woensdag 11 februari 2009

hun

Ik geef toe dat ik tamelijk overgevoelig ben op sommige gebieden. Op het gebied van taal bereik ik extreem snel de irritatiegrens. Ik erger me aan taalfouten in drukwerk: als je dan toch een folder of handleiding laat drukken, dan controleer je die desnoods veertien keer. En als je zelf niet talig bent, dan laat je een talige medemens meekijken. Een van mijn grote ergenissen betreft 'hun'. Hun hebben. Hun doen. Hun weten. IEKS! De enige Hun die iets doet, weet of heeft, is Attilla, en die is in zijn eentje.
Wat pas echt ernstig is, is je eigen kinderen die hunnen. 'Mama, hun zeiden... bla' - dan kruip ik direct terug onder mijn dekbed. Ieks.

4 opmerkingen:

Saskia zei

En weet je wat het ergste is? Er is niets aan te doen, er is geen stoppen aan! Taalverandering heet het. Als wij oud en grijs zijn, leren onze kleinkinderen op school dat 'hun' als onderwerp gewoon mag. Tssss...

Marcel Uljee zei

Je hebt gewoon de pech dat je net in de generatie zit die meemaakt hoe enkele kunstmatige taalregels (zoals hun/hen, ooit bedacht achter een schrijftafel, het had weinig gescheeld of we zouden ook hum en hem schrijven), enfin, je hebt de pech dat je die aangeleerde taalafspraken ziet verdwijnen. Het doet mij soms ook pijn aan de oren. Tegelijkertijd kijk ik met jaloezie naar het Afrikaans, waar alles gewoon 'hulle' heet.

Anoniem zei

Onder je dekbed wegkruipen helpt niet. Dat is je kop in het zand steken. Volhouden en blijven verbeteren. De Hunnen werden uiteindelijk ook verslagen.De verschillen tussen zij, hen en hun zijn geen willekeurige schrijftafelafspraken maar een organisch gegroeid taalfenomeen. Hun als onderwerp klinkt niet alleen verschrikkelijk, het is gewoon hartstikke fout, en daarmee uit.
LaD (ken je die nog?)

Anoniem zei

wanner gaan ze aan de Hullie, Gullie en Zullie?