plasma

Het waren ook állemaal mannen. En het was in de Airport Zaal.
En daarmee hield elke vergelijking met the King's Singers van vorige maand op.

Orchestre Baobab is genuine. Dat ze al een tijdje bestaan, weet je als je de CD 'The Legendary Session' hebt. Die is uit 1982. Toen waren ze óók al legendary. Ze zullen die zaal vol Hollanders wel een beetje frisjes hebben gevonden in het begin. Pas na het derde nummer staan er wat mensen op beneden om aarzelend te gaan dansen vooraan. De orkestbak is dicht, maar er staan geen stoelen. Expres. Langzamerhand staan er meer en meer mensen op. De Afrikaanse salsa-jazz lokt ze. Sommigen worden 'helemaal plasma', zoals collega M. het uitdrukte, van deze Senegalese 10-mans formatie. Anderen gaan uit hun Hollandse dak en trekken hun schoenen uit.

De mannen vooraan dragen ongestreken hemdjes met korte mouwen die over hun broeken hangen. De tenorsaxofonist zou je als hij op straat stond te toeteren, nog geen euroduppie geven, hoogstens voor de Broek van de Week. Een van de gitaristen hangt de hele avond op een barkruk te pielen op zijn instrument en staart naar de vloer. De oude basgitarist tuurt af en toe op het blaadje met titels dat een Franse dame op veel te hoge hakken voor de voorstelling met een GAF-tapeje aan zijn microfoonstandaard geplakt heeft. Sommigen hebben glimmende kale hoofden en een dictatorbril. Eén lijkt op Ibrahim Ferrer.

De muzikanten staan lekker te spelen en te geinen. Utru m'Horas en Boulmamine. Frans, Portugees, Wolof. Ze doen hier en daar een minimalistisch choreografietje. Wat salsapasjes. Een nerden-shuffletje. Beneden aan het podium gaan meer en meer mensen uit hun dak. Er wordt geklapt en gefloten en gejuicht bij alle solo's. Opvallend is de eighties-aankleding. De discobal, de gekleurde lampen die over de zaal bewegen. Twintig jaar terug in de tijd. En de muziek... de muziek is nog altijd goed voor ...plasma.