small talk

Ik koop een volslagen belachelijke hoeveelheid Black&Decker chocolade. Die geen Black&Decker heet in werkelijkheid (maar Green&Black's) en die in Nederland heus ook wel te koop is (maar slechts in een paar van de minstens 14 varianten die hier in het schap liggen). De Waitrose heeft toevallig een weekaanbieding, vandaar. Nu Met Gratis en meer van dat - daar hou ik van en daar bied ik niet graag weerstand aan. Ook al ben ik helemaal niet zo'n chocolade-eter.

De grootste stapel zijn repen van de Dark Cherry variant. Met die zure geconfijte kersjes erin. En natuurlijk wat Maya Gold, en wat Ginger. Maar ik besluit ook tot aanschaf over te gaan van een stapeltje Mint. Met zachte glazuurverpletterende fondantvulling.

Als ik bij de kassa kom, begint de caissière een heel verhaal. Dat de Mints haar favoriet zijn momenteel, en hoe haar moeder steeds chocola meeneemt maar na 28 jaar nog steeds niet snapt dat zij ook een chocoladeliefhebber is, en dat haar vriend nu steeds de chocolade krijgt, en dat ze misschien maar eens een verlanglijstje moet maken waar niets anders op staat dan chocolade, en oh, had ik de Maya variant al eerder geprobeerd, en, en, en. Ik kan me ternauwernood van haar losrukken omdat er een lieve granny achter me in de rij staat, die het stokje graag overneemt.

Nu, Black & Decker. Met gratis small talk aan de kassa.