loodjes

De laatste loodjes zijn spreekwoordelijk gewichtig hier. Op de muur achter de eettafel hangt sinds twee weken een kalender. Daar staan alle 'events' op tot aan verdwijnpunt nul: de Union Jack op 2 augustus, die symbool staat voor ons vertrek. Iedere dag wordt er trouw een hokje van een rood kruis voorzien, maar het lijkt wel of de overige hokjes zich in extra hoog tempo vullen.

Er zijn wat spectaculaire, zoals de grote UTS vrachtwagen op de woensdag ervoor, of het komend weekend dat tot de rand toe gevuld is met feestjes, gasten en een diplomazwemmer. Er zijn gelukkig ook nog lege hokjes, maar daar staat niet in dat er nog hard gewerkt zal moeten worden omdat we zoveel mogelijk klusjes en werk af willen hebben voor vertrek.

Ik ben benieuwd hoe de eerste week in Bath gaat zijn, vermoedelijk liggen we compleet op apegapen met zijn vieren. Dat aanschaffen van schooluniformen kan in de tweede week ook wel.

ambitie

Gijs komt zich beklagen bij mij: 'Mijn broek is vies.'
Op volwassen leeftijd zijn dat soort dilemma's altijd een stuk minder spannend dan als kleuter, dus ik zeg '...dan trek je een schone aan?'

Even later komt hij beneden.
Lange joggingbroek, overhemd met lange mouwen over zijn shirt, stropdasje.
'Heb je het niet heel warm zo Gijs?'
Het antwoord is anders dan verwacht.

'Mama, hebben wij koolen?'
'Kolen?'
'Voor op het gras.'

En toen ging mij een lichtje op. Gijs was, voor even dan, bondscoach.
Na een kwartiertje buiten te hebben rondgedribbeld, met bal in de hand, ondertussen druk gebarend en mompelend, zwetend in 32 graden met zijn extra warme kleding, hield hij het weer voor gezien met de voetbalambities.

monkey testing

Zoals elk jaar bezochten we ook deze zomer weer het familieconcert van het Helikon symfonieorkest. Ditmaal hadden ze echt een gouden formule na afloop: medewerkers van het CKE en orkestleden gaven de kinderen de gelegenheid om instrumenten uit te proberen. Dát lieten Gijs en Elise zich geen twee keer zeggen.

Bedroevende fotokwaliteit is courtesy iPhone OS3.

bondscoach

Toen van der Sar aankondigde niet meer voor Oranje te zullen voetballen, besloot ik niet meer naar voetbal te kijken. Want komop zeg, zonder van der Sar is zo'n wedstrijd maar half zo leuk. Maar ik moet toegeven, dit WK ben ik toch behoorlijk op de hoogte, ik heb al meer wedstrijden gezien in de laatste 10 dagen dan in de voorgaande tien jaar bij elkaar. En ik beleef oprecht plezier aan sommige wedstrijden, zoals aan Slowakije-Italië. Maar '16 miljoen bondscoaches', daar hoor ik niet bij.

Elise wel.
Tijdens Engeland-Slovenië hoorde ik vanachter de iMac ineens "AHHHWWW! Rooney! Paal! Jammurrrrr."

Nu is de vraag uit welk onderdeel van de genenmix dit kwam...

incentive

De komende weken zal er nog veelvuldiger gezang uit de schuur klinken. Gijs is hard aan de slag: hij heeft zojuist bij de bouwmarkt zijn eigen gereedschapskist mogen uitzoeken, met een hamer, een zaag, handboortjes, schroevendraaier en tang en het nodige aan ijzerwaren. Dit was de beloofde en vandaag dan ook verdiende incentive voor het zelf fietsen. Het mag dan even geduurd hebben voordat Gijs besloot dat hij het kon, toen was het ook in een dag of 10 gepiept. Nu fietst hij elke dag iets minder slingerend mee naar school, nog over de stoep maar met een hoofd alsof hij nooit iets anders deed. Wel zo handig, want komend schooljaar gaat er niet veel van komen, van fietsen.

En nu wordt er dus gewerkt in de schuur, al de hele middag. De echte doehetzelver kén niet zonder gereedschapskist.

heel veel fikkies

Je opties zijn natuurlijk beperkt als je een naam moet geven aan een kerk. Het aantal heiligen van enig statuur is tamelijk beperkt. Ook de aanpalende scholen zijn dus navenant weinig origineel benaamd.

Ik wil de toekomstige school van Gijs en Elise bellen, omdat ze a-modern zijn en dus geen enkele vorm van web-presence hebben, behalve een vermelding in een algemeen overzicht van scholen. Dat moet te googelen zijn, dus ik tik in 'St Andrews CofE Primary School'.

Dat levert meer dan 9 miljoen resultaten op.

De eerste pagina vertelt me over

St Andrews Preston
St Andrews Brighton
St Andrews Chedworth
St Andrews Cobham
St Andrews Wirral
St Andrews Buckland
St Andrews Plymouth
St Andrews Headington
St Andrews Soham
St Andrews Woodhall Spa
St Andrews Barnt Green



en zo voort.

donkerblauw zal het zijn

Daar is-ie dan, vandaag eindelijk in de groene bus: de bevestigingsbrief van de plaatsingsinstantie die alle schoolplaatsingen voor alle state schools van Bath en omstreken doet. Gijs en Elise worden komend schooljaar leerlingen van St. Andrews CofE Primary school. Twee plaatsen op dezelfde school krijgen was nog best spannend, en het is wel een opluchting dat het dan toch gelukt is.

Donkerblauw is de kleur. De kleur van de sweaters en de vestjes en de tassen en de uniform-ruitjesjurkjes van de meisjes. Met hagelwitte polootjes en vast wel een door Gijs zo hevig verlangde das.

Eupen Afrika-journaal fancy fair editie

Eupen Afrikajournaal week 4

Eupen Afrika-journaal nr 3

nieuws

Gijs is tegenwoordig into het nieuws. Gisteren liepen we naar huis toen hij opeens zei: "Mama, die weg bij ons vóór he, die is wel erg druk. Máár, daar gaat de gemeente wat aan doen, heb ik gehoord."

Ik was nog maar net van de verbazing bekomen (dit had hij naar eigen zeggen 'op de radio gehoord') toen hij er nog eens fijntjes overheen ging met: 'Die boten bij Gaza, die hebben ze tegengehouden omdat ze bang waren dat er wapens tussen het eten zouden zitten.'

Dat laatste komt omdat hij een paar dagen eerder mijn uitleg aan Elise over een krantenfoto op de voorpagina van NRC had aangehoord. Elise wilde vooral weten waarom er 'STOP GAZA BLOCKADE' stond, en niet 'STOP GAZA BLOKKADE'. Gijs heeft de achtergronden bij het nieuws opgeslagen.

Tijd voor het Jeugdjournaal, geloof ik.

bizar

Heel soms als je echt even niks anders te doen hebt, ga je de krant uitspellen. Dan beperk je je niet tot het nieuws maar lees je ook, ik noem maar een dwarsstraat, de 'gezocht/gevonden' rubriek. Deze vond ik verbijsterend:

"Gevonden, in de Aldi in xyz. Trouwring met datuminscriptie dd-mm-yyyy en naam."

...maar, en nu komt het, de advertentie ging verder, alsof het vinden van een trouwring al niet bijzonder genoeg is:

"...tevens gevonden door mijn echtgenoot, in de Aldi in abc: trouwring met datuminscriptie dd-mm-yyyy."

En nee, het waren niet dezelfde data.

Dat is toch bi-zar? Niet alleen het onmetelijke toeval van die trouwringen, beide in de Aldi, maar zou dit echtpaar werkelijk dagelijks tussen de diepvrieskippen en de vijfliterpakken goedkope halfzoete witte wijn staan graaien op zoek naar verloren gewaande trouwringen?

De wereld is een wild and wondrous place, dat blijkt maar weer.

een beetje lekker zagen met m'n zaag

Gijs heeft zich ontpopt als klusser. Elk vrij moment rent hij naar de schuur, hij staat er zelfs eerder voor op om na het ontbijt nog even aan een van zijn vele projecten te kunnen werken. Nadat hij bij De Ontdekfabriek een paar dozijn scheepskisten had bestudeerd, heeft hij een bouwtekening gemaakt met boven-, onder-, voor-, achter- en twee zijaanzichten, een lijstje van gereedschap en materialen en daarna is hij aan de slag gegaan met zijn Kist. Kist werd inelkaar geschroefd met een beetje hulp van Mark en opa Bert en gaat sindsdien overal mee naartoe, behalve in bad. Kist mocht zelfs mee het Kanaal over, en Kist slaapt elke nacht in bed als het aan Gijs ligt.

Nadat hij een 'standaard met wieltjes' had gemaakt voor Kist, is hij nu bezig met een vlot. Uit de schuur komt tevreden geneurie, driftig gehamer en af en toe zaaggeluiden. Gijs kan zich uren vermaken zo. Hij doet een beetje denken aan de prachtige Bob-de-Bouwer versie van Mambo nr5. De Nederlandse versie daarvan heeft teksten als:

"Een beetje lekker zagen met mijn zaag.
Een beetje lekker klussen doe ik graag.
Een beetje lekker boren met mijn boor.
Als ik niet kan klussen, sla ik door..."

Helaas is die nergens te vinden op het web. Dit is de Engelse, equally brilliant:

Jip en Janneke

Bij wijze van tussendoortje (vlgs. Voedingscentrum 'lichte snack') filmde ik tussen al het Afrikamateriaal en een huwelijksreportage ook nog de voorstelling van de kleutergroepen. De meester-en-juffenverjaardag van de groepen 1 en 2: Jip en Janneke. Ondanks dat ik álles van Annie M.G. liever heb dan de kwezelige jaren-50-stukjes over die zwart-witte silhouetjes, was het toch leuk. Zelfs met de meerderheid van neuspeuterkleuters en op-stoeltjes-staande-mini-PSV-hooligans eruit geknipt.

Eupen Afrikajournaal week 2

Eupen Afrikajournaal week 1

Afrikamaand

Vandaag startte de Afrikamaand op school. Mijn bijdrage bestaat dit keer niet uit het opbouwen van fancy fair kraampjes of het bakken van 250 appelflappen, maar uit een reeks video's. De eerste twee zijn bedoeld om de kinderen uit te leggen wat we gaan doen en waarvoor.

miep speak

We hebben weer volop genoten van het fop-Engels van Routemiep. Inmiddels begint Elise ook aardig door te krijgen wat er schort aan haar uitspraak. Als we in Dover Snargate Street op rijden, door Miep in strak polderEngels verknauwd tot 'SnargaatuhStreet' moet ze al lachen. 'Straight? Het is street!'

Onze favoriete straat in Bath vanuit Miep-oogpunt - Pines Way genaamd - zijn we ditmaal niet miepend gepasseerd, in ieder geval niet met de kinderen. Maar deze moesten we ook uitleggen. Onderweg terug naar Dover, komend van de M4 vlak na het van elke charme verstoken dorpsnaampje Bagshot doet Miep de volgende onweerstaanbare uitspraak. 'Na 800 meter linksaf. Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16.'

"Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16"?

Okee.
Daar moesten we echt even over nadenken. Zei ze dat nou echt? Rijd dan op kubieke meter tot afrit 16? Ja. Dat zei ze echt. En ze bedoelde: neem de M3. Tot afrit 16.

you shop, we drop

Elise heeft het Engelse equivalent van Albert ontdekt. Dat is Tesco, die met kleine blauwe wagentjes door het land crosst, met de volgende prachtvolle tagline 'you shop, we drop'. Mooie gelegenheid om het principe 'shop till you drop' eens uit te leggen.

op de achterbank

Het is best Leuk Bedacht van ouders, dat je rond zessen de boot kunt nemen en dat je kinderen dan vanzelf in slaap vallen op de achterbank in die laatste drie uur van de reis, maar zo werkt het niet. Dat hadden we kunnen weten. Eerst moest nog uitgebreid commentaar worden geleverd op de omgeving ('Heej, hier worden dingen gemaakt, want hier zijn allemaal rare fabrieken...' - in het Arcelor themapark vlak achter Calais), daarna ging de zon bloedrood en indrukwekkend onder, en tussendoor werd nog een langdurige discussie gevoerd over wat er nou wel of niet buiten de ruimte was en wat er zou gebeuren als je daar met een raket heen kon vliegen ('Maar dat kan niet, want dat duurt duizenden en duizenden jaren.')

Elise denkt dat het dan eerst allemaal wit wordt en heel licht en dat je dan in een hele diepe put valt net zoals we zojuist gezien hebben in Dover Castle. Gijs wil weten wat er dan op de bodem van die put is. Een zwart gat misschien? En wat er gebeurt als een raket bij een zwart gat komt, en wat er zou gebeuren als er een zwart gat bij de aarde was, en, en, en.

En zo is het half 10 voordat de snaveltjes gesloten worden en wij voorin de noodvoorraad chocola kunnen aanspreken zonder commentaar van de achterbank.