zondag 30 december 2007

alles karaoke

Met een Wii verandert je leven ineens in een soort karaoke-versie. Alles is heerlijk nagespeeld. Nep. Net echt. De tv zegt wat je moet doen. Het scherm is je souffleur. Golf. Tennis. Bowlen. Heerlijke nepversies van het echte leven.

verbaasde archeologen

...graven over drieduizend jaar een paar dingen op.
Plaatjesbeugels.
Wii remotes.
Bekabeling.

masala

Vandaag de garam masala uit India voor het eerst gebruikt. Roosteren, vijzelen, t is een heel werk, maar het ruikt goed. Lekker voor bij de kalkoen-tomaatcurry. Verder hebben we zwartelinzendhal, naan, rijst, pappadums, komkommerraita en sperziebonen met kokos en turmeric.

oprechte trouw

We praten over verschil in leeftijd, en dat Mark en ik elkaar leerden kennen toen ik 19 was en hij dus 23.
Als we aan Elise uitleggen dat degene met wie zij later gaat trouwen, misschien nog niet geboren is, zegt ze verontwaardigd: 'Wél! Want ik ga met Hugo trouwen!'
En dat terwijl ze, zo verklaarde ze vandaag nogmaals, verliefd is op Bas, Bas-van-de-BSO, niet Bas-uit-de-klas wel te verstaan. Nee, Bas-met-de-leuke-rugzak. Samsonite-Bas. 't Is wel duidelijk waar een man indruk mee maakt.

oei

Het gaat nu wel wat hard.
Oerfanatiek dammer Elise vraagt al dagen om ook te leren schaken. Dat hebben we nog even afgehouden ('eerst goed leren dammen') maar nu Max vandaag langskwam en zei te kunnen schaken was het hek van de -no pun intended- dam. Max hield het al vlug voor gezien en ging liever met de technisch Lego verder, maar Elises interesse was heel snel gewekt. Ze heeft de volledige partij meedaan.

verschil

AH kristalsuiker. Pak van 1 kilo.
AH kristalsuiker light. Pak van 600 gram.
Logisch.

Tsssssss suiker light? Doe normáál!

zaterdag 29 december 2007

kleine afwasman

Gijs helpt bij de kerstbrunch. Als je nooit hoeft, is het best leuk, afdrogen...

staybright

'Staybright Windows - the clear choice - in any weather.'

Er zijn reclameslogans die je van je leven niet meer zullen verlaten. Staybright is er daar één van. Die werd altijd aan het begin én einde van de weerbericht-blokjes van Granada getoond. Toen was in Nederland het weer nog gewoon weer. Nu wordt de klok gesponsord door Randstad en het weer mede mogelijk gemaakt door een of andere vakantieboer. Komop zeg! Het weer wordt mogelijk gemaakt? Er is altijd weer! Of je wilt of niet, of je op vakantie gaat of niet en of je bedrijf xyz kent of niet: weer is er en weer blijft er. Het weer mogelijk maken? Wat een kul!

ingenieur

denksport

gouwe ouwe

Dat was lang geleden. Een studententijdgerecht: stamppot groene kool met tomaat, olijven, cashewnoten en kaas. Hij was lekker. Zelfs Elise vond het wat. Ik wist niet eens meer precies hoe het moest, wel dat er geitenkaas in had gemoeten, maar met de koe-variant ging het ook best.

auw

Dit keer heb ik mijn knie echt aan gort gestoten, lijkt het wel. Na een ontmoeting met de bakfietsbak wordt-ie dik en rood en stijf. Hm. Auw. Ik ga maar eens een paar uur op de bank zitten, denk ik.

heerlijk hindoe

Ik miste nog wat dingen in mijn voorraad, en maakte net de laatste zwarte linzen op. Nou was me halverwege de straat waar Elises school staat, wel eens een winkel opgevallen met sari's. Misschien dat die ook wel specerijen zouden hebben?

En die hadden ze. Het is weliswaar een Surinaamse winkel, dus sommige Indiase dingen zoals pappadams konden ze me niet verkopen, maar enorm veel andere heerlijkheden wel. Dus ik heb me kostelijk vermaakt en kwam -zonder zelfs maar 15 euro uit te geven- thuis met zakjes vol kruiden, specerijen, linzen, blaadjes, stengels en zelfs echte paneer. Blij!

fruit

'We gaan een heleboel perssinaasappels kopen.' zeg ik tegen Gijs, onderweg naar de markt. 'Wat wil jij verder nog meer voor fruit?'
'Boterhammen.' zegt Gijs.

Tja. Boterhammen. De echte fruitboycotter kèn niet zonder.

maag

'Wat een magisch leven' zingt K3, in hun helemaal niet zo onaardige hitje 'Hocus-Pocus'.

'Want een maag is levend' zingt Elise.

Het een is niet minder waar dan het ander.

vrijdag 28 december 2007

gratino

Als je nou toch een semi-kantenklaar visgerecht bedenkt - en dat in je webwinkel gaat pluggen, en het is iets met een kaaslaagje... en -let op- er zit dus vis in...

...dan noem je het toch niet een gratino??

Niet alleen komt dit op de valreep in aanmerking voor het lelijkste woord van 2007, bovendien dringt de associatie met graten zich wel zo onweerstaanbaar op dat je je afvraagt welke marketeer er hiervoor oneervol ontslagen had moeten worden.

grafitti

Een item op het nieuws vertelt over twee muren vol grafitti die in zijn geheel zijn overgeplaatst van een kamer in een appartement in NY naar een galerie. Er staan dure geblondeerde dozen met designerbrillen naast die aan glazen champagne nippen en kullige quotes de wereld in kwaken. 'It's just sooo much more than just words.'

De eveneens uitgenodigde grafitti-artiest vraagt zich af waar hij terecht gekomen is. 'At first I thought it was the wrong place ya'know...'

zwoesj

Het RTL nieuws heeft nieuwe leadertjes en breakers. Met hele hevige zwoesj geluiden. Werkelijk géén gehoor. En érg oranje. Hm, t zal wel wennen zijn. Past wel heel strak bij Rik Nieman z'n errrrw.

werkdag

De laatste officiële werkdag van 2007 - maandag is 'verplicht vrij'. Werk houdt zich eigenlijk niet aan werkdagen en dat is ook wel best ook. Het spoelt over de randen van de avonden en weekends - maar soms is het ook aangenaam kneedbaar tussen 9 en 5. Vandaag was file-luw en dat is wel weer aangenaam zo tussen Hoofddorp en Eindhoven. Dat traject op zich is al lang genoeg zonder vertragingen.

pilonnetjes

Bij de oude playmobil politiemotor hoorden vijf kleine oranje-witte pilonnetjes. Gijs zet op elke vinger een pilonnetje en roept 'Tijch! Ich heeft NAGELS!'

Heel creatief. Maar dan zegt hij: 'Dat is... dat je niet erdoor mag met de auto. Als ze werken.' Welkom in de echte wereld. Niks nagels, wegwerkzaamheden.

ontzettend

Gijs speelt met het poppenhuis en tussen zijn gezang door kwebbelt hij over de belevenissen van de poppenhuismeubels en -bewoners.

'Zo, nu haal ik de trap eruit'

(Haalt inderdaad de trap eruit, erg lastig voor de bewoners want hoe moeten ze nu op de bovenverdieping komen?)

'...en hij moet... hij moehoet.... ONTZETTEND douchen. Zooooo, douchennnn....'

Zo zeg. Waar zou hij die eerder gehoord hebben?

donderdag 27 december 2007

té mooi

Gijs wil niet naar bed. Hij valt om, heeft rode wangen en gaapt al vanaf twee uur vanmiddag... maar papa heeft de Technic Lego Bulldozer en dát is genoeg om zijn aandacht al uren vast te houden. Natuurlijk slaapt hij zodra hij het kussen geraakt heeft, maar pas met de belofte dat er morgen weer verder gebouwd wordt.

en ik zong geeneens?!

Het had niet veel gescheeld of ik stond vandaag in een tamelijk recent opgedoken fenomeen. Een Ikea-file.
Ik was gewoon onderweg naar het Office Center, helemaal niet naar Ikea, maar ik zag al aan de dikke vertraging op de Kennedylaan dat het reuze gezellig moest zijn op de meubelboulevard Ekkersrijt. Dichter in de buurt ontwaarde ik de geel-oranje reflectiejassen van de verkeersregelaars. Daar hoefde ik alvast niet langs. Ik wilde tenslotte geeneens naar Ikea. Op de terugweg keek ik vanaf het viaduct op een volgelopen A58. Allemaal Ikeaisti. Nog net niet afgesloten.

woensdag 26 december 2007

some shots from Oslo

open

'Mij oor is open!' verklaarde Gijs vanochtend opeens, op blij-verwonderde toon. Het arme jong loopt kennelijk al dagen met een steeds-maar-dicht oor. Morgen toch maar langs de huisarts.

fanatiek

Sinds een week of twee kan Elise dammen. En dat doet ze met overgave. Dammen wil ze zelfs liever dan met de Wii spelen - en dat wil wat zeggen. Inmiddels hebben we maar een damspel op de computer gezet. Papa is tenslotte niet altijd beschikbaar en mama vindt dammen al helemaal geen plezierig tijdverdrijf - alhoewel de ijver en hartstocht waarmee Elise aan het bord zit op zich al een genoegen zijn. We worden per minuut op de hoogte gehouden van de vorderingen en hoeveel dammen ze al op de computer voorligt. Bijna tijd voor schaken dus.

dinsdag 25 december 2007

bestemming

Een van de dingen die me in Mumbai weer glashelder werden, is dat Nederland zo'n ongelofelijk bestemd land is. Elke millimeter is geregisseerd en elke bestemming bestemd. Elke baksteen heeft een voorspelbare levensduur en navenante garantie. En iedereen houdt zich daaraan. Natuurlijk is het in India omgekeerd. Overal zoekt iedereen de grenzen, doet wat hem als individu goeddunkt en gebruikt wat er te gebruiken valt. Niks garantie.

jeugd

De jeugd kijkt... Ome Willem!?
Ineens verandert het K3 gezang in de onuitroeibare kinderhit 'deze vuist op deze vuist'. Ik hoor de stem van Edwin Rutten door de kerstige dinsdagrust heen zagen. Hoogste tijd om op te staan.

snapshots from Mumbai

merry

Onvoorstelbaar luxe. Ik zie de zon op komen vanuit... bed. Met een kop koffie. De kinderen kijken 'de wereld is mooi' of iets vergelijkbaars, het gezang van K3 stijgt langs de trap omhoog vermengd met Elises hoge stemmetje. Als ik het gordijn optil, zie ik oranje achter de kale bomen langs het sportveld. En ik hoef niets. Straks even douchen en aankleden, de laatste kadootjes inpakken, wat kleine dingen aan het eten.

maandag 24 december 2007

nog lange niet

'Ich gaat NIET slapen hoor!' beweert Gijs vastbesloten als we om half acht wegrijden uit Amsterdam.
'Dat is goed hoor, blijf jij maar zo lang wakker als je kunt.'

Na tien minuten is Elise onder zeil.
Gijs niet. Gijs heeft een Voornemen en hij houdt zich eraan.
Hij zingt zijn hele repertoire en wijst tussendoor aan: hijskranen, graafmachines en de zendmast bij Lopik die nu een reuzenkerstboom lijkt.

Pas bij Best zakken zijn ogen dicht en op de oprit is hij vast in slaap. Dát is een domper, als je dan door de koude nacht naar je bed moet.

OLVG

Op de zevende verdieping van een gebouw aan de Amsteldijk roep ik Elise bij het raam. Het is donker.

'Zie je die straat met al die lampjes die hier recht vandaan loopt?'
'Ja?'
'Zie je dat hoge gebouw dat daar aan het eind staat, met alle lichten aan?'
'Ja?'
'Dat is het OLVG, daar ben jij geboren.'

Elise staart nog een paar minuten uit het raam. Ook als je vijf bent, heb je behoefte aan een stukje eigen geschiedenis.

zaterdag 22 december 2007

nellik

Natuurlijk. Nellik. Nelke. Kruidnagels. Logisch.

Mat & Vin

Uit Noorwegen heb ik een kooktijdschrift meegenomen. Er staan heel wat lekker uitziende dingen in (en ook een paar wat mindere, zoals het -kennelijk traditionele- kerstgerecht dat er nog het meest uitziet als elandenspareribs). Ik ontcijfer een recept, en dat gaat eigenlijk redelijk vlot. Even een internetwoordenboek opslaan voor de woorden die niet zondermeer helder zijn, zoals apsikat (geconfijte sinaasappelschil). Of hvetemel (gewoon: bloem). Maar wat nellik is... ik krijg alleen anjer als vertaling. Gemalen nellik, moet er in. Gelukkig maar een halve theelepel. Ik zal eens wat bedenken. Misschien is het wel rozenwater, nellik blijkt ook roze te kunnen betekenen. Melis til pynt heb ik ontcijferd als 'poedersuiker ter garnering'. I love Google. En Wikipedia natuurlijk. In de Noorse wiki vind je wel de betekenis van vann: zelfs de Noorse omschrijving is prima te snappen. H2O.

friends not food

Op de tafel naast ons in de Lake View Bar staat een kom met een goudvisje erin. De vrouw die er zit te eten, ziet eruit alsof ze haar vriendje mee uit eten heeft genomen (alhoewel E. inschat dat het hier een zeer vers tussengerecht betreft). Maar als ze de rekening betaald heeft en weg gaat, blijft het visje staan. Dan valt me op dat op meerdere tafels kommen met visjes staan. Zal wel in plaats van bloemen zijn dan.

vrijdag 21 december 2007

faint smell of far away

Bij het uitpakken van mijn koffer komt behalve de sterke geur van kardamompeulen ook dat typische insecticideluchtje weer langs. Mijn kleren ruiken allemaal nog naar India. Warme lucht in koud land.

donderdag 20 december 2007

driving home for Christmas

Het is druk onderweg. Het is glad en ochtendspits en er zijn wat auto's op elkaar geklapt. Ik ben moe na een nacht in een vliegtuig en anderhalve week reizen en hard werken. Ik wil naar huis. En niet nog drie uur rijden. Helaas is dat wel het geval. Als het onderweg begint te sneeuwen en ik zie de witte kale bomen langs de kant van de weg, kan ik alleen nog maar het nummer 'Driving home for Christmas' horen. Ik kom op tijd, zoveel is zeker.

candy floss

dubbel zeker

't Vraagt een hoop stappen, een NW vlucht boarden in India. Na het profilen en checken en xrayen en uitpakken en weer inpakken van de ruimbagage en het oprotgesprekje met de meneer van de immigratie krijgen we natuurlijk nog de security check bij de gate.

'Zal ik mijn laptop eruit halen?'
'Nee, zo erdoor alstublieft.'

De poort piept niet maar toch wordt iedereen gefouilleerd, dus ik ook. Door een mevrouw met een sari, in de Ladies' section. Daarna pakt een gehandschoende agent mijn handbagage tot de bodem uit. De laptop gaat apart door de scanner. Daarna de tas. Daarna de camera en dan wéér de tas. Dan nog mijn stapeltje mobiel-riem-etc. Enfin, een kwartier later ben je dus clean om te boarden.

Not.

Als het boarden eenmaal begint, wordt iedereen wéér gecheckt. Paspoort, boarding card. Dan worden de mannen ter plaatse allemaal gefouilleerd, schoenen uit, tassen leeg. De dames en kinderen achter enkele zwarte schermen. Zelfde verhaal. Mjah - dubbel zeker is... dubbel zeker. Kennelijk.

convoi exceptionnel

tjee

Wat je al niet leert van de Times of India. Sarkozy doet het met Carla Bruni. Zozo. Houdt zeker van hese stemmen. Dat ik toch naar Mumbai moest om dit te weten.

taxi!

in jezelf

Ik zit in de NW lounge op Mumbai airport met één oor in de richting van het minuscule buffetje. Er staat een Brit die in alle schalen kijkt en met gefronste wenkbrauwen dingen mompelt als 'oh nee, met botjes?' of 'hmmm, dat is wel erg groen'. De pastasalade geeft instemmend gemompel. Goedgekeurd. Hij verdwijnt met een bordje pasta. Je ego is een heerlijke gesprekspartner.

uniform

Op een of andere manier zijn we er tot tweemaal toe in geslaagd om precies hetzelfde type kleding te dragen. Het viel zelfs buitenstaanders op. Nou is een polo met brede blauw-witte strepen niet bijzonder, maar dat ze allebei een aan de binnenzijde rode kraag hebben, is toch wel goed genoeg om voor company uniform door te gaan.

geneuzel

Omdat in de interviews onder andere het hoge opleidingsniveau van IT-personeel in India ter sprake komt, gaan we op weg naar het hotel nog even langs de Mumbai versie van MIT. Even een shot van de ingang nemen. Hoewel we in eerste instantie doorgewuifd worden door de ene guard, wordt op de terugweg onze chauffeur gestopt. Hij stapt uit en onderhandelt een kwartier met de geuniformeerde mannen. Ze bellen mobiel naar onze gastheer, die ons de hele reis dit soort geneuzel heeft bespaard, maar er net nu even niet bij is. Dan wordt de camera erbij gehaald. De clips moeten getoond worden. Hun kans om het India Institute of Technology wereldberoemd in Capgemini en omstreken te maken.

Zoals bij alle geneuzel tot nog toe worden we na een half uur onderhandelen... doorgewuifd.

op straat (2)

vroeg

We zijn extreem vroeg op het vliegveld. Checkin is nog niet open. We zijn weliswaar al ingecheckt via Internet, maar er konden op dat moment geen boarding passes worden geprint. Er schijnen wel self service units te staan waar je dat kunt doen. Als we de zuiltjes getraceerd hebben, blijken ze stuk voor stuk een wit scherm te hebben. Out of service. De man die ernaast staat, legt uit dat ze om 21.30 aan gaan, wanneer de normale checkin ook start. Daar hebben we dus niet echt wat aan. Terug naar de bagage dropoff, want daar kun je schijnbaar ook een boarding pass krijgen. We worden zorgvuldig achter de koorden gehouden, hoewel er al een half uur minstens zeventien man klaarstaan. De profiler doet haar werk, en onze bagage mag door de x-ray. Mijn koffer en de lampenkit moeten open. Met handschoenen aan gaat de beveiligingsbeambte door al die pakjes thee, snoertjes, stekkers en kinderkleding. De digitale speurhond ruikt niets. Alles mag weer dicht en we zijn clear. Ook om India uit te komen, moet je langs de Immigration. Dat is echt anders dan in de US, waar ze gewoon blij zijn als je opzooit en het ze geen moer kan boeien wat je daarna gaat doen. Voor mij in de rij staat een Amerikaan die te lang in het land is gebleven zonder zich te melden. Béétje dom, het staat op elk visum in allerlei talen. Maar het leidt tot een hoop vervelend gedoe voor hem. Gelukkig komen wij zonder kleerscheuren langs de altijd-norse controleur. Ach. 't Is ook een rotbaan.

cavia

In Nederland hebben zelfs de deputy practice managers kamers die groter zijn dan die van de baas van onze vestiging in India. Deze man, die 17.000 werknemers onder zich heeft, bewoont een glazen caviahokje van 2 bij 2,5 met uitzicht op een chemische fabriek. Hij is een van de zeer weinigen die daadwerkelijk een eigen kamer hebben. De rest... heeft een desk. In een cubicle. Als ze geluk hebben, want met 40-50 nieuwe employees per dag is ruimte gelimiteerd. En voor de meesten is hun werkplek afhankelijk van welk project ze doen. 'Deze week zit je op bureau 236F.'

woensdag 19 december 2007

service

India mag dan een vies land zijn in veel opzichten, de Indiërs zijn proper. Als we even bezig zijn met inchecken en files van de camera offloaden, staat er bij de ingang van de cubicle ineens een verlegen jongen met een dienblad met doekjes en potjes.

'Do you want your laptop cleaned?' vraagt onze gastheer.
Eh?
'It works quite well, won't damage it.' verzekert hij. 'They use some special wax.'

Nou, ok dan. De jongen gaat aan de slag. Hij borstelt het toetsenbord schoon met grote kwasten. Er stuiven 14.000 kruimeltjes en poezenharen tussen de toetsen vandaan. Daarna poetst hij met minstens drie verschillende middeltjes de binnenkant, het scherm en de buitenkant. Brandschoon komt de laptop weer terug op mijn plek. Zo schoon heb ík hem zelfs nooit gekregen - het was al een doorgevertje indertijd. Het ding glimt en glanst en de glidepad is helemaal stroef van schonigheid.

Tjee, wat een idee. Moeten ze bij ons ook doen.

plat

Een SMSje. De chauffeur heeft een lekke band. Niet gek, met al die stenen en kuilen. Nog een kwartiertje later. De persoon die we vandaag als eerste krijgen, is meteen de hoogst geplaatste in de organisatie die in deze video zit. Zo een die slechts weinig tijd heeft. Neemt niet weg dat zijn werkkamer een caviahokje is met uitzicht op een chemische fabriek.

aanvliegroute

Vandaag zitten we onder de aanvliegroute. Wat ik nog niet eerder heb gehoord, komt nu voorbij: het gebulder van de jets. In no time is het toestel niet meer zichtbaar in de smoggy grijze lucht. Zal de Powaii baan wel zijn dan.

in London they are sleeping now

Elke dag word ik wakker met de gedachte dat thuis iedereen nog slaapt. Dat is omgekeerd van de meeste reizen, wanneer iedereen allang naar bed is als ik ga. Tijd om aan de zone te wennen is er gelukkig niet. Ben straks vast snel weer gereset - hoewel we komende nacht mislopen door in een vliegtuig te gaan slapen.

dinsdag 18 december 2007

OV

mensen

friends

verkeer (2)

nice drive

Lekker bij je vriendje achterop in je sari. De mannen, die altijd rijden, dragen ook bijna altijd een helm. De vrouwen en kinderen, die net zo hard meerijden, nooit. Safety is alles.

op straat

three little maids from school are we

water

Het meer waar dit hotel op uitkijkt, voorziet de hele stad Mumbai van drinkwater. Over sommige dingen moet je niet teveel nadenken.

woon-werkverkeer

Vandaag reden we terug vanaf de Gateway of India via Beach drive weer de stad in. Heen nam dat ongeveer vijf kwartier in beslag. Terug ruim tweeëneenhalf uur. Ik heb behoorlijk vertrouwen in de rijvaardigheden van onze chauffeur Arif inmiddels. Maar wát een chaos, wat een route. Geen weg, op veel plaatsen. Bottlenecks waar 6 rijen rickshaws en auto's samen door de breedte van één voertuig moeten. Er is veel te zien, dat wel. Winkels, drukte op straat, het avondleven dat op gang komt. Zo ongeveer halverwege is het helemaal donker. Nog steeds staan er bij elke bushalte tientallen mensen, terwijl de meeste bussen nog ruimte hebben voor 0 mensen. Overal road building. Niemand stoort zich echt aan rode lichten. Harder toeteren is gelijk hebben. Omvang wil ook helpen. Size matters.

feesjûh

Hierachter is een feestje gaande. Op straat trekt heel langzaam een optocht voorbij, die elke paar minuten stilstaat om te trommelen. Daartussen steken ze vuurwerk af. Het ziet er grappig uit, lijkt ook wel een beetje op Chinees Nieuwjaar, maar bij mijn weten is het geen officieel feest vandaag. Zal dus wel een privé lolletje zijn.

muziek

's Avonds zit er een sitar speler in de lobby hier. Hij heeft een indrukwekkend instrument. 's Ochtends is het zijn collega, de porseleinenbakjes speler. Deze man heeft een totaal niet indrukwekkend instrument: een compleet servies aan bakjes en kommetjes gevuld met water in alle kleuren, waar hij op slaat met stokjes. 't Is wel een rustgevend type muziek, dat moet gezegd.

Bollywood

Op drie achtereenvolgende kanalen is een Bollywood film aan de gang. Omdat ik het Hindi of Marathi niet machtig ben, zap ik een paar minuten heen en weer en vermaak me met het vergelijken van de stijl. Ze zijn allemaal hetzelfde, misschien door mijn ongeoefend oog en misschien ook wel... omdat ze allemaal hetzelfde zijn. Jongen, meisje, goed in de make-up. Hij doet dansje, zij doet dansje, ze zingen een liedje of twee, alles gefilmd in een typische soft focus met veel roze en geel. De klassieke GTST zooms op de momenten dat er emotie te pas komt. En dat is dan dat - nog een dansje om het af te maken. Love love love.

mensen mensen mensen

Ongelofelijk veel mensen, hoe dieper je het schiereiland van de stad in gaat, hoe meer er zijn, tientallen op elke straathoek. Het zijn er onvoorstelbaar veel, deze stad krioelt als een mierenhoop. Dat is ook wel logisch, met evenveel inwoners als Nederland op ongeveer de helft van het oppervlak. De meeste mensen bewonen zo te zien geen huis, daarom past het kennelijk. Mensen leven op straat, in krotjes, in hun rikshaw, onder bruggen, langs de weg. We zien mensen zich wassen langs de kant van de weg, mensen slapen in publieke plantenbakken. Mensen met hun hele hebben en houwen onderweg op een scooter of motor. Mensen met handkarren of heel veel goederen op hun hoofd. Mensen met veel kinderen. Mensen, overal mensen. Opvallend weinig westerse gezichten, die je toch ook wel zou verwachten in een wereldstad van deze omvang. Maar op een enkeling na die in de buurt van een van de grote hotels rondzwerft, zijn het alleen Indiërs hier.

your average tourist

Vandaag naast twee interviews een aantal sites buiten gefilmd. We zoeken meestal niet zozeer naar de toeristische trekpleisters maar eerder naar de generieke beelden van een land. De imaging van verkeer, treinen en industrie. Van kantoren en laagbouw, van mensen op straat en winkels. Van snelwegen en activiteit. In Oslo was het een mix van veel natuur en een klein deel stad. Hier is het stad, stad en meer stad. De natuur die we zien zijn de zwerfhonden en de roofvogels, en die enkele ossenkar.

We startten op een spoorbrug. Uit alle deuren van de treinen die langsrijden, hangen reizigers. Het ziet er eng uit, maar volgens onze gastheer komen er vooral mensen om omdat ze op de sporen lopen, niet omdat ze uit treinen vallen. Daarna een stukje snelweg. Een markt, een paar straten. Winkels. Dan een lange rit naar de beroemde Gateway of India, waar King George de vijfde in 1911 voet op Indiase bodem zette. Meer straatscènes. De boulevard, het meest zuidelijk gelegen punt van de stad. Een andere spoorbrug. Verkeer, verkeer, verkeer.

nog meer eten

Alweer voortreffelijk gegeten vandaag. Mag ook wel, met de hoeveelheid activiteit. De lunch was alweer rijst, pappadums, dhal, een pittige en een milde curry - en de variëteit is zo groot: dat verveelt nooit. Voor het avondeten hebben we het buffet in het hotel geprobeerd, waar werkelijk heerlijke Indiase gerechten op stonden. Een verse naan erbij zoals je ze in Nederland niet krijgt, en van het dessertbuffet natuurlijk de cardamom crème brulée. Met een Kingfisher.

boenwas

De hele verdieping inclusief mijn kamer ruikt enorm naar boenwas. Dat zal vast wel een of ander soort insecticide zijn trouwens. Maar dit hotel is overclean. Elke gang, elke ruimte wordt bevolkt door mannetjes en vrouwtjes met plumeau's en spuitflacons, die ieder hoekje achter elke plantenbak zorgvuldig stofvrij houden. Elk vuiltje wordt geweerd, als was het om het contrast met de sloppenwijk die direct buiten het hek begint, nog groter te maken.

maandag 17 december 2007

verkeer

We hebben een auto mét chauffeur hier. Niemand vindt het raar dat je niet zelf rijdt. Nog eenvoudiger: iedereen zou het ronduit idioot vinden om wél zelf te gaan rijden. Het verkeer is een heksenketel. Niemand die zich aan rijbanen houdt. Fietsers, voetgangers en dieren gaan overal tussendoor. Vele motoren en scooters, maar vooral onvoorstelbaar veel van de kleine geelzwarte driewiel rikshawtaxi's. Soms staan ze zes rijen dik te wachten. Wie een ander inhaalt, toetert bij wijze van waarschuwing. Groter gaat voor. Betonnen muren en paaltjes ook. Op de meeste kruispunten is geen sprake van verkeersborden (laat staan verkeerslichten of zelfs maar voorrangsregels). Als de situatie té zeer uit de hand loopt, stapt de brommerige agent die op een van de hoeken in een hokje zit, de straat op om de boel te regelen. En dat is dat.

Eigenlijk wonderlijk dat we alleen maar ergens een paar motorista's aantikten die zichzelf squeezten tussen ons en de naastgelegen rikshawtaxi.

beestjes

Op straat lopen honden, en ook wel katten. Maar vooral honden: magere scharminkels met gladde vachten. Een heel enkele kat. We zien heel grote roofvogels en kleine zwaluwen. Grote vlinders en toch nog wel erg veel muggen (waartegen gelukkig veel smeersel mee is). Onderweg slechts één koe, die de beleefdheid had om náást de snelweg te gaan liggen en zodoende geen verkeersopstopping te veroorzaken. We zien heel wat mensen die geiten meevoeren. Zelfs komt er een geit in een gemotoriseerde riksjataxi voorbij. Zijn eigenaar zit op het bankje, de geit staart met grote ronde ogen naar buiten en knabbelt aan een groen blaadje dat op het bankje ligt. Zijn oren flapperen dom bij elke verkeersdrempel of kuil in de weg.

nieuwszenders

Ik zap en zap en zap... kanaal 14...15...16 en het gáát maar door: alleen maar nieuwszenders. Dit land moet wel nieuwsverslaafd zijn. Allemaal CNN-klonen, kanaal na kanaal. Er zappen evenveel Hindi als Engelse tickertapes voorbij. Nieuws, nieuws, nieuws. Hoeveel nieuws kan er zijn in de wereld? Pas zo tegen kanaal 20 bereiken we het goedkopere entertainment van HBO en Nickelodeon.

kantine

Lunch in de bedrijfskantine van Mumbai 4. Fantastisch eten. We krijgen pappadums, biryani met ei, vis in scherpe rode saus, dhal, aloo en paneer. Het is allemaal even uitstekend. Zou iets voor Sodexho zijn. Om me heen zie ik medewerkers met soms hun eigen meegebrachte lunch, soms die van de kantine. Alles ziet er lekker uit, vanuit culinair oogpunt vermaak ik me opperbest. Ik hoop nog wat tijd te hebben om kruiden te kopen.

half uurtje

Dat halve uur tijdsverschil blijft je verrassen. Het is normaal om een paar uur verschil te hebben, maar op een of andere manier weet je systeem blijkbaar 'waar in het uur' je zou moeten zijn. En als ik dan op mijn gsm kijk, die GMT+1 toont, zie ik toch ineens een ander moment van de dag.

overload

Na een dag filmen is je systeem hier totaal overloaded met indrukken. Van tevoren hadden mensen al gezegd dat de contrasten het meest zouden opvallen - en dat is ook zo. De sloppen en het stof tegen de kantoren met mensen in pakken. Maar er is meer. De omvang, de oneindige hoeveelheden mensen. De gecoiffeerde tuin van het hotel waar je gemakkelijk een partijtje golf zou kunnen spelen op het gras - en de dame die daarvoor zorgt, in haar stoffige kleding voorovergebogen blaadjes oppakkend.

zondag 16 december 2007

tijdzone

Dit is weer eens wat anders, een tijdzone die eerder is in plaats van later. Het is al half drie 's nachts maar ik ben nog niet moe, het voelt namelijk als half elf 's avonds (wat het in mijn systeem ook is). Gelukkig beginnen ze niet vroeg hier, maar het is toch hoog tijd om te gaan slapen.

Renaissance

Bij aankomst voor het hek van het hotel werd de auto eerst uitvoerig ge-security-checked door een horde geuniformeerde kerels met scanners en honden. We waren clean. Het Renaissance vindt het niet raar als gasten om half twee 's nachts nog een kopje soep en een hamburger komen eten in de Lake View Bar dus dat hebben we gedaan. De kamers zijn uitstekend, niets op aan te merken. Maar als je uit je raam kijkt, zie je direct naast de tuin van het hotel een sloppenwijkje.

KL6034

Net als naar Oslo hadden we ook nu weer het gevoel zowat de enige Nederlanders in een overigens compleet afgeladen toestel te zijn. Meer beenruimte, dat mocht ook wel, want wat is 9 uur weer een lekker eind...

En dan kom je aan op Mumbai International Airport. En daar ruikt het rokerig, daar is het warm. Daar is het een chaos. Eerst door immigration, vergelijkbaar met die van de USA maar zonder de vragen en de vingerafdrukken. Bagage van de band, het was er allemaal. Door een overijverige douanemeneer uit de groene rij geplukt: 'wat is dat?' 'equipment, statieven, lampen...' '...dat mag u niet zomaar invoeren.'

Sta je daar bij de rode rij (ach, elke dag een first time en vandaag was rijkelijk gevuld met firsts), tassen open, uitnodigingsbrieven tevoorschijn halen, uiterst beleefd uitleggen, nog eens uitpakken - en toen mochten we dan toch verder.

In de chaos die daarop volgde, stonden 763 drivers te wachten op hun vracht. De onze stond er ook tussen. Ravi: de komende drie dagen onze chauffeur, werd onmiddellijk vergezeld door 1, 2, 3 vrienden en bekenden die auto's tegenhielden, het karretje langs kuilen en randjes voerden en all in all vooral rondhingen in onze buurt.

overbagage

Oslo was duur, qua overbagage. We hadden 36 kilo teveel. Vandaag hadden we beduidend minder bij ons, omdat er geen car suction mount mee hoefde en omdat we ook alles hebben thuisgelaten wat we in Noorwegen niet gebruikt hebben (okee, de zonnebrand en het muggenspul uitgezonderd). Dit keer hadden we enkele kilo's teveel en daar werd niet eens over gepraat. Mooi, want een kilo overbagage naar Oslo kost 12 euro, een kilo naar Mumbai minstens 30. Dat dan ditmaal de lampenkit en het statief als odd size werden aangemerkt, ach, dat was een heel klein offer.

eventful

Wat was gisteren een heerlijk rustige thuisdag. Zo rustig dat ik niet eens zin had om te bloggen. We hebben een kerstboom gekocht, en een film gekeken met de kinderen, en heerlijk gegeten. Een ideale weekenddag. Vroeg naar bed, dat wel, want ik wist dat ik vanochtend om 5.15 weg moest rijden.

Opstaan en vertrekken ging allemaal smoothly, voorbereid and all. Hoewel ik nog even flink moest krabben, want het was -4. Maar de weg naar Hoofddorp was kalm - tot ik bij Vinkeveen was, in de linkerbaan met 130 reed en voor mijn neus ineens koplampen zag opdoemen waarvan ik dacht 'Heej!? Die rijden aan de verkeerde kant van de vangrail?'

Een spookrijder: nooit eerder gezien op de snelweg, maar je schrikt je de pleuris. 112 gebeld en gemeld bij de KLPD. Ze wisten er al van - logisch, want die drie man en een paardenkop op dat traject pakten natuurlijk simultaan hun mobieletjes. Vanaf daar geen bijzonderheden meer.

vrijdag 14 december 2007

fatøl

Tapbier heet hier fatøl. Dat 'øl' bier was, kon ik me nog vagelijk herinneren. Dat op zich doet al aan motorolie denken (brandstof voor stoere types), maar de combinatie met 'fat' is helemaal goed voor een associatie met dik kruiperig vet. Maar bij bestelling ('een kleintje graag') kwam er gewoon een keurige pint van een decent soort lager. Dat was gisterenavond. Dat op het vliegveld vanochtend om 10 uur alweer vele mensen aan datzelfde fatøl zaten, kon ik me niet zo goed voorstellen, maar net als in Engeland werden er alweer flink wat deciliters soldaat gemaakt. Vanwege de prijs van alcohol in Noorwegen (mijn ene glas wijn bij de Italiaan kostte 87 Kronen, ofwel bijna 10 euro) gaan sommige Noren even goed los als het taxfree is, of zelfs gratis zoals in het vliegtuig. Toen we op Schiphol uitstapten, zag ik diverse rijen waarbij in élke stoelzak drie lege wijnflesjes zaten. Bijna een prestatie voor een vlucht van anderhalf uur.

souvenirs

In de vliegveldwinkel zoek ik naar een aardige besteding voor mijn laatste kronen. Te weinig om te wisselen, te veel om mee te nemen zonder dat er meer Noorwegen in het verschiet ligt. Behalve de gebruikelijke tax-free geuren, rookmeuk en vooral opvallend veel alcohol, zijn er uiteraard ook souvenirs. Afgezien van viking-pewter (tinnen taartscheppen en servetringen) en t-shirts met opschriften van het kaliber 'My mum went to Norway and all I got was this t-shirt' (nah - toch maar niet) hadden ze ook kinderpantoffeltjes van zeehondenbont. Dat kun je ook alleen maar maken bij kinderen die de leeftijd nog niet hebben bereikt dat ze 'tegen het regenwoud' zijn, maar zelfs dan vond ik het niet zo'n aangename gedachte.

Gewoon een lekkere synthetische knuffel, een hoop snoepgoed en een half-begrijpbare Noorse kookglossy voor mij dus. Niks bontslofjes maat 25.

Pas de Bull

Op het vliegveld strijken we neer op een paar stoelen bij een gate die niet in gebruik is. Aan de andere kant van het platform besneeuwde heuvels. En dan kijk ik nóg eens opzij - en wég zijn de heuvels! Compleet verdwenen in enkele seconden, achter een egaal, ondoordringbaar en frisgewassenlakenswit gordijn. Is het mist of fijne sneeuw? Het Braathens toestel dat voorbij taxiet is alleen te zien aan het kleine lampje op de vleugel, de rest is totaal onzichtbaar. Dat kan nog leuk worden.

Het is sneeuw. Dat blijkt als er een kolonne sneeuwschuivende bulldozers uit de dienstensector aan de overkant gereden komt. Niet twee, niet vier of zes, nee, minstens twaalf grote sneeuwschuivers draaien seconden na elkaar elegant het platform op, knallend van geelheid en in de maat begeleid door hun oranje zwaailichten. Alsof het ijsdansers zijn, gaan ze synchroon langs en schuiven in lange stroken de sneeuw van het bitumen. Een choreografie voor werkverkeer.

wit

Het werd witter en witter onderweg naar Gardermoen. Die 40 kilometers maken een boel verschil. Een egaal lichtgrijze lucht en heel veel fijn bepoederde boompjes. Alsof je in een miniatuurtreinlandschap rijdt. Op het vliegveld zijn ook alle straten en daken wit. De huurauto laat zich zonder plichtplegingen inleveren. We mogen ditmaal 400 euro dokken voor de overbagage. Bonnetje voor thuis. En dan is het wachten op het vertrek.

bye now, Oslo

En dat was alweer de laatste ochtend. Alles is gepakt, de camera weer netjes in de tas. Auto inladen, uitchecken en off we go. Op het vliegveld die laatste Kronen erdoor jagen. Bye Oslo. Best de moeite om eens terug te komen als het niet voor work maar voor play zou zijn.

donderdag 13 december 2007

Norsk

Geinige taal hoor, dat Noors. Er is best wat van te maken als je de tijd hebt om het te lezen. Gesproken is bijna compleet onnavolgbaar, hoogstens heb je een grof idee waar een gesprek over gaat, maar meer dan dat ook niet. Inmiddels beginnen er wat woorden zich te vestigen in mijn hoofd. De allereerste -en reuze handig ook nog- was 'ut': uit(gang). Erg belangrijk in parkeergarages. 'Miljø': ook geen breinbreker. Een leuke vind ik: 'ikke'. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat het 'niet' betekent. Zo staat er soms ergens 'ikke gratis', en op de bussen die door de stad rijden, lees ik wel eens 'ikke i trafikk' (buiten dienst, dus). Het klinkt alsof de bus wil benadrukken dat-ie heus óók een verkeersdeelnemer is. Heel prachtig was ook de zinsnede die ik vandaag in de lift las: Dør åpen. Da's dan duidelijk.

En ik kan niet anders dan denken aan Asterix en de Vikingen, met hun honden die 'wåf wåf' en 'bløf bløf' doen in de onophoudelijke mist op zee.

fout muntje

TV-reclames in een ander land: altijd leuk om te kijken. Al een paar dagen valt me een aardige reclame op voor een bank. Iets met een man die een muntje opgooit. Mooi gefilmd... blijkt het een 2-euro stuk te zijn. Dat hebben ze hier geeneens! Hier hebben ze Geld Met Gaten! Leuk voor aan een kettinkje, dat wel. Maar geen euro, dus opmaken die handel. Morgen first thing...

Juletiden

Het is donker en koud maar de Noren laten zich niet afhouden van een van hun Doelen in het Leven: kerstmis vieren. In alle straten, in alle winkels, in alle kantoren worden de voorbereidingen getroffen. Overal is het bijna Kerstmis. Overal kerstkoekjes en kerstmarsepein. Kerstlampjes, kerstbomen en kerstversieringen. Kerst-glühwein, kerstkleding. Kerstsnoep, kerstchocolade. Kerstmuziek, kerstmenu's en kerstarrangementen. Ze hebben er zin in.

kan het?

Kan het nog kouder?
Tuurlijk kan het nog kouder!
Elke dag weer een graadje meer onder nul hier.
-9 graden momenteel, zegt wunderground, en dat is te voelen.
Zeker als je buiten staat te filmen aan het fjord. Al staat er vrijwel geen wind, de kou snijdt overal dwars doorheen. Toen ik net even naar buiten liep, zat voor de supermarkt aan de overkant een grote treurige Deense dog te wachten op zijn baasje. Hij kon alleen nog maar een heel hoog en hees piepje uitbrengen. Als hond zal het ook best koud zijn, met je pootkussentjes op een ijzige stoep. Geen lol aan.

woensdag 12 december 2007

ouwe meuk

Ineens staat daar middenin een veld een prachtig restant van een kerkje. 13e eeuw, roze graniet. Klassiek modelletje met twee heel hoge deuren, sleutelgatramen, het formaat klopt helemaal. Ik word enthousiast. Míjn specialisme - van vroeger. Wat een beauty.

veld

In het veld aan het werk: naast een meer, en het is doodstil. Het water is een spiegel waarin we de heuvels en naaldbossen zien. De velden zijn dor en leeg, de berken kaal. Hier en daar een klein kluitje rode houten huizen en schuren.

last of the summer fruits

oudjes aan de wii

Een prachtig itempje op CNN over bejaardenhuizen in de US waar de ouden van dagen genieten van de Wii: lekker bowlen in hun eigen recreatiezaal! Geweldig. k Wou dat ik thuis was, ging ik even lekker naar de kermis met de kinderen in onze recreatiezaal :).

miep in de bocht

Routemiep is eigenlijk altijd wel accuraat en slim. Een enkele keer gaat ze wat ver in haar pogingen tot perfectie. We hebben haar verteld dat we geen tolwegen willen nemen, omdat je anders hier in de stad elke rit weer 20 Kronen kwijt bent om 400 meter snelweg te nemen. Daarnet reden we terug vanaf een dorp ten zuidwesten van Oslo - de snelweg zou 1 rechte lijn naar het hotel zijn. Met de laatste 400 meter dus die 20 Kronen tol. Dat liet routemiep niet op zich zitten. Ze rekende... en rekende... en rekende... en kwam met de volgende ongelofelijke conclusie, die we zelf nooit hadden kunnen verzinnen: via Zuid-Noorwegen, waar we een ferry moesten nemen naar Zweden, dan een flink stuk noordwaarts en dan de ferry naar Oslo om de stad vanuit de oostkant binnen te rijden. Verwachte aankomsttijd 6.44 morgenochtend.

Mwah.

Toch maar een muntje opgediept.

koud

Het vriest inmiddels de hele dag flink hier. Zeker weten dat de temperatuur niet boven nul komt. Dat merk je vooral goed als je de stad uit gaat. Daarbinnen, tussen de gebouwen, met het vele verkeer en vooral de verwarmde trottoirs (ik zeg het nog een keer - verwarmde trottoirs) is koud gewoon koud. Maar langs Oslofjorden of wat hoger in de heuvels ten noorden van de stad is het echt echt koud. Gelukkig doet de goretex zijn werk.

next?

Na dagen van Incredible India reclames krijgen we nu ineens Nigeria reclame op CNN. Hmmm?

MP

Stortinget, het Noorse Parlement, bleek iets gemakkelijker om met camera's binnen te komen dan de Tweede Kamer. We moesten wel alles door de scanner halen, maar daarna werden we op basis van ons paspoort gewoon binnengelaten. Dat was wel anders op het Binnenhof. De politiebewaking en dranghekken bleken voor een delegatie van het Russische parlement te zijn. Toen die de officiële zaal hadden verlaten, konden wij even opbouwen en ons interview houden met Anna Ljunggren, de jongste MP van Noorwegen.

Nog wat sfeershotjes van de parlementszaal en de buitenzijde. Amerikaanse dames vragen geïnteresseerd of we hier staan in afwachtig van het vertrek van 'Al-baby'. Niet dus. Al is gone, off to Bali.

dinsdag 11 december 2007

reflectie

75% van de dag is donker, dus het is zaak jezelf zichtbaar te maken op straat. Zelfs honden dragen hier állemaal reflecterende jasjes en halsbanden met ledjes erin. Vanochtend zag ik vanaf het dak van de Shippingklubben een kluitje gouden stipjes zwermen aan het eind van de straat. Het bleek een kleuterklasje te zijn, twintig kaboutertjes gekleed in twintig eendere reflecterende jasjes. En dat in de felle, felle zon. Alsof er een oogverblindende wolk vuurvliegjes in aantocht was.

of/of

Óf je parkeert je auto een dag lang onder een kantoor in Oslo...
óf je koopt voor je vrouw een bosje rozen op weg naar huis.

Kost je allebei zo 35 euro in dit land. Life is all about choices.

spits

Nou, we hebben hem ontdekt: de serieuze spits. Die valt hier dus om 16.00, als het echt donker begint te worden. Tussen de auto's, trams en bussen krioelen tientallen Kerstshoppers en hier en daar zelfs een fietser. In en uit alle parkeergarages een gestage stroom van auto's. 't Is bijna wonderlijk dat er zoveel auto's zijn, als je nagaat dat het al behoorlijk kostbaar is om er een aan te schaffen, laat staan om hem een dagje te stallen in hartje Oslo. Amsterdamse toestanden!

en ik zei nog zo...

...géén bommetje!

Afgezien van de indrukwekkende hoeveelheid hardware, zal die glazen bol wel de meeste vraagtekens oproepen. Geen idee wat de diverse securities daarvan denken, temeer daar er uit de bol nu met gaffertape vastgeplakte draadjes steken, een zwarte en een rode, zorgvuldig in elkaar gedraaid en leidend naar een blokje met penlite batterijtjes. Héél apart. Op zich wel weer een mooie plausibele verklaring waarom er meer dan 40 penlites in mijn koffer zitten...

suction mount

En zo zit het statief óp het praktisch volledig kunststof blikje. De reden voor de invalidenparkeerplaats is eerder de auto dan wijzelf - een voertuig is behoorlijk aerodynamically challenged met zo'n uitbouw op zijn kap. Maar naar verluidt kun je er wel 100 mee rijden.

very sneak preview

Dit is 'm dan: onze acteur Anders.

incredible

De enige echt prettig kijkende zender op deze tv is CNN.
En CNN heeft elke vijf minuten een reclameblokje.
En in 1 op de 3 blokjes zit een reclame met fantastische filmbeelden.
Voor incredible India.
Leuk, gepersonaliseerde multimedia.
Maarrr... hebben we haast dan?

uit een prima milieu

Noorwegen doet me aan meerdere opzichten aan Canada denken. De alomtegenwoordigheid van bergen, sneeuw en naaldbossen. Zelfs de kleinste peutertjes zie je aan wintersporten doen. Overal is skiën, schaatsen, snowboarden, hiking en trekking. Maar vooral zijn de Noren, net als de Canadezen, oneindig meer environmentally aware dan de Nederlanders. Ook in het hotel is de koffie organisch, wordt erop aangedrongen dat je zo weinig mogelijk water verbruikt en heeft het eenvoudige prullenbakje onder het bureau drie compartimentjes met kleurcode voor afvalscheiding.

maandag 10 december 2007

all Al

Al al al al. All there is, is Al.

CNN is al uren gevuld met Al en dat zal ook wel zo zijn op de nationale zenders. De ogen van de wereld zijn heel even gericht op deze plaats: Oslo.

sparen

Vroegâh dejen we op de grote WWW-conferenties nog wel eens een rondje 'hotshots' sparen. Wie de meeste celebs zag (ok, ok, celebs in that field) in één dag.

Hier gaat het ook helemaal lukken, want tegelijk met de Rightshore week Nordic valt ook het Nobel Peace Prize gebeuren. 't Is dus druk in de stad. Straks is er naar verluidt een zwaaisessie van Al Gore en zijn eega vanaf het bordes van een hotel, morgen wellicht een glimpje van koning Harald en koningin Sofia voorafgaand aan het concert dat totaal ge-Eurovisied is aan alle kanten (dus binnenkomen met een pindacameraatje zal hoe dan ook geen optie wezen), daar schijnen ook Kevin Spacey en Uma Thurman rond te wandelen alsmede Melissa Etheridge, Alicia Keys, Kylie Minogue en Annie Lennox.

Intussen mogen wij woensdagochtend het Noors parlement in voor een gesprekje met een MP: ook helemaal prima.

trikken

De tram heet hier trikken. De mooiste stationsnamen staan op het kaartje in het toeristische Oslo-gidsje. Vikatorvet mag er zijn. Jomfrubråten had ik zelf niet kunnen bedenken. Maar de allerfraaiste vind ik Inkognitogata.

brrr... f'isjes

Warme jassen zijn mooie uitvindingen. In de stad is het niet echt koud, rond of net onder het vriespunt. In Holmenkollen, een van de grotere skigebieden, is het eigenlijk vooral frisjes als je staat te wachten tot de rest de auto-shots heeft afgerond. Op het kleine taxi-rondje voor het hotel waar we de car suction mount op de auto zetten, ligt een permanente laag ijs en sneeuw. De afgelopen week heeft het echter nogal geregend, dus de vegetatie is nog prima groen. Een blauwe lucht was mooi geweest, maar je moet je hand niet willen overspelen. Dit is lang niet gek - en geen neerslag: dat is zelfs bonus.

zondag 9 december 2007

taalgebied

Eigenlijk is het een blessing in disguise om in een klein taalgebied te zijn. TV is hier namelijk ook gewoon ondertiteld. Je kunt het dus... verstaan. Praise for the humble subtitle.

horry putter

Heel even leek het of ik kon meegenieten van Harry Potter-zoveel. Dat was een welkome afwisseling geweest, tijdens het groenpaarsgeeloranje ergeren aan de traagheid van de upload van slechts 15 minuten aan clips naar de harde schijven. Zelfs in het Noors had me dat best even kunnen bekoren.

Wrong.
Na 3 minuten ging het paychannel scherm aan. Dokken. Harde kronen.

Meuh.

huurblikje

Toen we gingen dalen, was het al aardedonker. Half vijf. Welkom in het hogere noorden. Uit de lucht fijne naaldjes van sneeuw, bleef niet liggen en echt koud was het ook niet. Het huurblik is een huurblikje: een Kia Rio. Whoehahahaha - het paste wel allemaal. Dat moet gezegd worden.

Vervolgens in één lange lijn over een snelweg naar Oslo stad (uhm, snelweg? maximumsnelheid 90 km per uur in dit heerlijk lege land vol naaldwouden). Donker, zo donker dat er weinig tot niets te zien was van het omringende landschap. Zo donker dat we allebei het gevoel hadden dat het al een uur of 10 's avonds was. Niets van dat - het was spitsuur. Maar: op zondag.

Tja, en toen moest er tol betaald worden. TOL! En we hadden nog geen kroon gepind. De lokale Shell bood uitkomst, met zo'n suf omschopbaar ATMmetje waar wel degelijk biljetjes uitrolden - veel biljetjes want de gemiddelde bedragen waren allemaal in de duizenden kronen en hoewel ik zowat het laagste bedrag pinde dat er op het scherm stond (mijn omrekenmodule stond nog niet aan), bleek dat bij inspectie toch al 250 euro te zijn.

Enfin, na betaling van 20Kr. mocht het huurblikje ook de stad in. And here we are.

lost in translation

Onderweg in het vliegtuig overviel het me ineens: dit is op Tsjechië na de eerste keer dat ik naar een land ga waar ik helemaal niets van de taal begrijp. Dat krijg je als Euro-Ameri-centrist. Ai. En het is nog wel Schengen. Op het vliegveld moet ik wel gniffelen om de grappige termen op de bordjes - alsof je in een soort Asterix verzeild bent geraakt. Mijn blog vroeg me zojuist om mijn Brukkernavn - die snapte ik dan nog wel. Met een beetje puzzelen kom je er - gelezen - wel uit. Maar het gnoom-achtige bier-pruttel dat uit de stoere anderhalve stoel brede Noorderlingen kwam die achter ons in het vliegtuig zaten - daar kon ik geen Melkesjokolade van maken.

zaterdag 8 december 2007

boom in beeld

Ieks.
De beroepsdeformatie is gestart.
Ik kijk Z@ppsport met Elise ('dit vind ik sáái, mama!!') en zie een fluffy microfoon langsflitsen en kan het niet tegenhouden: BOOM IN BEELD!

Toby

Elise kijkt naar een kinderfilm op tv. Het gaat over een meisje van wie het broertje verandert in een hondje genaamd Toby. 't Is maar goed dat Gijs niet meekijkt - die beweert namelijk al maanden te pas en te onpas over onze eigen Toby: 'Poes is mij broertje!'

nieuwsfeit

Vandaag 27 jaar geleden werd John Lennon neergeschoten door een gestoorde fan. Dat is denk ik het eerste feit uit het wereldnieuws dat ik me echt zelf kan herinneren. Ik weet namelijk nog precies wat ik dacht als zevenjarige toen dat op het nieuws kwam. Ik kende het woord lemon en dacht 'die meneer heeft een bijzondere naam zeg...'

Wie hij was, wist ik niet. Het verschijnsel iconen kwam pas in mijn leven met Lady Di.

zegen

Alles is ingepakt.

Twee te zware koffers en een enorme rugzak als handbagage. Die écht niet ingecheckt kan worden, want laptop en camera bevattend. En dan heb ik waarschijnlijk niet eens de meeste overbagage, want E. meldde al dat hij minimaal 25 kilo over de limiet gaat.

Morgen geen treinen tussen Den Bosch en Utrecht. Dat is zeker niet grappig. Van de auto in de trein in de bus in de trein en dan pas drie kwartier later op Schiphol zijn - dat brengt me nog meer in de verleiding om met de auto te gaan. Volgende week moet dat zowiezo - de eerste gelegenheid om op Schiphol te zijn op zondag is het achterlijke tijdstip van kwart over 9 - ik wil er op zijn laatst om een uur of 7 toch wel aankomen.

Zou er zegen op rusten?

zelfbediening

We hadden naar aanleiding van de laatste gebeurtenissen een paar hele goede afspraken gemaakt. Onder andere dat Elise en Gijs niet meer aan de Global messen zouden komen. En zo nog wat concrete zaken.

Toch kom je dan altijd weer tot de ontdekking dat er ook nieuwe gebieden zijn, waarover je nog geen afspraken had kunnen maken, omdat je niet eens op het idee was gekomen dat zij op dat idee zouden komen. Zo zat Gijs vanochtend doodleuk de resten van zijn chocoladeletter op te eten, keurig op zijn stoel aan tafel. Daarvoor had hij behoorlijk zijn best moeten doen, want die hadden we gisterenavond nog zorgvuldig hoog en ver weggelegd.

vogeltje

Gijs zit naast mij terwijl ik een adres opzoek op de site van de Vrije Universiteit. Hij ziet de griffioen van het VU-logo rechtsboven aan de pagina, en zegt blij: 'Een vógeltje!!'

Schattig hoor, zo'n griffioen...

vrijdag 7 december 2007

crew

Je zou maar de crew zijn die de brieven die Lorenzo, de zoon van Ingrid Bétancourt, aan zijn moeder schreef, opneemt. Hij leest zijn persoonlijke boodschap voor in een studio vol hardware - en iedereen, regisseur, technici, producers - zitten met de tranen in hun ogen.

alles weten

'Na deze Bob de Bouwer gaan jullie in bad en in bed.' zeg ik. 'Dit is de laatste van de dvd.'
'Hoe wéét jij dat?' vraagt Elise.
'Ik weet álles.' zeg ik. Ikzelf geloofde dat minstens tot ik 10 was als mijn vader dat zei.
'Niet!' zegt Elise. 'Dat kán niet. Niemand weet alles, alleen Sinterklaas! Want die is het oudste van allemaal!'

Zucht. Wat is er gebeurd met ouderlijke autoriteit?

goed uitgekozen

'Goed uitgetozen van Sintertlaas' bromt Gijs, terwijl hij een stukje chocoladeletter wegkauwt. Hij geniet van zijn kadoos en vindt ze allemaal even goed uitgekozen.

stoer

Elise geniet van de dagen dat het lukt om haar op de fiets naar school te laten gaan. Vandaag gingen we op de fiets heen én in het donker terug vanaf de BSO. Dat was extra stoer. Wel tijd voor een lampje op haar fiets want ze is compleet onzichtbaar.

mamaatje...

...zegt Gijs en kruipt tegen me aan op de bank.
Daar smelten mamaatjes namelijk van en net als zijn zus heeft hij dat helemaal zélf ontdekt.

regelen

Vandaag en morgen zijn dagen vol regelen, regelen. Al het werk dat hier blijft, moet worden overgedragen. De nieuwe opdracht van dendv moet netjes in vorm worden gegoten, want daar hebben we de komende twee weken geen kans voor. Alles moet ingepakt, de laatste spullen gekocht. Enorm veel rekeningen gekopieerd. Paklijsten geprint, want aan de douane in India moeten we kunnen aantonen dat we al die spullen al bezaten. Reisschema's, vluchttijden, electronische tickets. Visa, paspoort, rijbewijzen.

...vanavond ga ik alleen maar op de bank zitten. Hoop ik.

nog een?

Gijs is verslaafd. Dat wisten we al: Gijs is verslaafd aan Bob de Bouwer. En Sinterklaas was zo vriendelijk om deel te nemen in de verslaving van onze zoon. Hij bracht een dvd van Bob en Gijs zit met rode wangen te genieten en vraagt bij elke aftiteling 'nog één Bob de Bouwer?'. Nou staan er wel vijf afleveringen op de dvd dus dát komt wel goed. En Gijs geniet.

gevonden voorwerp

donderdag 6 december 2007

vaatwasserblokje

Mentos heeft weer eens een nieuwe productlijn uitgebracht en albert zou albert niet zijn als ze daarvan niet een GRATIS sample bij de bestelling hadden gedaan. Het is een blauw plastic kubusje van 6 bij 6 bij 6 cm met holografische bestickering. Het opschrift rept van micro-particles. Ernaast staat een plaatje van een soort blauwgespikkeld ijsklontje.

De 45 pieces in het doosje lijken nog het meest op... vaatwasserblokjes. Of iemand zorgvuldig een dozijn Sun tablets uit het plastic heeft gehaald en in vieren gesneden. De textuur is ook wat je van een vaatwastablet zou verwachten: korrelig en gruizig, maar wel met een frisse mintsmaak. Ik kauw en kauw - maar vind geen Powerball.

ledigheid

Er zijn maar heel weinig mensen die echt helemaal niets doen in de trein. Dat heeft natuurlijk de laatste 10 jaar ook te maken met de vele gratis krantjes, maar toch. Zo heel af en toe zie ik iemand die niets doet. In deze coupé viel me al eerder een vrouw op, die in staat is om tussen Eindhoven en Den Bosch vrijwel bewegingloos niets te doen. Niet een flutkrantje lezen. Niet mobiel bellen. Niet praten met een medereiziger, niet op een laptop rammelen, geen make-up bijwerken, niet ontbijten - en daarmee hebben we 95% van de tijdsbestedingen die je in deze trein ziet, wel gehad. Misschien is ze wel Zenboeddhist, dacht ik.

Vandaag zat ze er weer, en maakte tot mijn verrassing na 10 minuten zenstilte halverwege de reis ineens aantekeningen in een minuscuul opschrijfboekje. Daarna las ze een artikel in een Wachttorenachtig blaadje. Het ging over heidense feestdagen in Christelijke context.

Wég mooie theorie over Zen.

daglicht

Ik had -zoals altijd voor shoots waar dat relevant kan zijn- de tijden van zonsopkomst en -ondergang opgezocht voor Noorwegen. Dat stemde al niet hoopvol. De totale slot is welgeteld 5 uur en 50 minuten. Gisteren kwam daar een mailtje overheen van een van de vele Anderssen die nog eens benadrukte dat het 'eigenlijk alleen licht is tussen half elf en half drie.' Aargh!

't Is maar goed dat de nieuwe camera zoveel beter werkt in de schemering. En gelukkig is Mumbai zo dicht bij de evenaar dat we daar tenminste kunnen rekenen op een steady 11 uur op 13 uur af regime.

Anders

Sint heeft zijn hielen nog niet gelicht - ligt waarschijnlijk ergens ter hoogte van de Channel Islands zijn verjaardagsroes uit te slapen - of in mijn hoofd is alweer plaatsgemaakt voor Kerstmis. Kerstliedjes in veel talen buitelen over elkaar heen, vegen de laatste pepernotenkruimels tussen de hersencellen uit en vragen op de meest ongepaste momenten om aandacht. 'Aandacht vragen' betekent in dit geval meestal: zingen, of op zijn minst neuriën. Nou is er één die wel heel standvastig rondstuitert in mijn hoofd, en die gaat over 'Anders Perssons stuga'. Zal wel iets te maken hebben met de vele Anderssen die ik de laatste dagen aan telefoon en email heb in verband met volgende week. Erg onzakelijk wel als daar ineens een kerstliedje tussendoor dreunt in je hoofd. En 't is geloof ik niet eens Noors maar Zweeds. Ik denk dat ik vanavond het Oxford Book of Carols maar onder mijn hoofdkussen leg, misschien helpt het.

woensdag 5 december 2007

opsmuk

De dame aan de andere kant van het gangpad tuurt ingespannen in haar kleine spiegeltje. Bij iedere wissel ben ik bang dat ze haar mascaraborsteltje ín haar oog zal steken. Te zien aan het tasje op haar schoot heeft ze nog een indrukwekkende hoeveelheid werk, maar misschien gaat ze wel mee tot Alkmaar en in dat geval kan ze rustig verder met steeds iets nieuws uit haar voorraad zoeken en op ogen/neus/mond/elders smeren. Andere mensen scheren achter het stuur, schijnt het. In de trein hoef je tenminste niet handsfree.

bijna botsende buren

De trein in de richting Rotterdam/Den Haag vertrekt elke ochtend van het naastgelegen spoor óók om twee over zeven. Meestal is het ook een dubbeldekker-intercity. De eerste minuten zie je hem niet, want hoewel de vertrektijd volgens het boekje gelijk is, gaan ze zelden of nooit synchroon het station uit. Nooit botsen ze - natuurlijk niet. Maar dat natuurlijke zit hem alleen in de wetenschap dat het niet kan. Als je niet zou weten dat ze elk op hun eigen spoor rijden, verwachtte je elk moment het geluid van schrapend staal en gillende remmen.

Ergens vlak voor of in de spoortunnel van Best halen ze elkaar in. Rijden een tijdje naast elkaar. Zeker in die tunnel, waar het luchtdrukverschil voor mijn overgevoelige trommelvliezen al goed merkbaar is, kun je hem niet missen. Een lichtgevende rups die brullend langszij komt. Soms zie je alleen de twee rode achterlichtjes opdoemen. Soms rijdt mijn raam een tijdje naast de locomotief, en aangezien ik altijd beneden zit, zie ik dan de enorme stalen wielen gladjes over de sporen gaan. De enkele keer dat ik boven zit, kijk ik met interesse de lettertjes uit boeken en kranten die voorbijzoeven en bestudeer de kaas op de boterhammen van de vele ontbijters.

Na Best is het schouwspel over, dan gaat 'Den Haag' rechts de fly-over op en rijdt 'Alkmaar' links het viaduct onderdoor. De treinen kruisen elkaar in een gladde mini-pas-de-deux - en voorbij is het weer, tot morgenochtend.

maandag 3 december 2007

stilte

Na een lange drukke dag met veel geouwehoer was ik wel toe aan vijftig minuten stiltecoupé. Ik had net m'n Murakami opengeslagen toen een electronisch stuk nep-klassiek door de trein blèrde. 'JAAAAA? NEEEEE, ik zit NET in de TREIN...' kwaakte de eigenaresse van het lulijzer opgewekt in haar mobiel.

'In-de-stil-te-cou-pé' gromde ik bijna onhoorbaar.
Niet helemaal onhoorbaar, want de man naast me dook met moeite zijn lach inhoudend in zijn NRC.

Ik denk dat ik langzamerhand een ouwe zeurmuts word. Lekker.

kus

Gijs is al lang kieskeurig over door wie hij wel of niet gekust wil worden. Als Elise hem bij de Stampers eens hartelijk gedag zegt, veegt hij steevast met zijn mouw over zijn gezicht. IEKS! Een kus van je zus!

Hoe diep dat zit, merk je als je 's avonds het licht uit gaat doen op zijn kamertje. Als ik hem nog een heel zacht, haast onmerkbaar kusje geef, gaat toch -al slapend- zijn handje naar zijn wang. Wég met die kussen!

zondag 2 december 2007

bekabeling

'In je lichaam zitten buizen.' zegt Elise.
'Klopt,' zeg ik, 'dat zijn je bloedvaten. En je hebt ook bekabeling, riolering en gasleiding.'
'Gasleiding?' vraagt Mark.

Tuurlijk. Wat dacht je van je luchtpijp?

zaterdag 1 december 2007

klik

Natuurlijk tégen reclame - maar niet tegen belangrijke boodschappen. Déze mag op de blog - hoe meer clicks hoe beter.

The Breast Cancer Site

dubbeltje

Dubbeltje... zo heette de immense boxer die woonde in de bierwinkel in Leiden. Pas veel later realiseerde ik me dat het waarschijnlijk niets met zijn omvang en het kleine muntje te maken had, maar alleen met trappist.

Elise kent het dubbeltje niet uit eigen ervaring want aan het begin van haar geboortejaar werd de gulden -en daarmee het lieve dubbeltje- de nek omgedraaid. Maar de uitdrukking 'zo plat als een dubbeltje' kent ze wel. Van mij. Zo houd je cultuur levend.

last not least

December is toch altijd al een van de maanden in een jaar met wat meer character dan andere. Hoewel ik zelf nogal van herfst houd, is het hele eindejaarscircus toch altijd wel weer spannend en leuk, vooral voor de kinderen. Maar dit jaar wordt het een extra spectaculaire december, met veel reizen naar twee landen waar ik nooit eerder geweest ben. Met extremen. Temperatuur. Cultuur. Natuur.

En voor het eerst naar een halfuurs-tijdzone. D'r zal wel veel geblogd worden.

you have been indexed

Ik ben onder de indruk.
Elk postje op dit blog wordt live en direct geïndexeerd door Google. Wauw.

cannelloni

Hoe kan dat nou? Normaalgesproken heb ik al-tijd veeeeeeeel te veel vulling voor veeeeeeeeeel te weinig cannelloni-buisjes. Die dingen zien eruit als rioolpijpen maar er gaat zowat niks in. Nu had ik nog drie dozen op voorraad, dus ik dacht eens een lekker GROTE portie te maken. Niets van aan. Ik kreeg net 1 laagje in de schaal. Genoeg voor vandaag maar zeker niet voor vele volgende malen.

Wat nu? Has the Ministry of Supplies somehow lost its touch?

changez

Het gebruik van Engels om onze kinderen in onwetendheid te laten zijn over het besprokene heeft beperkt zijn nut bewezen. Toen ik kortgeleden tegen Mark iets zei in de trant van 'got a pressie "from the ol'guy" for that little one today' kwam Elise even later met de vraag 'Maham? 'Liddelwan', dat is Gijs hè?'

Attention. All systems change to FRENCH. Repeat. All systems change to FRENCH. Merci.

service

Dat Bever goede service geeft, wisten we al. Na een akkefietje met de GPS en een verkeerd aangeslagen bedrag voor een jas hadden we daar al wat ervaring mee. Vandaag werd het weer eens extra duidelijk. Mijn oude trouwe Lowa's bleken afgelopen weekend in Drenthe toch echt niet meer zo warm en waterdicht als 15 jaar lang het geval was. Toen ik ze vanochtend schoonmaakte, bleek waarom. De zool was echt broos geworden en hier en daar flink stuk.

Met Noorwegen in het vooruitzicht en de wetenschap dat je zulke schoenen echt even in moet lopen, vandaag dus snel naar Bever gegaan. Uitstekend voorgelicht, zoals gewoonlijk. Een paar mooie donkerblauwe Lowa's gekozen. Thuis trok ik ze aan, maar na een half uur had ik slapende voeten. Toch te klein? Toch maar terug dan. Ondanks het zorgvuldig passen en advies. Ze vonden het niet meer dan normaal dat ik terugkwam. Het is gebruikelijk dat als je ze thuis wat langer draagt, ze anders zitten. En ik kreeg direct een halve maat groter mee. Als die óók tot slapende voeten leiden, zo drukte de verkoper me op het hart, moest ik weer terugkomen, niet voor een grotere maat maar voor een andere schoen.

Ik heb er het volste vertrouwen in.

vrijdag 30 november 2007

pachtjes

Ik heb het nooit zo gehad op pakjes. Kookpakjes, that is.
Waar ik echt niets van snap, zijn pakjes van het type 'Hollands stoofpotje met sperziebonen en kip.' Daar staat dan op... 'zelf toevoegen: ui, sperziebonen, kip, aardappels'.

Maar...

wat zit er dan IN dat pakje?

(ik weet stiekem het antwoord wel hoor: zout, gemodificeerd zetmeel, smaakstoffen, geur en kleur... en vooral veel zout)

Brucie

Bruce maakt wel indruk op dit land.
Hij verplaatst zijn concert - en óveral is het te zien. Op ALLE stations staat het op de mededelingenborden - het werd zelfs omgeroepen. Dan heb je 't ver geschopt.

kouwe drukte

In de trein en op de stations is het ongewoon druk. Vooral met jonge reizigers. Natuurlijk - de scholierenstaking. Die hebben lekker gereld vandaag. Ze zijn er nog hyper van - praten hard en vullen de coupé in woord en beeld.

bomen

Op school gaat het duidelijk over rijmen.
Onderweg vanaf de BSO naar huis verklaart Elise:
'Wij gaan naar huis en dat is thuis.'
Waarop ik zeg:
'En een boom... is sloom.'
'Ja,' zegt Elise, 'want een boom loopt héél langzaam.'
'Kan een boom dan lopen?' vraag ik.
'Ja hoor, alleen heel erg l-a-n-g-z-a-a-m.' zegt Elise (op extra trage toon).
'Aha - en kunnen bomen ook dromen?' vraag ik.
Dat weet Elise zeker. Bomen kunnen dromen. Dat lijdt geen twijfel.

lieve zus

Elise kreeg weer zo'n af-grij-se-lijke berg snoep mee. Niks tegen een snoepje op zijn tijd, ik ben niet tegen suiker, mag allemaal, maar waarom moeten die kinderen bij verjaardagen een traktatiezakje mee met TWEE lollies, kauwgom, spekkies, drop, winegums én (voor de vorm) een mandarijn?
Enfin, de deal hier is dat je wel of niet eet, dat besluit je lekker zelf, maar vandaag was er uitsluitend snoep voor die kinderen die hun bord leeg hadden. En dat was dus Elise. En niet Gijs (die zoals gewoonlijk geen hap at).

Of het erg leerzaam was voor Gijs weet ik niet, want uit mijn ooghoek zag ik Elise zorgvuldig een centimetertje spekkie afscheuren voor Gijs en het hem onderhands overhandigen....

donderdag 29 november 2007

montagnes russes

De trein gaat in vliegende vaart over een aantal wissels, schudt vervaarlijk en remt dan uit alle macht. Rood sein? Het is onduidelijk wat er gaande is, maar we staan stil. En direct daarop gaat het weer verder als een dolgedraaide achtbaan waarvan de karretjes ratelen over de rails. Vreemde rit.

onbegrip

Waar ik echt niets van begrijp is die mensen die ergens bij het einde van het perron plaatsnemen in afwachting van de trein, en dan als de trein het station binnenrijdt, meters langs diezelfde trein meelopen. Waarom blijven ze niet gewoon staan? Als je niet op een idioot ver uiteinde van zo'n perron staat, is er altijd wel een stukje trein voor je snufferd, zelfs als je niet vaak met de trein in kwestie rijdt, kun je dat zien aan de regulars die gewoon blijven staan. En als je erg graag middenin de trein wil zitten, dan ga je toch niet aan het eind staan? Elke dag zijn ze er weer en ik snap ze ECHT niet.

donker

Bij vertrek uit Eindhoven gingen de lichten uit in de Intercity. Besparing? Defect? Wie zal het zeggen.

Het was kalm en rustig en vooral erg donker. Hier en daar de schijnsels van laptopschermen of mobieltjes. Spookachtig verlichte gezichten. Veel mensen deden niets, misschien wel voor het eerst en voor het laatst deze week. Hun Metro's en Spitsen bleven ongelezen en ongebladerd. Vlak voor Den Bosch floepte alles weer aan en zaten de reizigers elkaar verdwaasd knipperend aan te kijken. De magie was voorbij.

woensdag 28 november 2007

aromatherapie

Er is een type wasverkrachter van het merk Silan, dat mij bijzonder kan bekoren. 't Is donkerroze en het heet ietsonduidelijkhips. Vandaag zag ik tweëeneenhalveliterflessen. Meteen gekocht natuurlijk. In de winkel stond een bordje met het verzoek om de flessen wel rechtop te houden. Dat had me natuurlijk moeten waarschuwen. Maar in de auto kun je zo'n ding zo slecht vasthouden, en bovendien is 2,5l GROOT. Het ding stond dus achterin. Was daar uiteraard omgevallen.

De hele achterbak meurt dus aromatherapeuties niet naar diesel (zoals gewoonlijk) maar naar ylang-ylang en sandelhout. Ach. 't Is weer eens wat anders.

glim

Al sinds we weer in Nederland wonen - bijna 10 jaar dus - zoeken we tevergeefs naar verkooppunten van het geweldige, onovertroffen, onvoorstelbaar goede Parade Gloss. De ouderwetse schoenmaker in Leiden had het, maar die bestaat al jaren niet meer. Vandaag zag ik ineens, in de allervaagste keten van Nederland, een blikje dat wel érg verdacht veel leek op... verrék: dat WAS dus Parade Gloss. Alleen in ...dark tan. Maar goed, de blikjes ernaast heetten weliswaar anders (Prestige), maar volgens mij zit er hetzelfde in. De test gaat het uitwijzen. Prestige bestond wel in zwart.

Overigens betreft het hier schoensmeer.

daar is-ie dan

...mijn paspoort is terug. Met allerlei stickers en plakkers en binnenin een prachtig, indrukwekkend visum met veel vreemde tekens en multiple entry in India for business purposes tot 21 mei. Dus dat moet lukken.

dinsdag 27 november 2007

geheugen

Tijdens het 10-minutengesprek zei meester Ad onder andere dat Elise zo'n onvoorstelbaar goed geheugen had en van wie ze dat zou kunnen hebben? Ach, dat is ons wel duidelijk. Hoe goed bleek net weer eens, toen ze spontaan een liedje begon te zingen dat afkomstig was uit een theatervoorstelling van school van minstens een maand geleden.

ijzeren pijp

Vandaag eens de verschillende stuks hardware die in míjn bagage mee moeten, gepast in de koffers. Onder andere drie enorme industriële zuignappen voor de car mount. Bij de car mount kwamen een stuk of 6 metalen staven in verschillende maten om het bijbehorende autostatief op te bouwen. De grootste past niet in mijn koffers. Ik denk dat ik die in mijn handbagage stop. En dan met een uitgestreken smoel langs de security loop. Hoezo, ijzeren pijp in mijn tas?

zondag 25 november 2007

zomp

Op de terugweg -die net zo twee-en-een-half uur lang was als de heenweg- zette ik radio 1 aan en hoorde tussen vier voetbalwedstrijden door het volgende commentaar: 'ja, we staan hier bij de zandafgraving in Gieten voor de laatste van de wedstrijden die hier verreden worden vandaag bij de 32e cyclocross, en dat is de Prestige, nou, de regen komt hier echt met bákken uit de lucht, t is één grote bak modder...' Etc.

Modder, dat was wel zo'n beetje Het Thema van vandaag. Ik had nog nooit veldrijden van dichtbij gezien, maar wat is dat een zompige bedoening zeg. Fietsen die zo smerig worden, dat ze bij elke ronde moeten worden omgeruild zodat het vuile exemplaar met een reuze-Kärcher kan worden schoongespoten. Renners die 20% hellingen meer afglijden dan -rijden omdat ze tot 30 centimeter met hun wielen wegzakken in de sporen van hun voorgangers. Kortom: zomp.

Apart om in beeld te brengen, dat wel. Maar zelfs op de fieldmixer zaten modderspatten.

zaterdag 24 november 2007

plasma

Het waren ook állemaal mannen. En het was in de Airport Zaal.
En daarmee hield elke vergelijking met the King's Singers van vorige maand op.

Orchestre Baobab is genuine. Dat ze al een tijdje bestaan, weet je als je de CD 'The Legendary Session' hebt. Die is uit 1982. Toen waren ze óók al legendary. Ze zullen die zaal vol Hollanders wel een beetje frisjes hebben gevonden in het begin. Pas na het derde nummer staan er wat mensen op beneden om aarzelend te gaan dansen vooraan. De orkestbak is dicht, maar er staan geen stoelen. Expres. Langzamerhand staan er meer en meer mensen op. De Afrikaanse salsa-jazz lokt ze. Sommigen worden 'helemaal plasma', zoals collega M. het uitdrukte, van deze Senegalese 10-mans formatie. Anderen gaan uit hun Hollandse dak en trekken hun schoenen uit.

De mannen vooraan dragen ongestreken hemdjes met korte mouwen die over hun broeken hangen. De tenorsaxofonist zou je als hij op straat stond te toeteren, nog geen euroduppie geven, hoogstens voor de Broek van de Week. Een van de gitaristen hangt de hele avond op een barkruk te pielen op zijn instrument en staart naar de vloer. De oude basgitarist tuurt af en toe op het blaadje met titels dat een Franse dame op veel te hoge hakken voor de voorstelling met een GAF-tapeje aan zijn microfoonstandaard geplakt heeft. Sommigen hebben glimmende kale hoofden en een dictatorbril. Eén lijkt op Ibrahim Ferrer.

De muzikanten staan lekker te spelen en te geinen. Utru m'Horas en Boulmamine. Frans, Portugees, Wolof. Ze doen hier en daar een minimalistisch choreografietje. Wat salsapasjes. Een nerden-shuffletje. Beneden aan het podium gaan meer en meer mensen uit hun dak. Er wordt geklapt en gefloten en gejuicht bij alle solo's. Opvallend is de eighties-aankleding. De discobal, de gekleurde lampen die over de zaal bewegen. Twintig jaar terug in de tijd. En de muziek... de muziek is nog altijd goed voor ...plasma.

schoenen

Het schoen-zetten hier blijft interessante taferelen opleveren.
Vorige week hoorden we tevreden gescheur en gekeuvel uit de kamer naast ons zo rond half zeven 's ochtends. Vlak daarna hoorden we Elise zeggen: 'Ja Gijs, want jij had drie snoepjes omdat jij drie bent, en ik vijf omdat ík vijf ben.'

Wááát!?

Natuurlijk wist ik zéker dat deze Sint in elk schoentje vier schuimpjes had gestopt, maar ga dat maar eens uitleggen. Hevig protest van Gijs hielp wel bij mijn case.

Het kwam weer goed, net als die van vanochtend. Toen kwam Elise verontwaardigd naar boven gestormd. Ze was beneden het ontbijt aan het klaarzetten. Daar trof ze de winterpenen die Mark gisteren gemakshalve gewoon even in de groentela had gemikt in plaats van terug in het zakje in de andere koelkast. 'Mám! Gijs heeft deze gewoon teruggelegd!' En ik maar zeggen dat dat vast andere wortels waren - néé, ze wist ZEKER dat het déze wortel was. Oeps. We moeten echt beter op gaan letten als we het geloof nog even in stand willen houden.

vrijdag 23 november 2007

prestatiemaatschappij

maandag: Elises rapportgesprek.
dinsdag: Gijs' jaargesprek op het kinderdagverblijf.
woensdag: mijn eigen jaarbeoordeling.

...wat zal ik donderdag eens doen? Toby's evaluatie over zijn verrichtingen in 2007 (nul muizen)?

warm

Vandaag keek ik, zoals elke dag, op mijn Yahoo pagina. Er staat ook een blokje met weersverwachtingen, waar ik af en toe wat steden aan toevoeg als ik daar in de buurt kom. Oslo, zag ik vanochtend, kwam voor het eerst deze week al helemaal niet meer boven het vriespunt. Maximum temperatuur. Toen viel het kwartje. Misschien moest ik eens wat warme gear gaan regelen. Nou - t is gelukt. Een drielagenjas, speciale handschoenen die vingerloos zijn maar mét een want-klep over de vingers die je kunt terugklappen met een klittenbandje (anders kun je geen apparatuur bedienen), en onderhandschoenen van zulke dunne stof dat je elk knopje op camera of geluidsapparatuur nog kunt indrukken. Morgen nog even wat extra ski-sokken voor in mijn trouwe Lowa's, die het al zeker 10 jaar volhouden. Lowa's nog even inspuiten met extra waterdicht-spray. Misschien waag ik me nog aan een thermisch ondergoedje.

De jas gaat zondag getest worden. Veldrit filmen in Drenthe, en naar verluidt: pokkeweer.

Harry

'Doe maar bij Harry op de kamer.' had de huisarts tegen zijn assistente gezegd, toen ik een paar maanden terug een wat langere bloeddrukmeting moest laten verrichten.

Het pand waar de huisartspraktijk in zit, is identiek aan ons huis, de bovenverdieping wordt gebruikt door de arts in opleiding. Waar in ons huis onze eigen slaapkamer is, is daar nog een extra spreekkamer. Harry, vertelde de huisarts, is de enorme kamerplant die er staat. Aha. Dus díe doet daar 's avonds het licht aan. Het ziet er gezellig uit bij Harry, als je nu vroeg in de avond langskomt.

donderdag 22 november 2007

1234567

Om half tien ging de telefoon. Nummerherkenning is er niet voor niets, dus ik keek in het kleine schermpje. Een lang, dus internationaal, nummer. 0031... Nederland?...20...Amsterdam... 1234567?

Nah.
Wie heeft er nou 020-1234567?

Het bleek een Canadese vriend te zijn. Hoe hij aan dat nummer komt, is nog steeds een compleet raadsel. Maar gelukkig was het geen vaag call center.

eerste horde

De eerste horde is genomen. In het track and trace system van de Indian Visa Services staat dat ze mijn paspoort hebben ontvangen. Morgen gaat het naar de ambassade en komt het - naar verwachting - ook weer retour, en dan sturen ze het weer naar mij. Dus waarschijnlijk heb ik 'm spoedig weer in handen. Fijne gedachte.

IDFA

Een prachtig stukje NOS journaal over de IDFA en de film die over Amerikaanse soldaten gaat. 'Dear mum, we are going to die. Not in the philosophical sense, this is different.'
Daaroverheen gesneden tientallen gezichten van omgekomen militairen. Wat een waanzinnige wereld is dit.

kruidvat

Gijs zit achterin de auto en bestudeert nauwkeurig het Kruidvat blaadje dat daar toevallig lag vanochtend. 'Tijch, mama, allemaal sintertlaas!' constateert hij tevreden. Ik kijk in de achteruitkijkspiegel. Hij zit compleet weggedoken in het boekje te lezen over K'nex en Barbies. Zo kweek je consumptielust.

lekker shredden met de hakjapanner

Vandaag aten we paksoi (Gijs: 'pachsoi?'). Da's altijd lekker reepies-shredden met de hakjapanner. Heerlijk even twee minuten in de pan met wat olie. Stevig gepeperd tartaartje (Gijs: 'taartje') erbij en frietjes.

Nog lekkerder met een gegrillde tonijnsteak met sesamolie, sojasaus, gember, paksoi afblussen met sherry en rijst of noodles erbij.

woensdag 21 november 2007

back

Beacon is back.

Het Rabobank baken dóet het weer.
Hè, toch een stuk beter om die geelwitte lettertjes te zien die 's ochtends voor 7en ook al aan het werk zijn.

opgestuurd

Ik ben paspoortloos. Voor het eerst sinds mijn eerste eigen paspoort - 23 jaar geleden - is mijn paspoort niet in mijn bezit. Vanmiddag aangetekend opgestuurd om er een visum in te laten zetten. Helemaal geen lekker gevoel eigenlijk, maar er is geen andere manier om dat visum te krijgen. Dus is-ie nu in een bubbeltjesenvelop met een indrukwekkende stapel paperassen en pasfoto's ergens onderweg naar Den Haag. Met een brief erbij van mijn baas dat híj garant staat dat ik me goed ga gedragen in India. Volgens mij heeft baas die brief niet eens gelezen, gewoon ongezien ondertekenen is namelijk het beste bij dat soort dingen.

miep-plus

Na wéken reparatie omdat het scherm ging 'flipperen' bleek routemiep 1 niet te reanimeren. En nu hebben we dus routemiep 2 gekregen. Routemiep 2 is een verluukste editie van routemiep 1. Zij kan... Praten over de Radio. Zij kan... UITZENDEN. Het zal mij benieuwen: straks kan de halve wereld intunen op mijn richtingaanwijzingen.

(Maar straks kan ik ook mijn hele mp3 verzameling in de auto beluisteren. Da's wel weer grappig.)

mp3

Waarom houden veel mp3-luisteraars tegenwoordig eigenlijk gewoon die doppies in hun oren als ze in gezelschap zijn? Ik zie om me heen op het station jongens en meiden, elk hun eigen muziek luisterend en tegelijkertijd met elkaar pratend. Dat ze elkaar nog verstaan is al opmerkelijk (de noise reduction van het gemiddelde dopje wordt steeds beter) maar dat ze elk hun eigen muzikale beleving hebben onderwijl - dat is echt een brug te ver voor mijn stoffige verstand.

Sacha de Boej

Een 'Sacha de Boej'-jasje noemen wij het: velours blazer gesloten met een gestrikt lint vóór en liefst in een lekker brute kleur. Dit fuchsiakleurige exemplaar dat ik vandaag aantrok, heeft al genoeg aandacht getrokken. Niets ten nadele van Sacha hoor - maar ik kan zo het nieuws gaan lezen.

dinsdag 20 november 2007

model

Ook Gijs is tegenwoordig camera-alert en schiet onmiddellijk in de grijns-stand wanneer ik de Nikon op hem richt. Toch levert het niet altijd flauwe prodentplaatjes op. Sommige worden best aardig.

excuus

Elise kan zonder zijwielen. En dat wil ze graag - het liefst meteen en wel: naar school. Maar Mark had afgesproken dat ze eerst een 'examen' moest afleggen om te laten zien dat ze dat kón: goed luisteren... langzaam fietsen... remmen... wegrijden...

Afgelopen zondag was het zover. En na afloop kwam er een trotse verkleumde Elise binnenrennen:
'Mam! Mam - ik heb mijn excusamen gehaald!!'

Een prima excuus voor een Echt Certificaat, nietwaar? (Let op de fraaie handtekening)

stoomboot

Verreweg het meest gezongen lied in dit huis momenteel is 'zie ginds komt de stoomboot'. Zelfs voor jarige oma werd daarstraks ná een telefonisch 'Lang zal ze leven' ook het stoombootlied ten gehore gebracht.

Helaas horen we nooit meer het bloedserieuze 'hij brengt ons Sint Pindakaas' - maar Gijs doet het in zijn onvervalste spraachgebrech: Sint Nicholaas' paardje huppelt het dech op en neer.

Voor Elise is het simpel:

'zijn k'nex staat te lachen
en roept ons links toe'

woon-werk

Het lijkt wel of woon-werkverkeer persé een drama moet zijn de laatste dagen. Gisteren een top-10 filedag (allá, het was nr. 11 in de top-10 volgens het nieuws...), vandaag nog ergere files. Ik was lekker thuis vandaag maar stond gisterenochtend ruim drie kwartier vergeefs op Eindhoven Centraal. In al die tijd vertrok er niet één trein in de richting Utrecht. Uiteindelijk reed ik rond kwart voor acht het station uit, terwijl dat 7 uur had moeten zijn. In de trein zat de volledige inhoud van drie intercity's. Wonder boven wonder vond ik een zitplaats, al die forenzen uit Den Bosch moesten staan. Tja, draadbreuk.

zondag 18 november 2007

harken

Mark kondigt aan dat hij blaadjes van het gras gaat halen.
'Gijs, kom je helpen harken?'
'Nee papa, ich bent nu even beezug.'
Elise had al te kennen gegeven dat ze wilde gaan tekenen, dus Mark verzuchtte luidop en extra zielig:
'Nou, ...dan ga ik maar ALLEEN harken.'
Plotseling kwamen ze van twee kanten aangestormd, alsof het kwartje was geland.
'Ik ook! ik ook!' En Gijs: 'Ich gaat jou OOCH helpen met harchen papa!!'

Het volgende gevecht is alweer uitgebroken, want we hebben maar 1 kleine hark. Omdebeurt is nog geen natuurlijke modus voor deze kinderen. Dat moet je elke keer weer opnieuw voorstellen.

zaterdag 17 november 2007

overdosis

Hoe snel zouden kinderen een overdosis Sinterklaas hebben? Na een paar dagen milde voorpret keken Gijs en Elise vandaag naar de intocht op tv. Daarbij natuurlijk een paar taaipopjes wegkauwend. Even later gingen we met de fiets de stad in. In de bakfiets twee witte pietjes met rode pietenpetten die we voor de gelegenheid onder uit de verkleedmand hadden opgediept. In de stad zagen we warempel wéér Sinterklaas, in een koets op de Markt! Overal liepen zwarte pieten te dansen, voetballen of hoelahoepen. Overal sinterklaasmuziek. De kinderen hebben zich kostelijk vermaakt en de hele middag gegeten van pepernootjes en schuim die ze van de pieten kregen. Nu is Elise een tekening aan het maken voor in haar schoen. Gijs verkondigt intussen datgene wat hij al dagen roept, namelijk dat 'Sintertlaas mij een blauwe stoomtrein gaat brengen.'

Da's al met al een aardige dosis Sinterklaas voor één dag.

uitgespat

We zijn even naar Van Piere gereden. De internetwinkels zouden er naar mijn zin veel te lang over doen om mij een paar Murakami's te bezorgen, en al helemaal in de uitgaven van Vintage die ik wilde. Van Piere stelde niet teleur, die had vanalles. Het werden A Wild Sheep Chase en Hard-Boiled Wonderland and the End of the World. Daarnaast rende ik spontaan langs een heel recente Paul Theroux, uit 2007. En die bleek notabene over Mumbai te gaan! The Elephanta Suite. Uitstekend voor de 9 uur in het vliegtuig.

ontbijt (the sequel)

Ook vanochtend was het weer zelfontbijttijd. Dit keer hadden ze keurig geluisterd naar de instructie om houten borden te gebruiken. Ook had tenminste 50% van het gezelschap na afloop weer opgeruimd. Wel had men van de gelegenheid gebruik gemaakt om de voorraadkast te plunderen en het in hun ogen te karige aanbod van zoet beleg aan te vullen met stroop en hageltjes.













En dan resteert na zo'n ontbijt ongeveer dit, op Gijs' plekje.

met oma op de bank