tijd voor de Rabobank?

Mijn baken is dood.

Onderweg naar het station kijk ik altijd direct als ik over de brug van de Kamer van Koophandel ben omhoog naar het Rabobankgebouw. Daar staat in vertrouwde witgele digitale cijfers de tijd. Afgewisseld met de temperatuur. De tijd is handig: hoeveel minuten nog tot het fluitsignaal van 6:47... 7:02... 7:17? Heeft het zin om een rood stoplichtje te nemen? Moet ik in vliegende vaart langs de gratiskrantenzuiltjes? Of kan het allemaal piano-piano?

Nog veel interessanter is de temperatuur. Een mini reality check. "Dáárom heb ik het zo warm." Of: "Ah, goed dat ik mijn winterjas aan heb."

Maar nu is dit baken, dit lichtend informatiepunt, zwart. Geen letters, geen cijfers. Treurnis is mijn deel. Rabobank zinkt een stukje verder in het moeras.