meisjesdag

Een echte paasvakantie is het niet dit jaar... de carnavalsweek is nog maar -tja: veertig dagen geleden. Vroege Paas. De logica snapte ik niet helemaal overigens: 'we wilden de kinderen met carnaval vakantie geven maar Pasen valt zo vroeg dus hebben we niet wéér vakantie'. Pasen valt toch altíjd op dezelfde afstand van carnaval?
Maar ennieweejz. De school was wel zo meedenkend om alle studiedagen rondom deze Pasen te proppen. Dat betekent Goede Vrijdag vrij, Paasmaandag natuurlijk en dan morgen en overmorgen. Donderdag weer gewoon school. Heel apart.
Omdat morgen *eigenlijk* een gewone dag is, maar we dus geen bso meer hebben op dinsdag, heb ik vrij genomen. En omdat dat zo zelden voorkomt, krijgt Elise een keer een exclusieve dag. We gaan er een meidendag van maken: samen de stad in, shoppen, leuke dingen doen. Toen Elise mocht kiezen, was het eerste wat ze wilde: een ijsje eten in de stad. Sneeuw of niet: ijs gaat er gegeten worden. Ze verheugt zich al dagenlang op deze dag. Dat wordt een feestje.

slijtage

't Is treurig maar officieel bevestigd door de huisarts: ik slijt.

Ik heb al een jaar (anderhalf? twee?) een krakende linkerknie.
Zoiets waarvoor je niet naar de huisarts gaat. Maar toen-ie al weken steeds meer pijn ging doen bij het traplopen toch maar eens geïnformeerd. Hij deed wat buig- en draaitestjes. Niks mis met meniscussen en kruisbanden en spieren. Wel een dubieuze reactie op de hatseflatstest-iets met een naam van een of andere knie-arts. Na twee minuten draaien en strekken en het gekraak daarbinnen aanhoren, wist hij het wel. Er zit gewoon rotzooi op de achterkant van de knieschijf. Botschaafseltjes, slijpsel, aanhangseltjes. En dat zit in de weg. Waarschijnlijk veroorzaakt door een keer een flinke klap of piekbelasting een aantal maanden geleden. Remedie: niets. Rustig aan doen, traplopen alsof ik 72 ben, vooral niet hard fietsen en zo min mogelijk hurken. Knielen op harde ondergrond is uit den boze. Dat is dan duidelijk.

mini-vakantie

Vakantiegevoel is altijd goed voor een paar kilo opruimwoede. Er is weer veel uitgegaan. Dit keer was het papieren archief het slachtoffer. Wat móet je ermee? Ik ben nu dan toch eindelijk overtuigd dat de fiscus (of wie dan ook verder) niet hier binnen komt vallen om administratie van meer dan zes jaar geleden op te vragen.

Creditcard statements uit 1999. Wég ermee. Correspondentie van het GAK, 1998. Wég ermee. Een cursus Functioneel Ontwerpen. Wég ermee. Bankafschriften van Barclays uit de Bath tijd. Wég ermee. Heel veel verlopen pasjes. Wég ermee. Boekjes, blaadjes, briefjes... wég ermee. De laatste weken zijn we voor het eerst in ons leven ook de boekenkasten te lijf gegaan. Er komt een einde aan de ruimte, ook in dit huis. Tijd voor het BiBo principe - boek in boek uit. Dat valt niet mee. Gelukkig heb ik nog wat dikke pillen over programmeertalen en protocollen die niet eens meer bestáán. En ondanks dat het boeken zijn: wég ermee.

biroscoop

'Nu weet ik dat het BIEJOSKOOP is,' zegt Elise, 'en niet BIEROSKOOP.'
Tuurlijk. Een biroscoop is voor balpennen.
We namen de kinderen mee naar 'Horton hears a Who!'
Het is al de 4e keer biroscoop dit kalenderjaar, vóór het middaguur in het weekend naar de film blijkt een hit. Lekker rustig en er is zoveel leuks momenteel. Na Bee Movie, K3 en de chipmunks met de heliumstemmetjes was het nu de beurt aan Dr. Seuss.
'Mama! Dat lijkt wel Kat met de Hoed!' riep Gijs enthousiast toen de eerste beelden van Whoville op het scherm kwamen. Mooi. Met de vormgeving zat het dus wel snor. En met de rest ook. De baddie in het verhaal was een gier met een zo aandoenlijk Mediterraan-plat accentje dat het gelukkig zelfs voor driejarigen nog redelijk uit te houden was qua engheidsfactor. De rest was gewoon leuk: good clean family fun met hier en daar een volwassen grapje.

dit soort herrie

Elise kijkt Madagascar.
Mark bouwt technisch lego.
Gijs pendelt tussenbeide.
Op tv wordt gegild.
Dan komt hij weer aanrennen en neemt plaats aan de tafel.
'Ik ga nu hier zitten.' verklaart hij stellig. 'Want dit soort herrie kan ik nu niet hebben.'

zoals u wilt

Al weken staan de merkwaardig androgyne portretten aangeplakt op de borden langs de straat. Het Nationale Toneel speelt As You Like It. Wij waren al geheel in de stemming, want hadden een theaterdiner gereserveerd in Park&Pluche alvorens de zaal in te gaan. Tonijntartaar, knoflookrisotto en ossehaas, tiramisu. Een lekkere Chileense rode wijn. Dessertwijn. Koffie. Alle tijd, want al om 6 uur gestart. En om half negen begon de voorstelling. De zaal maar tweederde vol, maar wel goed geconcentreerd. Het was gek, onderhoudend, sexy, spannend aangekleed, uitstekend te volgen, en even humoristisch als -bij tijden- schunnig (zoals je van Shakespeare mag verwachten).

voorrangskomkommer

Bij het stoplicht mag Elise op de knop drukken. Ze leunt vervaarlijk richting de stoeprand vanaf haar fietsje, maar komt weer netjes in evenwicht terug.
'Wacht ...op.... groen' leest ze.
'Wacht op groente!' zeggen wij tegelijk.
'Dus eerst mogen de erwtjes en preien enzo. En als er een komkommer langs komt, heeft die voorrang!'
Hoe je ooit verkeersregels moet leren met twee van zulke rare ouders is een raadsel.

verdriet

Kocht ik exact een week geleden voor het eerst een boek van Hugo Claus... Eindelijk Het verdriet van België in bezit... en een week later gaat-ie dood.

bootkasteel

De bus rijdt in Utrecht onder het spoor door via een tunneltje. Aan de wanden affiches van allerlei concertzalen, theaters en musea. Vorige week hing er ineens een aankondiging van een Piranesi-expo in Teylers. Die zouden Elise moeten inhuren, als gids. Ze zei vorige week ineens, wijzend op de ene Piranesi naast de boekenkast: 'Nú weet ik wat daarop staat. Het is een ...bootkasteel!'

Niet gek gedacht. De architectonische stijl, de stoomwolken, het grote rad dat eruit ziet als een stuurwiel...

bewaren

Zo nu en dan overtreft het resultaat van een experiment de verwachtingen. Zo lukte het probeersel van dinsdag wel erg goed, zo goed dat ik toch maar onthoud hoe ik het ook alweer maakte, ook al gebruik ik nooit een recept. Deze uitstekende wraps doen we vast nog eens. Voor twee personen en één Gijs nam ik vijf kant-en-klare tortilla's en een ingevette ovenschaal. Daarvoor had ik al klaar: een half gefruit uitje met een blik kidneybonen, een klein preitje erdoor gesnipperd en flink wat komijn. In een andere schaal een salsa van twee trostomaten, een zoete puntpaprika, de andere halve ui en een teen knoflook, alles zeer klein gesneden. Wat koriander, peper en peterselie erdoor, en een beetje limoensap. In de tortilla's ging eerst een schep bonen, daarna een schep salsa en dan een lepeltje creme fraiche. Provisorisch dichtvouwen (blijft namelijk toch nooit zitten) en een dikke laag old Amsterdam erop, even in de oven. Makkie. Viel ook niks aan te bewaren.

irritation minuscule

De sleutel van de ZF-VB (Zeer Fijne Vroem Bak) heeft een metalen deel dat dwars door het zwarte Citroënblokje loopt. Er zit een klein metalen knopje op, en als je dat indrukt, springt uit één kant van het blokje de sleutel naar buiten, als een Zwitsers zakmes in de verkeerde kleur.
Die metalen strip geeft helaas elke keer dat ik de sleutel in het contact steek, een klein electrisch schokje. En ik háát statistiek. 't Zijn de heel héél kleine dingen die het doen.

zelflerend systeem

Gijs zegt: 'Weet je papa, ik dench... heej? wat zeg ik nou? ...hahaha.... ik denKKKK....'

logisch

'Mama!' zegt Elise tevreden. 'Nú weet ik hoe je kunt weten of er een kuikentje in een ei zit of niet.'
'O ja?' zeg ik.
'Ja. Want als die kip getrouwd is met een haan, zit er wél een kuikentje in een ei, en als de kip níet getrouwd is met een haan, zit er geen kuikentje in.'
Simpel.

er zit geen knop op je tv...

Het ene hippe Gerät is nog niet gearriveerd of het volgende is het huis alweer binnengedragen. We hebben een AppleTV. Hoge wauwfactor, knap kastje, minimalistisch ontwerp. Prachtige user interface, precies zoals je van Apple mag verwachten. Snel en strak. We worden al blij van de mogelijkheden: nooit meer gebrek aan content. Cross-referencing van andere klanten. Al je HDs accessen. Jammie. Na wat in-gestel vraagt Mark zich af hoe het ding eigenlijk... uit gaat. Er zitten namelijk nul knoppen op. Minimalistischer kan haast niet. Het mini-afstandsbedini (ook maar twee knoppen, welbeschouwd) biedt uitkomst.

Ploep.

slagboom

Ik rijd met Gijs op de achterbank de parkeergarage binnen.
'Weet je mama,' zegt Gijs, 'ik vind die slagboom helemaal niet prachtig!'
'Oh nee Gijs? Waarom dan niet?'
'Ik vind die slagboom niet prachtig want die is een heel groot beetje vies. Die moet schoongemaakt worden.'

En inderdaad. De slagboom is wit, rood en vooral heel erg vies en zwart.

just another day @ the office

Maandagochtend, kwart over zeven. Het is al heel erg licht, de dagen worden in hoog tempo langer. De trein komt langzaam op gang. De lange stroom wagons brengt mij vandaag bij het drukstbezochte winkelcentrum van Nederland: Schiphol. Niet om te winkelen, en ook niet om te vliegen. Er moet gewerkt worden. Plaatjes maken. Vliegtuigen en reclameborden. Paspoort mee, want we moeten ook áchter de douane.

[...]

Een paar uur later. Bij het meeting point in de hal zien we de man van Schiphol die ons vandaag zal begeleiden. Hij kijkt naar de grote blauwe portabrace alsof er een grote doos met akelige reuzetorren in zit, die elk moment zullen ontsnappen. 'Ehhh... ,' begint hij voorzichtig, '...zit dáár een camera in?'. Op ons bevestigend antwoord zegt hij: 'Ja, ik dacht al toen ik net de telefoon neerlegde, 'zei ze nou videoteam?'

Wat blijkt. De amateurs van het reclamebureau in de US of Parijs of weetikwaar die deze afspraak maakten, hadden even verzuimd erbij te melden dat we niet kwamen om te kijken maar om foto- en filmmateriaal van de campagne te schieten. Lozâhs.

Enfin. De man van Schiphol kan er verder weinig aan doen, maar er is geen schijn van kans dat we zonder aanmelden vooraf met camera's daar mogen rondlopen, in deze tijden van oranje dreigingen en SBS6 ongein. Kortom, we keren onverrichterzake weer terug. Ach ja. You win some, you lose some.

boek

Als je boek echt té spannend is om zomaar te gaan slapen... tja, dan blijf je lezen en lezen en uiteindelijk gebeurt er dit: (van wie zou ze dit hebben?)

lasserdelas

De lasser moet alwéér komen. De bovenste traptree staat gevaarlijk op afbreken. Misschien moet de hele middenstijl maar eens vervangen worden, kunnen we weer een tijdje vooruit. Het blijkt al net zo lastig om een lasser te vinden die het wil en kan doen op korte termijn, als om een loodgieter of andere gespecialiseerde vakmensen in te huren. De lasser die de vorige twee keer de treden weer vastmaakte, heeft pas volgende maand tijd. Maar de Gouden Gids is je Vriend, dus we gingen het web op. Lasbedrijven, regio Eindhoven. Heel wat hits, dus ik waag er een belrondje aan. De eerste heeft het over een termijn van 'een paar weken' (jawel. De kinderen vinden het nú nog een grote grap om over het grote tape-kruis op de tree heen te klimmen, maar daar gaat de lol vast ook gauw vanaf). De tweede doet niet van dit soort kleine klussen. De derde werkt niet op lokatie, alleen in zijn werkplaats. De vierde neemt niet op. De vijfde ook niet, maar die belt wel terug. Hij belooft die avond langs te komen om de zaak op te nemen, maar doet dat niet. De zesde komt morgen of overmorgen. We zullen zien.

wet van grote getallen

Elise telt de bladzijden van het dikke sprookjesboek. 'Tweehondernegentien, tweehonderdtwintig, tweehonderdeenentwintig, tweehonderdtweëentwintig... hahahaaaaa... DRIE tweëen!...'
Getallen doen het goed tegenwoordig, ze oefent zich suf op de abacus met optelsommetjes en tafels.

op?

Gijs checkt op een feestje of de taart écht op is...