dinsdag 29 januari 2008

'pap, mam, dit is m dan...'

'...de nieuwe.'

Mobilo de vroem.

maandag 28 januari 2008

Rozeke

In het Brabants Dagblad, dat de reiziger vóór mij leest, staat een geboorteadvertentie. Het meisje heet Rozeke. Dan heb je geluk als kind dat de Moderne Mensch geen klassiekers meer kent, anders noemt in no time je hele vriendenkring je Zoetekoeksdozeke.

no signs today

Als ik het perron op kom, anderhalve minuut voor vertrektijd, staat er wel een trein, maar op het bord de mededeling 'Niet instappen'. Toch zit de trein bijna vol. Ik informeer bij een langslopende NS-meneer en die bevestigt dat deze trein wel de reguliere 7.02 is. In de trein staat overal 'Heerlen' op de displays. Een minuut voor vertrek roept de conducteur om dat de displays niet aangepast kunnen worden. Sorry - no signs today.

hè, gezellig...

Op de stations hangt momenteel in veelvoud een reclame die tot nadenken stemt. 'Scheiden?' kopt het reusachtige geval, dikke letters geprojecteerd over een mens in dramatische pose. En daaronder: 'kom naar de echtscheidingsbeurs!' Tja, waarom ook niet. Na de Love&Marriage beurs en de Negenmaandenbeurs duurt het meestal wel even voor de Uitvaartbeurs aan de beurt is, en elk jaar de Woonbeurs, de Huishoudbeurs, de Autorai en de Vakantiebeurs, dat wordt ook zo'n *sleur*. En dus: de echtscheidingsbeurs. Wat zouden ze daar doen? Leuke incentives of grappige herinneringskadootjes ('bedankt dat je bij onze echtscheiding was') kun je je nauwelijks voorstellen. Speciale kleding om er extra gepast somber uit te zien? Glibber-in-pompflesjes om vastgeroeste trouwringen af te krijgen en je zo te ontdoen van de knellende huwelijkse banden? Of kijkt de Echtscheidingsbeurs liever *vooruit* en is het een relatie-evenement waar je mogelijk je volgende partner opdoet?
Vooralsnog zie ik vooral langgerekte rijen stands van stoffige dossierkasten en donkergrijze maatpakken.

zaterdag 26 januari 2008

zomer 2008

Het is nog vroeg, maar we weten nú al wat we gaan doen in de zomer van 2008. Vanaf 21 juli tot half augustus gaan we 10 jaar terug in de tijd, maar dan nu mét de kinderen! We hebben een huis geboekt en gaan met eigen auto en boot.

regeling

Hoe maak je als dienstverlenende instantie een regeling waar je zelf lekker weinig last van hebt?
Je maakt 'm gewoon op elk moment naar keuze intrekbaar.
Korein, de monopolistische kinderopvangorganisatie van Eindhoven, had een regel die voorschreef dat je zes maanden na aanvraag gegarandeerd de opvangdagen van je voorkeur zou krijgen. Wij vroegen dus in september al een wisseling aan, om zo 1 maart zeker te zijn van een wissel. Want Gijs moest dan tenslotte óók wisselen van dag en dat wilden we natuurlijk zo goed mogelijk gelijk laten lopen. Toen ik laatst eens belde over hoe het stond met die inschrijving, vertelde Korein dat er nog geen zicht was op opvang. Toen ik daarop verbaasd refereerde aan die beloofde garantie, zei de medewerker aan de andere kant van de lijn 'ja, die regeling hebben we opgeheven, want dat konden we niet waarmaken.'

Tja. Lekker dan.

hij kan het écht

'Mama! Gijs zei 'Kaas'!!' zegt Elise.
En ja hoor.
Kaas komt er ongeschonden uit.
Er is een gutturaal kwartje geland in dat jongetje.

slimmer (2)

Ook dit had Elise vast slimmer aangepakt.
Vandaag was bij de orderpickers het kuipje margarine de piephaas.
Helemaal gecrusht... en dus overal Marge op en aan.
Dit keer heb ik monsieur Albert maar eens gebeld.
Meestal zijn we erg tevreden, maar hij moet natuurlijk niet te slordig gaan worden. Dan doe ik het zelf wel.

piepjes

'De piepjes gaan niet!' zegt Gijs verontwaardigd. Hij staat met zijn neus tegen het raam van de oven aangeplakt. Gelukkig is het cool-touch.
Gijs kan eigenlijk helemaal niet wachten. In de oven staat een chocolade-kersentaart te garen. Morgen is papa pas jarig, en dat weet hij ook wel. En morgen gaan we die taart dus pas eten. En toch kan hij het niet laten om elke vijf minuten te vragen 'wanneer is de taart klaa-haar?' ...'wanneer gaan we de taart opeten?' ('Morgen Gijs') 'Waarom morgen?'

woensdag 23 januari 2008

stemmen

Ik leg Elise uit dat we na het avondeten met zijn allen even gaan stemmen, hier op de hoek in Peppelrode. Ze is een paar keer eerder mee geweest om te stemmen en ik vraag of ze nog weet wat dat is. Dat weet ze niet meer, alhoewel het vaag begint te dagen als ik vertel over het inleveren van de oproepkaart en dan een hokje rood kleuren (je bent een Amsterdammer of je bent het niet) of op een knop drukken.

Dan leg ik uit waaróm je gaat stemmen.
'Dan mogen alle grote mensen zeggen wie zij vinden dat de baas moet worden. Bijvoorbeeld van het land, of van de stad, zoals nu.'
'Mag je dan iedereen kiezen?'
'Nee, de mensen waaruit je mag kiezen, zeggen van tevoren wat zij gaan doen als je voor hun kiest. Dat doen ze in de krant of in een folder of op tv. En dan kun je bedenken wat jij belangrijk vindt. Bijvoorbeeld: de ene zegt dat-ie het belangrijk vindt dat iedereen goed naar school kan... en de andere dat iedereen makkelijk met de trein kan...'
'Of dat het belangrijk is dat iedereen goed in zijn neus kan peuteren...'

Juist ja.

CVB

De telefoon gaat. Anonieme oproep. Dat is op dit uur vrijwel zonder uitzondering een verkooppraatje. En ja hoor.

'Goedenmiddag, u spreekt met het Centraal Voorlichtingsbureau... wij zijn op zoek naar ...'
Terwijl de persoon aan de andere kant van de lijn haar scriptblurpje verder afmaakt, iets met eigenwoningbezittersonderdevijfenvijftigjaarofzeaanhetjuisteadresis, denk ik: centraal voorlichtingsbureau? Whoehahaha, laat me niet lachen. Kies een lekker indrukwekkend en serieus klinkende naam zodat de halve populatie denkt dat je het Voorlichtingsbureau voor de voeding of het Centraal Planburau of een of ander College van Bestuur bent.

Dus vraag ik eerst maar eens:
'Centraal Voorlichtingsbureau - wat ís dat eigenlijk?'
Oei.
Dát stond niet in het script.

Er volgde een onsamenhangend antwoord over samenwerkende banken en hypotheekverstrekkers die mij graag willen doorrekenen en dat ik er 25 euro mee kon winnen.

Toedeloe. Niet geïnteresseerd.

end of an era

Het einde van een tijdperk nadert.
(Deze gaat niet gepaard met bazuinende engelen of hoofdeloze ruiters overigens)

Vanochtend hoorde ik het Gijs heel duidelijk zeggen: 'Ich bent Klaar!'
Klaar.
Klaar, met een K.
De K van kaas en koekjes.
De K van komoppertje en '...krijgen we nou?'
Díe K.

Wég is de K van tomtommer en trogodil.

dinsdag 22 januari 2008

cliffhanger

Wat ik echt je reinste kulbla vind van de commerciële nieuwzen, is de cliffhanger. Come on!? Sinds wanneer heeft het nieuws een cliffhanger nodig? Aan het eind van het RTL-half-acht-journaal babbelt Rik N. nog even gezellig verder over een of andere kever die een grote bedreiging bladiebladiebla. En dat kun je állemaal zien en meebeleven in het nieuws van 22uur!?

Correct me if I'm wrong, maar
- óf het is Nieuws en dan vertel je het in het Nieuws
- óf het is Geen Nieuws en als zodanig totaal oninteressant voor het Nieuws.

Yofuvervolg

De soya-yoghurt had ik na 1 hap afgekeurd. Te muf.
Maar zondagochtend realiseerde ik me tot mijn schrik dat ik geen gewone yoghurt had gekocht. En ik moest wel voor die 28 eters een grote bak komkommerraita maken. Nou was albert zo vriendelijk om niet één maar drie weken achtereen een bakje Yofu te leveren. Ik was al in diepe twijfel over wat ik daarmee zou doen. Eten weggooien is echt verschrikkelijk, maar opeten leek ook geen optie. Gloria-joechee, de oplossing diende zich aan in de vorm van noodzaak. Na het doormengen van vijf tenen knoflook, flink wat zout, koriander, komijn en citroensap smaakte het nog steeds muf, naar die stomme gemalenkartonzuivel, maar nadat er een halve dag twee geraspte komkommers in hadden gebivakkeerd, was het heel wel te hachelen. Volgens mij heeft niemand gemerkt dat het boon was in plaats van koe.

blanco

Morgen mag ik mijn democratisch recht uitoefenen. En ik ga altijd. Ik geloof niet dat ik ooit een stem-gelegenheid heb verzaakt. Dat kun je ook niet maken, dan mag je acuut vier jaar geen commentaar meer leveren op de betreffende politiek, vind ik. En ik mag graag klagen over de gemeentepolitiek (mwâh, eigenlijk weet ik niet zoveel van de gemeentepolitiek hoor... maar slecht afgestelde stoplichten en het gedreutel hier voor de deur op de laan kosten wel wat ergernis). Morgen dus keurig naar de stembus. Of het een blanco stem wordt, of een totale onderbuikgevoel keuze voor díe PvdA'er die er niet uitziet als een SGP'er, weet ik nog niet.

draach

Bij de HEMA moest ik eigenlijk alleen een artikel ruilen. Wegens te klein. En het was niet eens kleding, het was een portemonnee. Zelfs zonder luscious cash flow is mijn porto vergéven van de minder onbenullige pasjes. De bravo passen van het kaliber Ikea-family blijven meestal al thuis, maar dan nog heb je voldoende cc's, chippers, pinners en flippers om vier rijen kaartvakjes mee te overladen. En wat doe je dan met dat donor codicil kaartje, en moet je ziektenkostenkaart wel of niet in de standaarduitrusting... enzovoorts enzovoorts.

Na ruiling stuitten Gijs en ik op de carnavalsafdeling. En ja, mijn geboren Brabander wilde best een nieuwe outfit. Elise had ook echt een nieuw setje nodig, dus voor haar kozen we een piratencombi. Gijs was vooral erg gecharmeerd van de draak. Hij heeft tegen iedereen in de HEMA verkondigd: 'Ich trijg een DRAACH!'. En zo gebeurde het. Nu loopt hij trots door het huis, met zijn draak aan. Een heerlijk synthetisch groen gedrocht met een klepje met tanden aan de capuchon en een staart met stekels. Gijs geniet.

zondag 20 januari 2008

onmiddellijch

Er was een touw van de trap los - een touw waarmee we een laatjepeuternietdoorditgatdonderen netje hadden geknoopt.
Mark zei tegen Gijs dat hij het ging repareren en Gijs holde ervandoor. 'Ich gaat onmiddellijch iets halen uit mijn tist!' zei hij, en pakte zijn eigen plastic gereedschapskoffer. Gijs' vocabulaire groeit nog met de dag.

feesjûh

De helemaal-platte-en-kleine-stukjes chips smaakten helemaal niet vies. Net zomin als de 3 enorme taarten, het bier uit het tapvaatje (aanrader, al was het alleen maar om je 13-jarige neef de kunst van het tappen te laten oefenen: dat ging prima) en een heleboel curries en bijlagen. Altijd een gok of het ook was opgegaan als je meer had gehad... maar ach. Het was vast wel goed zo. Misschien had ik toch deeltijd cateraar moeten worden. Misschien moet ik maar beroepsfoodie worden en video of boeken over eten gaan maken.

zaterdag 19 januari 2008

slimmer

Ik legde Elise de volgende vraag voor:
'Als jij een zak chips en een zak sinaasappelen in een boodschappenkratje moet pakken, welke doe je dan onder en welke boven?'
Elise antwoordde: de sinaasappels onder en de chips boven. En toen ik vroeg waarom, zei ze dat anders de chips 'helemaal plat en kleine stukjes' zouden worden.

Elise is een stuk slimmer dan sommige orderpickers bij albert...

checklist

klaar: appelnotentaart
klaar: rode dhal
klaar: tamatal murgh, curry met kip, tomaat en ui

half klaar: banoffee pie
half klaar: groentencurry

nog niet klaar: chocoladetaart
nog niet klaar: eieren in een zachte gele kokoscurry
nog niet klaar: komkommerraita

komt morgen wel: heel veel pappadums
komt morgen wel: heel veel rijst

weer

Als ik naar links naar buiten kijk, zie ik woeste slagregen door de straat waaien.
Als ik naar rechts naar buiten kijk, zie ik Gijs op een krat staan. Hij probeert de tuinslang af te rollen en vermaakt zich kostelijk. Hij staat net uit de wind, achter de schuur, en kijkt naar een helikopter die kennelijk boven Eindhoven vliegt. Het weer deert hem totaal niet. Hij wilde zelfs met zijn sandalen naar buiten (dat heb ik overigens wel gevetood). Gijs geniet.

het vermogen tot herhaling

Wat is dat toch, dat kinderen zo dol zijn op herhaling? Gijs en Elise kijken naar MegaMindy, het zoveelste Studio100 vehikel, dat na Samson en Gert heel wel te pruimen is overigens. Maar zo'n twee minuten in het verhaal realiseer ik me dat ik deze al minimaal één keer voorbij heb horen komen. Dat deert ze echter totaal niet. Gijs kijkt ook rustig 30 keer dezelfde Bob de Bouwer en de dertigste keer misschien met nog wel meer plezier dan de eerste.

Mark en ik keken onlangs bij uitzondering voor de tweede keer een aflevering van CSI en dat is toch wel ...duf ...in a way. Kennelijk verlies je ergens onderweg het vermogen tot herhaling, en moet je steeds maar opnieuw geamuseerd worden met weer nieuwe dingen.

vrijdag 18 januari 2008

parallellopipidair

Ik herinner me een dag dat ik bij mijn ouders in hun vakantiewoning in Winterswijk in bed lag- 's ochtends, wakker. En opeens dacht ik 'hee - die muur was even scheef.' Of je in een Picasso-universum verzeild was geraakt. Het hele muurvlak vóór me veranderde van een rechthoek in een parellellopipidum. Toen ik die ochtend beneden kwam en dit aan mijn vader meldde, vertelde hij dat er op dat moment een aardbeving ter hoogte van Maastricht was geweest. De bevestiging dat je niet gek bent, maar gewoon waarneemt.

de tangens phi truc

Vandaag zat ik aan een diner dat even klassiek als voortreffelijk was. Carpaccio, zeebaars en kalfsoester, in een Fransekeukenboek had het niet misstaan. In werkelijkheid was het ook goed bereid en gedecoreerd en het smaakte even uitstekend. Intussen vermaakte ik me prima met de conversatie. Ik heb nooit zo'n last van geen-bèta zijn - gelukkig maar - anders had ik me beslist ongelukkig gevoeld in de uiteenzetting over de tangens phi truc waar hedendaagse studenten geen weet van hebben. Gelukkig kon ik daar 'Nienke die in de donkere kamer sokken uit een lade neemt' tegenover stellen. Wat zou ik toch moeten zonder deze heldin der hedendaagse wiskunde-A: Nienke. Hoewel mijn 5VWO wiskundedocent met minachting sprak over Nienke, heeft ze me toch jaren staande gehouden in de conversaties over Mijn Ervaringen Met Wiskunde. Mijn ervaringen met wiskunde zijn helaas gekortwiekt door Nienke in Getal in Ruimte - en daar kun je ook gelukkig mee worden. Gelukkig.

donderdag 17 januari 2008

barista

Gijs kan erg goed met de Nespresso overweg. Zo goed, dat hij de Hoofdkoffiezetter in dit huishouden is. Het heeft allerlei bijkomende voordelen, zoals dat hij de kleuren leert (verschillende cupjes) en nuttige kennis over groot/klein, vol/leeg en veel/weinig opdoet.

Hij deed vandaag zijn Muis schort aan en klom op de kruk en maakte een koffie voor Mark. Daarna ging hij, nog steeds mét schort, aan het werk aan zijn treinbaan. Toen Mark even later voor zichzelf een tweede kopje koffie maakte, kwam Gijs verbaasd aanrennen. 'Wat doe je nou papa??!! ICH wilde die toffie voor jou maachen!?'

Het aanbod om dan de volgende keer weer te mogen, kon hem niet bekoren. Een echte barista laat zich niet zomaar afschepen.

nah

Ergens ter hoogte van Vught begon het op te vallen dat de intercity wel héél erg l a n g z a a m kroop. Na enige tijd kwam het verlossende woord van de conducteur door de intercom. 'Dames en heren, we staan in de file om station 's-Hertogenbosch binnen te mogen rijden.' Whoeha! Met de trein in de file? Maar daarom néém ik de trein... om niet in de file te staan!?

woensdag 16 januari 2008

Pip

Het is bijna onmogelijk om een scherpe foto te maken van ons bezoek van gisteren. Pip de pup stuitert als een rubber balletje de kamer door. Zodra je je 'op niveau' met haar begeeft (lees: op de grond zitten om een goede foto te kunnen maken) springt ze bovenop je of steekt haar neus in de kap van de lens. Intussen ligt Toby hooghartig in de bijkeuken op de wasmachine en kijkt minachtend naar al die drukte. Je ziet zijn gedachten gaan: 'wánneer is dit harige geval weer opgezooid en wát kan ik doen om dat proces een beetje te versnellen?'












Gelukkig worden alle peutertjes na verloop van tijd moe van spelen en rennen en zo ook Pip.

prutsontwerp

In de dubbeldekkerintercity's lijken de jashaakjes dan weliswaar op geamputeerde slabestekjes, maar dat is slechts optisch. Functioneel doen ze wat ze moeten. Echt Erkend Prutsontwerp is de combinatie van organisch-blobbende tafeltjes (ja, die nep-formica zalmoranje uitsteeksels zijn bedoeld als tafeltjes) en carréstoelen. Want in een tijd waarin 1 op de 2 reizigers met een laptop treint, is dat in deze treinen bijna onmogelijk zonder twee stoelen in beslag te nemen. Het tafeltje is te klein, te rond en te raar, en op schoot past niet omdat het tafeltje te groot, te zeer in de weg en te raar is. Tijd voor een nieuw modelletje dus.

dinsdag 15 januari 2008

poes in je keel

Elise heeft een hekel aan uit bad komen. De kou lijkt een verlammende werking te hebben - in plaats van zo snel mogelijk af te drogen en aan te kleden om het warm te krijgen, doet ze niks. Dat schiet natuurlijk niet op. Gisteren hielp ik haar en vroeg ondertussen of ze wist hoe die kleine bultjes op haar arm heetten. Maar het woord kippevel kende ze niet, en het Engelse goosebumps evenmin. In plaats daarvan huilde ze boos: 'Ik WIL geen ganzenbultenvel!'

Gijs daarentegen kan idioom wel waarderen. Vanochtend in de bakfiets schraapte hij luidruchtig zijn keel, en toen ik uitlegde dat dat 'een kikker in je keel' heet, zei hij: 'Nee mama, dat is een haartje van poes. Ich heeft en poes in mij teel.'

maandag 14 januari 2008

hapje muur

Ik hoop niet dat ik ooit door welke omstandigheid dan ook gedwongen word een soyazuivel-only dieet te volgen om in mijn calciumintake te voorzien. Het kan me nog steeds niet bekoren. Albert bracht vorige én deze week een bakje soya-yoghurt mee, en ik heb het eens aan een smaaktest onderworpen. Je moet zo'n product natuurlijk onbevooroordeeld tegemoet treden, net zoals je alcoholvrij bier vooral niet moet drinken ter vervanging van een pilsje maar eerder als een soort alternatieve frisdrank. Jammergenoeg bracht het vooral de herinnering terug aan mijn studentenbijbaan in een natuurvoedingswinkel. De winkel was leuk, de soyazuivel vond ik niks. En nog steeds heeft iedere hap een distincte gemalen-karton nasmaak. Het romige zuurtje van goede zuivel ontbreekt. De cruesli kan dat niet verhullen, en zelfs de textuur klopt niet helemaal. Jammer, Yofu. Als na de eerstvolgende kernramp de koeien allemaal groen licht geven in het donker, beperk ik me wel tot cashewnootjes en broccoli. En af en toe een hapje muur.

knopjes

Harrie Jekkers houdt van orkanen met mooie meisjesnamen, en ik houd van treinen die al klaar staan als je het perron op komt. De 7.02 staat nooit klaar, daar moet je op wachten. Meestal is-ie wel aardig op tijd. Vandaag viel me op dat ónder de treeplank bij de deur twee knoppen zaten. Deze knoppen gaven licht. Knoppen van hetzelfde type dat ook naast de deuren zit, op een normaal bereikbare hoogte. Knoppen die hard en geluidloos roepen druk op mij! Het gaat wat ver om 's ochtends voor zevenen op een koud perron te knielen en onder een treintreeplank te reiken naar een knop, maar de vraag wat er zou gebeuren heeft me toch zeker een kwartier bezig gehouden. Wat gebeurt er als je op die knoppen drukt? Valt het remblok eraf? Komt de railtenderstudent dan daar langs? Gaat er een alarm af? De meest sensationele scenario's komen voorbij in mijn hoofd.

Waarschijnlijk is het gewoon de deurontgrendeling.

boeddha

Het Thaise restaurant heeft het kleine stukje gemeentegroen voor hun perceel geadopteerd. In het anderhalve vierkante meter grote driehoekje staat geen boom meer. In plaats daarvan is er met zorg een klein tuintje gemaakt rondom een boeddhabeeld. En daar staat het in de dagelijkse weer en wind. Tussen boeddha en restaurant liggen twee trottoirs en een fietspad. Daar zoeven de forensen naar werk of huis, terwijl boeddha in alle rust het busverkeer overziet op het kruispunt.

zondag 13 januari 2008

spruitje

'Ik heb ooit wel eens een spruitje geproefd!' verklaart Elise zelfverzekerd. En vervolgens preciseert ze eerlijk: '...een schilletje van een spruit.'

this is the moment

'Jij kan geen baby's meer krijgen hè mama?' meldde Elise gisteren plompverloren.
'Oh - is dat zo?' was mijn eerste reactie - want voor zover ik weet is er niet zoveel veranderd in de randvoorwaarden daarvoor ten opzichte van vier of zes jaar geleden. Hoogstens dat ikzelf vier of zes jaar ouder ben en mijn capaciteiten op dat gebied dus vier of zes jaar belegener dan toen zijzelf op komst was.
'Ja, want jij hébt al twee baby's gekregen.'

Aha. Dus dan zit je aan je tax.
'Maar de mama van T. dan?' vraagt Mark. 'Hoeveel baby's heeft die gekregen?'
Elise denkt na.
'Ehhh, L., en N. en toen T. - drie!'
Dat opent perspectieven.
'En een papa heb je ook nodig om een baby te krijgen.'

Na mijn bevestigende antwoord verwacht ik de hele reeks vervolgvragen. Maar ons gesprek over de wonderen van het menselijk lichaam neemt een verfrissende wending.
'Mama - die buisjes waar je bloed door gaat, hoe heten die ook al weer?'
'Die heten aderen.'
'Zitten die ook in je lippen?'
Wonderen genoeg te ontdekken, daar heb je niet persé een baby voor nodig.

beleefd

In het weekend komen Gijs en Elise 's ochtends voor zevenen vaak even checken of wij al wakker zijn. Dan wordt er zacht-fluisterend gevraagd: 'mag ik tv kijken met Gijs?' of 'mag ich naar temeje?' en meestal zeggen wij dat dat akkoord is.

Daarna vertrekt het vroege bezoek weer en vragen wij of de deur dicht mag. Gijs sloot gisteren inderdaad de deur, en meldde daarbij beleefd: 'Slaap lecher!'

zaterdag 12 januari 2008

tom eens tijchen hier!

Ton

Ton is er 's ochtends vroeg bij. Zijn Versshop op de Balijelaan gaat al open als de buurtbewoners nog maar net aan ontbijt denken. Elke dag stopt de bus er bij de halte vlak ervoor. Er staat meestal een wazige werker in pak met een aktekoffer in zijn ene hand en een broodje kaas in de andere. Ton is immer goedgemutst. Smeert en belegt dat het een lust is. Zijn vers-imperium is twee winkels groot, vermoedelijk ooit de winkel van Ton sr. en de winkel van Ton jr. In het brute TL-licht staat jr met een groot blauw schort. Loopt naar de buurwinkel, de Andere Ton, haalt iets uit de vitrine daar en loopt weer terug. Intussen inspecteren vroege gasten de bacterie-yoghurtdrankjes in de koeling. Ontbijten bij Ton. Elke dag weer.

kwartet

Een vader zit met zijn zoon van een jaar of acht in de trein. Ze spelen kwartet. 'Mag ik van jou dan... van strafbare feiten... milieuvervuiling?' '...en ook winkeldiefstal?'

Inspirerend kwartetspel.

dudeljo

Gijs heeft het lied van de wielewaal geleerd. Hij zingt het dag in dag uit, een kwartier aan een stuk als het moet. Nu zit hij buiten op zijn fiets. Rijdt rondjes om de tuintafel, kijkt er ernstig bij. En onder die frons dudeljohoot hij erop los.

vrijdag 11 januari 2008

mooist

Ook op de allerdrukste dag is er altijd dat ene moment dat je volkomen ontroerd wordt door je kinderen. Nu liggen ze te slapen en als ik het licht uitdoe en ze nog even instop, zie ik net als elke dag hoe prachtig en bijzonder ze zijn. Hoe onafhankelijk en hoe klein. Hoe lief en hoe perfect. Echte mensen, echte kleine mensen die vanzelf groot worden.

draak

Het Spaanse volkslied heeft geen tekst. En omdat dat zo dom staat als je als voetballer 'meezingt' (nee, die gozâhs die precies 8 woorden van het Wilhelmus kennen zien er intelligent uit...) heeft het Spaans Olympisch Comité een wedstrijd uitgeschreven. De winnende lyrics zijn uitgelekt en worden voorgehouden aan de-Spanjaard-in-de-straat. Whoehahaha ...ze rollen zelf lachend over het trottoir of hun schoenveters springen uit hun schoenen van plaatsvervangende schaamte.

Frysk

Dit is de eerste keer dat ik een journaalitem zie dat níet over taal gaat, en waarbij de geïnterviewde toch volledig in het Fries spreekt. Met ondertiteling. Geweldig. Gave taal ook, Fries.

paars

Maandagavond had Elise een kanjer van een buil op haar voorhoofd. Op mijn vraag hoe dat zo kwam, knielde ze direct neer en demonstreerde precies hóe ze met haar hoofd het schoolplein raakte tijdens het spelen. 'Zó mama. Toen viel ik zó.' Het zag er dramatisch uit, maar een dag later was het ei geslonken en was het vooral nog een blauwe plek met schaafwond. Gelukkig staat rood/paars haar goed en combineert het leuk met de meeste kledingstukken en haarspeldjes.

sprookjes

TelSell failliet.
Land van Ooit failliet.

What's next?

Eurodisney?
Willem en Maxi?
Amerika?

soortgenoot

Schuin voor me in de trein zit een man. Hij leest Niffenegger's 'Time Travellers Wife'. Tijdens een korte pauze tussendoor pakt hij zijn boekenlegger. Een biljet van 100 *iets* wijst de weg. Ik kijk naar het biljet van 10 rupees dat ik in The Elephanta Suite heb zitten. Zal ik hem vragen welke valuta hij heeft?

BdB

woensdag 9 januari 2008

bellen

Ik moest wat opzoeken op de site van Telfort en kwam aldaar langs het volgende opmerkelijke blurpje: ' De Winkels van Telfort zijn niet telefonisch bereikbaar.'

Sneu. Zat niet bij de arbeidsvoorwaarden ofzo?

wappaaaaa

Er zijn van die dingen die je met gemak een jaar kunt verdringen totdat ze er *PLOP* ineens weer zijn. En carnaval is er één van. De eerste reclameboekjes vallen hier alweer op de mat en ineens realiseer ik me dat het over minder dan een maand zover is. Ieks!

smakelijk

Vroeg vanochtend kon ik nog net even een stukje Volkskrant meepikken. In deze election times mag ik graag meeleven met de Ustated Knights. Maar de voorpagina was vele malen smakelijker dan alleen het kopje dat Hilary ditmaal meer kont schopte dan Barack. Het openingsbericht alleen al: VU opent kliniek voor vage klachten. Type 'dokter ik voel me zo ik weet niet de laatste tijd.' Wauw. Dat kan ook echt alleen in een land waar iedereen drinkbaar kraanwater en teveel filetijd heeft. Ze wilden het niet teveel onder de aandacht brengen (hm, tja, in het openingsartikel van de VK val je niet op?). En daaronder, afgezien van de bizarre niet-Ikea-file-op-Ikea-afrit-aanslag-foto, stond een prachtig stukje proza over Sarkozy. Werkelijk aangenaam om te lezen en té mooi voor de papierbak.

ongelóóófelijk, Jack...

...TelSell is failliet?
Amazing!

Wauw. Verbaas uw vrienden en kennissen! Geen 27 hulpstukken meer en níet meer bellen met het nummer dat bij de vlag van uw land staat! Níet meer plat opvouwen en onder uw bed bewaren! 'Eerst geloofde ík het ook niet!'

The end of an era.

volume

Gijs stampt door de kamer, met in zijn handen een grote stapel plastic bekertjes die hij als een gitaar onder zijn arm klemt. Hij brult er luid bij:

OLLLEEEEEE OLEEEEJ OLEEEEJ OLEEEEEEEEEEEEH
WIJ ZIJN DE SJEMPJUNS

Als ik vraag of het misschien een pietsje zachter kan, zegt hij verontwaardigd: 'Maar dit HOORT heel hard mama!' Maar hij kan wel een ánder, zachter liedje zingen, vertelt hij erachteraan.

En daar gaat-ie, half-fluisterend:

'Zie gindssss komt de stooooomboot uit Spanje....'

zaterdag 5 januari 2008

ssssssssmókin'!

In een heel erg vaag-paars verleden hadden we eens gerookte knoflook meegenomen uit Frankrijk of Spanje of Engeland, ik weet niet eens meer waarvandaan. Nog tijdenlang hebben we geprobeerd meer van dat spul te krijgen door vrienden en familie het te laten meenemen, maar het was een seizoensproduct en alleen verkrijgbaar in bepaalde regio's. Inmiddels is dat ernstige probleem opgelost. Nu is er Smokey Al. Vandaag arriveerde er een kartonnen doosje waaruit een distincte geur opsteeg. Er zat een prachtige enorme bruine knoflookvlecht in, met 12 heerlijke grote bollen gerookte knoflook. Als Al bevalt, mag hij volgende keer de Royal Oversized Superstreng leveren: 130 bollen in een meterlange vlecht. Wat een voortreffelijke geur, wat een mooi dozijn voeten. We kunnen weer aan de slag. Alleen nog even een ophangpunt regelen, want het gewone knoflookhaakje is berekend op de lullige AH-netjes met twee minibolletjes.

vrijdag 4 januari 2008

blauw scherm

'Nou zeg...', hoor ik Elise verontwaardigd zeggen. 'Krijg ik gewoon een blauw scherm!?'
En dan zit ze nog wel aan de Apple!?

wewellewewoodde

Gijs maakt een instant drama bij het avondeten.
Meestal eet hij gewoon geluidloos niets, maar vandaag tracht hij met veel misbaar en gedoe niets te eten. Als we vragen wat er aan scheelt dat hij zo jammert, en zeggen dat hij het beter kan uitleggen wat er is, inplaats van zo te jammeren, verklaart hij met drie vingers van elke hand in zijn mond 'ichwil wewewewewoodde!'

Wij zijn op zo'n moment belabberde Gijsinterpretatoren. Elise daarentegen is echt een ster in subtitling en verklaart: 'hij wil vertellen met woorden!'

Juist ja. En waarom doet-ie dat dan niet?

pissebedden

In de brugklas deed je bij biologie proefjes met pissebedden in petrischalen. De ene helft donker, de andere helft licht. De ene helft vochtig, de andere droog. Kwarten met vochtig/licht, vochtig/donker, droog/licht en droog/donker. Het was niet zozeer bedoeld om je iets te leren over pissebedden maar meer over hypothese, waarneming en conclusie. Mijn Eerste Empirische Wetenschap. Echt interessant werd het pas, toen we petrischalen maakten met een donkere maar droge helft, en een lichte maar vochtige helft. Wat zouden die wriemelige oertijdoverblijfseltjes nú kiezen?

Een soortgelijke situatie ontstaat in Amerika. 'Where the president's never black, female or gay', zong Morrissey al, en wat gaan ze nu kiezen. Het nieuws uit Iowa. Toch liever black dan female. Echt mooi zou het worden als een van de twee, Hilary of Barack, morgen zou aankondigen eigenlijk bi te zijn. Dát zou nog echt wat Iowaaise stofjes doen opwapperen.

donderdag 3 januari 2008

toys for girls

Na Marks Technic Lego Vroemijzer Eersteklas kon ik natuurlijk niet achterblijven. Ik heb mezelf ook een eindejaarskadootje gekocht. Een klein kek dyesub fotoprintertje. Geweldig, alleen al kijken hoe hij een printje maakt is een genoegen.

doorwerken, Jantje

30 interviews in 4 dagen. Tja, je kunt elke keer nog weer iets meer over je eigen grenzen, en waarom ook niet. Het gaat eigenlijk best soepel.

prutsers

Ik heb echt al van minstens 4 verschillende partijen wel eens een Track-Trace nummer ontvangen met de mededeling dat ik daarmee op de TNT site mijn pakje kon volgen. Nou, niets van dat. De pakjes kwamen tot nog toe altijd keurig aan hoor, dat wel. Maar dat TrackTrace werkt voor geen meter. Bij invoeren meldt het steevast er zijn geen zendingen gevonden voor deze combinatie. Whoehahaha. En elke keer werd een of twee dagen later de betreffende zending bij deze combinatie aangeboden. Prutsers zijn het. Zou daar nou nooit iemand over klagen?

woensdag 2 januari 2008

doorgeven

Hoe je cultuur doorgeeft aan je kinderen, deel één.

Wij zingen zomaar spontaan in gedachten een paar regeltjes uit het Neerlands Pop Erfgoed. En vervolgens zingen Gijs en Elise nog een half uur lang:

Oeh lalalaaala laaaaa ze is ze is van mijijij

Canon? Makkie.

dinsdag 1 januari 2008

onuitroeibaar

'Mama... wat betekent 'blij van zin'?' vraagt Gijs onderweg in de bakfiets.

Dan weet je al wat er komen gaat. Sinterklaas is even onuitroeibaar als de wonderschone takken van de dennenboom of MegaMindy 'die je voor je ziet'. Helden worden bezongen, honderd of duizendmaal.

steenkool

De eerste die over de drempel stapt in het nieuwe jaar, is voorspellend voor wat het jaar gaat brengen. In sommige landen schijnt daarbij te horen dat je een stuk steenkool in de hand hebt, anders telt het niet. In dit bescheiden virtuele optrekje kan ik dat natuurlijk alleen maar zelf zijn, en steenkool heb ik volgens mij nog nooit in handen gehad. Maar de drempel is het wel. 2008 kan beginnen.