Elise probeert haar 'baby Rorau' in een tuinbroekje te wurmen. Ze doet me een beetje denken aan een ironisch columnpje van lang geleden dat verklaarde dat mensen die een kinderwens hebben 'omdat je ze zo leuk kunt aankleden' eerst maar eens een octopus moesten aanschaffen en díe binnen 10 minuten in zo'n leuk Oilily tuinbroekje wurmen alvorens aan een echt kind te beginnen.
Haar ijverige pogingen werpen nog geen vruchten af en ik opper dat baby Rorau misschien gegroeid is. 'Neeeeeee mama, dat kan dus niet hè, want baby Rorau is een knuffel.' verklaart Elise. Is zijn broekje dan gekrompen in de was? Elise weet niet wat krimpen is, maar mijn uitleg gaat verloren in haar juichkreet: eindelijk is baby Rorau bereid om niet steeds twee benen in één broekspijpje te stoppen. Na heel heel veel gepruts heeft de pop het broekje aan.
'En nu, mama, moeten we eigenlijk naar een neppe-baby-winkel om schoentjes voor baby Rorau te kopen!'
zondag 4 november 2007
placherig
Gijs is boos - op Mark. 'Ich vind het NIET leuch papa als jij mij in BAD doet!! Ich wilt NIET water op mij voeten!'
Mark legt nog eens rustig uit dat hij weinig keuze had, Gijs plakte namelijk van zijn dubbele kruintje tot zijn tien tenen. Van de honing. Hij en Elise waren erin geslaagd om bij het zelf-maken van ontbijt op beide bordjes een zwembad van honing te maken.
Misschien verwacht ik toch teveel van ze. Zelf naar beneden gaan en je vermaken terwijl je ouders de computer én de tv op een tijdschakelaar hebben gezet zodat je niet van zes tot acht voor een scherm hangt en dan de rest van de dag strontchagrijnig bent, is één ding. Dat op zich is al best een knappe prestatie voor twee kleuters, helemaal als je in aanmerking neemt dat het vrijwel altijd tamelijk vreedzaam verloopt.
Zelf zonder noemenswaardige schade je ontbijt maken én opruimen is een tweede. Gisteren sneuvelden er drie ontbijtborden bij dit proces. Een beteuterde Elise verklaarde dat ze 'ook voor jou en papa een bordje neer wilde zetten.' Nou laat iedereen wel eens wat vallen, er gaat in dit huishouden bijna nooit serviesgoed kapot maar ik was er toevallig de avond tevoren in geslaagd om met een zwierige trap een wijnglas tegen de grond te meppen toen ik mijn maat 38 op de tafel wilde parkeren ten tijde van het tien-uur-journaal. Glas in gruzelementen en gelukkig was de rode wijn die erin zat, vrijwel op.
Deze wetenschap stelde Elise wel enigszins gerust - aardewerk en glas mollen is dus menselijk - maar de afspraak dat ze zich voortaan zouden beperken tot houten borden voor hun zelfstandig ontbijt, was ze vanochtend weer vergeten. En het klaargelegde fruit was geen-ontbijt-genoeg, zeker niet voor Gijs, die nog altijd alle natuurlijke vitamine-C bronnen wantrouwt.
De honing is weer weggewassen, de melk van de trap gepoetst en de vleeswaren in de koelkast opgeborgen. Ik neem een kopje koffie en trek het strategie-arsenaal open. Volgende week hebben we weer een kans.
Mark legt nog eens rustig uit dat hij weinig keuze had, Gijs plakte namelijk van zijn dubbele kruintje tot zijn tien tenen. Van de honing. Hij en Elise waren erin geslaagd om bij het zelf-maken van ontbijt op beide bordjes een zwembad van honing te maken.
Misschien verwacht ik toch teveel van ze. Zelf naar beneden gaan en je vermaken terwijl je ouders de computer én de tv op een tijdschakelaar hebben gezet zodat je niet van zes tot acht voor een scherm hangt en dan de rest van de dag strontchagrijnig bent, is één ding. Dat op zich is al best een knappe prestatie voor twee kleuters, helemaal als je in aanmerking neemt dat het vrijwel altijd tamelijk vreedzaam verloopt.
Zelf zonder noemenswaardige schade je ontbijt maken én opruimen is een tweede. Gisteren sneuvelden er drie ontbijtborden bij dit proces. Een beteuterde Elise verklaarde dat ze 'ook voor jou en papa een bordje neer wilde zetten.' Nou laat iedereen wel eens wat vallen, er gaat in dit huishouden bijna nooit serviesgoed kapot maar ik was er toevallig de avond tevoren in geslaagd om met een zwierige trap een wijnglas tegen de grond te meppen toen ik mijn maat 38 op de tafel wilde parkeren ten tijde van het tien-uur-journaal. Glas in gruzelementen en gelukkig was de rode wijn die erin zat, vrijwel op.
Deze wetenschap stelde Elise wel enigszins gerust - aardewerk en glas mollen is dus menselijk - maar de afspraak dat ze zich voortaan zouden beperken tot houten borden voor hun zelfstandig ontbijt, was ze vanochtend weer vergeten. En het klaargelegde fruit was geen-ontbijt-genoeg, zeker niet voor Gijs, die nog altijd alle natuurlijke vitamine-C bronnen wantrouwt.
De honing is weer weggewassen, de melk van de trap gepoetst en de vleeswaren in de koelkast opgeborgen. Ik neem een kopje koffie en trek het strategie-arsenaal open. Volgende week hebben we weer een kans.
Abonneren op:
Posts (Atom)