Elke dag wel ergens een 'first time'. Gisteren zag ik mijn eerste grote JoopvdEnde musicalproductie. Tot nu toe zag ik wel eens musicals van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen en die zijn zonder meer ok. Maar zo'n Joop-productie, tja. Dat is toch wel een klasse apart. Je begrijpt ook als je er zit wel waarom die kaartjes zo achterlijk aan de prijs zijn.
We gingen naar Cats. En álles klopt er aan zo'n voorstelling. Decors en grime zijn prachtig. Andrew Lloyd Webber muziek was al onverwoestbaar en kan nauwelijks gekraakt worden, zelfs niet door een matige uitvoering. Maar de uitvoering was helemaal niet matig, ze deden het uitstekend. Daar staat toch wel de fine-fleur van de Nederlandse musical-scene op de planken. Die gasten kunnen écht bewegen, de choreografieën zijn allemaal even afgewerkt en ze zingen óók gewoon door als ze een driedubbele flikflak achterover doen. In de allereerste minuten had ik even het idee dat ze ruimte tekort kwamen op het toneel van het Parktheater. Iedereen moet er even in komen en met 26...? ...28? dansers is het volle bak als iedereen ook nog een staart heeft die achter hem aan zwiept.
En na een kwartier was daar dan ineens een van die karakters ...die een voorstelling kan dragen. De Rum-tum-tugger. In de wikipedia staat hij als 'often the feline equivalent of Mick Jagger' - en dat klopt heel aardig met het plaatje van gisteren. Deze Stanley Burleson zag er - zelfs volledig onzichtbaar onder kostuum en grime - superstrak uit - en ik ken weinig mannen van over de 40 die als een kat over de stoelenrijen van een schouwburg zouden kunnen springen om bovenop de vrouwelijke bezoekers plaats te nemen (zonder ze te pletten). Daarna rolt de avond voorbij in een gevarieerde show met mensen die er duidelijk zelf ook plezier in hebben.
Mankeerde er eigenlijk wel iets aan? Mwah. Er was geen live orkest - helaas. De vertaling, hoewel van Komrij, vond ik toch ...gekunsteld, niet echt overkomen. In het Engels was absoluut beter geweest. De halve wereld ademt Engels en Nederlanders zien alleen maar Engelstalige producties. In de gezongen nummers versta je, hoe duidelijk ze ook zingen (want daar mankeert het niet aan) de helft toch niet dus maakt het weinig uit. En, detail: er waren geen programma's. Vermoedelijk op ofzo, want naar verluidt waren ze er wel bij andere voorstellingen, maar mogelijk niet meer bijgedrukt. Maar ach. Dat doet niet zoveel af aan de voorstelling, die was prachtig.
zondag 2 september 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
mooi verslag alleen zaten er een paar kleine foutjes in (a), Stanley Burleson speelde niet de rol van rum tum tugger - tuk stuk rukker maar Gino Emnes speelde de rol en er is weldegelijk een live orkest dat iedere avond onderleiding staat van Carlo van der Put(hij zit achter het toneel), ik vind het fijn om te lezen dat u het zo na uw zin hebt gehad! groetjes jesse dean
Aha, dus het was toch echt live - maar waarom worden Carlo van der Put en zijn instrumentalisten dan niet even zichtbaar aan het einde van de voorstelling? Ze krijgen nu te weinig credit - iedereen denkt dat het voor-opgenomen is!
En dat het Gino Eemnes is, kon ik dus helaas niet bepalen wegens gebrek aan programma's. Zijn performance was er niet minder om :)!
Zelf heb ik de musical gezien, 2 maal. En tja, er was wel live muziek. Zoals Madhat al zei, die zitten achter het podium, vanaf het poduim zie je 3 tvschermen in de zaal hangen met livebeelden van de dirigend. Het dansen zelf vond ik heel knap, goede choreografie, en vooral als je weet op wat voor een small podium ze moeten dansen, en dan nog met een hele groep. Trouwens de Ruk-Stuk-Tukker is Gino en geen Stanley, understudy weet ik zo niet.
Over het verhaal gesproken, het was duidelijk en de liedjes waren goed te verstaan.
Groetjes Stephanie
Een reactie posten