koffie

Ik drink weinig koffie - en vrijwel altijd 's ochtends vroeg. Niet noodzakelijk het allereerste wat ik doe, maar wel vaak. Als ik per trein naar Utrecht reis, neem ik meestal mijn koffie mee in een kleine thermosfles waar precies twee koppen in gaan. Maar ik ben zeer beducht om 's ochtends koffie te zetten als ik de enige ben die wakker is. Het is me al meermalen overkomen dat een verontwaardigde, slaperig kijkende Elise naar beneden kwam met de mededeling dat ik haar wakker had gemaakt. En dat komt door de onwaarschijnlijke hoeveelheid herrie die gepaard gaat met het zetten van een kopje Nespresso. Kennelijk dreunt dat over het aanrecht wandelende apparaatje door tot in haar bed, en dat is ook niet zo vreemd, want haar hoofdeinde ligt pal erboven. Douchen, over de trap lopen, de kleppende brievenbus vanwege de Volkskrant (dáár word ik nou altijd wakker van), zelfs het gemiauw van Toby om brokjes kunnen haar allemaal niet deren maar een kop koffie is al-tijd-prijs.

Ik heb al wat ontwijkende strategieën uitgeprobeerd, variërend van plank of handdoek onder het apparaat tot het tijdelijk verplaatsen van het ding naar woonkamer of bijkeuken. Met wisselend succes. Vanochtend dacht ik 'ach, half zeven, vooruit maar.' En oh wonder, terwijl ik de geur van verse koffie stond op te snuiven boven het apparaat (wat een prachtig luchtje is dat toch, om als eerste te ruiken in de ochtend!) ...kwam er niemand naar beneden. Werd er niet geklaagd. Het bleef stil. Zelfs bij de tweede kop.