zondag 27 februari 2011

a whole lot

Vandaag vroeg de trainer tijdens de rugby aan me: "Hoe spreek ik het nou precies goed uit: Ghh-Ays? Khaijs?"

Ik zei dus: "It is 'Gijs', but it's fine with him if you'd say 'guys'."

Waarop Gijs zei, onderwijl op zijn buik kloppend: "Yes: 'guys'. It's as if there's a whole lot of people inside me!"

zaterdag 26 februari 2011

een Gijs is geen Bewijs

Gisteren reed ik met twee kinderen terug naar Bath. Prima vakantie gehad, Mark moest iets eerder terug vanwege werkverplichtingen, dus die hadden we woensdagavond naar het vliegveld gebracht.

De auto had in de week ervoor al een paar maal gekucht dus ik reed met enige voorzichtigheid. Zijn afspraakje bij Henrietta Mews garage was al gemaakt, dus dat naast een matige ruitenwisser en een doorgebrande weerstand van de ventilatie en verwarming een koplamp de geest gaf halverwege de reis mocht de pret niet drukken.

Waar ik wel een kleine glitch in het geheel ervoer, was aan de grens. In Calais wordt tegenwoordig twee keer gecontroleerd. Bij de Franse douanière was er geen vuiltje aan de lucht. En nog een prettige reis verder! Bij de UK Border Control zat een hokjevullende mevrouw die streng de auto in tuurde en vroeg "Can you prove that these are your children?"

Huh!?

Dat was me werkelijk nog nooit overkomen. Ja, in mijn paspoort staat mijn naam, zoals in ALLE paspoorten van Nederlandse vrouwen die getrouwd zijn. Of ze nou wel of niet de naam van hun huwelijkspartner voeren in het dagelijks leven. Net als bij mannen. Logisch, lijkt me.

De mevrouw bij de grens kon natuurlijk ook wel zien dat er een soort jeugdige Xerox-kopie van mijzelf achterin zat, maar Gijs lijkt op Mark, niet zozeer op mij. We mochten door, gelukkig. Ze raadde wel aan om voortaan een geboorteakte van beide kinderen mee te nemen als ik alleen met ze zou reizen.

Welbeschouwd is dat ...bijzonder.
Want: aan Mark zouden ze dit nooit gevraagd hebben, domweg omdat hij dezelfde achternaam heeft als de kinderen. En trouwens, sinds wanneer mag je niet reizen met kinderen anders dan je eigen?

Het blijkt dat in de UK de 'maiden name' onmiddellijk verdwijnt uit alle mogelijke officiële documenten, anders dan in NL waar je altijd in de GBA zult blijven bestaan als jezelf. Marrying left your maiden name disused dichtte Philip Larkin, en zo is het voor elke Britse staatsbeambte en niet anders.

Enfin, om gezanik te voorkomen zal ik bij een volgende reis netjes door het vereiste hoepeltje springen hoor, dat staat buiten kijf. Maar raar blijft het. Bijna net zo'n vreemd verhaal als wat er aan ons huwelijk vooraf ging. Ook al die Britse niet-bestaande want door Napoleon ingevoerde GBA. Lachen met die Britten.

woensdag 23 februari 2011

jeugdig taalgebruik

Elise gaat op een heel andere manier om met taal dan Gijs. Beide spreken nu goed Engels zonder enige schroom of aarzeling. Elise hoor ik bijna nooit Engels spreken. Haar taalswitch gaat om zodra ze het schoolpleinhek door gaat. Gijs houdt lange verhalen tegen iedereen die hij interessant genoeg vindt - waaronder zichzelf. Tegenwoordig houdt hij ellenlange Engelse monologen en babbelen de Playmootjes dus Playmo-Engels met elkaar. 

Vorige week kwamen we op weg naar huis langs een brievenbus die toevallig net geleegd werd door een slungelige jonge Royal Mail employee met een wollen muts op.

"Does it take ages?" informeerde Gijs.
"Come again, mate?" zei de verbaasde RM gozer.
"I mean does it take ages to empty all the mailboxes everywhere?" verduidelijkte Gijs.
"Ohw- yeah... that pretty much takes ages."

Gijs knikte tevreden, en liep nadenkend verder om na 10 minuten te verklaren dat hij misschien maar postman wilde worden.

zondag 20 februari 2011

Gijsblog - horloge


Ik deed mijn horloge in het water, en toen was hij nog steeds gewoon aan het doorgaan. Toen trok ik mijn horloge weg van mijn hand en dat was het stukje waar je kijkt. Toen merkte ik dat hij het niet deed, toen mijn horloge al heel lang in het water was. Toen was het heel verdrietig.

Toen hebben papa en ik hem uit elkaar gehaald. Er waren schroefjes, een klein stukje voor een batterij, en stroomdraadjes van onder naar de batterij, dus de batterij heeft stroom, en dan halen ze dat eruit. Er zat ook nog water in, en dat was niet zo goed.

Dus hebben we uitgevonden dat er eigenlijk een soort elastiekje dat water tegenhoudt. Dat werkte niet zo goed omdat er een gaatje in zat. Toen hebben we zo'n metertje gebruikt, die zei dat de batterij het niet meer deed. Toen hebben we het in een zakje gedaan.

Toen gingen we naar Nederland. En nu zijn we in Nederland. En dus hebben we het dat dingetje wat groen is met dat stukje van een batterij op dat ding van het schermpje gedaan, en toen deed hij het, en dus moeten we dat allemaal erin doen, toen dat was heel erg moeilijk, en toen hebben we mijn schroevendraaier gedingest omdat het minischroefjes waren. En omdat dat magnetisch was aan die schroefjes toen konden we dat dus overnemen aan de andere schroevendraaier die precies dezelfde maat was. En dus hebben we dat gefixt. En aan het einde hadden we een klein dingetje over en dat was het achterkantje en toen hadden we de grote schroefjes erin gedaan die je met je handen kon pakken. Dus hebben we het in de gaatjes gedaan en toen hebben we het geschroeft. En toen was het klaar. En hij deed het heel erg goed. Omdat het een net nieuwe batterij is.

Groetjes

gijs

vrijdag 18 februari 2011

antidote

Gisteren was ik in Londen. Voor een beurs voor tv-, video- en filmmakers. Met de dikste statieven, de bruutste schermen en de vetste camera's. (Zoals die nieuwe ijzeren baksteen van Sony, de F3: niet om aan te zien zo lelijk maar oh, wat zou ik hem graag aan het wagenpark toevoegen. Wil er iemand toevallig nog een slordige 15k in Ipso investeren?)

Met zo'n overdosis elektronica en onophoudelijk zinloos geluid om je heen moet je na een paar uur weer even resetten. Dat gaat natuurlijk nergens beter dan in het British Museum. Ik besteedde bij wijze van tegengif een paar uur tussen de roodfigurige orenkraters en de Mesopotamische reliëfs. Voor de kinderen nam ik een paar iPhone foto's van Phrygische mutsen, zodat ze konden zien dat de smurfen nog altmodischer zijn dan we al dachten. Toen kon ik met een gerust hart de rest van de middag Oxford Street afslenteren richting het Westen.

De krant van morgen

Ik maakte een video voor Fast Facts. Vandaag is-ie live gegaan, morgen staat-ie in de Volkskrant vermeld.

donderdag 17 februari 2011

Spring gazing

woensdag 16 februari 2011

cani e inglesi

dinsdag 15 februari 2011

Nellie en Olivia

Gijs' klas heeft elke term een ander thema, en dit keer was het circus. Vandaag hadden ze een circusworkshop, waar hij oa op stelten heeft gelopen en aan een trapeze gezwaaid. Gisteren hadden ze "Year 1 Story Time". Hier in de UK is het veel normaler om kinderen op zeer jonge leeftijd al te leren voordragen, toneelspelen, zingen en gedichten zeggen voor publiek. Gijs' klas treedt dus aan het eind van elke term op voor de ouders en dan vertellen ze een verhaal, zingen een of twee liedjes en dragen soms nog een gedicht voor.

Gisteren droegen ze het boek voor van "Olivia Saves The Circus" (Olivia is dat leuke kleine varkentje dat alle kinderen hier kennen:)
en ze zongen het lied van Nellie the Elephant, in Nederland tamelijk onbekend maar hier heeft het toch haast wel eenzelfde status als Dikkertje Dap.

zondag 13 februari 2011

Sout Al Horeya - Egypte playbackt de vrijheid

Bijzondere video. Ik heb de hele zaak op de Twittervoet gevolgd, wat vroegtijdige opdehoogtestelling van aftreden van wie dan ook garandeert. Deze is fraai.

Idéfix

Het feit dat we onze persoonlijke Idéfix in huis hebben, werpt weer eens zijn vruchten af. In december sleepte Gijs een afgewaaide tak mee naar huis. Die mocht niet in het park achterblijven, maar moest in een kan met water. Er zaten wel knoppen aan, en door de zorgvuldige verzorging met af en toe vers water en een licht plaatsje in de keuken, staat er nu een kastanjetak met frisgroene blaadjes. Gijs is blij. Hij houdt niet van rooien, omzagen of andere boombeschadigende activiteiten. Wel van ontluikende knoppen.

zaterdag 12 februari 2011

oud

"Ik ga toch maar geen Valentijnskaart sturen aan C.," zegt Elise, "ik vind het een beetje spannend omdat het de eerste keer is."
Ik zeg dat ik dat de eerste keer ook Best Spannend vond.
"Dat was dan een kaart aan papa he?" zegt Elise.
"Nee schat, ook voor papa waren er wel mensen die ik een Valentijnskaart stuurde. Ik kwam papa pas tegen toen ik 19 was hè."
"Oh! Toen mocht je dus al autorijden!"
"Klopt, maar dat deed ik toen nog niet."
"Hoezo, waren er toen nog geen auto's?"

in the air

Bij de Waitrose in de rij bij de mandjeskassa staat een oudere heer voor me, met jampotglaasjes in zijn bril en een beige regenjas. Hij koopt een half brood, een krant en acht carameltoetjes-met-slagroom. Als de caissière hem een plastic tasje met de acht toetjes erin overhandigt, zet hij het geheel voorzichtig in zijn geruite boodschappenwagentje. Ik hoop maar dat hij al die toetjes samen met een langgeliefde gaat opeten.

Buiten is het bijna warm, want na een winter voelt 11 graden al echt als jassen-open-terrasjes-weer. Dat wordt bevestigd door de krokussen en sneeuwklokjes die vol in bloei staan en druk bezocht worden door bijen. Bath ruikt heerlijk fris, met dank aan de vele bomen, parken, plantsoentjes en groentjes in de stad. Het ziet er ook meteen zonnig uit, want het zachtgele Bath stone ziet er met de minste zonnestraal en het flauwste blauwe luchtje al uit als een soort weelderige Rivièra. Gepoetst koper op de deuren, geregeld een frisse bui voor het gras en je stad kan niet meer stuk.

dinsdag 8 februari 2011

Lions for Bunnies

Op school en in de stad hier werd uitgebreid aandacht besteed aan het Chinese nieuwjaar afgelopen week. Inmiddels hebben we heel wat geleerd over tradities en symboliek, en tevens dat het in China dan het jaar van het konijn mag zijn, in Vietnam is het jaar van de kat aangebroken.

Zondag waren we in de Assembly Rooms, waar een Chinese Lion Dance te zien was, georganiseerd door het Museum of East Asian Art.