zaterdag 24 november 2007

plasma

Het waren ook állemaal mannen. En het was in de Airport Zaal.
En daarmee hield elke vergelijking met the King's Singers van vorige maand op.

Orchestre Baobab is genuine. Dat ze al een tijdje bestaan, weet je als je de CD 'The Legendary Session' hebt. Die is uit 1982. Toen waren ze óók al legendary. Ze zullen die zaal vol Hollanders wel een beetje frisjes hebben gevonden in het begin. Pas na het derde nummer staan er wat mensen op beneden om aarzelend te gaan dansen vooraan. De orkestbak is dicht, maar er staan geen stoelen. Expres. Langzamerhand staan er meer en meer mensen op. De Afrikaanse salsa-jazz lokt ze. Sommigen worden 'helemaal plasma', zoals collega M. het uitdrukte, van deze Senegalese 10-mans formatie. Anderen gaan uit hun Hollandse dak en trekken hun schoenen uit.

De mannen vooraan dragen ongestreken hemdjes met korte mouwen die over hun broeken hangen. De tenorsaxofonist zou je als hij op straat stond te toeteren, nog geen euroduppie geven, hoogstens voor de Broek van de Week. Een van de gitaristen hangt de hele avond op een barkruk te pielen op zijn instrument en staart naar de vloer. De oude basgitarist tuurt af en toe op het blaadje met titels dat een Franse dame op veel te hoge hakken voor de voorstelling met een GAF-tapeje aan zijn microfoonstandaard geplakt heeft. Sommigen hebben glimmende kale hoofden en een dictatorbril. Eén lijkt op Ibrahim Ferrer.

De muzikanten staan lekker te spelen en te geinen. Utru m'Horas en Boulmamine. Frans, Portugees, Wolof. Ze doen hier en daar een minimalistisch choreografietje. Wat salsapasjes. Een nerden-shuffletje. Beneden aan het podium gaan meer en meer mensen uit hun dak. Er wordt geklapt en gefloten en gejuicht bij alle solo's. Opvallend is de eighties-aankleding. De discobal, de gekleurde lampen die over de zaal bewegen. Twintig jaar terug in de tijd. En de muziek... de muziek is nog altijd goed voor ...plasma.

schoenen

Het schoen-zetten hier blijft interessante taferelen opleveren.
Vorige week hoorden we tevreden gescheur en gekeuvel uit de kamer naast ons zo rond half zeven 's ochtends. Vlak daarna hoorden we Elise zeggen: 'Ja Gijs, want jij had drie snoepjes omdat jij drie bent, en ik vijf omdat ík vijf ben.'

Wááát!?

Natuurlijk wist ik zéker dat deze Sint in elk schoentje vier schuimpjes had gestopt, maar ga dat maar eens uitleggen. Hevig protest van Gijs hielp wel bij mijn case.

Het kwam weer goed, net als die van vanochtend. Toen kwam Elise verontwaardigd naar boven gestormd. Ze was beneden het ontbijt aan het klaarzetten. Daar trof ze de winterpenen die Mark gisteren gemakshalve gewoon even in de groentela had gemikt in plaats van terug in het zakje in de andere koelkast. 'Mám! Gijs heeft deze gewoon teruggelegd!' En ik maar zeggen dat dat vast andere wortels waren - néé, ze wist ZEKER dat het déze wortel was. Oeps. We moeten echt beter op gaan letten als we het geloof nog even in stand willen houden.