triumphans

Gijs is uit tractie. De tractietaxi bracht ons naar het ziekenhuis, de foto's werden gemaakt en de arts kwam, zag en bevestigde wat de gipsverbandmeesters al voorspelden: hij mocht eruit. Ramvast, aldus gipsverbandmeester P. Mooi! aldus arts.

Gijs werd uitgepeld, kreeg een gewone broek aan, werd gewoon uit bed getild en kon gewoon in zijn autostoeltje, waar hij prinsheerlijk naar buiten zat te koekeloeren. Zijn gezonde been is een luciferhoutje, zijn gebroken been is iets dikker door de botdelen die iets naast elkaar groeien. Beide knietjes staan nog in de tractie-stand, en hij durft ze nog niet goed te strekken.

In het ziekenhuis deed hij, nog in zijn bed, een heldhaftige Bambi-achtige poging om zich op te hijsen aan de tractie. Daarna wilde hij vooral zitten en gedragen worden door ons. Allemaal goed, hij hoeft nog even niets, hij mag zelf bepalen hoe hij de komende dagen beweegt. Fysiotherapie is niet nodig in dit stadium, hij kan zelf aanvoelen hoeveel zijn been aankan. Op dit moment is dat nog niet zoveel: iets te enthousiast op de bank schuiven, leidde ertoe dat hij ervanaf kletterde, op zijn knietjes. Gelukkig zit zijn bot dus... ramvast.

Tijdens het eten stond hij een paar keer wankelend op van zijn stoel, voeten op het tripptrapp plankje, handen vastgeklemd aan de tafelrand. Na een paar seconden zakte hij weer terug op zijn plaats, maar toch, tijdens die paar seconden hoorde ik, heel zacht maar zeker, Armageddon-achtige triomfantelijke Hollywoodmuziek met veel koperblazers ergens uit onzichtbare speakers stromen.