Maandagochtend, kwart over zeven. Het is al heel erg licht, de dagen worden in hoog tempo langer. De trein komt langzaam op gang. De lange stroom wagons brengt mij vandaag bij het drukstbezochte winkelcentrum van Nederland: Schiphol. Niet om te winkelen, en ook niet om te vliegen. Er moet gewerkt worden. Plaatjes maken. Vliegtuigen en reclameborden. Paspoort mee, want we moeten ook áchter de douane.
[...]
Een paar uur later. Bij het meeting point in de hal zien we de man van Schiphol die ons vandaag zal begeleiden. Hij kijkt naar de grote blauwe portabrace alsof er een grote doos met akelige reuzetorren in zit, die elk moment zullen ontsnappen. 'Ehhh... ,' begint hij voorzichtig, '...zit dáár een camera in?'. Op ons bevestigend antwoord zegt hij: 'Ja, ik dacht al toen ik net de telefoon neerlegde, 'zei ze nou videoteam?'
Wat blijkt. De amateurs van het reclamebureau in de US of Parijs of weetikwaar die deze afspraak maakten, hadden even verzuimd erbij te melden dat we niet kwamen om te kijken maar om foto- en filmmateriaal van de campagne te schieten. Lozâhs.
Enfin. De man van Schiphol kan er verder weinig aan doen, maar er is geen schijn van kans dat we zonder aanmelden vooraf met camera's daar mogen rondlopen, in deze tijden van oranje dreigingen en SBS6 ongein. Kortom, we keren onverrichterzake weer terug. Ach ja. You win some, you lose some.
dinsdag 11 maart 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten