Hilversum bestaat nog steeds

In de tijd dat ik in Hilversum werkte, reed ik soms het centrum in, als ik iets nodig had van een of andere winkel. Toen had ik nog geen routemiep, en het was altijd weer half-en-half een gok. Ik heb nog steeds het vermogen om voor een rit op een kaart te kijken en vervolgens vrij nauwkeurig in de goede richting te rijden. Maar tegenwoordig zorgt routemiep dat er geen minuut verloren gaat als ik doelbewust door een stad beweeg. En ik kijk eens naar al die vagelijk-bekende lanen en dreven. De grote jaren-dertig panden. De ruimte en het groen. Dan komen de bekende punten. Iedereen heeft zijn eigen landmarks: ooit geweest, bekende plek, vaste route, uitzicht van vroeger. Het bekende Japanse restaurant aan de rotonde. De bocht richting het station. Die splitsing bij de autodealer die geen splitsing is, want je mag er niet links. Die lange straten waar je steeds het gevoel hebt in een rondje te rijden. Vandaag ben ik zekere straten viermaal doorgereden. Hilversum bestaat nog steeds en het leidt je met of zonder routemiep voor altijd weer langs haar ringen - tot je opeens de uitgang gevonden hebt. Dan is het zaak er gauw uit te glippen, voor je in de volgende omwenteling terecht komt.