Den Helder - of Assen. Wie zou het zeggen?

Die avond bekeken we de opties. Als ik het met alle geweld zelf móest ophalen - dan moest dat maar. We bladerden door de vliegticketwebsites. "Even op en neer" bleek toch wel significante bedragen te kosten, een goedkoop ticketje is alleen verkrijgbaar met voorkennis en wat langer verblijf. Met auto en boot dan maar? De ene dag heen, de andere terug? Ik lig zelden ergens van wakker maar die nacht sliep ik niet al te best. Rationeel weet je wel beter, maar ik droomde toch van hoe TNT al die niet-afgehaalde postwezen wekelijks in een enorme incinerator zou pletteren, waar mijn ordnertje een onopgemerkt poefje rook zou zijn temidden van duizenden bruine enveloppen vol A4-tjes met ongewenste gerechterlijke dwangbevelen en loze pakketjes overlevingsmateriaal verstuurd naar spoorloos verdwenen geliefden.

De volgende ochtend belde ik TNT. Op de Track&Trace website kon je gek genoeg van dit pakje wél informatie vinden. De TNT meneer had óók geen idee hoe het kon dat mijn zending meteen was geretourneerd. Dat had niet moeten gebeuren. Gelukkig kon hij wel mijn nachtelijke zorgen over postvergruizers uit de wereld helpen. Een onbestelbaar stuk gaat Naar Den Haag. Dat klonk zelfs in tijden van formatie, nog wel opbeurend. Dan zou ik, over enige dagen, kunnen bellen om verdere instructies te geven. In elk geval hoefde ik niet op stel en sprong naar NL af te reizen. Maar waar mijn pakket zich nú bevond, dat kon hij dan weer niet zien. Het systeem verstrekte niet meer informatie dan dat het 'ergens in Eindhoven' was. Aha. Zelfs voor TNTers zelf is Track&Trace dus niet het antwoord op alles.

Daarna belde ik het afleverpunt 'om de hoek'. Daar werd ik direct een stuk wijzer. Niet alleen lag mijn pakje daar, ook bood de eigenaar van het postagentschap aan om per telefoon een nieuwe opdracht voor aangetekend versturen aan te nemen. Dat mocht ik dan wel komen betalen als ik weer in de buurt was, of gireren. Ik kon de man telefonisch wel zoenen. Gosh, I love de kleine middenstander! De zending ging weer op pad en heeft inmiddels wél de bestemming bereikt en ik verkeerde gisteren de ganse dag in een extra-opgewekte stemming. Daarom: koopt allen uw tijdschriften en kantoorbenodigdheden bij Read Shop Cassandraplein, want Zij Zijn Geweldig!

De volgende keer breng ik mijn ordnertje wel weer persoonlijk langs.

dinsdag 24 augustus 2010

in het wild

Ooit, lang geleden, zei ik tegen Mark dat je echt ergens 'geland' bent op een nieuwe woonplek als je zomaar in het wild iemand tegenkomt die je kent. In Eindhoven duurde dat een paar maanden, toen zaten we in het theater ineens achter kennissen. Hier in Bath was het na een week al raak. Daar liep ik in de stad zomaar tegen een bekende aan.

Vandaag was echter de topper. In de IKEA van Bristol, minstens 25 miles van huis, zag ik twee bays naast waar ik net mijn winkelkarretje met planken had leeggekiept in de achterbak, een bekende zijn auto inparkeren. Niet alleen een bekende, maar notabene een gewaardeerde klant van Ipso. Het moet niet gekker worden.

maandag 23 augustus 2010

aardappelkarate

Aardappels blijken een onuitputtelijke bron van verbazing en inspiratie te zijn. Afgelopen week kocht ik een zakje 'Perfect for baking': reusachtige, zeer gelijkvormige knoeperds. Om niet teveel aan het toeval over te laten, googelde ik wat rond op 'perfect baked potato'. Daar was natuurlijk wel voor een week of drie leesvoer over te vinden. Ik beperkte me maar tot de allereerste google-hit. Het was een lang artikel van tv-chef Nigel Slater. Het advies van zo'n stoere rough-edged kok leek me een nuttige aardappel-approach.

Slater beschrijft in een langdurig relaas het hoe en waarom van de Perfecte Baked Potato. En hoe die van buiten licht knapperig maar vooral niet dik-van-schil is, en vanbinnen een zachte kruimeltjesmassa, 'als vers gevallen sneeuw'. En hoe zorgen wij dat onze aardappel zo wordt? Met een karateklap. Niet inkerven, geen folie, geen prikken met een vork, geen kruiden, geen voorkoken, geen magische microgolven. Gewoon de piepers op een bakblik kiepen en ongezien een uur in de oven mieteren. Dan zijn ze van binnen gaar en van buiten niet te hard. En dan, dan mep je met de blote hand in een reuze karateklap elke aardappel afzonderlijk open. Of in elk geval, van binnen tot de gewenste vers gevallen sneeuw-consistentie.

Aardappelkarate. What's next, komkommeryoga? Power Pilates voor de gehaktbal? Tomatenaerobics?

Maakt niet uit. Het werkt.

zondag 22 augustus 2010

klantenbinding

Schoolschoenen zijn een fenomeen apart hier in de UK. Vrijwel alle scholen verplichten kinderen zwarte schoenen te dragen als onderdeel van hun uniform. Kinderschoenen zijn toch al tamelijk betaalbaar in vergelijking met Nederland, maar schoolschoenen zijn dat zeker. Ik nam Elise mee naar de ietsje-beter-dan-normale schoenwinkel, omdat haar lange, smalle voeten in Nederland in geen enkel Mary-Jane-modelletje passen, en dat wíl ze nou net zo graag.

Nou, voor de iets-beter-dan-normale schoenwinkel hier was dat geen enkel probleem. Bij binnenkomst realiseerde ik me dat waarschijnlijk half Bath en omstreken dit weekend had uitverkoren om schoolschoenen te gaan kopen voor het héle gezin - of dat dit een immens populaire schoenzaak moest zijn. Of allebei. Op alle bankjes en krukjes zaten kinderen. Om alle bankjes en krukjes zaten ouders, en -handig- in het zwart geklede winkelmedewerkers.

Bij binnenkomst overhandigde een van hen mij een nummertje ("71, we're at 67 already so you won't have to wait too long!") en Elise een setje kaarten met spelletjes en raadsels 'for the wait'. Toen we aan de beurt waren, hielp 'Matt' ons door vlot haar voeten te meten, te constateren dat ze een 13 1/2 was (halve maten! in kinderschoenen! geweldig!) en toen ook nog bleek dat het allereerste paar dat Elise uit het rek plukte, in haar maat bestond, was haar geluk al compleet.

Dat Clarks zo geniaal is geweest om in de hiel van de schoenen geheimzinnige optilbare klepjes te maken waardoor kleine speelgoedpoppetjes in de hak verborgen kunnen worden, die dan door een raampje naar de straat kunnen staren (we horen de straatmuzikant buiten 'diamonds on the soles of her shoes' zingen) is dan hoogstens nog een extra kersje op deze toch al prachtige taart.

Dat de schoenen als gegoten zitten, van echt leer zijn en de helft kosten van een paar behoorlijke kinderschoenen in Nederland is voor Elise van generlei belang, en voor mij de beste klantenbinding ooit.

zaterdag 21 augustus 2010

Markblog - Logicomix

Robbert Dijkgraaf schreef dat zijn elfjarige zoon opging in een stripboek over wiskunde - Logicomix. Ik zag het bij Johannes staan en was zeer geintrigeerd. Johannes heeft nog veel in zijn leesqueue en ik mocht het lenen.


Logicomix is een bijzonder boek. Het heeft de uiterlijke verschijningsvorm van een stripboek, al is het een kleiner formaat, vier centimeter dik (350 pagina's) en wat serieuzer dan het gemiddelde stripboek (hoewel, sinds mijn eigen elfde jaar heb ik nauwelijks nog stripboeken gelezen - misschien zijn alle stripboeken nu zo?). Het is dik papier, erg zwaar, houdt heerlijk vast, en leest als een trein.

De centrale lijn is de zoektocht van Bertrand Russell en consorten naar de fundering van de wiskunde. Zo gesteld lijkt dat een onderwerp voor een rustig collegetje op maandagmiddag, maar het schijnt destijds als een serieus probleem te zijn gezien, waar de groten rond 1900 allen aan gewerkt hebben. In het boek wordt Russell zelfs geheel door deze kweeste obsedeerd, en zijn houding heeft iets panisch - alsof de wereld in elkaar ging storten als het niet lukte. Misschien was dat ook wel zo.

In de uitwerking van de auteurs Doxiadis, Papadimitriou, Papadatos, en Donna - het ontbreekt ook niet aan Griekse elementen - is het een prachtverhaal, dat je meeneemt en doorsleurt tot het einde van het boek.

Ik ben vooral benieuwd hoe niet-wiskundige lezers het ervaren. Misschien kan ik Irene overtuigen om het te lezen?

vrijdag 20 augustus 2010

Oirschot

Ik was nog maar net van de warme verrassing van alle herkomstvermeldingen op mijn verswaren bekomen, toen de volgende zich aandiende. Vandaag was ik eerst langs het vlees-schap gelopen. Die keer dát we vlees eten, wil ik graag een soort-van-beestvriendelijk geproduceerd lapje. Dat lukt best in de UK, er is freerange en organic te over, en ook MSC vis is alomtegenwoordig. Het is een veel groter raadsel welk vlees je nou moet kiezen als je iets wilt dat vergelijkbaar is met een biefstukje. De instructies op de achterzijde van alle fillet steaks, rump steaks, sirloin steaks, beef steaks en frying steaks verraden weinig over met wie je van doen hebt. Aan de prijsstelling zou je nog kunnen afleiden of je een biefstuk, een bieflapje of een entrecote in de hand hebt. Inmiddels geloof ik dat ik er redelijk uit ben.

Herkomst is bij dat vlees eenvoudig. Je hebt Brits en Iers. That's it. Soms staat er een streek bij vermeld, maar net als op allerlei groenten en zuivelproducten vind je vaak een trots Union Jackje ergens op de verpakking. Alsof er nooit een British Steak Emergency crisis heeft bestaan. Eat local produce.

Daarna liep ik terug naar de groenten om een geschikte aardappel te selecteren voor bij dit stukje dooie koe. Overal weer die vlaggetjes: "British Pots" op bijna alle zakken. Anya hadden we vorige week al ontmoet, en dus waagde ik me aan een ander model. Hoe ze heette, ben ik vergeten, maar haar herkomstlabeltje verraste me. "OIRSCHOT, HOLLAND", stond erop. Fietsafstand van de Orpheuslaan. So far voor local produce, maar we leren ons kroost graag waar hun eten vandaan komt, nietwaar?

Dus, kindertjes, wat komt er uit Oirschot? Juist ja. Piepers.

Mr & Miss Cool

Mr Cool is vooral erg cool in zijn kledingkeuze. Hij is nou eenmaal erg gesteld op nette overhemden en stropdassen, en kan niet wachten tot hij zijn eerste pak krijgt, voor het naderende huwelijk van oom B.
Miss Cool besteedt het liefst haar zakgeld aan thrills zonder weerga, zoals bungee trampolines. Waarschijnlijk zou ze, als ze dat zou mogen, ook wel echte bungee jumps willen maken.

donderdag 19 augustus 2010

Bristol

Gisteren waren we in het nog tamelijk nieuwe Blue Reef Aquarium in Bristol. Helaas voor onze haaien-en-roggen-fans was het bijna onmogelijk om de gemiddelde haai goed in beeld te krijgen met een iPhone. Wel kwamen deze twee zeewezens in beeld tussen de zeepaardjes.

dinsdag 17 augustus 2010

Anya

In de UK is de gemiddelde consument een stuk bewuster met voedsel bezig dan in Nederland. Natuurlijk, ze hebben van oorsprong een vette, zware arbeiderskeuken, maar dat is aan onze kant van de Noordzee niet anders. Toch ligt de gemiddelde super vol met voortreffelijk eten, mooie groenten in grote variëteit, echt lekkere kant-en-klaar producten en vooral heel veel organic, toevoegingsvrij of lokaal gesourced. Nergens zijn zoveel beroemde media-koks, zoveel leuke kookbladen en nergens wordt zoveel prime-tv-time aan eten en koken besteed.

Erg charmant is de herkomstvermelding op allerlei verse producten. Niet alleen wordt beschreven of je worteltje afkomstig is uit Hartford, Hereford of Hampshire, ook staat er vaak bij hoe de landbouwer heet die je groente heeft gezaaid, besproeid en geoogst. Dat was wel verdacht extreem-leuk toen bleek dat de producent van onze zak aardappeltjes van de afgelopen week, 'Cropper' heette. De aardappeltjes, kleine charmante truffeltjes, heetten Anya. Allemaal.

maandag 16 augustus 2010

Gijsblog - wandeltocht naar de Bathampton pub

We moesten heel lang lopen. We hebben heel veel boten gezien, en we hebben nog wel eens vaker boten gezien. Deze doodskop is omdat diegene heel veel modelletjes maakt, net zoals ikzelf.

We hebben heel erg genoten en we zijn heel moe geworden. We hebben heel lekker gespeeld, er waren heel veel speeltjes, dat was in het restaurant.

zondag 15 augustus 2010

het systeem en ik

Hoewel ik tamelijk tevreden ben met de mogelijkheid om de komende dagen op zijn minst een vorm van internet te hebben door middel van de USB stick met mobiel internet van t-Mobile, zitten er toch ook wel weer wat bloeddrukverhogende aspecten aan. Hoe kan het ook anders, zou je zeggen, tenslotte moeten mobiele operators er wel wat voor doen om op de eerste plaats te blijven van 'meest klantonvriendelijke bedrijfstak met de meest ondoorzichtinge aanbiedingen en prijsstelsels', anders worden ze ingehaald door de energiebedrijven en de luchtvaartmaatschappijen.

Enfin, t-Mobile dus. 'Mijn' operator in NL en, hier in de UK met naar ik moet toegeven, tamelijk deskundig personeel. In de winkel in Stall Street althans. Ze verkochten ons tijdelijk en inplugbaar internet. Dat werkt redelijk goed. Daarstraks wilde ik eens rondkijken bij de webslijter Oddbins. Dat mag niet van t-Mobile. Want misschien heb ik nog niet de Legal Drinking Age voor dit land bereikt. Dat ik die al ruim 15 jaar voorbij ben, kan t-Mobile natuurlijk best weten, aangezien ik voor de stick heb betaald met een credit card, maar voor alle zekerheid doen ze even of ze dat niet hebben gemerkt. Als een ware beschermengel werpt zich een t-Mobile pagina tussen mij en de slijterij. Ik mag er pas in als ik door een hoepeltje naar keuze ben gesprongen.

De hoepeltjes zijn als volgt gedefinieerd:
  • To access interactive websites such as Youtube and social networking sites such as Twitter, text MODERATE to 879. To prevent children from accessing these sites text STRICT to 879.
  • Call 1818 and provide your credit card details.
  • Visit My T-Mobile (click here to login) and Remove Content Lock under the 'My Phone' menu.
  • Bring in your proof of age at any T-Mobile store.)
Aan het eerste statement heb je niks: MODERATE is wat we al hebben, nog strikter hoeft natuurlijk niet en de code voor "geef alles vrij, kom maar door met die sex, drugs, rock & roll" staat er niet tussen. Het tweede statement biedt ook geen hulp. Ik heb namelijk geen UK telefoon, al helemaal geen t-Mobile telefoon dus hoe zou ik 1818 kunnen bellen, om een nummer door te geven dat ook gewoon bij mijn betalingsinformatie staat? De laatste optie is knap stom, als je bedenkt dat je juist NIET de stad in wilde maar online iets kopen.

Dus, bleef over: registreren op de t-Mobile site. Hoewel dat nou niet echt mijn voorkeur had, heb ik dat toch maar geprobeerd. Dat viel nog niet mee. Het begon al met zo'n interface die pas als je ALLE velden hebt ingevuld, vertelt dat je veld 1 of 2 fout had en je vervolgens opnieuw laat beginnen. Na-nana-naaaa-naaa (hoor je zachtjes uit de USB poort schallen). Oneindig gebruikersonvriendelijke dingen zoals: wel eisen stellen aan de passwordlengte, maar alleen cijfers en letters toestaan. Of: pas helemaal aan het einde vertellen dat de username already taken is. Echt stompzinnig vond ik deze: security question, please enter your mother's maiden name. Niet vanwege de vraag, maar omdat er in het antwoord geen spatie voor mag komen. Duhuh. Natuurlijk, zal je altijd zien, heeft mijn mother's maiden name wél een spatie. Dat zal dan wel de t-Mobile-Murphy-factor zijn ofzo.

Nadat ik mij met nogal wat moeite door het registratieformulier had geworsteld, kwam ik dan eindelijk bij het 'MyPhone' menu-item. Nu zou ik dan toch op zijn minst kunnen kijken of Oddbins misschien een smakelijke Viognier in het assortiment heeft. Not.

Het is natuurlijk voorspelbaar, maar MyPhone heeft alleen Content Unlock instructies voor... telefoons. Niet voor stickies.

Toen ik zonder resultaat de FAQs en andere helppagina's had doorgeakkerd, viel mijn oog op een popup-windowtje. "Chat with a real person!" riep het windowtje. Dat sprak me wel aan. Ik kon kiezen: 'buy new t-Mobile product' of 'existing product'. Dat laatste natuurlijk, kopen hoefde niet meer. Mooi niet dat ik een echt mens kreeg, het bleef bij een rijtje mogelijke vragen waar de mijne niet tussen stond. Maar omdat ik niet voor een gat te vangen ben, koos ik de andere optie. Dat leidde tot dit interessante gesprek:

Thank you for choosing T-Mobile. A T-Mobile Sales Adviser will be with you shortly.
You are now connected with Agnes.

irene: hi Agnes, why can I only chat to a real person if I want a new account? I have a question about a
product I already purchased
irene: but that was not an option
Agnes: Hi there, my name is Agnes. I am part of the dedicated T-Mobile Online Sales Team. How can I
help you with your new order?
Agnes: Hi Irene
irene: I purchased a Mobile stick and am trying to remove the content lock
irene: but this seems quite hard :)
Agnes: For the this query you will have to call customer care for the same as I do not have access from
my system.
irene: too bad. Thanks anyway

En dat was dan dat. Zonde van de tijd - er liggen drie nieuwe boeken te wachten. Ik ga gauw Alain de Botton aanbreken.

nee/ja/ja!

In Nederland ben ik enorm tevreden met onze nee-nee sticker op elke brievenbus. Ook heb ik me zodra dat kon, aangemeld bij alle rot-op-bel-mij-niet registers en zo word ik nog maar heel zelden ongewenst gestoord door commerciële aanbiedingen van welke aard dan ook.

Hier in de UK werkt dat totaal anders. Zodra onze nieuwe telefoonlijn was aangesloten, rinkelde het ding. Dezelfde dag nog. Dat bleken geautomatiseerde verkoopcomputers te zijn. Net als in Canada bellen hier geen laagopgeleide callcenter-m/v's maar voice computers. VRS is niet eens het goede woord, want van antwoorden is geen sprake. Ze bellen jou gewoon op, of je dat nou wilt of niet. En het is nog op je woorden letten ook, want een yes zou zomaar opgenomen kunnen worden en beschouwd als een bevestiging van aankoop van een uitvaartverzekering of een verzoek om hypotheekadvies. Aangezien we de lijn nét hebben, weet nog niemand anders het nummer (zelfs ikzelf weet het nog niet), dus elke beller is gegarandeerd ongewenst.

Wat ik wél zou willen ontvangen, is lokale reclamemeuk. Ik vind het prima om de eerste weken in een nieuwe woonplaats op de hoogte te raken van de lokale middenstand. Maar floddertjes-en-aanbiedingboekjes, die heb ik nog niet gezien. Ofwel ze worden niet huis-aan-huis verspreid (wat een verlicht idee!) en men plukt ze alleen uit een bakje bij de betreffende winkel, of de bezorgers hebben ons minuscule brievenbusje nog niet gevonden, of ze vinden dit achterafstraatje niet de moeite.

Lokale sufferdjes bestaan eigenlijk niet, er is 1 betaalde, vrij serieuze, lokale weekkrant, die elke donderdag voor 70p in alle winkels ligt. De Bath Chronicle is een belangrijke bron van informatie, met uitgebreide discussies over het al dan niet volledig bus-en-taxivrij maken van Pulteney Bridge, de killer gulls die de hele stad om 4 uur 's ochtends wakker krijsen en de schrik van elke vuilniszak zijn en natuurlijk alle lokale weetjes en praatjes over scholen, charities en sportclubs. Nodeloos te zeggen dat we die elke week uitspellen.

En dan is er natuurlijk nog een heel belangrijke manier om je in te bedden in het lokale commerciële leven, één die je in Nederland het liefst vermijdt of, indien dat niet mogelijk is, tenminste saboteert. Dat zijn de customer loyalty cards, de bonussystemen, de klantbinders, de kaarten die ALLES van je willen weten om je vervolgens te bespringen met 'geselecteerde aanbiedingen' op basis van je koopgedrag. Natúúrlijk neem ik ze allemaal. Natuurlijk heb ik inmiddels een nectar card (Sainsbury's en Homebase), een Costa Coffee card, een Boots klantenpasje en de Waterstones card moet er maar zo snel mogelijk bij komen. Mijn adres hier mogen ze gerust hebben, over een paar maanden merk ik niks meer van die spam en intussen geniet ik van eindeloze stromen speciaal geselecteerd voordeel. Laten liggen is duurder.

zaterdag 14 augustus 2010

blieb

We zijn direct, maar dan ook direct, na anderhalve dag hier, lid geworden van de bieb. De bibliotheek is onwaarschijnlijk modern qua uitleensysteem, heerlijk oubollig en tegelijk goed voorzien qua collectie, heeft bijna alle soorten media tot en met mp3-spelers met voorgeladen audioboek toe, is gratis en ook nog op loopafstand. Bovendien mag je per kaart - en we hebben er drie - 20 items lenen. We kunnen ons dus met een gerust hart te buiten gaan.

Aan Fairies-boekjes voor Elise, die ze verbazend goed kan lezen, aan bladmuziek voor onze meegebrachte instrumenten, aan boeken over planeten, orkanen en luchtvaart, voor onze kleine ingenieur, aan een heel assortiment Delia-boeken zodat ik die tenminste niet allemaal hoef te kopen - iedereen is tevreden en het maakt het gemis van onze 14 boekenkasten waar we maar weinig van konden meenemen, weer een beetje goed.

vrijdag 13 augustus 2010

King of the City Jungle

Twee jaar geleden stonden er varkentjes door de hele stad. Nu staan er leeuwen.

Somerset

Er is hier in de omgeving van Bath een onmetelijke voorraad leuke dorpen en stadjes waar we in het verleden nooit geweest zijn, omdat we geen auto bezaten en we dus vooral functioneel de stad uit reisden. De rest van ons leven speelde zich af in Bath.

Tegenwoordig kan ik op een doorsnee ochtend de auto nemen naar Bradford-on-Avon. Voor de bescheiden 10-mijls-afstand nog best een flinke rit, omdat het dwars door de heuvels gaat, op een weg die aangeduid is als een serieuze doorgaande route maar in Nederland niet zou misstaan op de Groene Toeristische Karrepad Routes Kaart van de ANWB.

Bradford is een lief en beetje tuttig taart-en-thee-dorp met een centrum dat volledig overhoop ligt door opgebroken straten en Essential Gas Works zoals ze hier langs de kant van de weg staan op grote gele borden. Ik vraag me dan altijd af of ze het er ook bij zouden vertellen als ze de weg zouden opbreken voor Non-Essential Gas Works, maar dat terzijde.

In de zoepah, die verder net zo was als alle andere supermarkten hier in Bath (groot, vol heerlijke hapjes en een ruime keuze in scharrelgroente, springvlees en blije eieren) liep het vol Joyce Barnabys. Ik schafte me kwijlend allerlei heerlijkheden aan, zoals pink-blush-pears, Lancashire cheese en lokale biertjes.

Op de terugweg viel ik middenin een echt stuk sentiment van 1997. De radio tunede in op BBC Somerset. Waw! BBC Somerset! Ineens zat ik weer in de auto bij Mike en Andrew, met wie ik altijd carpoolde naar Shepton Mallet, lang, lang geleden. BBC Somerset, net als alle andere regionale BBC zenders een onweerstaanbare blalala zender met geinige plaatjes uit je eigen jeugd, ingezonden reacties van luisteraars en eindeloos gebabbel van de presentatoren. Precies dat waar ik me groen aan erger bij Radio 1, maar de regionale Beebs claimen tenminste geen nieuwszenders te zijn. Als hoogtepunt hoor ik dan altijd weer graag de fileberichten, die op deze specifieke zender werden uitgesproken door twee hyperactieve travestieten met de namen Major Holdups en General Problems. Ah! Daarvoor sta je graag in de rij bij de Inessential Road Works.

donderdag 12 augustus 2010

afval

Ik bestudeer nauwgezet de instructies van de gemeente voor de afvalinzameling. Alles mag op dezelfde dag naar buiten, Niet in een Kliko maar wel in een conventionele bin, of gewoon in een meeuwvriendelijke zwarte of witte zak (geen wonder dat er hier bendes meeuwen zo groot als vette huiskatten rondzwerven). Aparte ophaal voor glas, papier, karton, plastic etc. Maar wat niet aan huis wordt opgehaald, kun je naar een Recycling Centre brengen. Het eerste item op het lijstje dat niet aan de straat gezet mag worden, is asbest. Maximaal drie platen asbest mag je hier gewoon op eigen houtje naar de lokale miljeustraat vervoeren. Gezellig.

woensdag 11 augustus 2010

lowtech

Dit lieve kabouterhuis is verrassend goed 'voorzien van alle voorzieningen', zoals een verkoopcatalogus van een gemiddeld huis nogal eens roept. Vaatwasser, wasmachien en maar liefst twee badkamers, daarmee overleven we het best. Maar in de keuken mist de ware hobbykok nog wat kleiningheden. Zo is er wel een klein lullig gardetje in het laatje naast het gasfornuis, maar erg veel meer dan een ei kluts je daar niet mee. Dus ik heb me een ware Donald Duck handmixer aangeschaft. Zoeen met twee gardes en een enorm tandwiel met een handvat. Naast de handmixers lag iets waar ik geen weerstand aan kon bieden. Helaas ligt de Kitchens vol met allerlei zaken waar ik maar moeilijk weerstand aan kan bieden. Dit keer betrof het een klein perspex koepeltje met een deurtje, en twee grijs-en-lime kleurige wieletjes eronder. In het koepeltje steken 4 vlijmscherpe mesjes naar buiten. Als je door het deurtje een teen knoflook duwt en met de wieletjes over het aanrecht racet, heb je in een paar tellen perfect gehakte knoflook. Gaat ook prima en even lowtech met een mes, maar dit is wel leuker.

Gijsblog - Rugby

Ik heb rugby gezien in Engeland. Er was 'We will we will rock you!' bij en rugby is dat je de bal boven palen of in de lijnen moet schieten. Het is geen normale, ronde bal, het is een ovaal. We hebben heel lang gekeken. Yentl en Levia zijn bij ons en het is heel, heel laat, en ze gaan logeren. Het was heel fijn. We hebben heel hard gejuicht en genoten van het rugby.

Edith en Merijn en Levia en Yentl blijven nog een tijdje bij ons.


Op het bovenste randje staat een klein beetje rugbyveld. Kijk, er staat een streep, en als je goed kijkt staat er een heel klein oranje dingetje. Dat oranje dingetje is de doelpaal.



Vind je dit leuk? Gijs krijgt graag email op gijspeletier@gmail.com!

ein-de-lijk

Een definitieve oplossing is er nog niet, maar we hebben in elk geval weer Een Vorm van Internet. Alles gaat nog steeds prima met iedereen, we hebben een dag of 6 logees uit Nederland gehad, wat voor iedereen heel gezellig was. Gijs heeft zichzelf een prachtige bult gevallen op het fonteinplein van @Bristol, wat hem (en ons) gratis medisch advies opleverde van een Britse arts die er toevallig naast stond toen hij crashte. Elise is besprongen door een bacterie en heeft daarvan impetigo opgelopen dus kreeg van weer een andere arts een mooie kuur met beestjesdoders voorgeschreven. En verder leven we allemaal nog, los van de ontwenningsverschijnselen van 10 dagen geen internet. Inmiddels leven we met een prepaid dongel, eigenlijk al een heel aardige oplossing voorlopig. 't Is alleen meer smalband. Foto's en video's volgen.

dinsdag 3 augustus 2010

op de radar / van de radar

We zijn gearriveerd, alles ok met iedereen, maar we verdwijnen even een weekje van de radar. Noodgedwongen gaan we over op een andere telecomaanbieder, want BT is ZO klantonvriendelijk, ZO belabberd van kwaliteit en ZO bureaucratisch, dat we dan ook maar direct Een Ander Nemen.

Als we weer web hebben, komen de foto's, video's en overige media.