zaterdag 28 augustus 2010

Engels Eten

Erg Engels eten, daar slagen we vrij aardig in. Dat is bepaald niet moeilijk. Allereerst is er natuurlijk de Indiase afhaal. Curry take-aways zijn hier waarschijnlijk (naast fish&chips) de meest gegeten niet-zelfmaker, en het India-schap in de supermarktkoeling is uitgestrekt, vol met lekkere hapjes en vrijwel allemaal heel goed te hachelen. Alleen voor de echt lekkere naan wil Mark wel graag af en toe een Echte Afhaler, en, toegegeven, die zijn ook wel erg fijn.

Bovendien heeft The Curry House op Argyle Street (wel 2,7 minuten lopen) een onmetelijke charme van het type 'niet te koop met Mastercard'. De twee altijd glimlachende Bengaalse meneren aan de balie (het is dus strikt genomen helemaal geen Indiase maar een Bangladeshi afhaler) doen er altijd wat complimentary pappadums bij en stoppen terloops je kinderen vol met kleine chocolaatjes, reden dat de kinderen altijd allebei mee willen om af te halen. Niet verwonderlijk, ik weet nu ook nog precies dat de Chinees op het Stadhoudersplein je altijd een lolly gaf tijdens het wachten, zodat je sabbelend aan je salmiakknots naar het aquarium met exotische Nemo's kon staren.

Geen schijn van kans dat we naar The Rajpoot gaan, dat zijn de benedenburen. Even dichtbij, met elke dag een nors kijkende Indiase meneer met een enorme tulband voor de deur. The Rajpoot is een stuk prijziger en vindt zichzelf een stuk authentieker. Hun eten is onberispelijk, net als de gesteven witte tafelkleden en de metalen rechaudjes, maar voor een dagelijkse afhaal volstaat de bovenbuur uitstekend.

In de supermarkt koop ik de Engelste dingen. Af en toe doen we, tot vreugde van de kinderen, een full British breakfast. Zonder de volgens hun volstrekt overbodige reuzechampignonnen of gegrillde tomaten, maar met roereieren, worstjes en bacon. Daarnaast eten ze zich dagelijks klem aan cereals in variabele smaken en houdt vooral Gijs wel van een lekkere crumpet op zijn tijd. Ik ook trouwens. De meeste dagen beperken we ons tot een fully uncooked continental trouwens. Twee kleine gratenpakhuisjes groeien niet zo snel dicht, maar twee ouders hebben na 1 maal FBB wel weer de vettax bereikt voor een dag of tien. Dan maar een toastje met Marmite - ook lekker.

Inmiddels heb ik ook al een shepherds pie gebouwd die de toets der zelfkritiek kon doorstaan en hadden we vanavond al voor de tweede keer fish cakes. Ook Elise houdt van fish cakes, dus die doen we vaker. De perfect baked potato hebben we eerder al bereikt en morgen gaan we om het geheel te completeren, een 'picnic in the park' beleven. Sydney Gardens, precies aan de andere zijde van Great Pulteney Street dan The Curry House, heeft een 'tuinfeest' met springkussens, kraampjes en een BYO-picnic. Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Maar ik heb de Scottish eggs, Mowbray Pork Pies en Coronation Chicken Sandwich filler in de super gelaten.

Er zijn namelijk van die dingen waar ik níet zo nodig aan mee hoef te doen. Een daarvan gaat onze kinderen wel teleurstellen, vrees ik. Ik ga ze geen zakjes chips meegeven als onderdeel van hun lunch. Dat weiger ik gewoon. Integratie is leuk, maar het moet niet te gek worden. Gelukkig ben ik als niet-tv-kijker ook totaal ignorant voor wat betreft eventuele Britse equivalenten van Blonde Geert. Heerlijk. Geen TV, geen last van.