écht nieuws

Radio 1 besteedde vanochtend op prime-nieuws-time, ergens tussen 7 en 8, zeker tien minuten aan een item over schrikkelbabies. Helaas voor ze waren de exemplaren die afgelopen nacht werden geboren in het ziekenhuis waar hun reporter stond, zo poliklinisch dat ze allang weer thuis waren met hun schrikkelpapa's en -mama's. Daarom deden ze maar een vraaggesprekje met een trotse moeder van een niet-schrikkelbaby, met vragen van het type 'vindt u het nou jammer of juist níet dat uw baby op de 28e is geboren?' Daarna volgde nog een oproep om toch vooral te mailen of SMSsen naar het Radio1-Journaal als je vandaag jarig bent om over je ervaringen te vertellen.
Tjee. Wordt de enige publieke zender met serieuze berichtgeving nu óók al de babbelbox die hij op zondagochtend al is? (Aanrader voor iedereen die op zondag te vroeg wakker is: luister zo tussen 6 en 7 eens naar de rubriek waarin bellers mogen vertellen waar zij zich aan ergeren. Inzendingen variëren van klachten over GTST tot hondepoep, je lacht je rot. Maar dat terzijde.)

nifjes

Als je zo een paar weken met een andere auto hebt geleefd, ontdek je langzaamaan de kleinigheden en de eigenaardige trekjes van je nieuwe voertuig. Dat-ie, ondanks meer dan 200 kilo extra, toch een stuk lichter rijdt, zal wel komen doordat het geen zware dieseltank is maar een vederlicht benzine-danseresje. Na die maand ben ik helemaal ingesteld op de nifjes: de automatische parkeerrem, waar je gewoon even flink doorheen moet gassen, of het feit dat-ie je bij -4 graden pas na een paar straten rijden door middel van een naargeestig piepje vertelt dat het glad zou kunnen zijn. Alsof je niet al minutenlang had staan krabben op die immense voorruit. Kekke features heeft-ie ook. Wanneer je 'm in zijn achteruit zet, draait de rechterbuitenspiegel automatisch in de laagste stand, zodat je ziet hoe je rechterachterwiel nét niet de stoeprand raakt. Het nut van een automatische stand op koplampen of een regensensor is me inmiddels ook duidelijk. Wat ik nu nog moet vinden is de sneltoets om die automatische stand voor de ruitenwissers ('ruimtewissers' zegt Gijs) voor de komende paar minuten uit te schakelen. Want in de wasstraat leidde dat tot een interessante verrassing.

een-acht-whatever

Er komen opvallend veel meer reclames voor nummeropzoekdiensten langs tegenwoordig. Ik werd er vanochtend door gewekt met een opgewekte quasi-sketch op de radio (doe dan maar liever piepjes), ze staan in de kranten, komen op tv en daarnet zag ik in een ritje van 3 minuten door Eindhoven zeker 4 billboards en mupi's die gevarieerde redenen aanvoerden waarom ik hun nummerdienst moet bellen. Maar... niemand belt toch meer een nummerdienst? Iedereen hééft toch al die nummers al - voorgeprogrammeerd, op internet of desnoods, desnóóds als allerlaatste redmiddel op die kringlooppapieren pagina's die bij ons ieder jaar weer ongebruikt op de oudpapierstapel vallen? En dan nog. Als je niet direct de beschikking hebt over zo'n nummer, wat kan er dan zó belangrijk zijn dat je EEN EURO DERTIG, ik herhaal EEN EURO DERTIG!! gaat betalen voor een opzoek-m/v? Dan bel je toch je vrienden, je moeder, je secretaresse, de kat van de buren desnoods? Ik stel me bij deze beschikbaar als open source nummerzoeker voor alle bloglezers die inthefield om een nummer verlegen zitten. Laten we een guerillanetwerk van nummeropzoekers beginnen. Gratis. Als wederdienst. Weg met een-acht-dingesdiensten, en vooral: wég met hun stomme reclames.

nu! nieuw!

De AH-XL waar ik nogal eens kom, experimenteert met nieuwe producten. Vorige keer hadden ze netten met een kilo rode paprika's voor maar 1,50 ofzo. Uitstekende knapperig-fris-zoete paprika's die het nog lang volhielden ook. Vandaag hadden ze netjes met een kilo kleine avocadootjes. Cocktail-avocado's, volgens het etiket. Of nee: avocado aperitivo. Nog beter. Market-your-food. Zeven zaten er in het net, en ze zijn voortreffelijk met een scheutje truffelolie en wat zout. Net een uitgelepeld bij de lunch. Ik heb me voorgenomen om nóg minder vlees te kopen en nóg meer te investeren in alle heerlijke groenten en fruit. Vandaar dat ook de eerste doos aardbeien van dit jaar alweer in de koelkast gesignaleerd is. Geen Hollandse natuurlijk, maar wel héérlijk.

singing horseman

Eindelijk, na heel veel jaren, bezit ik weer een exemplaar van de CD "The song of the singing horseman" van Jimmy McCarthy. Jarenlang had ik een cassettebandje, maar dat verwerd net als andere bandjes tot een mistig blokje ruisdrager en inmiddels misschien wel tot poeder of een plakkerige magnetische spaghetti. De CD is al jaren niet meer te krijgen, downloaden op een of andere eMule of KaZaa was niet mogelijk. Amazon kende 'm wel, maar leverde niet. Gelukkig hebben ze een tracking service. Die zoekt tegen een vooraf bepaalde prijs en houdt dat desnoods maandenlang vol. Ik vond 15 pond een aardig maximum bedrag, dat ene exemplaar dat er bleek te zijn voor 82 pond (!) heb ik laten liggen. Dat ging nou ook weer wat ver.

Tot drie keer toe vroeg Amazon me of ik mijn zoekopdracht echt wel wilde verlengen, en tot drie keer deed ik dat. En eindelijk, na 10 maanden zoeken, was het zover. Ergens in Engeland was een internethandelaar in tweedehands muziekdragers die hem wel aan me wilde opsturen voor 15 pond. En nu ligt-ie hier, het is 'm echt. Erg goed om weer te horen na zoveel jaren. Het zure van Jimmy M. is dat veel van zijn muziek veel beter is uitgevoerd door anderen dan door hemzelf. Hij heeft bij mijn weten dan ook maar 1 cd gemaakt. De meeste nummers hebben we al lang op cd's van Mary Black, Christy Moore of Maura O'Connell. Toch zijn deze ook erg de moeite waard. De muziek is opvallend zachtmoedig en kalm. Soms houdt de orchestratie het midden tussen Keltisch en Oriëntaals. Ik heb het ding onmiddellijk geript voor mijn iPod. Die raak ik alvast niet meer kwijt.

negen snurkjes en een stinger

Gijs mag dan inmiddels in staat zijn om het hele alfabet technish correct uit te spreken, gelukkig zijn er nog altijd woorden die hij niet precies treft, bijvoorbeeld omdat hij ze voor het eerst tegen komt. Vandaag zat hij tevreden in het kinderklappertje van de AH-winkelwagen, in plaats van zelf alle lokale oudenvandagen van hun steunsokken te karren met een mini-uitvoering. In zijn hand een stinger, aldus Gijs. Waarmee hij van mij alle streepjescodes mocht stingen. Eenmaal uitgestingd stonden we bij de zelfdoekassa en kregen we negen snurken. Gijs had al de hele route door de winkel de snurkjes becommentarieerd die hij overal om zich heen zag. De stinger moest in de winkel achterblijven, maar de snurkjes mochten gelukkig mee naar huis.

genetisch

Elise mag met de oude compact-digi foto's maken. Ze scharrelt door de tuin en knipt hier en daar: een struik, de kauwen op de schuur, de lucht, haar voeten. Dan opeens zie ik haar iets doen wat ik zelf had kunnen fotograferen. De groenbak staat open en ze maakt een foto van de inhoud. Net als ik twee jaar geleden mijn camera in een glasbak in Reims hield. Zal wel iets genetisch zijn dus.

gevoelstemperatuur

Alweer een dag om in de tuin te zitten. Ik lees uitgebreid de krant en drink thee en krijg het geen moment koud. Zonder jas voelt het gewoon als een aangename kamertemperatuur. Heel hoog boven ons cirkelt een jachtschotel zijn rondjes, hier beneden kwetteren de mezen en mussen in de struik waar alweer witte bloesems in zitten.

Koefnoen van Klasse

Het blijft een fraai stukje Koefnoen:

geen bob

Hoogst uitzonderlijk: vandaag echt teveel gedronken. Dat is echt al heel lang geleden, maanden - zo niet jaren. De grens is ergens tussen een halve en een hele fles wijn, maar vandaag ben ik echt de grens over. Ineens voel ik hem zitten, en dan maakt het eigenlijk ook niet meer uit. Op de wijnproeverij donderdag heb ik het bewust volledig alcoholvrij gehouden. Mijn gespreksgenoot vond dat heel normaal: hijzelf had de volgende dag om 9.00 een afspraak met Koos Spee en wilde dus ook liever met een 0-promillage de weg op. Maar vandaag waren de Viognier en de Cabernet samen nèt iets te ruim. Gelukkig is het weekend.

lang geleden

Ooit.
We waren een paar dagen op reis: eerst naar Oxford, toen naar Cambridge. Dat moet lang geleden zijn, het was toen we nog in Bath woonden. We waren in de middag weg gegaan en omdat je in Engeland al-tijd via Londen moet reizen, waar je ook heen wilt, kwamen we pas aan in Oxford toen het al lang donker was. Na een wandeling door de stad vonden we het college waar we die nacht zouden verblijven. Zoals alle colleges had het een grote poort. We belden aan. Er ging een klein luikje open in die immense poort, waar een oog naar buiten tuurde. 'Hello. I am Mark Peletier.' zei Mark.

'Ah! YOU must be the SON of PROFESSOR Peletier!!' zei de eigenaar van het oog. 'Please! DO come IN!'

En vervolgens kregen we de mooiste en grootste kamer die we ooit hebben gehad als reisverblijf.

te smerig

Arme Elise. Het middeltje tegen handeninjemondsteken is zó goor dat ze al twee keer van schrik op de grond spuugde om de vieze smaak kwijt te raken. Het werkt, dus.

Gijs' Howto's, deel 1

Ik spoor de kinderen aan om spinazie, krieltjes en biefstuk vooral wél op te eten. Onder het motto: daar groei je van.

Gijs geeft zijn weloverdachte antwoord:
'Maar mama... ik wil alleen groeien van boterhammen, pizza en pannenkoeken!'

petsi

Gijs is idolaat van de technisch lego.

Nu Mark heeft aangekondigd dat hij na het eten én opruimen samen met hem gaat bouwen, heeft Gijs haast. Zo snel heeft hij nog nooit alles naar de keuken gebracht. Tijd om barista te zijn heeft hij niet: koffie kan mama ook best maken. Hij rent opgewonden rondjes om de tafel: petsi-lego! petsi-lego! petsi-lego! En daar zit hij gelukzalig te lego-en.

verkeer(d)

Elke dag dat ik niet in de file sta, is al een mooie dag.
Maar als je dan ziet dat er 24 kilometer staat op je dagelijkse traject, ben je extra blij dat je thuis werkt.

modern

Ik leg aan Elise uit dat we dit weekend speciale nagellak zullen kopen met een vieze smaak. Ze duimt niet, maar ze stopt nogal eens vingers in haar mond en heeft daardoor veel last van kapotte nagelriemen.

'Maar waarom dan?' vraagt Elise.
'Dat helpt jou om eraan te denken om je vingers niet in je mond te doen.'

'Maar mama,' zegt Elise, '...waarom kunnen er dan niet gewoon piepjes gaan als mijn vinger bij mijn mond komt? Zo steeds sneller, weet je wel, piep - - piep - - piep piep piep...'

Ja, dat weet ik wel. Ik heb namelijk sinds 3 weken parkeersensoren in de auto. Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb. Piepjes. Gat in de markt.

Echt een kind van deze tijd.

ouderwets

Vanochtend wist ik het weer.
Ik was gisteren op een gelegenheid waar gerookt werd.
Gétver.
Roken.
Zo 2007.

speeltuin (2)

Gijs vond vooral de wipkipauto erg aantrekkelijk. Hij was wel moe, waarschijnlijk van het 'bankrovertje' spelen, en viel dus zowat in slaap achter het stuur.

speeltuin (1)

Het was warm in de speeltuin. Na een half uurtje springen, rennen en klimmen wilde Elise haar jas uit. Drie graden in de zon maakt toch nog heel wat.

zeven sloten

Als we weer willen vertrekken van het geitenweitje (tevens rijkelijk voorzien van ander volk: alle kleuren schapen, een compleet couvert herten, een ronkend hangbuikzwijn en een lama met een typisch lamaïstische kakkineuze uitdrukking op zijn lamasnuit) zitten Hugo en Elise bij de rand van de weg en kijken beteuterd naar beneden.

'Val je niet in de sloot?' roep ik nog van een afstandje.
'Mijn schóen ligt in de sloot!' roept Elise beledigd.

De mensen die even verderop op het bankje zitten, moeten hartelijk lachen. En wij ook. Ze wilde alleen maar 'even het zand eruit schudden.' De 'sloot' is maar een greppel met een héél klein laagje water, maar wel een heel erg steile kant. Met wat coaching, een lange stok en een hand van papa lukt het haar zelf om de schoen zonder verdere schade weer op te hengelen.