peaceful

Gijs kreeg een prijs

De school vierde vandaag het jaarlijkse carnavalsfeest met een optocht voor alle kinderen. Daarna werd voor de eerste keer een gloednieuwe onderscheiding uitgereikt, vanaf nu jaarlijks te vergeven aan een ouder, teamlid of kind. En Gijs was de eerste die hem in ontvangst mocht nemen.

fat bastards

Opeens viel me op dat mijn mooie Fatsia, die legendarische kamerplant Die Het Al Twee Jaar Uithoudt zonder klachten (hij is een stil type) kleine rafelrandjes vertoonde aan zijn bladeren. Nader onderzoek leerde dat de onderste bladeren hevig aangeknaagd waren, en dat de schuldige overal kleine zwarte uitwerpseltjes achterliet. Toen ik de alleronderste bladeren opzij schoof, ontwaarde ik nog net een dikke snuitkever die lag uit te buiken in de potaarde en beledigd achterom keek, daarbij een harde fatsiaboer latend.

Tsss.

En nu? Ik heb de arme fatsia maar even buiten geparkeerd, in de hoop dat de ongewenste bezoekers verhuizen naar elders, en bij voorkeur níet naar de nog grotere bladen van het belendende perceel - de bananenplant. Daar staat het arme ding nu voor het raam in de regen naar binnen te turen. Hij houdt best van een sappige bui, maar niet van kou. Hopelijk de snuitkevers ook niet.

oranje waas

Als ik mijn portemonnee open, is het vertrouwde zachte blauw dat al sinds mijn 12e vaste prik is, totaal verdwenen. Ergens zwerft nog een chippas, waarschijnlijk leeg op een bedrag na waarvoor je in een gemiddelde stad 6,3 minuten je auto mag stallen.
Vandaag de dag geeft mijn lederen geldflap licht in het donker. Het oranje straalt je tegemoet. 't Is geen gezicht.

hun

Ik geef toe dat ik tamelijk overgevoelig ben op sommige gebieden. Op het gebied van taal bereik ik extreem snel de irritatiegrens. Ik erger me aan taalfouten in drukwerk: als je dan toch een folder of handleiding laat drukken, dan controleer je die desnoods veertien keer. En als je zelf niet talig bent, dan laat je een talige medemens meekijken. Een van mijn grote ergenissen betreft 'hun'. Hun hebben. Hun doen. Hun weten. IEKS! De enige Hun die iets doet, weet of heeft, is Attilla, en die is in zijn eentje.
Wat pas echt ernstig is, is je eigen kinderen die hunnen. 'Mama, hun zeiden... bla' - dan kruip ik direct terug onder mijn dekbed. Ieks.

neus

Overwoog ik in oktober al om fulltime ruiker te worden, vandaag werd weer duidelijk dat dat nog altijd een optie is. De auto rook een klein, onopvallend, bescheiden beetje naar gas. Een licht LPG parfum uit het dashboard, zeg maar. Het viel me pas op toen ik met wat geringere snelheden over de A12 reed (nou ja, 'reed', het was meer filekruipen). Wachtend op een plekje voor de parkeergarage sloeg ik met mijn voeten op het dashboard op mijn gemak eens de gas-handleiding open bij 'storingen'. Daar werd verteld dat bij het ruiken van gas de dealer gecontacteerd diende te worden. Meteen maar even gebeld. Zij wilden kennelijk geen enkel risico nemen en wilden de auto binnen 24 uur zien. Aldus geschiedde, nadat ik toch wat beduusd op benzine terug was gekeerd naar Eindhoven.

Binnen een half uurtje na aankomst was het alweer gefikst, en inderdaad: een klein lekje. Keurig gerepareerd en geen moleculetje gas meer te ruiken.

Stockholm Strings

gemiddelde duim

Er worden koekjes gebakken. Elise leest de aanwijzingen en zegt 'Mam, ik heb een ei nodig zo groot als m'n duim!'

Ik kijk wat er staat. "You will need 1 medium egg."

Stockholm Street Scenes

Stockholm Street Scenes, slapstick version

begonnen

Een jaar is als een kindertoneelstukje. De winter is gewoon de lange winter van vorig jaar, die nog een of twee of drie maanden doorijlt, onophoudelijk met grijze luchten en koude wind. Maar al snel, en dit jaar dus al in de eerste week van februari, komen er dagen, of zelfs maar momenten, die je laten zien en voelen hoe dat ook alweer was: lente. Gegiechel in de coulissen, gestommel, een kind steekt zijn hoofd door de gesloten gordijnen en zegt dat ze al begonnen waren hoor, maar 'nú beginnen we écht!'. En dan is het hoofd weer weg.

De eersten zijn de paarse krokusjes, die al een week of wat hun grinnikende hoofdjes boven de grond uit steken, in de berm tussen de rijbanen van de ring Eindhoven. "Kijk ons eens! Hahaha!" Ze zijn het brutaalst van al die lentebolletjes en gaan de verlegen blauwe druifjes voor, banen de weg voor de corpulente tulpen, de opschepperige hyacinten en de elegante narcissen.

Het gestommel en gerommel wordt op deze zondagochtend veroorzaakt door de vogels, die af en aan vliegen, al lang bezig met deze nieuwe dag. De grauwe lucht van het buienfront van gisteren is verdreven en de hemel is helder en babyblauw. Ondanks de dunne laag ijs op het platte dak ziet het er uitnodigend uit, nu alweer die belofte van buiten zijn, nieuw groen, lange avonden en dunne kleding. Het zal vast ook lekker ruiken, maar dat wordt binnen nog overstemd door de geur van verse koffie.

Een doffer die op zijn flank wordt beschenen door die eerste zon van vanochtend, slooft zich uit naar een damesduif hoog in de beuk. Na vele rroe-koe-oeoe-koee-ooe's mag hij met zijn onhandige lijf klapperend bovenop haar plaatsnemen, maar het takje is zo slap dat het te ver doorbuigt, en de duif vliegt weg, naar de dakkapel van de achterburen. De doffer blijft teleurgesteld achter, gadegeslagen door een publiek van drie kauwen die zelf te jong zijn om een nest te hebben gehad. Intussen blijft de zon maar schijnen uit de richting Nuenen, alles dat boven onze huizen uitsteekt, krijgt een zachte gouden gloed. Ze is vast begonnen, de lente.

Alempue

Als je naar de site surft van de wijn die we vanavond openden - ene 'Alempue' uit Chili - krijg je eerst deze vraag voorgeschoteld: ¿Cumple Usted con la edad legal para beber vino en su país?

Voor de Spanalfebetes staat het er ook in het Engels naast: mag u drinken volgens de wetten in uw land? Gelukkig kan ik daar naar eer en geweten 'ja' op antwoorden en daarom word ik binnengelaten. Ik heb nog niet gekeken wat er gebeurt als je 'nee' antwoordt.

Daarna volgt een lange reeks flashpagina's met beeldende beschrijvingen van neuzen en bijpassende gerechten en familiegeschiedenissen waar Garcia Marquez nog een puntje aan kan zuigen. Wij probeerden de Chardonnay Reserva, die voor een Chard opvallend hartig was. Een beetje streng, maar wel smaakvol. Stilish. Hiervan gaat er geen hele doos komen, maar wél van de Carmenère Reserva, want die deed het nog beter dan zijn non-Reserva-broertje (die als huistuinenkeuken-rood ook nog heel wel door de beugel kon.)

geslacht van verzamelaars

Tja, dat gevoel van NEC-bijna-compleet-te-hebben.

Ik dacht echt en oprecht weer deze volgende ronde van verzamelfrutsels over te kunnen slaan. De totale verzameloorlog brak ergens bij de Flippo al uit, alhoewel andere generaties vast claimen dat Verkade er ook een rol in speelde, of een zekere F. uit T. met zijn crimineel-framboosachtig uiterlijk. Nadat we de wuppies, handpoppen en smurfen redelijk hadden doorstaan en zelfs al schadeloos door vele golven van steeds exotischer gekleurde hamsters zijn gerold, had ik weinig vrees voor de voetballers. Mijn kinderen, dacht ik, hebben niks met voetbal. Makkie dus.

Verkeerd gedacht natuurlijk, want ach ja, je wordt bij elke albert-bestelling overspoeld met veel meer pakjes plaatjes dan je rechtmatig deel, en die ene keer dat ik met een luid zingende Gijs de zelfscan-kassa passeerde, leverde dat ook direct de 12 pakjes plaatjes van de achterligger op. Even leek het erop dat het de kinderen vooral ging om het uit de folietjes bevrijden van al die mannen in korte broeken, maar toen ik de dikke stapel plaatjes op de piano in een envelop wilde duwen voor verzending aan oma, werd me door Elise verzekerd dat alléén de dubbele mochten. Enfin, het eind van het liedje is dat ik een werkelijk rustgevend moment beleef aan het inplakken van De Graafschap tijdens een kop thee. En dat Gijs nu staat te voetballen in de tuin. Helemaal geïnspireerd.

vliegend alter ego

Gijs vindt zichzelf al enkele dagen bij vlagen 'een babyvogel'. Hij claimt dat in bad zijn vleugels nat worden, en zegt voortdurend 'tsjiep'. Als beneden de ontbijttafel wordt gedekt, hoor ik Mark aan Gijs vragen of hij ook even borden neer wil zetten voor de papa- en mamavogel en de grote-zus vogel, waarop Elise verontwaardigd uitroept: "Ik bén geen vogel - ik lúst geen wormen hoor!"

optisch schoon

Mijn bril is in bad geweest. Niet onbedoeld, na een aantal lieve brieven van mijn opticien bleek dat ik alweer twee jaar met het ding rondloop en heb ik op hun aandringen toch eens laten meten of ik misschien iets moet veranderen. Bleek niet zo te zijn, en mijn brillen werden geservicet, in een badje gelegd, kregen nieuwe neussteuntjes en zien er weer picobello uit. Het kijkt nét weer even lekkerder, hetzelfde effect als wanneer de glazenwasser is geweest en je dagenlang het gevoel hebt dat alles in huis 1 stopje lichter is. Verfrissend.

my first maths

Elise vertelt dat ze haar fietsslotcode nog weet.

Die bevat drie cijfers. Omdat ik twee cijfers omwissel, komt het gesprek op het aantal mogelijkheden dat je hebt om verschillende combinaties te maken met 3 getallen. Als ze het principe doorheeft, maakt ze ook alle combinaties met 3 letters, en daarna met 3 andere symbolen. De wiskunde is geïntroduceerd.

Inmiddels zijn Mark en Elise samen bezig om uit te rekenen hoeveel combinaties je met 5 verschillende items kunt maken. Het idee dat je een getal ook door een letter of een willekeurig ander symbool kunt vervangen, spreekt haar wel aan. Dat wordt nog wat.

semi red light district

Dit jaar werden kerstbomen niet meer huis-aan-huis opgehaald in Eindhoven. In plaats daarvan kon je ze op twee vastgestelde zaterdagen afleveren bij een stuk of 30 dropplaatsen, waarna ze vast collectief versnipperd zouden worden, of iets anders afgrijselijks.
Wij sleepten dus vorig weekend onze al stevig afgetuigde Nordmann richting het Cassandraplein, lieten daarbij een prachtig dik spoor van naaldjes achter en incasseerden vervolgens de beloofde gratis spaarlamp. De spaarlamp was van het eigen merk van deze stad, en gewoon normale fitting 60 Watt, dus tot zover weinig mis, maar wel in de kleur terra. Zoals we tegen elkaar zeiden: die raakten ze zeker aan de straatstenen niet kwijt. Maar enfin, gegeven (s)paar(d)(lamp) etc, dus de lamp ging in de reservelampendoos.
Prompt gaf vandaag dat ene peertje in de bijkeuken de geest, dus ik heb fluks de terra-lamp ingedraaid. Het is een genot om naar te kijken, de voorraadkast ziet eruit alsof je door een soft-focus filter kijkt, door het raam naar de tuin schijnt een soort Wallen-achtige gloed en het lijkt direct 3 graden warmer in de bijkeuken. Met dank aan de kerstbomenversnipperaar.

zingende tomaten

Als ik een stapeltje kooktijdschriften uitzoek (en er slechts 1 oud of oninteressant genoeg bevind om bij het oud papier te mogen, maar dat terzijde), rolt er een pakje folders uit de kast. Afgezien van het afhaalmenu van onze favoriete sushibar en de brag letter van een of andere wijnboer, zie ik een fascinerende full color brochure van het Conservatoire des Tomates. Dat klinkt spannend. Zingende tomaten? Vioolspelende tomaten? Of, nog beter, koperblazende tomaten?

here's one we've made earlier

Een ouwetje, in september geschoten als 'making of' tijdens een shoot op het circuit van Zandvoort. Nu de echte identiteit van The Stig bekend is, kan deze ook wel in de openbaarheid.

Mr. Ex-Tractie