donderdag 23 augustus 2007

gnocchi

'Oooooohhh jaaaaaaa GNOCCHI... die vind ik LEKKER!!' riep Elise dinsdag enthousiast. En inderdaad, zowaar ging er een en ander naar binnen. De gnocchi en de kaas - de groene dingetjes bleven natuurlijk achter. Gelukkig was dit succesrecept van Albert H. zo ruim bemeten dat we er vanavond nog eens van genieten. Ik maak bijna nooit een gerecht op recept, maar zo heel af en toe vind je er een die geprobeerd *moet* worden. Gnocchi met citroenricotta (met veel verse basilicum, peterselie, courgette en peper) was die van 2007. In 2006 was het de Strawberry Tiramisu van Epicurious. Gaat altijd op:

opruimen

Net als in het tastbare leven moet er ook in de digitale wereld af en toe worden opgeruimd. De laatste tijd is mijn bookmarkfile dringend aan verversing toe. Ik twijfel nog of ik wel een ouderwets 'lokaal' bestand wil, misschien moet ik me maar eens aan een del.icio.us accountje wagen. Maar het struinen in de stoffige oude archieven levert wel grappige dingen op. Sommige links bestaan al láng niet meer. Sommige zaken zijn zo duidelijk 'van vroeger' dat het bijna lachwekkend is. Heb ik die file al zó lang? Er zitten dingen bij nog van vóór Elises geboorte!? En het overgrote deel... tja, dat zit toch weer in het bakje momenteel-niet-in-gebruik maar-je-weet-maar-nooit-wanneer-je-t-nog-eens-nodig-hebt. Misschien moet ik dat eens per ongeluk expres 'kwijtraken'. Ach. Ik zet 't wel op een schijfje.

spelen

Elise heeft een lichtblauw wollen draadje van een meter of twee gevonden. Het is een oneindige bron van vermaak. Ze legt figuren op de grond ('kijk mama, een driehoek - nee, een ijshoorntje!'), knoopt het om haar middel bij wijze van versiering, maakt een 'poezenschommel' of elke denkbare letter van het alfabet. Waarom kopen wij eigenlijk nog speelgoed?

blij

'Daar maak je de mensen echt blij mee!' zegt de conducteur als ik mijn NS businesscard laat zien. Tussen al die traject- en OVjaarkaarten is de businesscard blijkbaar nog buitenmodel. Hij had zijn handapparaat in elk geval nog niet opgestookt. Na het openvouwen van het leren mapje en een lange opstarttijd (zeker Windows?) moet hij het 14-cijferige nummer op een touch screen invoeren. Ik zeg dat het tijd wordt voor een 'swipe' lezer aan die apparaten, en hij zegt dat die er ook gaan komen. Voor de OV chip card. En nog een fijne reis verder.

Weten we dat ook weer.

dag

De Dag meent lezers te moeten ondersteunen met hulp van geel gemarkeerde zinnen in de berichten. Alsof iemand alvast met een fluorescerend stiftje door de krant was gegaan. Ik wíl helemaal geen vóórgelezen krant! Ik wil mijn eigen, verse, nieuwe krant en ik wil 'm he-le-maal ZELF lezen.
Alle gratis krantjes hebben zo hun nadelen. De Pers is arrogant (maar er staat af en toe wat in en je kunt ermee gezien worden), Sp!ts is feitelijk de Telegraaf, zelfde rellerige verslaggeving en een hoop lifestyle onzin van bedenkelijke kwaliteit. Metro, als oudste en meest bruikbare van het stel, heeft de irritante gewoonte om in de bovenmarge blokjes tekst van 1 zin op te nemen. Ze zien eruit als teasers. Ik zoek na veel jaar Metro nog altijd gegeregeld naar het paginanummer wanneer een onderwerp interessant lijkt. En keer op keer blijkt dan weer dat dat ene zinnetje het hele bericht was.