bellen

Wat is dat toch. Je geliefde belt, vanuit een ander continent, en je komt nauwelijks verder dan 3 minuten nanotalk. Dat het goed gaat, dat het warm is en dat de kinderen op de fiets naar school gingen. Meer niet. Terwijl je zóveel kwijt wilt, hoe heerlijk de vakantie was en dat-ie heel terug moet komen en dat de Bouwkunde faculteit van de TU Delft is afgefikt en dat zoonlief de meest spectaculaire tekenfilmbuiteling ooit maakte op zijn 12-inch karretje. Dat de Wii-fit gewoon leuk is, en dat internet er al twee dagen af en aan uitlag en dat je wou dat jullie vanavond gewoon op de bank samen een aflevering van Bones konden kijken. Dat je een prachtig menu hebt bedacht voor als de 6 eters komen, dat de buren je weer eens uit de brand helpen met het opvangprobleem, dat je stom genoeg vergeten was te pinnen, dat kennissen een zoon kregen en dat je weer moet opstarten voor werk. Dat de kinderen merkbaar moe zijn van de vakantie en gereset moeten worden, dat je graag nog tien rollen behang en een paar emmers plaksel had maar dat ze ook lief en aanhankelijk zijn en papa missen. Maar het is pas 6 uur in de ochtend daar, je moet zo je oudste halen van school en een telefoonlijn is te dun voor emotie.

Breedband is toch alleen verkrijgbaar IRL.