Tja, dat gevoel van NEC-bijna-compleet-te-hebben.
Ik dacht echt en oprecht weer deze volgende ronde van verzamelfrutsels over te kunnen slaan. De totale verzameloorlog brak ergens bij de Flippo al uit, alhoewel andere generaties vast claimen dat Verkade er ook een rol in speelde, of een zekere F. uit T. met zijn crimineel-framboosachtig uiterlijk. Nadat we de wuppies, handpoppen en smurfen redelijk hadden doorstaan en zelfs al schadeloos door vele golven van steeds exotischer gekleurde hamsters zijn gerold, had ik weinig vrees voor de voetballers. Mijn kinderen, dacht ik, hebben niks met voetbal. Makkie dus.
Verkeerd gedacht natuurlijk, want ach ja, je wordt bij elke albert-bestelling overspoeld met veel meer pakjes plaatjes dan je rechtmatig deel, en die ene keer dat ik met een luid zingende Gijs de zelfscan-kassa passeerde, leverde dat ook direct de 12 pakjes plaatjes van de achterligger op. Even leek het erop dat het de kinderen vooral ging om het uit de folietjes bevrijden van al die mannen in korte broeken, maar toen ik de dikke stapel plaatjes op de piano in een envelop wilde duwen voor verzending aan oma, werd me door Elise verzekerd dat alléén de dubbele mochten. Enfin, het eind van het liedje is dat ik een werkelijk rustgevend moment beleef aan het inplakken van De Graafschap tijdens een kop thee. En dat Gijs nu staat te voetballen in de tuin. Helemaal geïnspireerd.
zaterdag 7 februari 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten