donderdag 4 november 2010

kijk in de klas

chocolate orange


Toen ik zelf een jaar of 12 was, sloeg Adrian Mole in als een bom. Vooral van de eerste twee boeken leerde ik heel veel Britse cultuurverschijnselen kennen, al was ik zelf op dat moment nog nooit in de UK geweest. Mijn Eerste UK Ervaring was pas een paar jaar later en bestond uit een bliksembezoek aan het van elke charme verstoken haventerrein van Harwich, samen met wat vrienden van de middelbare school op een 'cruise' die bestond uit twee dagen op een ferry met disco, casino en bar en anderhalf uur op Engelse bodem. Net genoeg tijd om fish&chips te eten.

Adrian Mole kocht in de kersttijd steevast chocolate oranges voor de vrouwelijke leden van zijn familie- en vriendenkring. Diezelfde chocolate oranges staan nu in immense stapels in iedere winkel - vooral in winkels die voor het overige weinig met voedingswaren van doen hebben. Vandaag stond ik in de W.H. Smith voor de kersteditie van Olive en een verse Bath Chronicle. Normaalgesproken loop je in een rechte lijn naar de kassa, dit keer werd de nietsvermoedende bezoeker tussen twee muren van opgestapelde doosjes chocolate oranges door gesandwiched.

Ze zien er niet aantrekkelijk uit, dat wil zeggen, ze zien eruit alsof er betere chocolade verkrijgbaar is. Een goeie reep Black&Decker mint, gember of sour cherry bijvoorbeeld. Wel zijn ze in steeds spannender varianten verkrijgbaar. De gewone blauw-met-oranje melkvariant is er maar 1, er is tegenwoordig ook puur, mint, coloured, wit en popping candy - vooral die laatste klinkt afschrikwekkend. Beetje Monty-Python-crunchy-frog-achtig. En toch, in het kader van Britse cultuuruitingen, zou ik er eens een moeten kopen. Net als een pickled egg. Moet ik ook nog steeds eens proberen, ongeveer 20 jaar nadat ik voor het eerst in Engeland belandde.