echt eten

Een tijdje terug trok in de boekwinkel 'Een pleidooi voor echt eten' van Michael Pollan mijn aandacht. Ik wilde het graag in het Engels ('In Defense of Food'), maar dat was niet beschikbaar, dus ik overwoog het in Engeland te kopen. Twee weken geleden kon ik het toch niet laten en kocht de NL versie.

't Is een interessant boek over eetgewoonten, voedseladditieven en kantenklaareten. Pakjes en potjes liet ik al links liggen, maar deze verhandeling onderschrijft alleen maar wat ik uit simpele smaakoverwegingen en voorliefde voor zelf-koken toch al deed. 'Eet alleen wat je grootouders ook als eten zouden herkennen.' bepleit Pollan, en dat heb ik vrijelijk geïnterpreteerd als '...wat de generatie van je grootouders zou herkennen.' Anders kon ik de avocado's, de sushi, de olijfolie en de pasta gevoeglijk schrappen, en dat ben ik niet van plan. Wel ben ik meer dan ooit tevoren alert op al die zinloze gezondheidsclaims (0% vet! minder suiker! en - de topper - met goede bacteriën!) op allerlei 'bereide producten'.

In dat licht bladerde ik de Allerhande van afgelopen maand eens door. Wat opvalt is dat bijna alle recepten echt eten zijn, zelden wordt een nep-smaakmaker aangerukt, en bijna alle advertenties voor wat Pollan zou omschrijven als onecht eten. Met toevoegingen, heavily processed, claims over het beter maken van je leven, je dromen en je toekomst inbegrepen. Van deze yoghurt verandert zelfs uw grasveld in een gazon! Vaak gericht op ouders, want wie wil nou niet dat zijn kind groot en sterk wordt en immer een goede weerstand en een bewonderenswaardige darmflora heeft?

Het scheelt ook dat je dan geen onzinpakjes meer hoeft aan te schaffen: van het type 'stoofschotel met sperziebonen en kipfilet, zelf toevoegen: sperziebonen, kipfilet en rode paprika'. Mocht iemand zich nog afvragen wát er dan in dat pakje zit: het antwoord is simpel. Zout.