GPS 2

Green Park Station bestaat nog precies zoals ik het me herinner. En de Sainsbury's, toen al fenomenaal van omvang, is alleen maar groter geworden. Wat een heerlijk shoppingparadijs - en wie nog beweren durft dat Engelsen geen gevoel voor eten hebben, moet eens een Engelse supermarkt bezoeken. Ik heb me geprobeerd in te houden, maar kon geen weerstand bieden aan de 'windowsill salad' (een bakje zoals bij ons alleen peterselie, basilicum en munt te koop zijn) met blaadjes red chard, baby paksoy en tatsoy en nog iets spannends met sprietjes - en dat groeit allemaal door op een minipostzegeltje tuinaarde. En ook niet aan de potjes rucolapesto. Niet aan de heerlijke worstjes, de verse sappen (peer-appel, mango), de al-afgehaalde suikerpeultjes voor een spotprijsje, de Vivaldi potatoes en de grote dozen Engelse frambozen. Verder stond ik onverhoeds voor een MUUR van Dorset cereals. Niet de twee of drie smaken uit onze XL, maar een stuk of negen varianten. Gelukkig hadden ze een probeerpakje, met 6 smaken elk 100 gram. Mark vroeg al hoe lang zoiets goed blijft. Die voorziet een muurtje van Dorset pakjes in de auto op de terugweg.

sneak preview

Onze buuf-voor-4-weken zei het gisterenavond al: zoveel zal er niet veranderd zijn in die tien jaar. En toen ik gisteren nog even de stad in liep, zag ik dat al. Nog altijd die lieve en rustige uitstraling. Nog altijd The Boater, de Bath Rugby Store, the Podium. Daar de makelaar, de juwelier en de outdoor shop. Guildhall, de rolstoelhoogte-pinautomaten van NatWest op High Street. De doorkijkjes naar het plein voor de Abbey, Cheap Street. Heej, de groentenwinkel is weg. En de off-license. Maar verder is het aangenaam herkenbaar allemaal. Vandaag naar Green Park Station.

mud aardappelen

Het is lang geleden dat wij met de auto op vakantie gingen. Sterker nog, hebben we het eigenlijk ooit wel gedaan? Ja, een keer in een donkerpaars verleden, drie auto's terug, en toevallig die keer ook naar Bath. Afgezien daarvan is weg-met-de-auto meestal beperkt tot een weekendje in een straal van 300 kilometer. De afstand naar Bath viel overigens alleszins mee, vooral omdat de 6 auto-uren precies halverwege worden onderbroken door een boottocht. Het was al met al heel goed te doen. Het helpt natuurlijk dat deze auto zo groot is, dat je 'm ongestraft vol kunt stouwen met eten, drinken en vermaak zonder dat je inlevert op de zitruimte. Dat leidt ook tot het selectief meenemen van dingen die je best kunt missen maar die het leven toch ook wel veraangenamen. En daarom zit ik hier nu aan een kopje Nespresso uit onze eigen Cube. Engelsen kunnen natuurlijk een heleboel verschrikkelijk goed, maar koffie zetten kunnen ze lang niet allemaal. En als ze het wel doen, gebruiken ze afgrijselijk dure koffie. Doe dan maar thee. En voor die koffie hebben we dus het equivalent van twee pondspakken Roodmerk, een pot pindakaas en een mud aardappelen zelf meegesleept. Hollandser kan bijna niet.

mews

Dit lieve mews-huisje ligt aan een heel rustig achterafstraatje. Als je de hoek om loopt, sta je op Great Pulteney Street, voor zover je in Bath van verkeersaders kunt spreken, is GPS er wel een van. Zo op het eerste gezicht heeft het huis alles mee. Nadat we de obligate porseleinen trutteltjes uit het trappenhuis hadden verwijderd en hier en daar een nodeloos schemerlampje opgeborgen, was het geheel kindgeschikt. Voor de deur kunnen weliswaar auto's komen, maar meer dan bestemmingsverkeer rijdt hier niet. Verder hebben beide kinderen een eigen slaapkamer, met badkamer ertussen. Daarboven ligt een prima uitgeruste keuken en een ruime woonkamer, en daar weer boven nog een tweepersoons slaapkamer met badkamer. Tenslotte zijn wederom de eerste levensbehoeften aanwezig (tv-Elise, broodrooster-Gijs, wifi-Mark en Irene). Kortom, hier gaan we het wel weer een paar weken uithouden.

naar verkantie

Vanochtend stond ik op mijn gebruikelijke tijd - iets voor 6 uur - op. Kost geen moeite, mijn systeem is toch wakker en zo kon ik mooi nog even wat broodjes smeren, de vuilnisbak legen, de grote ficus zijn Maandslok Water geven en het nespresso-apparaat na verleende diensten (ochtendkoffie) inpakken. Net toen ik een teen onder de douche wilde steken, stapte een stralende volledig aangeklede Elise binnen in de badkamer. Toen ik vroeg waarom ze zo bijtijds op was, kwam het logische antwoord: 'Maar mama, we gaan toch naar verkantie!!??'

En inderdaad. Nog een uurtje, dan is het zover. Elise kan niet ophouden met stralen, en dan zie je extra goed de twee schuinstaande ondersnijtandjes die voor terugkomst vast en zeker eruit zullen zijn. Alles hier is in kannen en kruiken, we pakken de laatste zaken en off we go.

verdacht stil

De catalpa heeft twee omgeknakte takjes. En tegelijkertijd is het verdacht stil vandaag rond het merelnest. Ik heb nog geen ouder-merels aan of af zien vliegen, en geen enthousiast gekwetter gehoord. Zouden ze...? Toby kan in geen geval de schuldige zijn, die is al een week uit logeren. Ik hoop niet dat een van de vier brutaaltjes van de dierenarts de sprong van de schuur naar de boom gewaagd heeft en daarmee de hele familie een collectieve hartverzakking heeft bezorgd. We zullen het wel nooit weten, want tegen de tijd dat we terug zijn, is het broedsel toch al definitief uitgevlogen.

6 albertkratten

Albertkratten doen het altijd erg goed in dit huis. Ze fungeren als opslagmiddel, voor oud papier, voor gereedschap, voor glasbakglas... en deze zomer worden ze het ideale meeneemmedium. Geen koffers dit keer - achterin de C4 passen 6 albertkratten naast en op elkaar. Alle spullen zitten daarom conveniently ingepakt in de bekende donkerpaarse kratten. Stapelbaar, compact en goed te dragen. Benieuwd hoe dat bevalt.

Burlat

Al voordat we onze huidige auto kregen, viel me op dat er op het TU/e terrein al een Grand Picasso rondreed in hetzelfde Burlat rood als de onze. Een Belgisch kenteken. Vanochtend kwam-ie ons tegemoet op De Zaale. Hij stak zijn hand op, ik ook. Verstandhouding van de Burlatrode C4 rijders onderling. Hoi!
Vanmiddag stonden we naast een donkerrode C4 bij het stoplicht. Elise zei: 'kijk mama, daar is-ie weer!' - maar dit was een andere. Nederlands kenteken en, moeilijk te zien maar toch, Show rouge in plaats van Burlat. Totaaaaaaal anders. Er werd ook Niet Gezwaaid.

nog één

Nog één werkdag en dan begint echt, écht de vakantie. Ik heb me er de laatste weken wel naartoe gesleept, het was te druk en te veel en de laatste keer vrij-meer-dan-3-dagen was te lang geleden. Maar overmorgen is het dan echt zover.
Nog één dag, en dat is niet misselijk, want het is nog een Vierdaagsedag. Nog één dag om 5 uur in Nijmegen staan, klaar om bij droog weer de zonsopgang te filmen. Nog één dag met de perskaart om rondlopen op de Wedren. Nog één dag Cuyk en Grave en al die kleine plaatsen tussen Maas en Waal die ik vooral uit de familiegeschiedenis ken. Morgen gaan we het feest filmen. En daarna begint mijn eigen feest.

bbqkids

aanpoten

't Is hard werken, een jong gezin. Ergens in de afgelopen week zijn de mereleitjes uitgekomen, en als je heel goed kijkt, zie je de snavels boven het nest uitsteken. Ze zijn vooral goed hoorbaar. Als vader of moeder merel aan komt vliegen met een bek vol sappige rupsjes, wormen en insektentuig, stijgt er een luid gepiep op uit het kleine boompje. Kennelijk hebben ze verder nergens last van - niet van de spelende kinderen, niet van de bbq-damp van gisteren, niet van de stortregens. Maar pa en ma werken zich uit de naad, van de vroege ochtend tot de late avond, zoveel is zeker.

uithuizig

Vanochtend niet wakker geworden van iemand die op mijn nachtkastje springt, daar terloops een paar kranten en tijdschriften verkreukelt, en uitglijdt als hij over de stapel paperbacks probeert te stappen om mijn oor te besnuffelen, onderwijl luide purrrrrrr geluiden makend.
Daarna niet eerst de tafel hoeven ontdoen van plukken haar, zand en algemene rommel-van-onduidelijke-herkomst, maar meteen naar de Nespressomachine gelopen, zonder te struikelen over iemand die achtjes draait rond mijn enkels en probeert me naar de bijkeuken (en de bijbehorende zak met voer) te paaien. Geen geklepper van het luikje in de achterdeur na het haastig legen van een bak brokjes, geen paniek bij de vogels buiten en geen silhouet van een wassende Toby op de tuintafel.

Toby logeert.

En hij heeft het de komende weken uitstekend naar zijn zin, dat is zeker. Terwijl wij naar zijn geboorteplaats teruggaan, blijft hij liever een maand bij Granny. Lekker veel aandacht en rust. En ik... ik wen er wel aan - over een paar dagen.

ballonnen

Na een rustige start (donderdag géén ballonnen, vrijdag maar 7) ging het gisteren dan toch los op de Karp. Wij liepen rond half 8 de straat uit. Er stond een fraaie avondzon.
Na 20 ballonnen zijn we weer teruggekeerd, Gijs viel zowat in slaap op het dranghek en Elise moest toch wel met spoed naar de wc.

hoog

happy camper

look at us... we are zooooooming!

Met dank aan het uitstekende idee van Antien hebben we eindelijk weer eens een paar goede gezinsplaatjes.

bon-dónne

Heel zacht op de achtergrond is het geluid te horen van Eindhoven Ballooning, waar een man versterkt over de Karpendonkse plas moet galmen. Hij zegt vermoedelijk dat er vandaag, net als gisteren, weer geen ballonnen zullen opstijgen. Zojuist viel er een bui om u tegen te zeggen, en het is nog niet over.
Jammer. De eerste twee jaren dat we hier woonden, was het een prachtig schouwspel. Elise, net uit Amsterdam, kende met anderhalf al het concept heteluchtballon. En noemde dat, toen nog met een vet Amsterdams accent, bon-dónne. Geen bondonne vandaag.


*** en toch kwamen ze nog voorbij, om half 10.

echt eten

Een tijdje terug trok in de boekwinkel 'Een pleidooi voor echt eten' van Michael Pollan mijn aandacht. Ik wilde het graag in het Engels ('In Defense of Food'), maar dat was niet beschikbaar, dus ik overwoog het in Engeland te kopen. Twee weken geleden kon ik het toch niet laten en kocht de NL versie.

't Is een interessant boek over eetgewoonten, voedseladditieven en kantenklaareten. Pakjes en potjes liet ik al links liggen, maar deze verhandeling onderschrijft alleen maar wat ik uit simpele smaakoverwegingen en voorliefde voor zelf-koken toch al deed. 'Eet alleen wat je grootouders ook als eten zouden herkennen.' bepleit Pollan, en dat heb ik vrijelijk geïnterpreteerd als '...wat de generatie van je grootouders zou herkennen.' Anders kon ik de avocado's, de sushi, de olijfolie en de pasta gevoeglijk schrappen, en dat ben ik niet van plan. Wel ben ik meer dan ooit tevoren alert op al die zinloze gezondheidsclaims (0% vet! minder suiker! en - de topper - met goede bacteriën!) op allerlei 'bereide producten'.

In dat licht bladerde ik de Allerhande van afgelopen maand eens door. Wat opvalt is dat bijna alle recepten echt eten zijn, zelden wordt een nep-smaakmaker aangerukt, en bijna alle advertenties voor wat Pollan zou omschrijven als onecht eten. Met toevoegingen, heavily processed, claims over het beter maken van je leven, je dromen en je toekomst inbegrepen. Van deze yoghurt verandert zelfs uw grasveld in een gazon! Vaak gericht op ouders, want wie wil nou niet dat zijn kind groot en sterk wordt en immer een goede weerstand en een bewonderenswaardige darmflora heeft?

Het scheelt ook dat je dan geen onzinpakjes meer hoeft aan te schaffen: van het type 'stoofschotel met sperziebonen en kipfilet, zelf toevoegen: sperziebonen, kipfilet en rode paprika'. Mocht iemand zich nog afvragen wát er dan in dat pakje zit: het antwoord is simpel. Zout.

paniekvogels

Sinds er een merelnest in de catalpa zit, is het volcontinu staat-van-paraatheid in de tuin. De hele middag hoor ik al alarmroepen, gepiep, geplutter en gepjoet. Hoewel de merels het kennelijk toch naar hun zin hebben op dat wankele stammetje - ze zijn tenslotte gebleven - valt er altijd wel wat te melden. 'Kat op 6 uur' meldt merel-tamtam 1. 'Zie ook kauw op schutting' toetert andere merel erachteraan. Merel 1 vliegt een afleidingsrondje naar het klimrek. Stijgt meteen weer luid pjoeterend op. Een dikke duif komt traag voorbijgeflapperd. 'Kat in beweging gekomen!' paniekt merel 2. (Kijk, dát mag wel in de krant.) Als Toby zich zuchtend omdraait en weer in slaap valt, posteren de kauwen zich met een bende van 3 op de schommelbalk. De stress is compleet.

En dan te bedenken dat ik net een heggemusje zag, dat wel extreem veel interesse had in de prunussen rondom de andere catalpa. Dan is het helemaal nooit meer stil in de tuin!

uren van je leven

Gisteren was er op de BSO een nieuw kind bijgekomen. Aan tafel vertelden alle andere kinderen hoe ze heetten en hoe oud ze waren. Toen Elise aan de beurt was, vertelde ze stellig: 'Ik ben Elise en ik ben half vijf.'