Eupen Afrikajournaal week 2

Eupen Afrikajournaal week 1

Afrikamaand

Vandaag startte de Afrikamaand op school. Mijn bijdrage bestaat dit keer niet uit het opbouwen van fancy fair kraampjes of het bakken van 250 appelflappen, maar uit een reeks video's. De eerste twee zijn bedoeld om de kinderen uit te leggen wat we gaan doen en waarvoor.

miep speak

We hebben weer volop genoten van het fop-Engels van Routemiep. Inmiddels begint Elise ook aardig door te krijgen wat er schort aan haar uitspraak. Als we in Dover Snargate Street op rijden, door Miep in strak polderEngels verknauwd tot 'SnargaatuhStreet' moet ze al lachen. 'Straight? Het is street!'

Onze favoriete straat in Bath vanuit Miep-oogpunt - Pines Way genaamd - zijn we ditmaal niet miepend gepasseerd, in ieder geval niet met de kinderen. Maar deze moesten we ook uitleggen. Onderweg terug naar Dover, komend van de M4 vlak na het van elke charme verstoken dorpsnaampje Bagshot doet Miep de volgende onweerstaanbare uitspraak. 'Na 800 meter linksaf. Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16.'

"Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16"?

Okee.
Daar moesten we echt even over nadenken. Zei ze dat nou echt? Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16? Ja. Dat zei ze echt. En ze bedoelde: neem de M3. Tot afrit 16.

you shop, we drop

Elise heeft het Engelse equivalent van Albert ontdekt. Dat is Tesco, die met kleine blauwe wagentjes door het land crosst, met de volgende prachtvolle tagline 'you shop, we drop'. Mooie gelegenheid om het principe 'shop till you drop' eens uit te leggen.

op de achterbank

Het is best Leuk Bedacht van ouders, dat je rond zessen de boot kunt nemen en dat je kinderen dan vanzelf in slaap vallen op de achterbank in die laatste drie uur van de reis, maar zo werkt het niet. Dat hadden we kunnen weten. Eerst moest nog uitgebreid commentaar worden geleverd op de omgeving ('Heej, hier worden dingen gemaakt, want hier zijn allemaal rare fabrieken...' - in het Arcelor themapark vlak achter Calais), daarna ging de zon bloedrood en indrukwekkend onder, en tussendoor werd nog een langdurige discussie gevoerd over wat er nou wel of niet buiten de ruimte was en wat er zou gebeuren als je daar met een raket heen kon vliegen ('Maar dat kan niet, want dat duurt duizenden en duizenden jaren.')

Elise denkt dat het dan eerst allemaal wit wordt en heel licht en dat je dan in een hele diepe put valt net zoals we zojuist gezien hebben in Dover Castle. Gijs wil weten wat er dan op de bodem van die put is. Een zwart gat misschien? En wat er gebeurt als een raket bij een zwart gat komt, en wat er zou gebeuren als er een zwart gat bij de aarde was, en, en, en.

En zo is het half 10 voordat de snaveltjes gesloten worden en wij voorin de noodvoorraad chocola kunnen aanspreken zonder commentaar van de achterbank.

Mannekensvere

Wat we natuurlijk Niet Zo Leuk vinden, is dat de brandstof in het algemeen in de UK een stuk duurder is dan op het vasteland, maar pas echt irritant is dat de diesel duurder is dan de euro loodvrij. Dat wordt Sains bonnetjes verzamelen, die bij elke £50 aan boodschappen een voucher leveren voor 5p korting-per-liter. Dat compenseert nog niet helemaal voor het feit dat respectievelijk €1,22 en £1,22 wel een erg groot verschil is, maar laten we het er maar op houden dat de blueberries dan weer opvallend goedkoop zijn, omdat ze door de Waitrose als essential dailies zijn aangemerkt.

En dan zullen we maar vaak tanken in dat ene naargeestige Schnellwegtankstelle dat je als eerste tegenkomt als je van de boot af bent. Kilometers Frankrijk met niks, daarna kilometers België met niks en dan doemt ergens een bordje op van een Texaco dat om razendsnelle reactie vraagt, want de uitvoegstrook is niet groter dan de helft van de Orpheuslaan.

We mogen allang blij zijn dat we geen LPG meer rijden, dat is helemaal slecht te krijgen in Engeland.

kijken naar de buitenwereld

De UK is niet alleen een eiland in geografische zin, ook voor het nieuws is het er soms, net als in de US of Frankrijk, zoeken naar het buitenlands nieuws. Natuurlijk wordt er wel verslag gedaan van het wereldnieuws, maar het is eerst waden door een dikke zee van krantenpagina's met nationale en regionale berichtgeving. Het is nog niet zo erg als in de US, waar in diverse kranten wordt gedaan alsof de rest van de wereld niet bestáát, behalve als er een terroristische dreiging vanuit gaat.

Toch beheersen het hung parliament, de WouterBosMove van Gordon Brown en de besprekingen van de kleding van de first en second ladies de krantenpagina's. Zelfs op het BBC radionieuws wordt gezegd dat het toch wel opmerkelijk is dat de Libische vliegtuigcrash pas op pagina 16 van de gemiddelde krant voorkomt. Het hele intens verdrietige verhaal over het jongetje Ruben, dat door de Telegraaf op schandalige en schofterige wijze wordt misbruikt onder het mom van nieuwsgaring, en het hele land dat daar (terecht) over valt, is hier een naamloze eenmaal genoemde Dutch 9-year-old boy. En dat laatste is misschien maar beter ook zo, omwille van dat kind dat nu verder moet, bij voorkeur zonder de inmenging van de roddelpers en respectloze nepjournalistiek.

small talk

Ik koop een volslagen belachelijke hoeveelheid Black&Decker chocolade. Die geen Black&Decker heet in werkelijkheid (maar Green&Black's) en die in Nederland heus ook wel te koop is (maar slechts in een paar van de minstens 14 varianten die hier in het schap liggen). De Waitrose heeft toevallig een weekaanbieding, vandaar. Nu Met Gratis en meer van dat - daar hou ik van en daar bied ik niet graag weerstand aan. Ook al ben ik helemaal niet zo'n chocolade-eter.

De grootste stapel zijn repen van de Dark Cherry variant. Met die zure geconfijte kersjes erin. En natuurlijk wat Maya Gold, en wat Ginger. Maar ik besluit ook tot aanschaf over te gaan van een stapeltje Mint. Met zachte glazuurverpletterende fondantvulling.

Als ik bij de kassa kom, begint de caissière een heel verhaal. Dat de Mints haar favoriet zijn momenteel, en hoe haar moeder steeds chocola meeneemt maar na 28 jaar nog steeds niet snapt dat zij ook een chocoladeliefhebber is, en dat haar vriend nu steeds de chocolade krijgt, en dat ze misschien maar eens een verlanglijstje moet maken waar niets anders op staat dan chocolade, en oh, had ik de Maya variant al eerder geprobeerd, en, en, en. Ik kan me ternauwernood van haar losrukken omdat er een lieve granny achter me in de rij staat, die het stokje graag overneemt.

Nu, Black & Decker. Met gratis small talk aan de kassa.

ofsted

Voor de vakantie heeft Mark uitgebreid getelefoneerd met Charon. Dat klinkt naar de veerman naar De Andere Zijde maar is in werkelijkheid gewoon een public servant van wie de ouders niet konden spellen, vermoedelijk. Zij is de contactpersoon van de plaatsingsinstantie voor alle 35 staatsscholen in Bath en omstreken.

Vrijwel alle scholen zijn vol, vooral omdat wij voor twee kinderen tegelijk plaatsen nodig hebben. Ze noemde drie scholen die nog wel plaats hebben. Twee daarvan zijn opmerkelijk genoeg de enige twee openbare (als in: niet-met-religieuze-signatuur) scholen in de hele omgeving. Die zijn niet in, kennelijk. Een van de drie hadden we in maart al bezocht, een deze vakantie. Wij durven aan beide onze kinderen wel toe te vertrouwen, ondanks de soms deplorabele Ofsted reports. Voor een deel zal het toch wel op de kwaliteit van onze home schooling aankomen.

Gelukkig hoeven we ze er geen 10 jaar naar toe te laten gaan, om er vervolgens achter te komen dat ze niet meer welkom zijn op universiteit x.

proberen

Gijs staat in de gigantische Vicky Park Playground op een speeltoestel dat aan weerszijden hijsconstructies heeft om zand van de ene naar de andere kant te verplaatsen. Er staat een terughoudend Britje naast hem, dat ook wel een poging wil doen, maar Gijs zet zich in zijn volle breedte voor het emmertje.
Ik roep dat het wel aardig is om samen te doen met andere kinderen. Gijs kijkt woest naar mij. "Maar híj wil ze steeds leeggooien! En IK wil ze vol maken!"
"Misschien moet je daar even over praten?"
"Dat kan ik niet!"
"Gewoon proberen Gijs!"

Gijs kijkt me aan met zijn meest minachtende blik.
"Maar mama! Ik praat geeneens Engels... of... of BATHS!"

lucy

Ik sta met Elise in de Waterstones. Ze heeft een hele toren ontdekt met 'Fairy' boekjes, het soort pockets dat ze in het Nederlands in een uur uitleest. De Engelstalige Fairies zijn nog net te moeilijk, iets teveel woorden en werkwoordsvormen die ze zal moeten opzoeken. Ze is nu gestart met de beginner-reader boeken en dat gaat best heel behoorlijk. Maar de Fairy-toren is aantrekkelijk.

"Mama? Hier staat 'Flora the Diamond Fairy'!"
"Hoe weet jij zo goed hoe je dat uitspreekt, 'diamond'?"

En daar zingt Elise dwars door de verder doodstille Waterstones keihard: "LUCY IN THE SKY-HY WITH DIAMONDDDDSSS..."

drinking the waters

Bath is natuurlijk al vele eeuwen beroemd vanwege de kwaliteiten van het water. Het troebele lauwe plasje dat in glazen à 50p wordt verkocht bij de uitgang van de Pump Room heeft meer weg van enkele dagen oude uilenzeik, maar het leidingwater lijkt gewoon tamelijk normaal. Toch heb ik altijd na enkele dagen hier kurkdroge huid en haren. Dat is wel op te lossen met wat smeersels en spoelinkjes, en ik was ditmaal weer voorbereid.

Maar de drogigheid strekt zich uit tot de vaat, en dat is ernstiger. Letterlijk elk stuk glas of servies dat ik uit de kast of vaatwasser pak, heeft een poederig laagje waar de rillingen van over je rug lopen. De kinderen vragen het al als ik een slok Chardonnay neem: 'Heeft je wijn óók kalk, mama?'

Waarschijnlijk ligt het antwoord ergens tussen nauwkeurig afstellen van de verhoudingen zout, glansspoelmiddel en poeder, en het afwennen van mijn overgevoeligheid voor stroefdroog aardewerk.

aan de meet

Gijs heeft een meetlint gekregen - een oprolbare, van wel drie meter, met voeten, inches en centimeters. Gisteren in de Pizza Express deed hij niets anders dan meten. De tafel, de dikte van het blad, de breedte van de stoel, de hoogte van de lambrizering, de pepermolen, de servetten, de suikerzakjes en het kleine pizzarollertje dat bij de volwassen pizza's kwam: alles werd nauwkeurig vastgesteld. Het leidde tot hilariteit en vertedering bij de tafels rondom ons.

Bovendien is het een uitstekend rekengerei. Hij kan inmiddels alles vinden onder en boven de honderd, getallenlijnen komen niet mooier dan dit knalgele oprolexemplaar. Ook maakt hij sommen van het type 42+5 en 114+3 ermee. Hij weet al dat het een tape measure heet, en tenslotte heeft het ding ook nog zowel een belt clip als een polsbandje.

En dat allemaal voor 89p. Met dank aan Homebase. Je vraagt je af waarom je eigenlijk nog normaal speelgoed voor je kinderen zou kopen.

nu: verbeterd

Het huis aan Pulteney Mews is nog zoals vorige keer. De meeste dingen onveranderd. De tafel wiebelt, de balkonnetjes kraken, de keuken is nog lelijk. Ergens in de afgelopen twee jaar is er een immense verbetering opgetreden. De badkamers hebben niet langer een spuuglelijke groene vloerbedekking. Er ligt nu zeil, even lelijk maar wel een stuk hygiënischer.

local

We hebben gasten. Een handvol Italianen en een Brit. De kinderen zijn uit logeren, maar onze kleinste Italiaanse gast is anderhalf. Ze babbelt de hele avond in dreumes-kreten tegen haar papa en mama en soms tegen andere leden van het gezelschap. Ook onze gatto mag op veel aandacht rekenen.

Als ze naar huis gaan, trekt ze haar jasje aan, stapt monter op de poes af en zwaait: "Ou-doe."

een beer naast de Dommel

Fietsend over het pad naast de Dommel zien we ineens een beer tussen het hoge gras aan de overkant. Een fractie van een seconde later heeft de beer *ppoingggg* een pijl in zijn onbehaarde berenkont.

Bij nadere inspectie blijken er overal beestdoelen te staan, hangen en zwemmen. Het TU-terrein is veranderd in een soort Tijdelijke Jachtvelden, met reuzenvissen, polystyrene herten met en zonder gewei en die ene nepbeer dus. Hier en daar hangt een rood-wit lint, en overal wandelen groepjes schutters met hun pijlen en handbogen tussen de verbaasde eenden door.

"Jullie kunnen veilig verder fietsen hoor!" roept een van hen ons na.
Dat mag ik hopen. Zelfs Elise op haar kleine rode fietsje ziet er niet uit als een etalage-konijn, dat scheelt.