nee-nee-NEE!

Vele jaren waren er allerlei redenen te bedenken voor het niet hebben van een flikker-op-sticker op de brievenbus. In een relatief nieuwe woonplaats heeft het zin om de lokale middenstand te ontdekken en daar kunnen al die floddertjes best behulpzaam bij zijn. Met kleine kinderen heb je soms tijd te weinig, om uit te vinden waar wat te koop is, en soms tijd te veel, noodgedwongen op de bank met een kleine baby.

Maar na verloop van tijd overtrof de hoeveelheid oud-papier-veroorzaakt-door-loze-communicatieuitingen-van-bedrijven de nieuwsgarende pers. Driekwart van de folders gingen direct al de gereedstaande albertkrat in, na het verwijderen van die afgrijselijke plasticjes natuurlijk, dat enkele Hema-foldertje, Etos-blaadje of Bijenkorfboekje bladerde ik nog wel eens door in een moment van ledigheid, meestal gepaard gaand met het nuttigen van een kop thee. De plaatselijke leugenaartjes las ik al helemáál nooit.

Maar ja: 'verkrijgbaar bij de gemeente', babbelt de nee-sticker vrolijk. Alsof ik daar OOIT spontaan kom! Die keren dat ik een paspoort voor deze of gene mocht afhalen, dacht ik echt niet aan mijn brievenbus. Gelukkig kun je ook bellen. Het eerste nummer dat ik belde, een paar weken terug, leidde niet tot resultaat. Maar het tweede bracht prompt anderhalve dag later een bescheiden, neutraal envelopje met daarin een knaloranje DOUBLE NEE! Geen floddertjes, geen fluddertjes, geen trompettertjes of dorpstoetertjes of kletskrantjes. Gewoon alleen nog maar Echte Post, Echte Kranten en Echte Tijdschriften in de bus.

Nu nog even uitvinden hoe ik geen telefoongidsen en geen Gouden Gidsen meer ontvang, die maken een nog hardere Klap der Nutteloosheid in de oudpapierkrat. Daar heb je toch internet voor? Verlost van het overtollige papier. Hoera!