keukenprinses

Elise heeft een keukenprinsessenpartijtje besteld. Zondag, toen het mooi weer was, vast een foto gemaakt met haar Verjaardagskleren uit Engeland. Én de deegroller van mijn opa zaliger. Vandaag hebben we voor haar 5 uitverkoren vriendinnen een uitnodiging gefabriceerd.

actieve donorregistratie

Ik teken zelden internetpetities maar in het geval van donorregistratie begrijp ik werkelijk niet waarom dat systeem nog steeds niet omgekeerd is. Natuurlijk moet je kunnen kiezen om het niet te doen als je daar je redenen voor hebt, alhoewel ik me afgezien van religieuze overtuiging maar weinig redenen kan voorstellen, maar dat de default in dit land 'nee' is, begrijp ik echt niet. Waarom???

tussen zomer en herfst

Vierdaagse

wat een weer...

Ik keek net even op nu.nl. Dat het zó heet was, had ik nog niet door...

ruisje

Het aantal wezens in dit huis met een hartruisje overschreed vandaag de 50%. Dat Elise en Gijs beide ruisen, wisten we al. Of Mark en ik ruisen, is onbekend - ik waarschijnlijk niet, dan had de internist het wel gemeld in het verleden. Maar nu ruist Toby ook een partijtje mee. Zijn hoge leeftijd kan een rol spelen, of zijn seniore gestel camoufleert op deze manier een nierprobleem of -ook bij katten- hoge bloeddruk. Of dat opgelost kan en/of moet worden, is nog niet duidelijk. Voor het overige was hij nog in tiptop conditie, voor iemand van minstens 13.

nieuwe fase

Gijs' queeste om elk interessant object in de Intertoys gids van een lettertje te voorzien is een nieuwe fase ingegaan. Nu zet hij bij de Grote Technisch Lego objecten twee lettertjes. Een krul die een G voorstelt... én een duidelijk leesbare P. Want die zijn 'voor Gijs en papa'.

ervaring

Elise leest de Donald Duck. Hardop. Dat gaat beter natuurlijk. Heel knap vind ik haar vertolking van de stripachtige '?' wolkjes boven de hoofden van de neefjes op bladzijde 3. Ze zegt plichtsgetrouw tweemaal 'huh!?'

De ervaring van een stripleesster is nu al te zien.

hoe wéét-ie dat?

Soms zeggen ze van die dingen, dat je denkt 'hoe kómt-ie daar bij?'
Gijs is bezig met zijn missie om alle gewenste speelgoedartikelen aan te kruisen in de dikke Sintgids. Hij is aanbeland bij de Playmobil en ziet een sfinx, uit de nieuwe Egypte-serie van PM. "Mama," zegt hij, "...dit is toch voor als ze dood zijn?"
Hm, goed ingeschat.
"En..." gaat hij verder, "die kan niet meer bewegen. Behálve als ze op de film zijn, dan gaat-ie ineens bewegen!"

Pardon? Wie heeft mijn vierjarige The Mummy laten zien??

aan/uit

Het haalde zelfs het nationale nieuws: op de ring Eindhoven adviseert Rijkswaterstaat aan automobilisten om hun GPS device uit te zetten. De werkzaamheden zijn zo uitvoerig en de op- en afritten wisselen zo frequent van positie dat geen routemiep daar tegen opgewassen is. Nu staan er dus uiterst lelijke gele borden in de berm met grote letters: GPS AAN of GPS UIT. Het valt niet mee, rondweg zijn.

bright

Mark en Gijs liggen op het grote bed en kijken naar de iPhone. We zijn allemaal in afwachting van Elise, die nog haar pyjama aantrekt, om daarna verder te lezen over de belevenissen van Pluk. Mark praat met Gijs over de verschillende icons op het beeldscherm, en vraagt -wijzend op een zonnetje- aan Gijs wat daar staat. Ik fluister in Gijs' oor 'brightness!' en Gijs papegaait in keurig Engels 'bwaitnes!' om vervolgens beledigd zijn handen voor zijn oren te houden vanwege ons lachsalvo.

42 miljoen

Met kinderen kun je aangenaam abstracte, existentialistische gesprekken voeren. We zijn aan het tellen. Mark en ik stoppen allebei bij 42.
"Zo," zegt Mark, "en dat was de laatste."
Elise kijkt verbaasd. "Niet! 42 is niet de laatste hoor!"
"Jawel hoor!" zeggen wij in koor.
"Niet!"
"Wat is dán de laatste?"
Het antwoord komt direct, en heel stellig: "Miljoen!"
Aha. Kennelijk is miljoen het grootst voorstelbare op dit moment. Zelfs als wij suggereren dat misschien miljoen-één ook wel iets is, blijft het eindoordeel gelijk. Miljoen it is.

gids-kameraden

De grote speelgoedgidsen ploffen weer op de mat. Dit jaar gaat dat eigenlijk voor het eerst met vol bewustzijn van Gijs en Elise. Het is wonderlijk hoeveel verbroedering/-zustering er ontstaat boven zo'n boekje met grote schreeuwerige gele letters. "Kijk Gijs," begon Elise, die al een paar minuten langer binnen was en aan de keukentafel zat, "...hier heb ik jouw letter bij geschreven, want die wil jij." 'Hier' bleek een oproltapijt te zijn met daarop wegen en verkeerspleinen. Een classic, goed ingeschat dus. Gijs was het zowaar eens met Elises proactieve besluitvorming. Daarna gingen ze aan het werk met de rest van de bladzijden. Er werd instemmend gemompeld, aangewezen en geschreven. Verder dan ongeveer een kwart van de gids kwamen ze niet, toen was het etenstijd.
Een paar uur later ging ik eens kijken waar ze zich zoal aan verlekkerd hadden. Ik verwachtte bij elk object lettertjes te zullen aantreffen, maar dat bleek mee te vallen. De baby-afdeling hadden ze maar helemaal overgeslagen. Daarna kwam het segment 'pretend play', waar veel G-tjes stonden bij de werkbanken, gereedschapskisten en dokterskoffers - die we allemaal al hebben. Combinaties van E+G waren te vinden bij de vele hardplastic keukens in alle kleuren "met levensechte geluidseffecten". En de meest opvallende E was die bij een opzichtig pastelkleurig paard-met-pop-erop van minstens 1 meter 25. À raison van €69,99 €64,99. Maar, zoals Elise al constateerde, '...álles in dit boekje is goedkoper dan het eerst was, mama. Dus dan kan je méér kopen!'
Met dank aan Intertoys.

wild

De framboos is nu helemaal los. Gisteren haalde ik een hand vol rijpe exemplaren in één keer van de struik. En wonder boven wonder, zelfs Gijs eet ze. Misschien plant ik komend jaar maar een frambozenbos. Ook best leuk voor de voortuin.

buitenboter

Vroeger heette het nog gewoon campingboter, en het zat in een kolossaal blik, dat tussen de aardappelen en de pot pindakaas ingeklemd in vele achterbakken mee naar Frankrijk werd versleept. Ondanks dat wij nooit kampeerden, herinner ik me toch de legendarische blikken broodbevochtiger die een nucleaire aanval waarschijnlijk ook wel zouden doorstaan zonder noemenswaardig bederf of besmetting. Tegenwoordig heet het buitenboter. Want buiten is trendy. Daarnaast is de verpakking de helft kleiner geworden, want dat staat exclusief. Plotseling associeer je boter-in-blik niet meer met gaarkeukens maar met luxe picknicks en koken op een houtvuur in de duinen geportretteerd met hippe mensen die geen jassen maar truien dragen op glanzend papieren covers met een stoere belettering.

Marketing is toch maar alles.

koffie

Ik drink weinig koffie - en vrijwel altijd 's ochtends vroeg. Niet noodzakelijk het allereerste wat ik doe, maar wel vaak. Als ik per trein naar Utrecht reis, neem ik meestal mijn koffie mee in een kleine thermosfles waar precies twee koppen in gaan. Maar ik ben zeer beducht om 's ochtends koffie te zetten als ik de enige ben die wakker is. Het is me al meermalen overkomen dat een verontwaardigde, slaperig kijkende Elise naar beneden kwam met de mededeling dat ik haar wakker had gemaakt. En dat komt door de onwaarschijnlijke hoeveelheid herrie die gepaard gaat met het zetten van een kopje Nespresso. Kennelijk dreunt dat over het aanrecht wandelende apparaatje door tot in haar bed, en dat is ook niet zo vreemd, want haar hoofdeinde ligt pal erboven. Douchen, over de trap lopen, de kleppende brievenbus vanwege de Volkskrant (dáár word ik nou altijd wakker van), zelfs het gemiauw van Toby om brokjes kunnen haar allemaal niet deren maar een kop koffie is al-tijd-prijs.

Ik heb al wat ontwijkende strategieën uitgeprobeerd, variërend van plank of handdoek onder het apparaat tot het tijdelijk verplaatsen van het ding naar woonkamer of bijkeuken. Met wisselend succes. Vanochtend dacht ik 'ach, half zeven, vooruit maar.' En oh wonder, terwijl ik de geur van verse koffie stond op te snuiven boven het apparaat (wat een prachtig luchtje is dat toch, om als eerste te ruiken in de ochtend!) ...kwam er niemand naar beneden. Werd er niet geklaagd. Het bleef stil. Zelfs bij de tweede kop.

hockeymeisje

Ik was wat later dan aanvankelijk gedacht dus belde ik de moeder van Elises klasgenootje om te zeggen dat ik haar rond half vijf pas op kon halen. Geen probleem, maar S. moest wel naar de hockeytraining. Het handigste bleek te zijn om Elise daar op te pikken. In de wirwar van 6- en 7-jarige jongetjes en meisjes met bitjes en scheenbeschermers, en onwaarschijnlijk schattig uitziende stickjes, ontwaarde ik een enthousiast op en neer springende Elise. Die nu, hoe kan het ook anders, óók op hockey wil. (Maar ook graag dansles en zwemles, dat wel.)

betekenisvol

Ineens verschijnen er op letters gelijkende tekens in de tekeningen van Gijs. Sterker nog, hij zat zojuist aan een plaatje te werken waar drie karakters op gekrabbeld waren waarvan er een verdacht veel op een G leek en een duidelijk iets weg had van een IJ. Toen ik daar enthousiast op reageerde, verklaarde Gijs 'dat die ene een lego-letter was en die andere een cijfer dat "voor mama" betekent'.

Good enough for me!

hoogwerker

Als ik Gijs nog een nachtzoen kom geven, vind ik een verschrikkelijk tevreden jongetje in bed. Sinds zijn bed op poten staat, hebben we het namelijk ook gedraaid, omdat de kamer anders zo'n pijpenla werd. Hij ligt nu dus pontificaal voor het raam, op 1m50 ofzo, en kan daarom heerlijk naar buiten kijken. Al het langskomend verkeer wordt gadegeslagen. Ideaal om bij in slaap te vallen: autootjes tellen.

de beuk erin

Onze puberbeuk - hij is pas 40 - kan hier en daar een knipje of een zaagje gebruiken. Dat doe je natuurlijk bij voorkeur niet zelf, bij een boom van 12 meter hoog. Ook de tuinman die de achtertuin verder (om de beuk heen) heeft aangelegd, doet dat soort dingen bij voorkeur niet zelf. Nee, daar heb je boomspecialisten voor. En die komen dan met touwen en trappen (ik hoor Gijs op de achtergrond zingen: 'met een ladder en een slang zijn ze helemaal niet bang') en gaan je beuk te lijf voor je. En dat heet calibreren. Zo. Dat is nog eens iets wat je 's avonds kwijt kunt op een verjaardagsborrel. 'Mijn beuk is vandaag gecalibreerd. Oh, niets bijzonders hoor, doen we elke zeven jaar.' Want zo lang kan-ie er dan weer tegen. 7 jaar, dan is-ie jongvolwassen.

idioot land

Vandaag moest ik overdag nog ergens naartoe waar het OV wat minder dik gezaaid is. Ik was daarom met de auto. En omdat ik om kwart voor vijf wakker werd omdat er een luid zagende haarbal naast mijn oor op een stapel kranten stapte, was ik nog vrij vroeg ook. Om Kwart Over Zes stond er al file op de A2 tussen Den Bosch en Utrecht. Ik herhaal: Kwart Over Zes. 6 uur 15. Belachelijk land.

meuk

Hoe vindt men een rommelmarkt in Nederland? Door op de site 'meukisleuk.nl' te kijken. Zelfspot is alles...

herfst

Hoera, hoera. Het wordt echt herfst. Ik heb de eerste prachtige vreselijk giftige vliegenzwam gespot. "Te klein voor de kabouters" oordeelde Gijs, die er met zijn neus vlak boven ging hangen. De buurtkastanjebomen, hoewel wat pipsjes en ziekjes (en één helaas helemaal kaal), brengen toch nog kleine kastanjes voort. Veel schil en weinig kastanje. Elise heeft een kolossale berg eikeltjes van de voortuin naar de achtertuin versleept. Voor de eekhoorns - '...want anders hebben die zo'n honger.'
De .delicious is tot de rand gevuld met de heerlijkste kazen, paddestoelen, rode wijn, pompoenen en stoofschotels. Heerlijk, de herfst in aantocht.

wishful-thinking-plus-plus

Ik wil net de douche in stappen als Gijs vraagt of ik zijn klok even van de muur wil halen. Een goede reden daarvoor ontbreekt, dus ik ga de badkamer weer in. Over twee uur krijgen we bezoek: Gijs' allerliefste vriend en zijn familie komen taart eten, en die taart moet nog gemaakt worden. Werk aan de winkel dus. Gijs kan bijna niet wachten tot ze er zijn.

Als ik een paar minuten later weer terugkom, vraagt Gijs of ik even wil komen kijken. De klok is toch op miraculeuze wijze van de muur gehaald. Plotseling wijst het ding twee uur later aan. Gijs kijkt me stralend aan en zegt 'Nu komt A. bijna hè mama?'

Als je net 4 bent, kan de tijd soms niet vlug genoeg gaan...

zak en krak

In de categorie 'het zal je maar overkomen' zag ik een goede bekende uit onze Amsterdamtijd geïnterviewd in de Metro. Haar huis staat scheef en dreigt nog verder uit te zakken door de aanleg van die vermaledijde Noord-Zuid lijn (waarvoor de stad al in stukken uitelkaar geschroefd lag in de periode dat wij er maar net kwamen wonen). Balkenplafonds dreigen in te storten, voor haar deur een soort gapend gat van bouwput, en niemand die het pand zou willen kopen voor een prijs die ook maar enigszins in de buurt van de hypotheek komt. En daar sta je dan, met lege handen en een gemeente die zijn schouders ophaalt, daarbij iets mompelend uit het repertoire van 'oeve-wij-nie-te-kenne, 'ebbe-wij-nooit-g'at'. Fijn dan.
Het was even wennen, naar een mederren huis (wat heet, 1964), maar geen zorgen om dak, fundering of stroplafonds doet een mensch een hoop goed. We leven wat dat aangaat een stuk kalmer, en daar komt bij dat de gemeente Eindhoven momenteel uitsluitend glasvezelkabel in de grond stopt. Daar zijn we eigenlijk reuze tevreden over.

lief op zaterdagochtend

helemaal tevreden

huishoudbeurs voor videoten

In de RAI is gisteren weer de IBC gestart. Vijf dagen lang gaat er een gestage stroom voetgangers van station RAI richting Hoofdingang C, waar een kolossaal doek boven gespannen is, met een reclame van Sony erop. De reclame bevat geen prachtige nieuwe camera gefotografeerd in zacht licht. Geen haarscherpe HD quote uit een video over houthakkers in British Columbia. Geen tranentrekkend plaatje van een peuter die een vlindertje van een bloem jaagt. Nee, het doek is zwart en er staat in witte letters op 'Sony You'. En tussen de twee woorden een grote ampersand bestaande uit kleurige lijntjes, een beetje slordig getekend.
Binnen zijn twaalf hallen gevuld met studioapparatuur, software, camera setups, de nieuwste kabels, opvouwbare satellietschotels, onderwatermicrofoons, lichtgewicht hijskranen, genoeg LED-panelen om het Paleis op de Dam volledig te bedekken en een onvoorstelbare hoeveelheid bezoekers. De verdeling man-vrouw zal 90-10 zijn, en dan staan de meeste vrouwen nog op de stands. De bezoekende mannen dragen donkere pakken met das óf volledig afgesleten spijkerbroeken en veel te lang haar. Bijna allemaal sjouwen ze met rode papieren tassen vol brochures. Sony was slim, ze bedachten een wegwerpkarretje met een A4-formaat kartonnen doosje erop. In de doos zit een brievenbusachtige gleuf. De eigenaar kan zijn ontvangen foldermateriaal direct kwijt in de rijdende doos. Ook in deze wereld, waar digitalisering het codewoord is, hebben mensen nog steeds graag een papieren versie van de website in handen. De duimdikke beurscatalogi van B&H vinden gretig aftrek. Mij niet gezien, te zwaar om de hele dag mee rond te lopen, en over een week valt de herfstcatalogus op de mat, daarna de late-herfst-catalogus, de vroege-winterversie, de Kerstkadoversie en zo verder tot de volgende IBC. Het zijn net gewone consumenten, die videoten.

"will garden for food"

De eettuin gaat ook langzaamaan de herfst in. De tomaatjes vinden het zwaar. De komkommer maakt zo nu en dan nog een nieuw komkommertje, de courgette hangt vol met de prachtigste courgetjes die ik in lange tijd heb gezien. Lang, slank en stevig. Beschaafd. Ze moeten wel spoedig geoogst worden, anders zien de slakken hun kans schoon. Maar de grootste verrassing waren de frambozen. Er hingen al snel kleine onrijpe vruchtjes aan de struik, dit in tegenstelling tot de braam die dit jaar nog even overslaat. De framboosjes waren echter nog klein en hard en lichtgroen. Tot mijn verbazing hingen er deze week ineens drie prachtig dikke, rozerode exemplaren. Ze smaakten nog voortreffelijk ook. Zelfs Gijs, die fruit stelselmatig boycot en alleen een uitzondering maakt voor sportsnoep (appels), verklaarde ze lekker. De kruiden groeien door zoals je van ze zou verwachten, en het binnenspul kiemt en maakt kleine plantjes.

jariger kán gewoon niet

Hoe jarig kun je zijn? Nou: zó!

stil aan de overkant

Ik heb mijn publiek verwaarloosd geloof ik. Zo langzamerhand druppelen er wat klachten binnen. Waar de nieuwe postings blijven. Oei. Je lezers teleurstellen is niet zo verstandig. En inderdaad, ik heb ook al twee weken niets geschreven. Dat is wel wat overdreven lang voor een radiostilte. Na een week geen Mark is hij toch alweer anderhalve week terug, dus dat is in elk geval geen valide excuus. Enfin, we zijn er weer. Het is niet meer stil aan de overkant - dat lied kennen ze hier overigens wel, maar wordt door Elise altijd gezongen als 'Ik speel aan de overkant.'

Ofwel, ik was er even niet maar ik ben er weer. Ik speelde alleen even aan de overkant.