Als we weer willen vertrekken van het geitenweitje (tevens rijkelijk voorzien van ander volk: alle kleuren schapen, een compleet couvert herten, een ronkend hangbuikzwijn en een lama met een typisch lamaïstische kakkineuze uitdrukking op zijn lamasnuit) zitten Hugo en Elise bij de rand van de weg en kijken beteuterd naar beneden.
'Val je niet in de sloot?' roep ik nog van een afstandje.
'Mijn schóen ligt in de sloot!' roept Elise beledigd.
De mensen die even verderop op het bankje zitten, moeten hartelijk lachen. En wij ook. Ze wilde alleen maar 'even het zand eruit schudden.' De 'sloot' is maar een greppel met een héél klein laagje water, maar wel een heel erg steile kant. Met wat coaching, een lange stok en een hand van papa lukt het haar zelf om de schoen zonder verdere schade weer op te hengelen.
zondag 17 februari 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten