Burlat

Al voordat we onze huidige auto kregen, viel me op dat er op het TU/e terrein al een Grand Picasso rondreed in hetzelfde Burlat rood als de onze. Een Belgisch kenteken. Vanochtend kwam-ie ons tegemoet op De Zaale. Hij stak zijn hand op, ik ook. Verstandhouding van de Burlatrode C4 rijders onderling. Hoi!
Vanmiddag stonden we naast een donkerrode C4 bij het stoplicht. Elise zei: 'kijk mama, daar is-ie weer!' - maar dit was een andere. Nederlands kenteken en, moeilijk te zien maar toch, Show rouge in plaats van Burlat. Totaaaaaaal anders. Er werd ook Niet Gezwaaid.

nog één

Nog één werkdag en dan begint echt, écht de vakantie. Ik heb me er de laatste weken wel naartoe gesleept, het was te druk en te veel en de laatste keer vrij-meer-dan-3-dagen was te lang geleden. Maar overmorgen is het dan echt zover.
Nog één dag, en dat is niet misselijk, want het is nog een Vierdaagsedag. Nog één dag om 5 uur in Nijmegen staan, klaar om bij droog weer de zonsopgang te filmen. Nog één dag met de perskaart om rondlopen op de Wedren. Nog één dag Cuyk en Grave en al die kleine plaatsen tussen Maas en Waal die ik vooral uit de familiegeschiedenis ken. Morgen gaan we het feest filmen. En daarna begint mijn eigen feest.

bbqkids

aanpoten

't Is hard werken, een jong gezin. Ergens in de afgelopen week zijn de mereleitjes uitgekomen, en als je heel goed kijkt, zie je de snavels boven het nest uitsteken. Ze zijn vooral goed hoorbaar. Als vader of moeder merel aan komt vliegen met een bek vol sappige rupsjes, wormen en insektentuig, stijgt er een luid gepiep op uit het kleine boompje. Kennelijk hebben ze verder nergens last van - niet van de spelende kinderen, niet van de bbq-damp van gisteren, niet van de stortregens. Maar pa en ma werken zich uit de naad, van de vroege ochtend tot de late avond, zoveel is zeker.

uithuizig

Vanochtend niet wakker geworden van iemand die op mijn nachtkastje springt, daar terloops een paar kranten en tijdschriften verkreukelt, en uitglijdt als hij over de stapel paperbacks probeert te stappen om mijn oor te besnuffelen, onderwijl luide purrrrrrr geluiden makend.
Daarna niet eerst de tafel hoeven ontdoen van plukken haar, zand en algemene rommel-van-onduidelijke-herkomst, maar meteen naar de Nespressomachine gelopen, zonder te struikelen over iemand die achtjes draait rond mijn enkels en probeert me naar de bijkeuken (en de bijbehorende zak met voer) te paaien. Geen geklepper van het luikje in de achterdeur na het haastig legen van een bak brokjes, geen paniek bij de vogels buiten en geen silhouet van een wassende Toby op de tuintafel.

Toby logeert.

En hij heeft het de komende weken uitstekend naar zijn zin, dat is zeker. Terwijl wij naar zijn geboorteplaats teruggaan, blijft hij liever een maand bij Granny. Lekker veel aandacht en rust. En ik... ik wen er wel aan - over een paar dagen.

ballonnen

Na een rustige start (donderdag géén ballonnen, vrijdag maar 7) ging het gisteren dan toch los op de Karp. Wij liepen rond half 8 de straat uit. Er stond een fraaie avondzon.
Na 20 ballonnen zijn we weer teruggekeerd, Gijs viel zowat in slaap op het dranghek en Elise moest toch wel met spoed naar de wc.

hoog

happy camper

look at us... we are zooooooming!

Met dank aan het uitstekende idee van Antien hebben we eindelijk weer eens een paar goede gezinsplaatjes.

bon-dónne

Heel zacht op de achtergrond is het geluid te horen van Eindhoven Ballooning, waar een man versterkt over de Karpendonkse plas moet galmen. Hij zegt vermoedelijk dat er vandaag, net als gisteren, weer geen ballonnen zullen opstijgen. Zojuist viel er een bui om u tegen te zeggen, en het is nog niet over.
Jammer. De eerste twee jaren dat we hier woonden, was het een prachtig schouwspel. Elise, net uit Amsterdam, kende met anderhalf al het concept heteluchtballon. En noemde dat, toen nog met een vet Amsterdams accent, bon-dónne. Geen bondonne vandaag.


*** en toch kwamen ze nog voorbij, om half 10.

echt eten

Een tijdje terug trok in de boekwinkel 'Een pleidooi voor echt eten' van Michael Pollan mijn aandacht. Ik wilde het graag in het Engels ('In Defense of Food'), maar dat was niet beschikbaar, dus ik overwoog het in Engeland te kopen. Twee weken geleden kon ik het toch niet laten en kocht de NL versie.

't Is een interessant boek over eetgewoonten, voedseladditieven en kantenklaareten. Pakjes en potjes liet ik al links liggen, maar deze verhandeling onderschrijft alleen maar wat ik uit simpele smaakoverwegingen en voorliefde voor zelf-koken toch al deed. 'Eet alleen wat je grootouders ook als eten zouden herkennen.' bepleit Pollan, en dat heb ik vrijelijk geïnterpreteerd als '...wat de generatie van je grootouders zou herkennen.' Anders kon ik de avocado's, de sushi, de olijfolie en de pasta gevoeglijk schrappen, en dat ben ik niet van plan. Wel ben ik meer dan ooit tevoren alert op al die zinloze gezondheidsclaims (0% vet! minder suiker! en - de topper - met goede bacteriën!) op allerlei 'bereide producten'.

In dat licht bladerde ik de Allerhande van afgelopen maand eens door. Wat opvalt is dat bijna alle recepten echt eten zijn, zelden wordt een nep-smaakmaker aangerukt, en bijna alle advertenties voor wat Pollan zou omschrijven als onecht eten. Met toevoegingen, heavily processed, claims over het beter maken van je leven, je dromen en je toekomst inbegrepen. Van deze yoghurt verandert zelfs uw grasveld in een gazon! Vaak gericht op ouders, want wie wil nou niet dat zijn kind groot en sterk wordt en immer een goede weerstand en een bewonderenswaardige darmflora heeft?

Het scheelt ook dat je dan geen onzinpakjes meer hoeft aan te schaffen: van het type 'stoofschotel met sperziebonen en kipfilet, zelf toevoegen: sperziebonen, kipfilet en rode paprika'. Mocht iemand zich nog afvragen wát er dan in dat pakje zit: het antwoord is simpel. Zout.

paniekvogels

Sinds er een merelnest in de catalpa zit, is het volcontinu staat-van-paraatheid in de tuin. De hele middag hoor ik al alarmroepen, gepiep, geplutter en gepjoet. Hoewel de merels het kennelijk toch naar hun zin hebben op dat wankele stammetje - ze zijn tenslotte gebleven - valt er altijd wel wat te melden. 'Kat op 6 uur' meldt merel-tamtam 1. 'Zie ook kauw op schutting' toetert andere merel erachteraan. Merel 1 vliegt een afleidingsrondje naar het klimrek. Stijgt meteen weer luid pjoeterend op. Een dikke duif komt traag voorbijgeflapperd. 'Kat in beweging gekomen!' paniekt merel 2. (Kijk, dát mag wel in de krant.) Als Toby zich zuchtend omdraait en weer in slaap valt, posteren de kauwen zich met een bende van 3 op de schommelbalk. De stress is compleet.

En dan te bedenken dat ik net een heggemusje zag, dat wel extreem veel interesse had in de prunussen rondom de andere catalpa. Dan is het helemaal nooit meer stil in de tuin!

uren van je leven

Gisteren was er op de BSO een nieuw kind bijgekomen. Aan tafel vertelden alle andere kinderen hoe ze heetten en hoe oud ze waren. Toen Elise aan de beurt was, vertelde ze stellig: 'Ik ben Elise en ik ben half vijf.'

regenboog

Onderweg naar huis vanaf Winterswijk valt Elise al voor Arnhem in slaap.
Gijs niet, die is wakkerder dan ooit. Hij kwebbelt luidkeels tegen me aan. 'Kijk dan mama, een regenboog! Die mag niet nat worden hoor - dan spoelen de kleuren weg!'.

video of the day

Deze maakten we vandaag.

Boon

Toen we reserveerden, keek ik eens op de website van Boon. Hm. Misschien lag het eraan dat ik net daarvoor gegeten had, maar ik kreeg wat mixed feelings bij het menu. Veel interessanterig gedoe, met vreemde combinaties en een overmaat aan schaal- en schelpbeestjes bij verder heel normale gerechten. Er ontstond lichte twijfel - was dit een goede keuze?
Maar gelukkig, bleek gisterenavond: dat was de aspergekaart en inmiddels was daar de zomerkaart. Met veel aantrekkelijker uitziende combinaties. Ik had zelfs moeite met kiezen. Uiteindelijk werd het de tonijncarpaccio, leuk aangekleed met taugeh en paksoy en een -helaas nauwelijks merkbare- wasabimayonaise. Daarna een spies van rolletjes lamsfilet met Marokkaanse kruiden - en die was werkelijk voortreffelijk. Uitstekend bereid vlees, goede kruiding en vooral ook de bijgaande yoghurt-auberginedip was bijzonder.
Fles Orvieto erbij en klaar waren we. Dat viel niet tegen.

Gallisch zwemmen

'Mama, waarom heeft die een duiksnor?'

...een paar seconden moest ik nadenken wat Gijs bedoelde. Toen viel mijn oog óók op de foto voorop de Kidsweek. Twee kinderen met snorkels. Intussen babbelde Gijs verder:

'...want daarmee kun je onder water ademhalen hè mama?'

Duiksnor. Wat een gelijkenis met Elise - die een zeehond aanduidde met viswaf bij gebrek aan een snel-voorhanden alternatief. En mijn visuele voorstellingsvermogen holt ervandoor en ziet Galliërs van walvisformaat onder water peddelen, met grote blonde snorren waar uit de punten dikke stromen luchtbellen naar het wateroppervlak stijgen.

Jantje

Natuurlijk had Elise het bijbehorende liedje binnen een paar minuten geleerd. Ook nog wat Haagse genen over kennelijk...

Kruisstraat

Een van de mooie verschijningen in deze stad is de Kruisstraat. De Kruisstraat is zo'n straat die alles heeft. Winkels, woningen, een zaterdagmarkt. Parkeerplaats, bedrijvigheid, een plein aan het eind. Geldautomaten, een fietspad, zelfs de bus gaat erdoorheen.
Vandaag had ik een boodschappenlijst van minstens 25 centimeter, en in plaats van een multi-sessie-stadstour probeerde ik het maar eens in de Kruisstraat. Waar altijd mensen op straat zijn. Waar altijd gegeten wordt. Waar de Hollandse winkelcentrumketens omringd worden door talloze kleine juweliertjes, afrokappers en tokootjes. En waar de heerlijke nieuwe Aziatische supermarkt Sang Lee is gevestigd, met verplicht-te-doorlopen eetgelegenheid in het voorportaal (het woord 'snackbar' doet dit eetparadijs simpelweg geen recht). Bij thuiskomst haalde ik uit de achterbak van de auto een onwaarschijnlijke variëteit aan goederen. Een vlieger. Een pot pindakaas en drie halfjes volkoren. Twee keer tien meter XLR kabel. Norivellen voor de sushi. Een babyromper met bijpassend mutsje voor de kadola. Gaffertape. Vier soorten soyasaus. Knikkers... biologisch rundergehakt... een sproeidopje voor de kraan... zelf te frituren kroepoek. Had ik het gewild, dan had ik ook een naaimachine, een konijn en haarspeldjes mee kunnen nemen. Of een gebraden kip, een geborduurde omslag voor mijn familiebijbel en een badpak maat 48. Een gloednieuwe herenfiets, een Limburgs belegd broodje en een antroposofisch babyspeeltje. Het hele uur genoot ik van het drukke gekrioel daar in de Kruisstraat. Al die mensen in alle kleuren. Al die etensgeuren. Er rust zegen op. God houdt ook van de Kruisstraat. En waarschijnlijk Allah, Boeddha en Vishnu ook.

verliefd

We lezen een boek over Rooi Kiri, het Zuid-Afrikaanse vogeltje dat op zoek gaat naar de juiste partner.
Elise verklaart na afloop dat zij verliefd is op B.
'Die heb ik al 22 kusjes gegeven!'
Zozo. Dat is niet mis. Bovendien is ze al zeker een jaar op B., dus dat is lekker stabiel.
'Is B. ook op jou?' vraag ik, maar het antwoord daarop is ontkennend. Daar lijkt ze zelf overigens helemaal niet onder te lijden. Op mijn vraag of er iemand op haar is, haalt ze haar schouders op. 'Sommige kinderen zeggen dat R. op mij is.'

Nah, dat treft.
In haar nieuwe klas zitten straks zowel B. als R.
Dat kan nog een hele soap worden.