In de categorie 'het zal je maar overkomen' zag ik een goede bekende uit onze Amsterdamtijd geïnterviewd in de Metro. Haar huis staat scheef en dreigt nog verder uit te zakken door de aanleg van die vermaledijde Noord-Zuid lijn (waarvoor de stad al in stukken uitelkaar geschroefd lag in de periode dat wij er maar net kwamen wonen). Balkenplafonds dreigen in te storten, voor haar deur een soort gapend gat van bouwput, en niemand die het pand zou willen kopen voor een prijs die ook maar enigszins in de buurt van de hypotheek komt. En daar sta je dan, met lege handen en een gemeente die zijn schouders ophaalt, daarbij iets mompelend uit het repertoire van 'oeve-wij-nie-te-kenne, 'ebbe-wij-nooit-g'at'. Fijn dan.
Het was even wennen, naar een mederren huis (wat heet, 1964), maar geen zorgen om dak, fundering of stroplafonds doet een mensch een hoop goed. We leven wat dat aangaat een stuk kalmer, en daar komt bij dat de gemeente Eindhoven momenteel uitsluitend glasvezelkabel in de grond stopt. Daar zijn we eigenlijk reuze tevreden over.
zondag 14 september 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten