vrijdag 11 januari 2008
mooist
Ook op de allerdrukste dag is er altijd dat ene moment dat je volkomen ontroerd wordt door je kinderen. Nu liggen ze te slapen en als ik het licht uitdoe en ze nog even instop, zie ik net als elke dag hoe prachtig en bijzonder ze zijn. Hoe onafhankelijk en hoe klein. Hoe lief en hoe perfect. Echte mensen, echte kleine mensen die vanzelf groot worden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Jouw ontroering herinnert me weer aan mijn eigen ontroering toen ik jou zag liggen en zag hoe prachtig en bijzonder jij was. Zo gaat het leven door. Dank je voor dit prachtige stukje.
En daar sluit ik me graag bij aan!
mam
Een reactie posten